I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 124

ตอนที่ 124 เพื่อความยุติธรรม!

“ว้าว! ฮัสกี้นี่นา น่ารักจัง! หลิงเฉิน สัตว์เลี้ยงของเธอเหรอ?” จางหยุนซีวิ่งไปอย่างตื่นเต้นเพื่อดูลูกหมาป่าที่น่ารักสองตัว

ในขณะเดียวกัน เจ้าแบล็คและเจ้าเกรย์ก็เอียงศีรษะไปด้านข้าง สํารวจบริเวณโดยรอบด้วยความสงสัย

“สีเทาชื่อเจ้าเกรย์ สีดําชื่อเจ้าแบล็ค ฉันเอามาเลี้ยงเฝ้าบ้านน่ะ” เหย่หลิงเฉินตอบด้วยรอยยิ้ม จากนั้นวางลูกหมาป่าสองตัวไว้บนพื้น

เมื่อพวกมันออกจากอ้อมแขนของเหยู่หลิงเฉิน พวกมันก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที ลูกสุนัขตัวนั้นตะกายไปทั่วดมกลิ่นรอบพื้นและผนังในบ้านอย่างตื่นเต้น

ย้อนกลับไปในมหาวิทยาลัย พวกมันมีเพียงพื้นที่แคบ ๆ ที่ระเบียงหอพักให้เดินไปมา เนื่องจากพื้นที่ที่กว้างขึ้นมากเช่นนี้ พวกมันจึงวิ่งไปทั่วทั้งบ้านอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยด้วยความร่าเริง

“พวกมันคงจะหิว มานี่เร็ว มากินเนื้อกันเถอะ” จางหยุนซีไปที่ห้องครัวเพื่อเอาเนื้อชิ้นหนึ่งมาวางไว้ข้างหน้าเกรย์และแบล็ค

ลูกสุนัขเริ่มต้นด้วยการดมเนื้อและเลียจมูก แต่พวกมันไม่กิน แต่พวกมันมองไปทางเหย่หลิงเฉิน

“ต่อจากนี้ไป พวกแกสามารถกินอาหารที่เธอป้อนได้” ด้วยการพยักหน้าของเหย่หลิงเฉิน ในที่สุดพวกมันก็เห่าออกมาอย่างมีความสุขและเริ่มกลืนเนื้อลงไป

“มีคนเคยบอกว่าฮัสกี้โง่ไม่ใช่เหรอ? พวกมันสามารถจําและระบุตัวบุคคลได้ด้วยเหรอ” จางหยุนซีรู้สึกประ หลาดใจที่พวกมันจะปฏิเสธอาหารจากคนแปลกหน้า

“ฉันฝึกพวกมันมาบ้างน่ะ แล้วมันก็ค่อนข้างประสบความสําเร็จ”

“มีอะไรในโลกนี้อีกไหมที่เธอไม่รู้?” จางหยุนซีกล่าว

ยิ่งเธอใช้เวลากับเหย่หลิงเฉินมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกพ่ายแพ้มากขึ้นเท่านั้น เขาเป็นเหมือนสัตว์ประหลาดในผิวหนังมนุษย์ เขาดึงความน่าประหลาดใจออกมาเรื่อย ๆ

“ร้านเป็นยังไงบ้าง” เหย่หลิงเฉินถามขณะที่จางหยุนซียุ่งทั้งวัน

“ฉันสํารวจพื้นที่รอบ ๆ แล้ว ฉันยังคิดว่าศูนย์การค้า Golden Eagle เป็นสถานที่ที่ดีกว่า นักศึกษาในเมืองวิทยาเขตนี้มักจะไปที่นั่นเสมอ พวกเขามีโรงภาพยนตร์ KTV และร้านค้าสําหรับผู้หญิงก็เยอะมาก แต่…”

“แต่อะไร”

“ค่าเช่าสูงเกินไป” จางหยุนซีกล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว “เพิ่งเห็นร้านเช่าวันนี้ มีพื้นที่ประมาณ 80 ตารางเมตรแต่ละตารางเมตรมีราคา 400 หยวน!”

400 หยวนต่อตารางเมตร ด้วยพื้นที่ 80 ตารางเมตร ซึ่งจะรวมเป็น 32,000 หยวนต่อเดือน!

อัตราค่าเช่านั้นสูงอย่างไม่น่าเชื่อสําหรับคนทั่วไป

อย่างไรก็ตาม ในเมืองหลวง ทุกตารางนิ้วมีค่าเป็นทองคํา เหย่หลิงเฉินไม่แปลกใจ

“ราคาไม่สมเหตุสมผล ฉันคิดว่าเราคงพอถูไถไปได้ เรามาเริ่มต้นธุรกิจเร็วกว่านี้ดีกว่า” เหย่หลิงเฉินมั่นใจใน ร้านของเขา ด้วยโบกมือของเขา “เธอสามารถไปเซ็นสัญญาในวันพรุ่งนี้ได้เลย”

จางหยุนซีจ้องเขม็งไปที่เหย่หลิงเฉินเธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “หลิงเฉิน มีอีกเรื่องที่ฉันต้องคุยกับเธอ”

“อะไรเหรอ?” เหย่หลิงเฉินรู้สึกแปลกใจ

“เราควรเปลี่ยนชื่อร้านดีไหม? ฉันได้ทําการสํารวจอุตสาหกรรมเครื่องสําอางเพิ่งถูกผูกขาดโดยแบรนด์ที่มีชื่อไม่กี่แห่ง Y-Cosmetics ของเราไม่สามารถแข่งขันกับพวกเขาได้แน่ ทําไมเราไม่เข้าร่วมแฟรนไชส์ที่จัดตั้นขึ้นแทนล่ะ” จางหยุนซีได้ทําการวิจัยของเธอ เธอกล่าวต่อว่า “ฉันรู้จักแบรนด์ยอดนิยมทางออนไลน์เป็นที่นิยมมากในหมู่คนหนุ่มสาวค่าแฟรนไชส์ก็ไม่แพงเกินไปเช่นกัน เหลือเพียง 600,000 หยวนรวมการปรับปรุงแล้ว”

“ไม่!” เหย่หลิงเฉินปฏิเสธอย่างหนักแน่น “เราต้องบริหารแบรนด์ของเรา ไม่เพียงเท่านั้น Y-Cosmetic ของเราจะเติบโตแข็งแกร่งขึ้นในอนาคตและตั้งเป้าที่จะเป็นอันดับต้น ๆ ของโลก!”

ช่างน่าประทับใจ!

นั่นเป็นสิ่งเดียวที่จางหยุนซีหมดสติ

เธอพบว่ามันยากที่จะเข้าใจว่าเหย่หลิงเฉินมีความมั่นใจอย่างท่วมท้นมาจากไหน

ด้วยอุตสาหกรรมเครื่องสําอางในปัจจุบันที่อิ่มตัวและแบรนด์ที่มีชื่อเสียงในตลาด แต่ละร้านก็ค่อนข้างใกล้เคียงกันเป็นการยากสําหรับพวกเขาที่จะทําได้ดีกว่ากัน

“พอแล้ว อย่าวิเคราะห์เรื่องนี้มากเกินไป เธอเพียงแค่ต้องกล้าและทํามัน ตั้งร้านให้เร็วที่สุด เมื่อเติบโตขึ้น ในอนาคต เธอจะเป็นสมาชิกผู้ก่อตั้งบริษัท” เหย่หลิงเฉินปัดเรื่องนี้ออกไปด้วยคําพูดที่ไร้ความหมายและเดินขึ้น ไปชั้นบน “ดึกมากแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”

จางหยุนซีส่ายหัว รู้สึกว่าเจ้านายของเธอไม่น่าเชื่อถือเลย

วันรุ่งขึ้น เหย่หลิงเฉินตื่นเช้าเช่นเคย อย่างไรก็ตาม คราวนี้เขาพาเกรย์และแบล็คมาด้วยโดยพาพวกเขาไปวิ่งจ๊อกกิ้งในสวนสาธารณะตอนเช้า

เมื่อมีลูกสุนัขสองตัวมาอยู่ด้วย บรรยากาศก็มีชีวิตชีวามากขึ้น เหยู่หลิงเฉินรู้สึกเหงาน้อยลงมันเป็นฉากที่กลมกลืนกันระหว่างชายคนหนึ่งกับหมาป่าสองตัว

หลังจากผ่านเทคนิคหมัดแต่ละอันแล้ว เหย่หลิงเฉินก็จ้องไปที่นกในสวน ความคิดชั่วร้ายเข้ามาในหัวของเขา

“เจ้าแบล็ค เจ้าเกรย์ ไปเอานกตัวนั้นมา!” เขาชี้ไปที่นกตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ห่างจากเขาประมาณ 500 เมตร

เจ้าแบล็ค และ เจ้าเกรย์ เริ่มจริงจังในทันที พวกมันโค้งตัวและเข้าใกล้นกในหญ้าอย่างลับ ๆ ช้า ๆ

ดวงตาของพวกมันเปล่งประกาย แม้ว่าพวกมันจะยังเด็ก แต่พวกมันก็แสดงพลังของหมาป่าแล้ว

เมื่อพวกมันอยู่ห่างออกไปประมาณ 100 เมตรนกก็ยังคงจิกอยู่บบนพื้นอย่างมีความสุข 

แง่ม!

เจ้าแบล็คและเจ้าเกรย์กระโจนไปข้างหน้าโดยเหยียดแขนขาของพวกมัน ร่างกายเล็ก ๆ ของพวกมันเต็มไปด้วยพลังที่ระเบิดออกมา ทําให้พวกเขาไปถึงนกได้อย่างรวดเร็วและพุ่งเข้าใส่มัน

อย่างไรก็ตาม พวกมันพลาด

การพัฒนาโดยรวมของพวกมันยังห่างไกลจากอุดมคติเนื่องจากพวกมันยังเป็นลูกหมาป่าอยู่ความแข็งแกร่งความเร็วเวลาและการระเบิดอย่างกะทันหันล้วนไม่เพียงพอ

นกสยายปีกแล้วบินออกไป โบยบินผ่านไปอย่างรวดเร็ว และ

ไม่หยุดหย่อน

“ไอหยะ ดูหมาป่าพวกนั้นสิ แกเด็กเกินไปที่จะจับฉัน”

เจ้าเกรย์และเจ้าแบล็คเห่าและหอนใส่นก ดูเหมือนเข้าใจการสบประมาทของมัน

น่าเสียดายที่เหย่หลิงเฉินยังไม่ได้เรียนรู้ภาษาหมาป่า ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าพวกมันกําลังพูดอะไร

ชายคนหนึ่งและหมาป่าสองตัวเริ่มก่อกวนในสวนสาธารณะ เหย่หลิงเฉินใช่โอกาสนี้เพื่อใช้ทักษะการฝึกสัตว์ของเขาค่อย ๆ พัฒนาความสามารถของเจ้าเกรย์และเจ้าแบล็ค

เวลาดําเนินไปจนถึง 8:30 น. ก่อนที่พวกเขาจะกลับมาอย่างไม่เต็มใจนัก

หลังจากอยู่ไกลออกไปเหย่หลิงเฉินก็ใช้ทักษะภาษานกที่มีเพื่อฟังนกคุยกัน

“ข่าวใหญ่! มีผู้หญิงสองคนอยู่บนเตียงนั้น! พวกมนุษย์ช่างน่ากลัว!”

“มันไม่ดีเลยสําหรับการกระทําอนาจารในที่สาธารณะ แต่เหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นเรื่องระหว่างผู้หญิงสองคนเฮ้อ น่าอายชะมัด!”

“อ่า พวกมันไม่มีขนและไม่มีเสื้อผ้า! พวกมันเปลือยกายอยู่!”

ตามเสียงนั้น เขามองเห็นนกสองสามตัวเกาะอยู่นอกหน้าต่างวิลล่า พวกเขากําลังส่งเสียงจีบ ๆ ไปรอบ ๆ แลกเปลี่ยนคําพูดขณะมองผ่านหน้าต่างเป็นครั้งคราว

“F*ck ข่าวใหญ่อย่างนั้นเหรอ

หัวใจของเหย่หลิงเฉินเต้นแรงอย่างรวดเร็ว จากนั้นมองที่หน้าต่างด้วยท่าทางแปลก ๆ ในดวงตาของเขา เขาตกอยู่ในการต่อสู้ด้วยมโนธรรมของเขา

“เห็นหรือไม่เห็น? นั่นคือคําถาม

ในท้ายที่สุด เหย่หลิงเฉินสงบสติอารมณ์และค่อย ๆ เดินไปที่คฤหาสน์หลังนั้น

เขาเชื่อมั่นว่าไม่ใช่เพื่อตัวเอง เพราะนั่นก็อยู่ในเขตที่อยู่อาศัยของเขา ถ้ามีคนวิปริตปรากฏตัวขึ้นมาล่ะก็นั่นจะเป็นเรื่องร้ายแรงมาก

“ฉันมีหน้าที่ต้องค้นหา ท้ายที่สุดสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของที่อยู่อาศัยโดยตรงฉันทําสิ่งนี้เพื่อความยุติธรรม แม้ว่าฉันหน้าแตก ฉันก็จะไม่อาย!” เหย่หลิงเฉินพูดกับตัวเอง จู่ๆ ก็รู้สึกแข็งแกร่งและมีเกียรติเมื่อเขามาถึงวิลล่าเขาสามารถเปล่งเสียงหายใจแผ่วเบา ๆ ออกมาจากหน้าต่างได้