I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 133 เช่าเถียนจอมหยิ่งผยอง

“เหย ชายชราคนกลางคือรองอาจารย์ใหญ่ของมหาวิทยาลัยของเรา อาจารย์ใหญ่ เซิน” เซี่ยงแนะนําให้เหย่หลิงเฉินรู้จัก

จากนั้นเขาก็พูดต่อ “คนที่อยู่ข้างเขาคือรองอาจารย์ใหญ่ของมหาวิทยาลัยหัวชิง อาจารย์ใหญ่

ดูเหมือนว่ามหาวิทยาลัยปักกิ่งและมหาวิทยาลัยหัวซึ่งจะให้ความสําคัญค่อนข้างมากกับการแข่งขันบาสเกตบอลครั้งนี้ เนื่องจากมีรองอาจารย์ใหญ่มาร่วมรับชมด้วย

“เหย ดูนั่นสิ” โปเตโต้ที่อยู่ข้างเขากระซิบกับเหย่หลิงเฉินด้วยแววตาที่น่าสยดสยอง

เหย่หลิงเฉินหันไปตามทิศทางที่เขาชี้ไป โฟกัสของเขาติดอยู่ที่ภาพโดยไม่รู้ตัว

มีหญิงสาวในชุดสีแดงสวมแว่นขอบดํานั่งอยู่ ภาพที่เงียบสงบผิดปกติในสนามกีฬา เธอกําลังถือหนังสืออ่านหน้าหนังสือ ภาพยื่นออกมาราวกับพระอาทิตย์ที่โดดเด่นอยู่ในฉากโดยรอบ

เธอดูเหมือนดอกลิลลี่ อ่อนโยนและสงบสุข

ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกับที่เหย่หลิงเฉินวิ่งเข้ามาที่นี่

“เป็นไง? สวยใช่มั้ยล่ะ!?”โปเตโต้ขยิบตาให้เหย่หลิงเฉิน เธอเป็นสาวสวยในวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยหัวชิงและเป็นอาจารย์พิเศษด้วย! เธอชื่อซ่หวันชิง”

“อาจารย์?” เหย่หลิงเฉินถามด้วยความประหลาดใจ

“ไม่น่าเชื่อใช่มั้ย? หายากมากที่จะมีอาจารย์สาวสวยในมหาวิทยาลัยแบบนี้” โปเตโต้อธิบายเพิ่มเติมว่า “เธอสําเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยหัวซึ่งเมื่อปีที่แล้ว เนื่องจากการเรียนที่ยอดเยี่ยมของเธอ พวกเขาจึงให้เธอกลับมาเป็นวิทยากร

“ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นอาจารย์สอนคณิตศาสตร์ขั้นสูง!” ดวงตาของเซี่ยงเป็นประกาย จากนั้นกล่าวเสริมว่า “คณิตศาสตร์ขั้นสูงเป็นชั้นเรียนที่น่าเบื่อที่สุด และอัตราการดรอปและลาออกจากคลาสก็มากกว่า 50 เปอร์เซ็นต์ แต่ในคลาสที่เธอสอนนะ อัตราการลาออกไม่เพียงแต่ลดลงจนเหลือศูนย์เท่านั้น แต่ยังมีปัญหาการลงทะเบียนมากเกินไปจนที่เต็มเลยยล่ะ!”

“ใช่ เธอสวยเกินไป นอกจากนี้ความสวยของเธอยังแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ เธอเต็มไปด้วยสติปัญญาและความงาม ดั่งสายน้ําที่คดเคี้ยว ให้ใจของผู้อื่นสงบลง” โปเตโต้ตอบด้วยบทกวีที่หายาก
“ถ้าเธอเป็นครูของฉัน ฉันรับประกันได้เลยว่าฉันจะสอบผ่านวิชาคณิตศาสตร์ขั้นสูงแน่ ทําไมชีวิตช่างไม่ยุติธรรมนัก!?” เกิ่งร่วมไว้อาลัย

นอกจากเหย่หลิงเฉินแล้ว ดวงตานับไม่ถ้วนในสนามกีฬายังจับจ้องไปที่ซ่หวัน ซึ่งทุกคนจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เปี่ยมล้นด้วยความหลงใหลที่ร้อนแรง

เหย่หลิงเฉินพยักหน้า ด้วยความงามและบุคลิกของซูหวันชิง ไม่แปลกใจเลยที่เธอได้รับความสนใจมากขนาดนั้น

“น่าเสียดายที่เธอเป็นคนขยันขันแข็ง จริง ๆ เธอไม่สนใจเรื่องอื่นเลย นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่เคยมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับใครมาก่อน” เซี่ยงคร่ครวญ

ความหลงใหลในวิชาการของซูหวันซึ่ง เป็นสิ่งที่เหย่หลิงเฉินได้เห็นโดยตรง

ตอนนั้นเองที่สนามกีฬาเกิดความโกลาหลเพียงเห็นสองทีมเข้ามาในสนามจากทิศทางที่ต่างกัน
มันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!

“หัวชิง ดีที่สุด! หัวชิง ต้องชนะ!”

“เช่ารี่เถียน ฉันรักคุณ! เช่ารี่เถียน ต้องชนะ ต้องชนะ ต้องชนะ!”

ในกลุ่มผู้ชม ทีมเชียร์ลีดเดอร์ของหัวชิงพร้อมมานานแล้ว เมื่อพวกเขาเห็นทีมของพวกเขา พวกเขาก็เริ่มส่งเสียงเชียร์ทันทีด้วยริบบิ้นในมือ เต้นรําไปพร้อมกัน

ที่เน้นถึงความสําคัญของการมีความได้เปรียบในสนาม ทีมของมหาวิทยาลัยปักกิ่งมาสายระหว่างการเข้าแข่งขันเพราะโดนกักเอาไว้หน้าประตู ทําให้เกิดความล่าช้าในการเชียร์ นอกจากนี้ การเชียร์ของพวกเขาไม่ได้รับสิทธิ์เหมือนกับมหาวิทยาลัยหัวซึ่งพวกเขาถูกระงับตั้งแต่เริ่มต้น

มหาวิทยาลัยปักกิ่งนําโดยเหอหยวน เขาสวมเสื้อบาสเกตบอลและท่าทางดูจริงจังถึงตาย
อย่างไรก็ตาม ทีมของหัวชิงนําโดยนักศึกษาร่างสูงสวมเสื้อแดง นัยน์ตาของเขาเฉียบแหลม และเห็นรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามที่ขอบปากของเขา

โดยปกติทั้งสองทีมจะเริ่มต้นด้วยการจับมือกันและเริ่มเกมอย่างเป็นมิตร

อย่างไรก็ตาม เขาเพิกเฉยต่อเหอหยวนและยกกําปั้นขึ้นที่ฝั่งผู้ชมของมหาวิทยาลัยหัวชิงที่นั่งเชียร์อยู่อย่างแน่นหนา

“ว้าว! เช่ารี่เถียนหล่อมาก!”

“เขาเจ๋งมาก! เช่ารี่เถียน!”

“เช่ารี่เถียน ฉันจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากคุณ อ้า !”

“เราชนะเกมนี้แน่! หัวชิงจะได้รับชัยชนะ! หัวชิงดีที่สุด!”

ทันใดนั้น นักศึกษาของมหาวิทยาลัยหัวซึ่งก็เกิดความโกลาหล เสียงกรีดร้องดังขึ้น และบางคนถึงกับยืนขึ้นและตะโกนอย่างหลงใหล

ผู้ชมทางฝั่งมหาวิทยาลัยปักกิ่งมองด้วยสายตาที่เกลียดแค้น พวกเขาจ้องไปที่มหาวิทยาลัยหัวชิง หากมีอะไรอีกล่ะก็ พวกเขาทั้งหมดจะถึงขีดจํากัดแน่

“ไอ้เฮ้ย! มหาวิทยาลัยหัวชิงกาลังดูถูกเรา เช่ารี่เถียนคนนี้เกี่ยวอะไรด้วย? เขาคือใคร?”

“ถูกต้อง ถ้าเขามีความสามารถจริง ๆ ก็แสดงให้เห็นสิและฉันจะสรรเสริญ”

“จบไม่สวยแน่วันนี้ เช่ารี่เถียนจะต้องเละ!”

เกิ้ง โปเตโต้ และเซี่ยงเยาะเย้ย ตั้งแต่เมื่อไรที่มหาวิทยาลัยปักกิ่งถูกดูหมิ่นอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้?

ในที่นั่งผู้ชมแถวหน้า อาจารย์ใหญ่เฉินแห่งมหาวิทยาลัยปักกิ่งดูไม่ค่อยมีความสุขนัก เขาพึมพําว่า “โอ้ คุณซู พวกเราชาวจีนเป็นชุมชนที่สร้างขึ้นด้วยมาตรฐานทางศีลธรรมอันสูงส่งมาโดยตลอด ดูเหมือนนักศึกษาของพวกเราจะไม่ได้สืบทอดสิ่งนั้น!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเขาเป็นแค่เด็ก เลือดก็ร้อนแบบนี้แหละ ฉันขอโทษที่ทําให้พวกเขาอับอายต่อหน้าคุณ คุณเฉิน อาจารย์ใหญ่ซูหัวเราะออกมา

“คุณซู คุณดูมั่นใจมากใช่ไหม” อาจารย์ใหญ่เฉินทําหน้าทิ้ง

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงไม่กล้า ณ ตอนนี้มหาวิทยาลัยปักกิ่งของคุณไม่อาจเทียบได้กับมหาวิทยาลัยหัวชิงของเรา!” อาจารย์ใหญ่เฉินตอบโดยตรงโดยไม่พยายามปฏิเสธ

“เพียงเพราะมีเช่ารี่เถียนน่ะเหรอ?” การแสดงออกของอาจารย์ใหญ่เฉินแย่ลง

“ถูกต้อง!” อาจารย์ใหญ่ซูพยักหน้า “ลองถามคนที่อยู่ข้าง ๆ คุณดูแล้วคุณจะรู้ว่าทําไม”

อาจารย์ใหญ่เฉินมองไปที่ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา

“ฮ่ะ ๆ ครูใหญ่เฉิน ฉันเป็นประธานสมาคมฝึกบาสเกตบอลของเมืองหลวง จางเหอ” จางเหอแนะนําตัวเองด้วยรอยยิ้ม

“ประธานจาง” ใบหน้าของอาจารย์ใหญ่เฉินเปลี่ยนไปอย่างจริงจัง เดิมที่เขาคิดว่าคนนี้เป็นส่วนหนึ่งของทีมผู้บริหารของมหาวิทยาลัยหัวชิง เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะเป็นประธานสมาคมฝึกบาสเกตบอลในเมืองหลวง

นั่นคือองค์กรที่เป็นทางการของประเทศ ซึ่งเป็นองค์กรที่เชี่ยวชาญด้านการฝึกอบรมผู้เล่นเมล็ดพันธุ์เพื่อเป็นตัวแทนของประเทศในการแข่งขันบาสเก็ตบอลทุกประเภท เช่น CBA

“ประธานจาง คุณหมายถึง…” อาจารย์ใหญ่เฉินมีความรู้สึกไม่ดีในใจ

“เช่าห่าวมีพรสวรรค์ด้านกีฬาโดยเฉพาะบาสเกตบอล นั่นเป็นเหตุผลที่เรามาที่นี่ เพื่อเชิญเขาเข้าร่วมสมาคมฝึกอบรมของเรา” จางเหอตอบ

อาจารย์ใหญ่เฉินส่ายหัวอย่างขมขึ้น “โอ้ คุณซู คุณซ่อนไพ่เด็ดของคุณไว้อย่างดีในครั้งนี้ ไม่น่าแปลกใจที่คุณกระตือรือร้นที่จะเลื่อนวันแข่งขันไปข้างหน้า ดังนี้นมันจึงทําให้ฉันได้สิ่งนี้!”

เพื่อให้ได้รับการคัดเลือกจากสมาคมฝึกอบรมในเมืองหลวง เช่าห่าวจะต้องมีความสามารถพิเศษและมีทักษะในการเล่นบาสเกตบอลสูง นั่นหมายความว่าเขาใกล้จะเป็นนักกีฬาอาชีพแล้ว แม้แต่นักบาสเกตบอลมืออาชีพ อาจไม่ใช่สิ่งที่คู่ควรของเขาจะพูดอะไรได้อีกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับนักศึกษา

“ฮ่าฮ่าฮ่า เราต่อสู้กันมาหลายปีแล้ว หายากสาหรับฉันที่จะมีชัยชนะที่แน่วแน่เช่นนี้ ถ้าฉันไม่ฉวยโอกาสนี้ ฉันคงโง่เกินไปแล้ว” อาจารย์ใหญ่ซูหัวเราะอย่างมีความสุขในขณะที่ลูบเคราของเขา

“หนี้ อย่าอวดดีเลย ผลลัพธ์ยังไม่ถูกตัดสิน!” อาจารย์ใหญ่เฉินโกรธจัด

“คุณเฉิน คุณดื้อรั้นจริง ๆ เลยนะ” อาจารย์ใหญ่กล่าวอย่างมั่นใจ

“ผู้เล่นลงสนามได้!”

เหอหยวนและเช่ารี่เถียน ขึ้นไปที่โซนเสิร์ฟของมิดคอร์ต ขณะที่ผู้เล่นคนอื่น ๆ เข้าประจําตําแหน่งตามที่พวกเขาเตรียมที่จะเริ่มต้นการแข่งขัน!

สนามกีฬาเงียบไปทันที ทุกคนจับตามองด้วยความเป็นห่วงเป็นใย รู้สึกวิตกกังวล

“เจ้าหนู ช่างอวดดีเสียจริง!” เหอหยวนพิมพ์ในขณะที่เขาเผชิญหน้ากับเช่ารี่เถียนทําให้เขาจ้องมองอย่างเยือกเย็น

“ฉันรับรองได้เลยว่าคุณไม่ใช่คู่แข่งของฉัน สิ่งนี้จะลงไปในประวัติศาสตร์ในฐานะ ความพ่ายแพ้ที่เลวร้ายที่สุดของมหาวิทยาลัยปักกิ่งโดยมหาวิทยาลัยหัวชิง!” เช่ารีเถียนจับคู่กับแสงจ้าของเหอหยวนอย่างไม่ย่อท้อและภาคภูมิใจอย่างไม่น่าเชื่