HxH: Researcher - ตอนที่ 95

HxH: Researcher chapter 95: บุญคุณ

ซิลเวอร์ หลบหอกโดยไม่มีปัญหาอะไรมาก และเอนตัวไปด้านข้างทันทีด้วยมืออันแหลมคมของเขาที่เฉือน โบโนเรนอฟ ทิ้งบาดแผลลึกไว้ หนึ่งในหลาย ๆ บาดแผลของเขา ในขณะที่เลือดไหลออกจากปากของเขา

เขาแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย เนื่องจากการมองเห็นของเขาพร่ามัวจนแทบไม่รู้สึกถึงร่างกายของเขาอีกต่อไป

และ ซิลเวอร์ มองดูอย่างไร้อารมณ์ ในขณะที่เขาเริ่มโจมตีพร้อมที่จะส่งการโจมตีครั้งสุดท้าย ให้จิตวิญญาณอีกดวงหายตัวไปจากดินแดนแห่งชีวิต แต่กลับมีมือสีซีดปรากฏขึ้นจากประตูมิติจับมือของเขาไว้และหยุดการโจมตี

ทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดนิ่ง ขณะที่มือของ คุโรโร่ อยู่ห่างจากการสัมผัส ยาซุโอะ ไม่ถึงมิลลิเมตร แต่นี่เป็นเพียงการรับรู้ของเขา วิธีที่ ยาซูโอะ มองโลกอย่างไร เมื่อเขาต้องการ

เกือบจะในทันที ประตูมิติปรากฏขึ้นระหว่างผิวหนังของ ยาซูโอะ และมือของ คุโรโร่ ขณะที่มันผ่านไปโดยที่ คุโรโร่ ไม่มีเวลาพอที่จะตอบสนอง

มือของเขาปรากฏทะลุประตูมิติปลายทาง ในขณะที่เขารู้สึกถึงแรงดัน ทําให้มือของเขาเร็วขึ้น และ… มือที่เปื้อนเลือดได้สัมผัสใบหน้าของ คุโรโร่ ขณะที่ดวงตาของอีกฝ่ายเบิกกว้างไม่มีเวลาตอบสนอง เนื่องจากประตูมิติปลายทางปรากฏขึ้น โดยแทบไม่มีช่องว่างจากผิวหนังของเขา

ตลอดทั้งหมดนี้ ยาซุโอะ ไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ เลย แม้ว่ากระสุนทั้งหมดจะเข้าใกล้เขาจนเกือบถึงตัวเขา จนกระทั่งเสียงของพวกมันกระทบกับสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็น เสียงของกระสุนที่ตกลงสู่พื้นที่ดังก้องไปทั่วห้อง

ยาซุโอะ เริ่มส่งออร่าของเขาเข้าไปในประตูมิติเล็กน้อย โดยสังเกตว่ามันไม่ได้ปิดอยู่ นี่เป็นเพราะบางสิ่งที่อยู่ตรงกลางของประตูมิติและนั่นเป็นส่วนเล็ก ๆ ของมือของ คุโรโร่ มันเหมือนกับเป็นส่วนเล็ก ๆ ของผิวหนังมือของเขา

และนี่คือข้อจํากัดของความสามารถของประตูมิติ หากมีบางอย่างอยู่ตรงกลางประตูมิติ ยาซุโอะ จะต้องป้อนออร่าบางส่วนของประตูมิติให้สัมพันธ์กับวัตถุที่อยู่ตรงกลาง โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับความหนาแน่นและความต้านทาน และถ้า ยาซุโอะ สามารถให้ออร่าของเขาได้เพียงพอ ฉากเดียวกันที่กําลังจะเกิดขึ้นในตอนนี้จะเกิดขึ้น

ขณะที่เขารวบรวมออร่าไปที่ประตูมิติมากขึ้น ดูเหมือนว่าจะเพิกเฉยต่อสิ่งกีดขวางที่เป็นผิวหนังของเขา ขณะที่มันบิดเกือบจะในทันที โดยที่ชิ้นส่วนของผิวหนังของเขาตกลงไปที่พื้น แม้ว่าบาดแผลจะเล็กมากจนทําให้เขาแทบไม่มีเลือดไหล

แต่ปัญหาในการใช้สิ่งนี้เป็นอาวุธและบางสิ่งที่ ยาซุโอะ พบหลังจากการทดสอบหลายครั้ง คือ การเผาผลาญเป็น

มันมากเกินไปและพิจารณาว่าเขาใช้ไปเท่าไหร่ในการทําเช่นนี้ โดยเฉพาะเมื่อ คุโรโร่ ดูเหมือนจะเข้าสู่สถานะเซ็ตสึ หลังจากที่มือเปื้อนเลือดสัมผัสเขา

ยาซูโอะ พูดโดยไม่เคลื่อนไหวใด ๆ แม้ว่า คุโรโร่ จะถูกแช่แข็งอยู่กับที่ในสถานะเซ็ตสึ โดยที่ไร้การป้องกัน

“ความสามารถของนาย…น่าสนใจที่เดียว ความสามารถในการขโมยความสามารถ ฉันเดาว่า… และอันสุดท้ายค่อนข้างอันตราย บังคับให้ผู้ใช้เน็นเข้าสู่เซ็ตส์ ขึ้นอยู่กับว่านายสร้างความเสียหายให้กับตัวนายเองมากแค่ไหน

ฉันไม่ค่อยเจอคนที่มีความสามารถแบบนาย ดังนั้น ฉันจึงอยากลองอะไรบางอย่าง… การทดลองที่น่าสนใจ”

ในทันทีที่ ยาซุโอะ พูดนั้น เส้นสีม่วงปรากฏขึ้นทั่วแขนขวาของเขา ขณะที่มันหายไปในเสี้ยววินาที แม้ว่าจะมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป

เส้นสีม่วงปรากฏขึ้นทั่วหนังสือแปรสภาพบนมือขวาของ คุโรโร่ ก่อนที่พวกมันจะหายสาบสูญไป แต่ก็ไม่สังเกตเห็นความเสียหายบนหนังสือ

คุโรโร่ ได้แต่มองสิ่งที่เกิดขึ้น โดยไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย และไม่สามารถโต้ตอบได้เร็วพอที่จะลบล้างหนังสือก่อนที่ ยาซูโอะ จะโจมตีมัน และช่วงเวลาประมาณ 3 วินาทีผ่านไปตั้งแต่เขาสัมผัสตัวเอง

เขาหายตัวไปจากที่ของเขา ถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่สับสน ในขณะที่เขาถามว่า “นายทําอะไร?”

ยาซุโอะ ดูครุ่นคิดขณะลูบต่างหูแล้วถามกลับ “ฉันไม่รู้ นายช่วยตรวจสอบหนังสือได้ไหม?”

หัวหน้ากองโจรเงามายาขมวดคิ้วด้วยบุคลิกของเขา เขายังคงพบว่าตัวเองเครียด เมื่อรู้ว่า โบโนเรนอฟ มีเวลาเหลือไม่มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสถานการณ์ที่แปลกประหลาดของเขาในตอนนี้

แต่เขารู้ว่าเขาต้องสงบสติอารมณ์และคิดให้ชัดเจน และนั่นคือสิ่งที่เขาทํา ในขณะที่เขาเริ่มพลิกหน้าหนังสือก่อนที่จะลบล้างหนังสือ โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเขา

ยาซุโอะ เลิกคิ้วและถามด้วยความสงสัยด้วยรอยยิ้มอย่างสนุกสนานบนใบหน้าของเขา “ความสามารถหรือบางอย่างหายไปหรือเปล่า? นั่นค่อนข้างน่าสนใจ”

คุโรโร่ ไม่ตอบ แต่เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เขาหลับตา โดยที่ยังไม่สามารถป้องกันได้สองสามวินาทีก่อนที่จะหายใจเข้าลึก ๆ เป็นครั้งสุดท้ายและลืมตาสีเทามอง ยาซูโอะ อย่างไร้อารมณ์ และพูดว่า “ฉันต้องการจ้างนาย นายสนใจหรือเปล่า?”

ท่าทางของ ยาซุโอะ ไม่ได้เปลี่ยนไป แต่เขาเพียงพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ ของเขาว่า “ได้ ลองพูดมาสิ”

“ฉันแค่ต้องการให้นายพาฉันและ โบโน มีชีวิตรอดออกไป แล้วฉันจะติดหนี้นายอยู่หนึ่งครั้ง หรือถ้านายไม่ไว้ใจ ฉันจะจ่ายเงิน เท่าที่นายต้องการ

แน่นอน ถ้านายต้องการให้ฉันเป็นหนี้นาย ฉันจะไม่ทําอะไรที่จะเป็นอันตรายต่อชีวิตของใครก็ตามในแก๊งของฉัน หากไม่อันตรายเกินไป ฉันยอมรับได้แน่นอน”

คุโรโร่ อธิบายอย่างอดทน แม้ว่าเวลาเป็นสิ่งสําคัญสําหรับเขา แต่เขารู้ว่าเขาต้องอดทน ในขณะที่รอคําตอบจากนักฆ่าโซลด็ก

ยาซุโอะ เลิกคิ้วขึ้น ในขณะที่เขาสงสัยว่า “เป็นที่รู้กันว่าฉันค่อนข้างให้ความช่วยเหลืออย่างนั้นหรือ? ฉันไม่ได้ตามข่าวเลยจริง ๆ”

คุโรโร่ ขมวดคิ้วถามอีกครั้ง “เขาไม่มีเวลาเพียงพอ นายจะรับไหม?”

ชายหน้าซีดลูบที่ตุ้มหูของเขาเบา ๆ ครุ่นคิดเกี่ยวกับข้อเสนอนั้นเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ในอนาคตข้างหน้า ฉันจะไปหานาย เพื่อทวงบุญคุณ และก็… ฉันไม่ได้กังวลเลยว่านายจะไม่ยอมนายจะพ่ายแพ้มากกว่าที่จะชนะในการทําอย่างนั้น”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เริ่มเดินไปหา คุโรโร่ ที่ดูซีดมากขึ้น เนื่องจากเลือดที่กําลังไหล เขาเริ่มรวบรวมออร่าบนมือของเขา ขณะที่ คุโรโร่ มองดูสิ่งนี้ด้วยความระมัดระวัง “นายจะทําอะไร?”

“ฉันสามารถฆ่านายได้ตั้งนานมาแล้ว ดังนั้น นายไม่ต้องระมัดระวังไปหรอก ฉันแค่อยากทํางานให้สําเร็จตามที่นายขอ… พานายออกไปพร้อมกับชีวิต”

ยาซูโอะ เอื้อมมือไปที่ คุโรโร่ หลังจากที่เขาพูดจบ ขณะที่มีเส้นสีม่วงปรากฏขึ้นที่แขนของเขา และพุ่งเข้าหาหัวหน้ากองโจรเงามายา

คุโรโร่ ไม่ได้ต่อต้านอะไร หลังจากได้ยิน ขณะที่เขามองไปที่การโจมตีที่พุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วที่เขาสามารถหลบเลี่ยงได้

แต่เขาไม่ได้หลบมัน เพราะเขาได้ข้อสรุปบางอย่าง เมื่อเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้าทั้งหมดดําเนินไป ดังนั้น เขาจึงรู้ว่ามีโอกาสสูงที่เขาจะไม่ฆ่าเขา อันที่จริงเขามั่นใจเกือบ 100% ที่เขาจะไม่ทํา

เขามองดูมือที่สอดเข้าไปในหัวใจราวกับจับต้องไม่ได้ ทิ้งรอยสีม่วงไว้ ขณะที่เขาดึงแขนออกพร้อมกับเส้นสีม่วงแผ่ไปทั่วร่างกายและฉายแสงเปล่งประกาย ในขณะที่เขารู้สึกเจ็บปวดตามร่างกาย….. ความเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมอีกมาก มากกว่าสิ่งที่เขารู้สึกจากบาดแผลข้างหัวใจของเขา

บาดแผลลึกที่เริ่มปิดลงอย่างรวดเร็ว ขณะที่แสงสีม่วงรอบ ๆ ดูเหมือนจะสร้างสิ่งที่ถือได้ว่าเป็นปาฏิหาริย์

ปาฏิหาริย์ตามหลักวิทยาศาสตร์ที่วิทยาศาสตร์สมัยใหม่อธิบายไม่ได้ บางอย่างที่ดูเหมือนพลังบิดเบือนความเป็นจริงมากกว่าการใช้กฎของจักรวาล

ใบหน้าของ คุโรโร่ ยังคงไร้อารมณ์ ความเจ็บปวดไม่ได้ทําให้เขาสะดุ้งเลยสักนิด ขณะที่เขามองดูบาดแผลที่ปิดสนิทด้วยเส้นสีม่วงก็หายไปเช่นกัน

ยาซูโอะ ไม่ได้สนใจอีกต่อไปหลังจากทําอย่างนั้น ในขณะที่เขาเห็นบางสิ่งในอาเขตของเขา และรู้ว่าเขาจําเป็นต้องเข้าไปแทรกแซง ดังนั้น เขารวบรวมออร่าไปที่แขนขวาของเขา จากนั้น มันจะผ่านประตูมิติที่เขาเพิ่งสร้างขึ้นและ

จับมือนักฆ่าก่อนที่มันจะผ่านเข้าไปในหัวใจของ โบโนเรนอฟ จบชีวิตของเขา มือที่แหลมคมที่ทะลุผ่านโลหะได้ราวกับเนยของมัน แต่เขาก็ยังจับมันโดยไม่สนใจโมเมนตัมที่เข้ามา แรงที่จะทําลายใครก็ตามก็ถูกปฏิเสธอย่างสมบูรณ์

ซิลเวอร์ หรี่ตาลงโดยรู้ว่าเป็นใคร จากนั้น จึงดึงมือออก เมื่อ ยาซุโอะ ปล่อย

ประตูมิติขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นหลังจากที่ ยาซุโอะ ปรากฏตัวผ่านประตูนั้น และ คุโรโร่ ก็เดิ ตามหลังเขาอย่างใกล้ชิด

“อธิบาย” ซิลเวอร์ เรียกร้องโดยไม่เปลี่ยนท่าทางใด ๆ ในขณะที่เขามอง ยาซูโอะ ด้วยดวงตาราวกับแมวของเขา

“ให้เวลาผมหน่อย” ยาซูโอะ เดินไปทาง โบโนเรนอฟ ที่สติของเขาแขวนอยู่บนเส้นทางความตาย

“กุหลาบม่วง: M=-1, T=1”

ช่วงเวลาที่เขาเปิดใช้งานความสามารถ คือ ช่วงเวลาที่มือของเขาทะลุผ่าน โบโนเรนอฟ โดยทิ้งเครื่องหมายสีม่วงแบบเดิมไว้ด้วยฉากมหัศจรรย์แบบเดียวกันที่กําลังเล่นอยู่

ซิลเวอร์ ไม่ขัดจังหวะ เขาเพียงแค่ดูจนกว่าเขาจะได้ยิน ยาซูโอะ พูดว่า “แล้วเจอกัน”

พวกแมงมุมไม่ตอบสนอง พวกเขาแค่กระโดดข้ามตึกไป ปล่อยให้นักฆ่าตระกูลโซลดิ๊กอยู่กันตามลําพัง “อธิบาย…”