I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 126

ตอนที่ 126 ความเมตตา

ความสิ้นหวังเกิดขึ้นกับใบหน้าของหลี่จึง

วงการบันเทิงมีขนาดใหญ่ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ยากที่จะรู้ว่ามีหลายคนที่คอยรุมแทงกันอยู่และเต็มไปด้วยเส้นสาย

เครือข่ายเป็นเหมือนตาข่ายที่แผ่ออกไปทุกทิศทุกทาง

แม้ว่าเฉินเฟิงจะเป็นเพียงผู้กํากับที่มีประสบการณ์ยังไม่มาก แต่เขาก็ยังเป็นผู้กํากับ แน่นอน เขามีสายของเขาที่จะดึง ถ้าเขาพูดอะไรกับหลี่ไท่หลี่จึงจะต้องถึงวาระอย่างแน่นอน

งรู้ว่าเขามีอิทธิพลเพียงเล็กน้อยเท่านั้นระหว่างเขาและเฉินเฟิง คําพูดของพวกเขาจะต้องแตกต่างกันอย่างแน่นอน

“หยางเยว่ คุณต้องโหดเหี้ยมขนาดนั้นเลยหรือ?” หลี่จึงมองไปที่หยางเยว่อย่างไม่เชื่อ เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนไร้หัวใจ แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะใจร้ายขนาดนั้น

“ไปซะ!” หยางเยวโบกมือราวกับว่าเธอกําลังกวาดแมลงวัน “นายก็เป็นได้แค่ขยะ เมื่อนั้นฉันจะพิสูจน์ได้ว่าฉันเลือกถูกแล้ว!”

หลี่จึงทําหน้าบึงและไม่สนใจเธอจากนั้นเข้าไปในห้องออดิชั่น

คิ้วของเฉินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและขยับร่างกายอ้วนของเขาไปข้างหน้า เข้ามาขวางทางหลี่จึง “แกไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดเหรอ? ไปจากที่นี่ซะ!”

หลี่จึงกําหมัดแน่นใบหน้าของเขาเย็นชาจ้องมองที่เฉินเฟิงด้วยการจ้องมองเหมือนมีด “นี่ไม่ใช่ที่ของคุณ คุณมีสิทธิ์อะไรมาบังคับคนอื่น?”

ความรู้สึกกลัวแผ่ซ่านไปทั่วเฉินเฟิงทําให้เขาต้องถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัว

ความสามารถทางกังฟุของหลี่จึงเป็นของจริงเฉินเฟิงไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขาโดยตรง

เมื่อเห็นหลี่จึงเข้ามาในห้องการแสดงออกของเฉินเฟิงและหยางเยว่ก็เย็นยะเยือก จากนั้นพวกเขาก็พึมพําว่า “มาเถอะ ไปดูกัน!”

ในเวลานั้น หลี่ไท่กําลังนั่งอยู่ที่โต๊ะของผู้สัมภาษณ์หลัก แสดงสีหน้าจริงจังในขณะที่เขามองไปที่ผู้เข้ารับการคัดเลือก

ในที่สุดก็ถึงคราวของหญิงที่จะขึ้นเวที

“คุณอยากออดิชั่นในบทบาทไหน” หลี่ไม่ถาม

หลี่ไท่สงบสติอารมณ์แล้วมองไปรอบ ๆ มองไม่เห็นร่างของเหยู่หลิงเฉิน ความรู้สึกหวาดกลัวเข้าครอบงําหัวใจของเขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงคําพูดของเหย่หลิงเฉินกับเขาเมื่อคืนก่อนเขาก็ทําให้หัวใจของเขาแข็งกระด้างเขาประกาศอย่างชัดเจนว่า “ผมต้องการออดิชันบทบาทของ “ฮัวหยวนเจี้ย” ครับ!”

เงียบ!

ทันที ทุกคนมองไปที่หลี่จิงด้วยความตกใจ

ส่วนใหญ่แล้ว ตัวละครสําคัญ ๆ มักจะถูกเซ็ตคนเล่นเอาไว้แล้ว การคัดเลือกเป็นเพียงการรับสมัครตัวประกอบเท่านั้น

การที่หลี่จึงประกาศความตั้งใจที่จะออดิชั่นสําหรับบทบาทของฮั่วหยวนเจีย” นั่นมันบ้ามาก

“ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!”

หยางเยวที่เฝ้าดูจากด้านข้างสูญเสียการควบคุมและหัวเราะออกมา เธอมองไปที่หลี่จิงราวกับว่าเธอกําลังมองคนงี่เง่า

“นี่แกโกรธที่โดนกําจัดจนเสียสติไปแล้วเหรอ? แกมีสิทธิ์อะไรมาคัดเลือกตัวละครหลัก? ชื่อเสียง? ความนิยม? รูปลักษณ์? หรือสถานะของแก?” หยางเยวให้หลี่จิงจ้องดูถูกเหยียดหยาม “แกไม่มีอะไรเลย! แกบ้าหรือเปล่า?!”

“ฉันมีทักษะกังฟูของฉัน!” หลี่จึงกัดฟันกรอดคําราม

“ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างโง่เง่าเสียนี่กระไร” เฉินเฟิงหัวเราะออกมาดัง ๆ เขาเดินไปหาหลี่ไท่ แล้วมองดูหลี่จิงอย่างดูถูก “ผู้กํากับหลี่ผู้ชายคนนั้นคือหลี่จึงเขาปฏิเสธฉากต่อสู้กับหวู่ฮั่นและก็กลายมาเป็นขยะอย่างที่คุณเห็น”

“เขาคือหลี่จึง?” หลี่ไก่มองเขา

หลี่ไท่เป็นผู้กํากับคนใหม่ที่เพิ่งมีชื่อเสียงโด่งดัง ดังนั้นเขาจึงไม่คุ้นเคยกับหลี่จึงและไม่สามารถระบุตัวเขาได้

“ใช่ เขาคือหลี่จึง!“เฉินเฟิงคิดว่าหลี่ไท่ก็เหมือนตัวเขาเองที่กําลังดูถูกหลี่จึง เขากล่าวเสริมว่าตอนนี้เขากลายเป็นขยะของวงการบันเทิงไม่มีใครกล้าร่วมงานกับเขา ใครจะคิดว่าเขาจะมีความกล้าที่จะออดิชั่นสําหรับบทบาทของตัวละครหลักของ “ฮั่วหยวนเจีย! ช่างเป็นเรื่องตลก! คุณควรไล่เขาออกไปและช่วยเราทุกคนไม่ต้อง เสียสายตากับคนแบบนี้”

“เขาคือหลี่จึงเขาถูกข่มเหงมาสี่ถึงห้าปีแล้วใช่ไหม”

“ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเขา เขากําลังเก็บขยะใน Hengdian Studios น่าสงสารจัง”

“เฮ้อ ช่างเสียเสียนี่กระไรทําไมเขาต้องไปทําให้หวู่ฮั่นโกรธด้วย?”

“ฉันได้ยินมาว่าถึงแม้จะมีคนจ้างเขาเป็นสตั้นท์แมน มันก็จะเป็นแต่ฉากที่ยากและถูกดูถูกเหยียดหยาม!”

ทันใดนั้นเสียงพึมพําก็กระจายไปทั่วแต่ละคนมองไปที่หลี่จิงด้วยการจ้องมองที่เฉลิมฉลองความทุกข์ทรมานของเขา

วงการบันเทิงก็เป็นเช่นนั้น ไร้มนุษยธรรมโหดร้าย และน่ารังเกียจ

หลี่จิง คุ้นเคยกับสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีซีดจ้องมองต่ําพร้อมที่จะยอมรับการปฏิเสธ

เมื่อหยางเยว่เหลือบมองหลี่จิงที่หดหูใจใบหน้าของเธอก็สดใสขึ้นเรื่อย ๆ

“ดีมาก คุณผ่านการคัดเลือก”

เสียงที่ฉับพลันทําให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงันทุกคนหันมามองที่หลี่ไม่

ร่างกายของหลี่จึงแข็งที่อราวกับถูกฟ้าผ่าเขารู้สึกเป็นอัมพาตจากอาการช็อก

รอยยิ้มของใบหน้าของเฉิงเฟิงเต็มไปด้วยความงุนงง จากนั้นเขาก็มองหลี่ไท่อย่างตะลึงงัน “ผะ… ผู้กํากับหลี่ คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“หลิจัง จะได้เล่นเป็นนักแสดงนําของ “ฮั่วหยวนเจีย” !” หลี่ไท่กล่าวด้วยน้ําเสียงที่สงบและผ่อนคลายนี้…

เมื่อได้รับการยืนยัน ทุกคนก็ตกตะลึงพวกเขาไม่เข้าใจว่าทําไมหลี่ไปถึงเลือกหลี่จึง

“ผู้กํากับหลี่ บางทีผมอาจจะไม่ได้อธิบายให้คุณเข้าใจกระจ่างน่ะครับ.. หลี่จิงคนนี้ได้ข้ามเส้นหวู่ฮั่นมาแล้วนะครับ!” เฉินเฟิงอธิบายอย่างเชื่องช้า

“อย่าสงสัยการตัดสินใจของฉัน” หลี่ไม่ตอบอย่างหนักแน่น จากนั้นจึงพูดต่อในขณะที่เขาจ้องไปที่เฉินเฟิง “คุณมาหาฉันเพื่อขอบทในภาพยนตร์ใช่ไหม”

“ถูกต้องครับ” เฉินเฟิงยิ้มให้ผู้อุปถัมภ์ “ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ข้างผม เธอคือหยางเยว่ เธอสนใจในบทบาทของหญิงตาบอด ยุยซี ช่วยพิจารณาหน่อยได้ไหมครับ?”

เหตุผลที่พวกเขามาที่ห้องออดิชั่นก่อนหน้านี้คือการพูดคุยกับหลี่ไม่

“ไม่จําเป็นต้องมีการพิจารณา คุณไปได้แล้ว” หลี่ไม่ตอบอย่างแน่วแน่ขณะส่ายหัว

“ผู้กํากับหลี่ นี่มันหมายความว่าอย่างไร? พวกเราอยู่ในวงการบันเทิงด้วยกันแท้ ๆ ทําไมไม่ไว้หน้าผมบ้าง” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว

“นักแสดงของ ฮั่วหยวนเจีย” มีครบแล้วเราไม่รับสมัครแล้ว” หลี่ไม่ตอบอย่างเย็นชา

“หลี่ไท่ นี่มันมากเกินไปแล้วนะ!” เฉินเฟิงเดือดดาลด้วยความโกรธ “ภาพยนตร์ของคุณเป็นเพียงการแข่งขันกับชเล่ยด้วยการเตรียมการที่เร่งรีบเช่นนี้และการขาดคนดังที่มีชื่อเสียง คุณกําลังพยายามจะอวดดีอะไรอีก? ผมอุตส่าห์พานักแสดงที่โดดเด่นและมากความสามารถมาให้แล้วคุณต้องการให้ผมไปแคสที่ I am Hero’s crew แทนหรือไม่?

“ตามสบาย!” หลี่ไม่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“ได้! รอดูได้เลย!“เฉินเฟิงสูดหายใจเข้าลึกๆ”I am Hero เป็นภาพยนตร์ที่มีแนวโน้มดีที่สุด ผมจะทําให้สุดความสามารถและทําให้ภาพยนตร์ของคุณล้มเหลวอย่างน่าสังเวช!”

หยางเยว่ก็มีการแสดงออกที่เยือกเย็นเช่นกัน เธอมองดูหลี่จิงอย่างดูถูก “หลี่จึง นายแน่ใจว่ามีความสามารถคิดว่าตัวเองเป็นพันธมิตรกับหลี่ไม่ได้งั้นเหรอ ทั้งหมดนี้มันก็เป็นแค่ฝุ่นผงเท่านั้นแหละ เมื่อเทียบกับ I am Hero แล้ว “ฮั่วหยวนเจีย” ก็เป็นแค่ขยะที่ไร้ค่าที่สุด ชื่อเสียงของนายจะต้องพินาศอย่างแน่นอน!”

เมื่อพูดจบทั้งสองก็ออกไปพร้อมกัน

“ผู้กํากับหลี่ คุณ…” ในที่สุดหลี่จิงก็หายจากอาการรุนงง เขามองหลี่ไท่อย่างสงสัย ราวกับว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน

“พอได้แล้ว ไม่ต้องพูดอะไรหรอกมีคนแนะนําให้คุณให้กับเราและเขารับประกันมาแล้วอย่างดีว่าคุณน่ะมีความสามารถ คุณแค่พยายามทําให้ดีที่สุดก็พอ แล้วอย่าทําให้เราผิดหวังล่ะ” หลี่ไท่กล่าวด้วยเสียงหัวเราะ

ริมฝีปากของหลี่จึงสั่นและดวงตาของเขามีน้ํา แม้ว่าเขาจะมีคําพูดทั้งหมดอยู่ในหัว แต่เขาก็ทําได้เพียงพูดว่า “ครับ” พยักหน้าอย่างหนัก

เขารู้ว่าหลี่ไท่หมายถึงใคร การกระทําเช่นนี้ทําให้หลี่ไท่เป็นปรปักษ์กับคนอื่นเพื่อเขา คน ๆ นั้นต้องยอมจ่ายราคาค่อนข้างแพง!

เขากําหมัดแน่น เขาจะไม่มีวันลืมความเมตตานี้!