HxH: Researcher - ตอนที่ 92

HxH: Researcher chapter 92: ผิดปกติ

รอยยิ้มของ ปาริสตัน เปล่งประกายไม่ได้โกรธแม้แต่น้อย แต่เขาเริ่มพูดด้วยน้ําเสียงคร่ําครวญ

“ฉันอยากให้เกมดําเนินต่อไปนานกว่านี้ แต่มันพังทลายไปแล้วจริง ๆ ความรู้สึกที่ฉันต้องการให้เกมยาวนานกว่านี้ แต่ฉันรู้ว่าถ้ามันนานเกินไป มันจะน่าเบื่อเกินไป แต่ก็นะ จบเกมลงไม่กี่นาทีก็มีเสียงดอกไม้ไฟดังขึ้นนั้นน่าสนใจ… คุณว่าไหม?”

ยาซุโอะ จิบกาแฟเล็กน้อยแล้วก็ส่ายศีรษะ “นั่นขึ้นอยู่กับเกมและผู้เล่น และอารมณ์ของฉัน”

“แล้วคุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับเกมนี้? มันสนุกใช่ไหม? ตัวแปรทั้งหมดที่เกี่ยวข้อง สิ่งที่ไม่รู้จักที่ทําให้คุณสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปและตั้งตารอตอนจบเกม โดยไม่สนใจว่าคุณจะแพ้หรือชนะ”

ยาซูโอะ เลิกคิ้วอีกครั้งโดยพูดว่า “ฉันเชื่อว่าคุณกําลังพูดถึงตัวเอง”

“ใช่ แต่เราต่างกันขนาดนั้นจริง ๆ หรือ? ไม่ เราเหมือนกัน แค่เรามีความชอบต่างกัน เราก็เหมือนกันคุณรู้เรื่องนั้นหรือเปล่า?”

ตรงกันข้ามกับเสียงที่ร่าเริงก่อนหน้านี้ของเขา คราวนี้เขาพูดด้วยน้ําเสียงที่ผ่อนคลายราวกับว่าเขาเชื่อในสิ่งที่เขาพูดจริง ๆ

และเมื่อถึงจุดนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ ยาซุโอะ อย่างสนุกสนาน “ไม่หรอกเรา ไม่มีอะไรเหมือนกัน คุณให้กลิ่นอายของ สินค้าที่ผลิตขึ้น

และในขณะที่ทุกคนได้รับการผลิตในระดับเดียวกัน โดยเหตุการณ์รอบตัวพวกเขา จากประสบการณ์ของพวกเขา แต่ถึงแม้ในบรรดาสินค้าที่ผลิตขึ้น คุณก็รู้สึกเหมือนเป็นสินค้าระดับสูง และ นั่นไม่ใช่คําชม… หวังว่าคุณจะเข้าใจที่ฉันหมายถึง”

รอยยิ้มบนใบหน้าของสัตว์ประหลาดค่อย ๆ จางลง “คุณเป็นคนน่ารําคาญและ…”

เขาไม่สามารถพูดให้จบได้เนื่องจาก ยาซุโอะ ขัดจังหวะการถามของเขา

“บอกฉันที คุณมาที่นี่ทําไม? คุณมาที่นี่เพราะฉัน? และฝ่าฟันปัญหาทั้งหมด…มันคุ้มค่าหรือเปล่า?”

เขาตอบด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ “มันค่อนข้างง่ายจริง ๆ ฉันแค่รู้สึกเบื่อนิดหน่อย และ เนเทโร่ไม่ต้องการบอกอะไรที่สําคัญเกี่ยวกับคุณให้ฉันฟัง แม้ว่าฉันจะถามซ้ําแล้วซ้ําเล่านั่นค่อนข้างน่ารําคาญ”

เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วขมวดคิ้ว “จู่ๆ ฉันก็ รู้สึกเบื่อมากขึ้น ใช่ ฉันไม่ชอบคุณจริง ๆ”

เมื่อถึงจุดนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะพูดกับตัวเอง ในขณะที่เขามองไปที่ ยาซุโอะ มองดูความเบื่อหน่ายที่เห็นได้ชัดจากใบหน้าของเขา ซึ่งทําให้เขารําคาญมากขึ้นเท่านั้น

“ฉันเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม ๆ หนึ่งและฉันก็อาสาที่จะทดสอบคุณ แต่ดูเหมือนว่ามันไม่คุ้มเลย… คุณมีความสามารถในการควบคุมอารมณ์หรือเปล่า?”

ยาซุโอะ เพียงแค่สายศีรษะ “ฉันไม่สนใจความสามารถแบบนั้น”

ประกายแสงส่องเข้ามาในดวงตาของ ปาริสตัน ก่อนจะพูดด้วยน้ําเสียงที่ไร้อารมณ์ว่า “อย่างไรก็ตาม การทดสอบนั้นค่อนข้างง่าย สิ่งที่คุณต้องทํา คือ เลือกระหว่างสามตัวเลือกและจําไว้ว่าถ้าคุณไม่เลือก ตัวเลือกทั้งหมดจะถูกจุดชนวน”

ขณะพูดนั้น ปาริสตัน ได้วางเครื่องจุดชนวนขนาดเล็กสามเครื่องไว้บนโต๊ะใกล้กับ ยาซูโอะ

เขาพูดเสริมว่า “ฉันเชื่อว่าคุณคงเข้าใจสถานการณ์นี้แล้ว อันทางซ้ายนั้นจุดชนวนระเบิดในบ้านของคุณ ซึ่งเป็นที่ที่ฉันเชื่อว่า โมเรน่า และน้องสาวของคุณอยู่ในตอนนี้

อันที่อยู่ตรงกลางจะจุดชนวนระเบิดในสํานักงานใหญ่ของตระกูลเอย์อิ และควรรู้ไว้ว่าระเบิดแต่ละลูกนั้นสามารถทําลายอาคารหลายหลังที่มีขนาดใกล้เคียงกับสํานักงานใหญ่ของตระกูลได้และถ้าคุณต้องการ เราสามารถเปลี่ยนแปลงสถานที่ได้ เนื่องจากเราอยู่ในสํานักงานใหญ่แต่เรามีเวลาสักสองสามนาที่ในการทําเช่นนั้น

อันสุดท้าย คืออันที่ง่ายที่สุดและอันที่ฉันหวังว่าคุณจะเลือก”

ในตอนนี้มีรอยยิ้มสดใสกลับมาบนใบหน้าของเขา ในขณะที่เขาอธิบายอย่างร่าเริงพร้อมชี้ไปที่บริเวณหัวใจของเขา “อยู่ที่นี่ ข้างหัวใจของฉัน ดังนั้นเลือกเลย”

ไม่มีอะไรที่ออกมาจากปากของเขาดูเหมือนจะทําให้ ยาซุโอะ สับสน เพราะสีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิดในตอนที่เขาเสนอ

“แล้วข้อตกลงล่ะ ถ้าฉันกําจัดความเบื่อหน่ายของคุณและบางที่คุณอาจจะเป็นหนี้ฉันสักระยะหนึ่งคุณเป็นหนี้ฉันเท่าไหร่ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฉันที่ทําให้คุณสนุก คุณคิดว่าอย่างไร?”

ดวงดาวต่าง ๆ ดูเหมือนจะจุดไฟให้ภูเขาไฟที่ดับแล้ว ในขณะที่ส่องสว่างกว่าที่เคย ดวงดาวในดวงตาของ ปาริสตัน ขณะที่เขาตอบด้วยน้ําเสียงคาดหวัง “ได้โปรดลงมือ” แต่เขาไม่ได้ยืนยันว่าเขายอมรับข้อตกลงหรือไม่

ยาซุโอะ ไม่สนใจ ในขณะที่เขายกมือขึ้นและแตะตัวจุดชนวนทางด้านซ้าย จากนั้นกดมัน ทําให้ดวงตาของปาริสตัน เบิกกว้างพร้อมกับที่ ยาซูโอะ ค่อย ๆ ยกมือขึ้นอีกครั้งและวางมันไว้เหนือตัวจุดชนวนตรงกลางแล้วกดลง

ณ จุดนี้ แม้แต่ ปาริสตัน ก็ยังสับสนกับการกระทําของเขา แต่ ยาซุโอะ ไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้นในขณะที่เขาแตะตัวจุดชนวนอันสุดท้ายอีกครั้งเบา ๆ และกดลง

ทว่าไม่มีเสียงระเบิด ไม่ใช่จากบ้านของ โมเรน่า ที่อยู่ใกล้ ๆ ไม่ใช่จากอาคารที่พวกเขาอยู่และชายที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ไม่ระเบิดให้เขากระเด็นออกไป ทั้ง ๆ ที่เขาบอกว่ามีระเบิดอยู่ในหัวใจของเขา

“ตัวจุดชนวนนี้มีไว้เพื่ออะไร?” ยาซุโอะ สงสัยทําให้ ปาริสตัน เต็มไปด้วยความงุนงง ในขณะที่ดวงตาของ ปาริสตัน สว่างขึ้นโดยคิดถึงความเป็นไปได้ทั้งหมดสําหรับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจริงโดยตั้งสมมติฐานว่าเขาไม่รู้อะไรและอะไรนํามาสู่สถานการณ์แปลก ๆ นี้

“คุณไม่คิดว่าระเบิดอยู่ข้างหัวใจฉันจริง ๆ หรือ?” สัตว์ประหลาดถามกลับโดยที่ ยาซุโอะ ตอบว่า “แน่นอน ฉันไม่ได้คิด ฉันตั้งสมมติฐานไว้สองสามข้อและแค่อยากให้แน่ใจ”

“ก็มันน่าเบื่อที่ต้องตายแบบนี้ แน่นอนว่าฉันไม่ได้ทําแบบนั้น แต่กลับปล่อยให้คนหยาบคายค่อนข้างหยาบคายและโชคไม่ดี”

ความร่าเริงสามารถสังเกตได้จากน้ําเสียงของเขา แม้ว่าจะแกล้งทําเป็นไม่รู้ตัวก็ตาม เขาพูดเสริมว่า “คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่? และเมื่อไหร่ที่คุณย้ายระเบิด และที่สําคัญที่สุด คุณเอามันไปไว้ที่ไหน?”

ยาซุโอะ ลูบต่างหูของเขาเบา ๆ โดยสังเกตว่ามันส่องแสงระยิบระยับราวกับรอเชื้อเพลิงเข้าสู่กองไฟ ไฟที่ลุกโชนไปยังปาที่รอให้เขาจุดไฟด้วยคําพูดเพียงเท่านั้น แสงสว่างที่มีแต่เขาเท่านั้นที่มองเห็น

“คุณบอกว่าคุณชอบสิ่งที่ไม่รู้จัก ดังนั้น บางที่คุณอาจจะมีเวลามากขึ้น หากมันยังไม่เป็นที่รู้จักจนกว่าคุณจะไขปริศนาและ… คุณเป็นหนี้ฉัน”

ดังนั้นดวงดาวที่เลือนลางก็สว่างไสว ขณะที่ต่างหูส่องสว่างยิ่งขึ้นไปอีก จนกระทั่ง ยาซูโอะลูบไล้มันเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อคืนสถานะปกติของมัน

ปาริสตัน พยักหน้ายืนขึ้นพร้อมพูดว่า “ฉันเชื่อว่ามีใครบางคนที่คุณสนใจอยากจะไปที่ทวีปมืดดังนั้นเขาจะติดต่อคุณในอีกไม่นาน จากนั้นคุณสามารถตัดสินใจได้ว่าคุณต้องการเข้าร่วมหรือไม่สุดท้ายแล้ว ยิ่งคนเยอะยิ่งดี โดยเฉพาะคนที่จะเป็นประโยชน์

จากนั้น เขาก็ปล่อยให้ ยาซูโอะ คิด

“อืม เขาเป็นคนประหลาดกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก ทั้งที่ต้องเผชิญกับปัญหาและเสี่ยงชีวิตของเขา

ฉันแน่ใจว่าการตายอยู่ในความเป็นไปได้ในใจของเขา และที่สําคัญที่สุด… เกิน 50%.. นี่ค่อนข้างน่าสนใจและ

ขณะที่เขาคิดเรื่องนี้ ยาซุโอะ ก็ปล่อยรอยยิ้มที่ผ่อนคลายและปัดต่างหูของเขาเบาๆ “รุกฆาต!”

ปาริสตัน ค่อย ๆ เดินออกจากอาคารด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงไม่ละสายตาจากใบหน้าของเขา เขาเข้าไปในรถของเขาและบอกคนขับว่า “สนามบิน”

รอยยิ้มที่ร่าเริงค่อย ๆ หายไปในห้วงเหวที่มืดมิด เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่หลังม่านจริง ๆ แสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกอย่างไรในขณะนั้น

เขาหันศีรษะเล็กน้อยมองผ่านหน้าต่าง ขณะคิดกับตัวเองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ซึ่งไม่สามารถซ่อนความรู้สึกไม่สบายใจที่อยู่ภายในได้

“ฉันไม่ชอบเขาเลย รู้สึกเหมือนไม่มีอะไรอยู่ในการควบคุมของฉัน เหมือนกับว่าทุกอย่างอยู่ในตัวเขา ในขณะที่วงล้อแห่งโชคชะตาเปลี่ยนไปเป็นความชอบของเขา

แต่ฉันไม่รู้ว่าอย่างไร ทําไม อะไร… เป้าหมายของเขาคืออะไร? นี่ควรจะเป็นคําถามที่เขาจะต้องถามในขณะที่เขาเต้นรําบนฝ่ามือของฉัน แต่ฉันถามคําถามนั้นและฉันไม่รู้ด้วยซ้ําว่าฉันกําลังเต้นรําอยู่บนฝ่ามือของเขาหรือไม่”

ความอิ่มคริ่มปรากฏในดวงตาสีน้ําตาล เช่นเดียวกับฉากแปลก ๆ ที่เขาเห็นผ่านหน้าต่างในขณะที่รถเคลื่อนตัวออกไปไกลจากอาคารที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา ฉากเรียบง่ายของควันดําที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

ไกลจนหูของเขาไม่ได้ยินเสียงเมื่อเกิดการระเบิด ดวงตาของเขาไม่เห็นไฟ เนื่องจากมันอยู่ไก ลมาก แต่เขาสามารถมองเห็นได้

เขาสามารถเห็นได้ว่าการระเบิดนั้นไม่ได้เกิดจากระเบิดของเขาเพียงลูกเดียว ไม่สิ บางทีระเบิดทั้งหมดน่าจะถูกนําไปไว้ที่นั่นมากกว่า

อืม อันที่เขาเอาไปไว้ที่นั่น เพื่อประกาศว่าจะกําจัดคนที่เขาเห็นว่าหยาบคาย แต่ก็ไม่ได้ขจัดความเศร้าหมองในสายตาเขาเลยแม้แต่น้อย อันที่จริงมันยิ่งจุดไฟมากขึ้น ขณะที่เขาถอนหายใจ.. อันที่ไม่รอดจากสายที่ผิดปกติ