I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 123

ตอนที่ 123 ผู้สมัคร ฮัวหยวนเจีย

“หลี่จิง?”

เหยู่หลิงเฉินตกตะลึง จ้องมองไปที่ชายที่อยู่ไกลออกไป

เขารู้จักหลี่จิง อาจกล่าวได้ว่าเขาโตมากับการดูภาพยนตร์กังฟูของเขา

ตอนนั้นเขาอายุเพียง 10 ขวบเท่านั้น เขาดูละครไทเก๊กเก่าของหลี่จิง เขายืนอยู่หน้าอ่างที่เต็มไปด้วยน้ำและวาดสัญลักษณ์ไทชิลงไปในน้ำ ฝันว่าวันหนึ่งจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้

ใครจะคิดว่า 10 ปีต่อมา เขาได้กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ แต่หลี่จิงก็ถูกชะล้างไปตามกาลเวลาอย่างไร้ความปราณี

เหย่หลิงเฉินจําได้ว่าหลี่จิงอายุเพียง 18 ปีเมื่อเขาอยู่ในภาพยนตร์ไทชิ เขาเพิ่งอายุยี่สิบปลาย ๆ ณ จุดนี้ด้วยรากฐานเช่นนี้ เขาตกอยู่ในสภาพที่น่าสงสารเช่นนี้ได้อย่างไร?

นอกจากนี้ เหย่หลิงเฉินรู้ว่า หลี่จึงได้เรียนรู้ศิลปะของเขาจากวัดเส้าหลิน เขาได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ที่แท้จ

หลี่จึงหยุดฝึกเมื่อเขาเห็นเหย่หลิงเฉินเข้ามาใกล้ เขาทักทายด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร “สวัสดี”

“คุณหลี่ ผมโตมากับการดูละครของคุณ” เหย่หลิงเฉินยิ้ม “ไทชิและปรมาจารย์ไทเก็กของคุณเป็นที่ชื่นชอบของผมเมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็ก”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่คิดว่าจะมีคนจําฉันได้” หลี่จิงหัวเราะในขณะที่เขาปาดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา

“คุณหลี่ ผทไม่คิดเลยว่าจะได้เจอคุณที่นี่ ทําไมคุณถึงหยุดแสดงหนังล่ะครับ” เหย่หลิงเฉินถาม

ดวงตาของหลี่จึงเต็มไปด้วยความเศร้าแล้วถอนหายใจ “อันที่จริง หลังจากปรมาจารย์ของไทชิฉันได้แสดงในละครทีวีเรื่องอื่นด้วย น่าเสียดายที่ตอนนั้น ไอดอลเป็นกระแสและเรตติ้งไม่ดีต่อมาด้วยดาราดังจาก Stick Nation ที่เพิ่มขึ้นนักแสดงรุ่นเยาว์จํานวนมากก็ถือกําเนิดขึ้นทําให้ฉันถูกทอดทิ้งไป”

“เมื่อเร็ว ๆ นี้เทรนด์ศิลปะการต่อสู้กําลังเติบโตและคุณมีศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง ที่เหมาะสมกับความต้องการของตลาด” เหย่หลิงเฉินนําเสนอมุมมองของเขาต่อหลีจึง

เขาสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของหลี่จึง มันมั่นคงและเป็นธรรมชาติ ร่างกายของเขาก็ค่อนข้างดีเช่นกันนั่นแสดงว่าเขาได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาหลายปีแล้ว ความอดทนและความทุ่มเทดังกล่าวเกินคนทั่วไป

เมื่อเหย่หลิงเฉินพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของหลี่จึงแสดงให้เห็นถึงความโกรธที่ถูกระงับ

ปรากฎว่าทีมงานบางคนมองหาเขาเพื่อถ่ายทําภาพยนตร์แอคชั่นบางเรื่อง อย่างไรก็ตาม นักแสดงนําคือ หวู่ฮั่นและเขาเป็นคู่ต่อสู้ของหวู่ฮั่น

ที่สําคัญที่สุด ตัวละครของหวู่ฮั่นจะเป็นแชมป์ที่ไร้พ่ายในภาพยนตร์เหล่านั้นเสมอ ในขณะเดียวกันหลี่จึงกําลังเล่นบทบาทของหวู่ฮั่นก้าวย่าง ในภาพยนตร์เหล่านั้น เขามักจะถูกหวู่ฮั่นล้อเล่นอยู่เสมอการต่อสู้กลับไม่ใช่ทางเลือกโดยรวมแล้วการปรากฏตัวของเขาเพียงเพื่อยกหวู่ฮั่นให้ดูเก่งกาจและโดดเด่นขึ้นก็เท่านั้น

เนื่องจากเป็นกังฟู จึงต้องต่อสู้และลงมืออย่างแท้จริง เป็นสิ่งหนึ่งที่หลี่จึงต้องเล่นเป็นส่วนหนึ่งของผู้แพ้มันเป็นอย่างอื่นไม่ได้เมื่อมันถูกกําหนดมาแล้วว่าหวู่ฮันจะต้องเป็นคนเอาชนะเขา

ในฐานะที่เป็นผู้ชาย หลี่จึงเกลียดความตุ้งติ้งของหวู่ฮั่นมาโดยตลอด การให้เขามีส่วนร่วมในภาพยนตร์ประเภทนั้น มันทําให้เขาอับอายแทนกังฟูจีน!

ด้วยเหตุนี้เขาจึงปฏิเสธข้อเสนอ

ด้วยการปฏิเสธ เขาทําให้หวู่ฮั่นโกรธ จากนั้นเขาก็ถูกโยนลงใต้ตมและกดขี่อย่างต่อเนื่องโดยวงการภาพยนตร์ ไม่มีใครมาตามหาเขาตั้งแต่นั้นมา และไม่มีใครกล้ายื่นมือช่วย อยู่มาวันหนึ่ง เขาเปลี่ยนจากดาราหนังไปเป็นเด็กตัวประกอบใน Hengdian Studios โดยมีบทบาทเป็นสตั้นต์แมนเป็นครั้งคราวทําให้เขาต้องพบกับงานที่เหน็ดเหนื่อยและดูถูกเหยียดหยามทุกประเภท

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เวลาผ่านไปช้อย่างทรมานสําหรับเขา แต่เขาไม่เคยละทิ้งศิลปะการต่อสู้ของเขา

“คุณทนกับสิ่งนั้นได้อย่างไร? ทําไมคุณไม่ออกมา”

“ฉันชอบกังฟู และฉันชอบการแสดง ด้วยวิธีนี้ฉันสามารถแสดงให้โลกเห็นถึงกังฟูจีนของเรา” หลี่จึงตอบอย่างใจเย็นและหนักแน่น “ฉันปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเทรนด์ปลอม ๆ นี้จะดําเนินต่อไปประเทศเราเหมือนสิงโตที่หลับใหลสักวันมันจะตื่น!”

“บราโว!” เหยู่หลิงเฉินหัวเราะเสียงดัง จากนั้นจึงเดินไปยังจุดยืน “ถ้างั้น ผมขอลองดูหน่อยได้ไหมครับ”

“คุณรู้จักศิลปะการต่อสู้ด้วยเหรอ” ดวงตาของหลี่จึงเปิดกว้าง ถมือของเขา “ระวังตัวไว้ดีกว่า”

พวกเขาจ้องเขม็งครู่หนึ่ง ตามด้วยหลี่จึงเริ่มการโจมตี

ยิงหมัดออกไป!

กําปั้นของเขาตรง แน่นและแข็งแรง

การแสดงออกของเหย่หลิงเฉินยังคงสงบ เขายกข้อมือขึ้นแล้วสะบัดเบา ๆ สลายแรงในหมัดของหลี่จึง

หลี่จึงเดินไปด้านข้างในขณะที่เหยียบบนต้นไม้ข้างเขาเพื่อเตะลูกกลมขึ้นไปในอากาศโดยเล็งไปที่เหย่หลิงเฉิน!

เหย่หลิงเฉินลดตัวลงเพื่อหลีกเลี่ยงการเตะ ขณะที่หลี่จึงกําลังจะลงจอด เหยู่หลิงเฉินก็พุ่งไปข้างหน้าด้วยฝ่ามืออันทรงพลัง!

การแสดงออกของหลี่จึงกลายเป็นเรื่องจริงจังโดยใช้ข้อศอกของเขาในการปิดกั้นขณะอยู่ในอากาศ!

ทั้งคู่แลกเปลี่ยนการเคลื่อนไหวซึ่งกันและกันทําให้เกิดปรากฏการณ์ค่อนข้างมาก

โดยส่วนใหญ่แล้ว เหย่หลิงเฉินไม่ได้ตอบโต้ แต่กลับอนุญาตให้หลี่จึงดําเนินการตามการเคลื่อนไหวของเขาไม่ว่าหลี่จึงจะโจมตีอย่างไรเหย่หลิงเฉินจะทําให้การเคลื่อนไหวของเขาเป็นโมฆะได้อย่างง่ายดาย

“เฮ้อ ฉันเสร็จแล้ว คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างแท้จริง ฉันเล่นเป็นคนโง่เท่านั้น” หลีจึงหอบหายใจหอบ เขาถอยหลังสองก้าวและโบกมือให้หยุด

แม้ว่าเขาจะเรียนศิลปะการป้องกันตัวมาแล้ว แต่ทั้งหมดก็เพื่อการถ่ายทําและค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นลักษณะ ที่ฉดฉาดของกล้อง การเคลื่อนไหวของเขาถือได้ว่าเป็นกังฟูบนหน้าจอเท่านั้นในขณะที่เหย่หลิงเฉินคือกังฟู ตัวจริง

“คุณเองก็ไม่ได้แย่นะครับ” เหย่หลิงเฉินยกย่องเขาอย่างตรงไปตรงมา สุขภาพของหลี่จึงอยู่ในเกณฑ์ดีมันไม่ใช่ปัญหาสําหรับเขาที่จะต่อสู้กับผู้ใหญ่สี่หรือห้าคน แม้ว่ากังฟูของเขาจะไม่มีอะไรในสายตาของผู้เชี่ยวชาญแต่เมื่อบันทึกลงบนแผ่นฟิล์มก็สะดุดตา

“คุณวางแผนที่จะแสดงในภาพยนตร์หรือไม่ครับ” เหย่หลิงเฉินถามขึ้นทันที

หลี่จึงประหลาดใจและหัวเราะอย่างขมขึ้น “นั่นคือความฝันของฉัน”

“ยินดีด้วย ความฝันของคุณกําลังจะเป็นจริง” เหย่หลิงเฉินหัวเราะ

หลี่จึงรู้สึกสับสน เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเหย่หลิงเฉินหมายถึงอะไร

“คุณเคยได้ยินภาพยนตร์เรื่อง “ฮั่วหยวนเจีย” ไหมครับ”

“แน่นอน! กํากับการแสดงโดยหลี่ไท่และเพิ่งเริ่มรับสมัครในวันนี้” เมื่ออยู่ใน Hengdian Studiosเขาไม่ต้องสงสัยเลยว่าได้ยินข่าวสําคัญเช่นนี้ ตอนแรกเขาอยากจะลองดู แต่ความล้มเหลวนับไม่ถ้วนทําให้เขาลังเล

“คุณควรไปแคสเป็นนักแสดงนํา!” เหย่หลิงเฉินกล่าวตามความเป็นจริง

“ฉัน?” ดวงตาของหลี่จึงเบิกกว้าง จ้องมองที่เหยู่หลิงเฉินอย่างสงสัย “เป็นไปได้อย่างไร? ไม่ได้ล้อเล่นกับฉันใช่ไหม”

“แน่นอน ถ้าผมพูดอย่างนั้น!” เหย่หลิงเฉินหัวเราะ “อย่าลืมไปรายงานตัวที่เคาน์เตอร์ลงทะเบียนพรุ่งนี้นะ ครับ”

เมื่อกล่าวเช่นนั้น เหย่หลิงเฉินก็จากไป โดยไม่ให้โอกาสหลี่จึงถามคําถามอีกต่อไป

หลี่จิงจ้องไปที่ร่างของเหย่หลิงเฉินยังคงอยู่ในความงุนงงราวกับว่าทั้งหมดนั้นเป็นเพียงความฝัน

ระหว่างทางกลับเหยู่หลิงเฉินบอกหลี่ไท่เกี่ยวกับผู้สมัครของ “ฮั่วหยวนเจีย” หลี่ไปตกลงโดยไม่มีคําถามใด

สคริปต์นี้เขียนขึ้นโดยเหยู่หลิงเฉินและเขาก็จ่ายเงินครึ่งหนึ่งให้กับการลงทุน โชคดีที่เขาได้กํากับภาพยนตร์เรื่องนี้แน่นอน เขาจะไม่ขัดกับคําแนะนําของเหย่หลิงเฉิน

21:30 น. ในที่สุด เหย่หลิงเฉินก็กลับไปที่มหาวิทยาลัย เขาทักทายเพื่อนร่วมห้องทั้งสามของเขาแล้วเตรียมตัวออกไปพร้อมกับลูกหมาป่าสองตัว

“เหย นายนถ่อมตัวจริง ๆ เลย ฉันไม่ได้คาดหวังเลยว่านายจะรวยพอที่จะซื้อบ้านแบบนั้นในเมืองหลวง!”

“เหย เราจะไปเยี่ยมนายเมื่อเราว่างนะ”

“บ้าจริง เมื่อนายไปแล้วจะไม่มีใครพาเราไปในโลก DOTA แน่เลย แย่แล้ว!”

ภายใต้การจ้องมองอย่างไม่เต็มใจของพวกเขาทั้งสาม เหยู่หลิงเฉินกล่าวอําลาหอพักที่เขาพักอยู่เพียงหนึ่งเดือน

เมื่อกลับบ้าน จางหยุนซียังไม่ได้นอน เมื่อเธอเห็นเหย่หลิงเฉินกลับมาพร้อมกับลูกหมาป่าสองตัวเธอไปทักทายเขาด้วยดวงตาที่เปล่งประกายเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ภายใต้การฝึกของเหย่หลิงเฉิน เกรย์และแบล็คได้เรียนรู้ที่จะปลอมตัวโดยสวมลุคที่ดูโง่เง่าของฮัสกี้ทําให้พวกเขาเป็นอาวุธที่มีประสิทธิภาพในการต่อสู้กับพวกผู้หญิง