I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 50

“นี่มันไม่ยุติธรรม! ทุกคนที่นี่สามารถเป็นพยานได้ว่าระหว่างเหย่กับซุนเฉาเป็นการดวลกันที่ยุติธรรมที่สุด! คุณมากล่าวหาเขาแบบนี้ได้อย่างไร มีหลักฐานเหรอ!?” เซียงถาม เขาไม่อาจทนได้อีกต่อไป

“ถูกต้อง! นี่ยังมีความละอายอยู่บ้างไหม? ไอ้เลว!”

“เหอหยวน เจ้าคนเลว! ขยะอย่างแกเป็นประธานสภานักศึกษาได้ยังไง? นี่มันบ้ากันไปใหญ่แล้ว!”

นักเรียนหลายคนตะโกนใส่ความอยุติธรรมอย่างโกรธจัด พวกเขายังเด็กและเต็มไปด้วยความหลงใหลในวัยเยาว์โดยไม่รู้จักความกลัว

อย่างไรก็ตาม ซุนเหว่ยและเหอหยวนหูหนวกต่อเสียงจากเบื้องล่าง พวกเขาแสดงออกอย่างอดทน ราวกับว่าพวกเขากำลังเฝ้าดูกลุ่มตัวตลก

“ฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเด็กในคลาสของซุนเฉาเอง!”

ปากของซุนเว่ยโค้งงอขึ้นในลักษณะที่เป็นอันตราย ดวงตาของเขาบ่งบอกถึงความซาดิสม์ส่งความหนาวสั่นผ่านนักเรียนคลาสหก

ในขณะนั้นโจวฮุ่ยถึงขีดจำกัดของเขาและออกยืนไปข้างหน้า “นักรบระดับกลางซุน ที่เหย่หลิงเฉินและซุนเฉาต่อสู้กันนั้นเป็นการดวลที่ยุติธรรม”

รอยยิ้มของซุนเหว่ยหายไปดวงตาของเขาจับจ้องไปที่โจวฮุ่ย “ขึ้นมาบนนี้แล้วพูดสิ!”

โจวฮุ่ยกัดฟันแล้วเดินขึ้นไปบนเวทีหลัก ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขา…

“นักรบระดับกลางซุน พวกเขาดวลกันและผลออกมาอย่างถูกต้องยุติธรรมแล้ว…”

ผ่านไปได้ครึ่งทาง ร่างกายของซุนเหว่ยก็ลอยขึ้นไปในอากาศแล้ว ลูกเตะทรงพลังพุ่งเข้าหาหัวของโจวฮุ่ย!

โจวฮุ่ยพยายามปิดกั้นด้วยมือของเขาทันที

ถึงกระนั้นร่างกายของเขาก็บินไปด้วยพลังที่ไม่น่าเชื่อ!

ร่างกายของเขาบินออกไปไกลกว่าสิบเมตรจากเวทีหลักเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่!

“ฟฟฟฟ อรั๊ก!”

โจวฮุ่ยพ่นเลือดสดออกมาเต็มปาก ครึ่งหนึ่งของใบหน้าของเขาเว้าแหว่ง และแขนของเขาหัก

การเตะนั้นแย่มากเกินกว่าจะเชื่อ!

อึก!

ในสนามได้ยินเสียงคนกลืนน้ำลาย พวกเขารู้สึกว่าปากแห้งและประหม่าเกินกว่าจะหายใจเสียงดัง

จะต้องแข็งแกร่งขนาดไหนถึงจะเตะครูฝึกกระเด็นออกไปเช่นนี้ได้?

หากไม่ใช่เพราะพวกเขาได้เห็นการแสดงสดนี้ด้วยตาตัวเองคงไม่มีใครกล้าจินตนาการว่ามีผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้อยู่ในโลกนี้

“ในฐานะนักศิลปะการต่อสู้ นายได้สงสัยในการตัดสินใจของผู้บังคับบัญชาและโพล่งเรื่องไร้สาระออกไป! หากสิ่งนี้เกิดขึ้นอีก นายจะถูกลงโทษตามกฎของนักรบ!” ซุนเหว่ยพูดอย่างไร้กังวลราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “มีใครคัดค้านการตัดสินใจของฉันอีกไหม!”

ผู้สอนกับนักเรียนต่างกลัวกันมากยิ่งขึ้น

“ฉันคัดค้าน!”

ขณะที่ซุนเหว่ยควบคุมสถานการณ์และพร้อมที่จะประกาศการลงโทษของเหย่หลิงเฉินเสียงก็ดังออกมา

ทุกคนมองไปทางชายหนุ่มที่ดื้อรั้นด้วยความรู้สึกผสมปนเป

“เหย่ ปล่อยมันไปเถอะ คน ๆ นั้นไม่ใช่คนที่เราจะพูดเรื่องขี้ปะติ๋วได้นะ” โปเตโต้เตือนเขาอย่างเงียบ ๆ

“ซุนเฉารังควานนักเรียนหญิงในนามของอาจารย์ ทำไมปัญหาเหล่านี้มันถึงถูกกวาดไปใต้พรม?” เหย่หลิงเฉินยังคงตั้งคำถามต่อไป

ซุนเหว่ยขมวดคิ้วแต่รีบหัวเราะออกมาโดยไม่สนใจเหย่หลิงเฉิน เขาพูดเบา ๆ กับเหอหยวนว่า “ไม่ต้องไปสนใจ ประกาศความผิดของไอ้เลวรายนั้นทีละคนได้เลย!”

เหอหยวนฉายแววเย้ยหยันใส่เหย่หลิงเฉินราวกับกำลังดูลิง “เหย่หลิงเฉิน ไม่เชื่อฟังอาจารย์ในระหว่างการฝึกการต่อสู้ ความผิดข้อที่หนึ่ง!”

“ความผิดนี้ถูกสร้างขึ้นมา มันไม่เป็นจริง! ฉันคัดค้าน!” เหย่หลิงเฉิน กล่าวต่อ “ซุนเฉาใช้ความรุนแรงทางร่างกายกับนักเรียน ปล่อยให้พวกเขาบาดเจ็บ ทำไมคุณถึงไม่สนใจ”

**ขโมยมาจาก ThaiNovel / My Novel **

อ่านเรื่องนี้ที่ www.thai-novel.com หรือ mynovel.co ด้วยนะคะ ผู้แปลจะได้มีกำลังใจแปลต่อ ขอบคุณค่ะ 🙂

FB : June6 Translate นิยายแปลไทย

“เหย่หลิงเฉิน ทัศนคติของคุณช่างน่าเสียดาย เวทีหลักนี้เป็นที่ที่คุณสามารถแสดงได้ตามที่คุณต้องการเหรอ? ความผิดที่ฉันระบุเป็นข้อกล่าวหาจากทั้งมหาวิทยาลัย การมีนักศึกษาอย่างคุณอยู่ในมหาวิทยาลัยของเรานั้นทำให้ชื่อของมหาวิทยาลัยเราเสียไป!”

เหอหยวนวิพากษ์วิจารณ์ตามความเป็นจริง จากนั้นกล่าวต่อ “เหย่หลิงเฉินไม่เชื่อฟังผู้สอนในระหว่างการฝึกการต่อสู้ จากนั้นใช้วิธีการลอบทำร้ายอาจารย์ผู้สอน ทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัส ความผิดข้อที่สอง!”

“ฉันคัดค้าน!” เหย่หลิงเฉินเงยหน้าขึ้นและประกาศเสียงดังว่า “ซุนเฉากับฉันมีการดวลกันอย่างยุติธรรม คนทั้งมหาวิทยาลัยสามารถยืนยันเรื่องนี้ได้!”

“เหย่หลิงเฉิน โอ้ เหย่หลิงเฉิน สมองของนายช่างโง่เสียจริง ๆ ตอนนี้มองไม่เห็นเหรอว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร?” เหอหยวนหัวเราะเยาะในลำคอโดยไม่สนใจเหย่หลิงเฉินและพูดต่อ “ในช่วงเลิกเรียนเหย่หลิงเฉินนำฝูงชนไปก่อปัญหาที่สภานักศึกษาและล้อเลียนประธานสภา ความผิดข้อที่สาม!”

“ฉันคัดค้าน!”

ภายใต้เวทีหลัก ร่างของเหย่หลิงเฉินดูเล็กมาก ในเวลาเดียวกันก็ฟังดูอ่อนโยน

ซุนเฉามองไปที่เหย่หลิงเฉินด้วยความอึดอัด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าทั้งหมดของเขาดูน่าเกลียดอย่างยิ่ง หัวเราะอย่างควบคุมไม่ได้ “ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้สารเลว รอก่อน! นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น ฉันจะทำให้แกเสียใจ แกจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน!”

ซุนเหว่ยมองดูเหย่หลิงเฉินราวกับว่าเขาควบคุมชีวิตและความตายของบุคคลนี้อยู่

“คัดค้านเหรอ…แล้วไงวะ”

คำพูดของเขาไร้กังวลราวกับว่าเขาแค่กำลังฆ่ามด

ทั้งมหาวิทยาลัยเงียบกริบ

ภายใต้แรงกดดันของซุนเหว่ย พวกเขาทั้งหมดก้มศีรษะและไม่สามารถรวบรวมความกล้าที่จะพูดได้เลย

“ฉันขอท้าแก! มาเจอกันหน่อย!” เหย่หลิงเฉินจ้องมองไปที่ซุนเหว่ยโดยตรงก่อนที่จะพูดในที่สุด

‘ท้า..อีกครั้งเหรอ?’ ฝูงชนเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ

‘เขาบ้าไปแล้ว!’

‘เด็กคนนี้คงจะโกรธจนเป็นบ้าไปแล้วสินะ!’

“เหย่ เขาจะฆ่านายแน่!” ใบหน้าของเกิ้งซีดลงและสั่นสะท้านด้วยความกลัว

สายตาของโจวฮุ่ยที่ถูกส่งมาจากการเตะยังคงติดอยู่ในใจของพวกเขา นั่นคือผู้สอนและเขายังคงเผชิญกับชะตากรรมที่เลวร้ายเช่นนี้ เหย่หลิงเฉินคงจะไม่รอดเป็นแน่

ซุนเหว่ยอาจจะฆ่าเขาจริง ๆ ก็ได้!

“นี่แกกำลังท้าทายฉันใช่ไหม”

ซุนเหว่ยมองไปที่เหย่หลิงเฉินอย่างเย้ยหยัน “แน่นอน…ฉันยอมรับคำท้า!”

“พี่ชาย ล้างแค้นแทนฉัน! หักแขนขาของมันด้วย!” ดวงตาของซุนเฉาเป็นสีแดงเลือดราวกับสุนัขที่บ้าคลั่งและเห่าอย่างบ้าคลั่ง

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้เด็กเวร! แกกล้าท้าทายพี่ชายของฉัน? รู้ไว้ซะว่านั่นมันเป็นการร้องขอความตาย!”

“ขึ้นเวที” ซุนเหว่ยมองลงไปที่เหย่หลิงเฉิน“ เริ่มเลย ฉันจะได้จัดการแก”

เหย่หลิงเฉินนิ่งเงียบและเดินขึ้นไปบนเวที

“ไอ้สวะ แกรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงอ่านความผิดของแกให้แกฟังทีละเรื่อง” ซุนเหว่ยถามอย่างช้า ๆ โดยใช้เวลา แต่กลับปฏิบัติเหมือนแมวเล่นกับหนู

“ฉันอยากยั่วแกยังไงล่ะ! ด้วยวิธีนี้แกจะท้าทายฉันจากความโกรธ!” ซุนเหว่ยจ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉิน “ วิธีนี้ฉันสามารถทำให้แกทำเรื่องผิดกฎหมายได้!”

“แกไม่ได้ทำให้ฉันผิดหวัง! แกคิดว่าแกยอดเยี่ยมมากเพียงเพราะแกเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้มาเล็กน้อยเนี่ยนะ? แกชอบเล่นเป็นฮีโร่เอง แกมันเย่อหยิ่งและโง่เขลา ไม่รู้ว่ามีคนมากมายที่แกไม่ควรข้ามไปในโลกนี้ และฉันเป็นหนึ่งในนั้น!”

ดวงตาของเหย่หลิงเฉินถูกปิดลงครึ่งหนึ่ง “แล้วไง?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้หนุ่มน้อย แกไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ควรถอยและอยู่นิ่ง ๆ รอจนกว่าฉันจะทำให้แขนขาแกพิการ แล้วเปลี่ยนแกเป็นอัมพาตครึ่งซีก แล้วแกจะเข้าใจมันเอง!” ซุนเหว่ยหัวเราะออกมาดัง ๆ จ้องไปที่เหย่หลิงเฉินราวกับนกอินทรีกำลังล่าเหยื่อ

“พี่ชายหยุดเสียเวลาคุยกับมัน ฉันไม่สามารถรอได้อีกต่อไปแล้ว ทำให้มันคุกเข่าและเรียกร้องการให้อภัย! ฉันอยากเห็นมันกราบฉัน!” ซุนเฉาตะโกนอย่างตื่นเต้น น้ำเสียงที่ชั่วร้ายของเขาทำให้กระดูกสันหลังของทุกคนเย็นลง

เหอหยวนยืนอยู่ข้าง ๆ มองเหย่หลิงเฉินเหมือนอย่างที่เขาทำกับศพ

‘แล้วถ้าสู้ได้ล่ะ? คุณเป็นแค่คนธรรมดาที่แข็งแกร่ง! การโม้ทำให้คุณเพลิดเพลินชั่วขณะเช่นเดียวกับดอกไม้ไฟที่สวยงาม แสงแฟลชบนท้องฟ้ายามค่ำคืน คนประเภทนี้ถูกกำหนดให้ถูกทิ้งตามกาลเวลาไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่คู่ควรเลย ความเย่อหยิ่งที่ไม่มีใครเทียบได้ของเหย่หลิงเฉิน เพียงแค่กลอุบายง่าย ๆ ก็จะพบกับความตายของมัน‘

…