HxH: Researcher - ตอนที่ 90

HxH: Researcher chapter 90: การรับรู้

แปลกที่นั่นนํารอยยิ้มสดใสมาสู่ใบหน้าของเขา ในขณะที่เขาพูดกับตัวเองอย่างร่าเริง “แค่นี้ก็หยาบคายแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เขาไปอาบน้ําไม่นานหลังจากนั้น ขณะที่เขาคิดในใจ “เอาละ ตอนนี้ฉันต้องเปลี่ยนแผนแล้ว”

วงล้อแห่งโชคชะตาหันไปตามความชอบของเขาและฝนที่ตามมาด้วยเมฆก็ปรากฏขึ้นตามที่เขาคาดการณ์หรือตามการรับรู้ของเขา

คุณเข้าใจหรือเปล่า การรับรู้เป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ ไม่มีที่สิ้นสุดและเหนือกว่าด้วยการรับรู้อย่างหนึ่งที่แตกต่างจากอีกอย่างหนึ่ง

ตั้งแต่แมลงและสัตว์ทั่วไปไปจนถึงจุลินทรีย์และบางทีสิ่งมีชีวิตที่มีขนาดเล็กไปจนถึงสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญา เช่น มนุษย์ และเมื่อพูดถึงสิ่งมีชีวิต ความแตกต่างในการรับรู้นั้นค่อนข้างชัดเจน

เรามีความแตกต่างกันเล็กน้อย แต่ใหญ่มากจนสร้างความแตกต่างในการรับรู้ในชีวิต ประสบการณ์ และในทุกสิ่ง

เราเป็นอย่างที่เราเป็น เพราะเราแต่ละคนแตกต่างกัน เราจะเป็นแค่หุ่นเชิดของมโนธรรมเดียว

ความแตกต่างเล็กและใหญ่เหล่านี้ ทําให้คนเราเลือกแนวทางปฏิบัติที่แตกต่างจากวิธีอื่นหรืออาจคล้ายคลึงกัน เพียงแค่ใช้กระบวนการคิดที่ต่างออกไป

ผู้คนถูกจํากัดด้วยการรับรู้ของตนเอง โดยมีความอยู่รอดเป็นจินตนาการ และนั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมคนเราจะไม่มีทางรู้จริง ๆ ว่าการรับรู้ของพระเจ้าเป็นอย่างไร เว้นแต่จะกลายเป็นพระ เจ้า แต่เราใช้จินตนาการของเรา เราขยายการรับรู้ของเราด้วยค่าใช้จ่ายมหาศาลของความเป็นไป ได้..ใช่ ความเป็นไปได้ คือ สิ่งที่พวกเขาเป็น

ในท้ายที่สุด ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสิ่งง่าย ๆ สองสามอย่างที่มีข้อมูลที่สําคัญที่สุดและวิธีดําเนินการ

พูดให้เข้าใจง่าย ก็คือ การรับรู้ของ ปาริสตัน นั้นทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาต้องการ แต่ มันเป็นอย่างนั้นจริงหรือ?

เรามีอีกกรณีหนึ่งที่นี่ บุคคลที่มีการรับรู้เกิน ปาริสตัน เขาสามารถมองเห็นได้มากกว่า และเขาเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาปรารถนาภายใต้การควบคุมของเขาอย่างสมบูรณ์

ยาซูโอะ ประมวลผลข้อมูลที่ส่งถึงเขาผ่านเครื่องส่งส่วนตัวของตระกูลโซลก ขณะที่เขาเดินเข้าไปในห้องแล็บของเขา… ห้องทดลองเล็ก ๆ ใหม่ที่เรียบง่ายของเขา และเขารับคําขอร้องให้ลอบสังหารอย่างไม่ใส่ใจราวกับไม่ได้สงสัยอะไร

ห้องปฏิบัติการใหม่นี้ดูเหมือนจะค่อนข้างเรียบง่าย โดยมีเพียงโต๊ะทํางานสองโต๊ะและหลอดทดลองหลายหลอด

พื้นที่ส่วนใหญ่ของห้องปฏิบัติการเป็นห้องกระจกที่มีบุคคลหลายคนอยู่ในนั้น แม้ว่าพวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้วก็ไม่มีใครรู้

สิ่งที่สามารถสังเกตได้ คือ จุดสีน้ําเงินเล็ก ๆ ที่ปกคลุมผิวหนังของพวกเขาแต่ละคน และเสื้อผ้าของพวกเขาที่ขาดก็ไม่สามารถปิดบังได้

นอกจากนี้ยังสามารถสังเกตเห็นท่อขนาดใหญ่สองสามท่อใกล้กับห้องที่มีสิ่งที่ดูเหมือนมนุษย์และสัตว์ต่าง ๆ มากมายอยู่ภายใน

คนส่วนใหญ่ดูเหมือนเสียชีวิตเพราะไม่เห็นการเคลื่อนไหวใด ๆ จากพวกเขา แม้แต่หัว ใจของพวกเขาก็ไม่ได้ขยับ ซึ่งบ่งบอกว่าพวกเขาอยู่ในความมืดที่อยู่เหนือการหลับใหลชั่วนิรันดร์

ภายในพวกเขา มีชายคนหนึ่งมีจุดสีน้ําเงินเช่นเดียวกัน แม้ว่าจะมีสีเข้มกว่าเล็กน้อย ในขณะที่เขาเดินไปรอบ ๆ เคี้ยวอะไรบางอย่างในปากของเขา เนื้อมนุษย์

บางครั้งเขากินเนื้อของเขาเอง บางครั้งเขาก็กินจากร่างกายรอบตัวเขา

เขาดู…. มีชีวิต ตรงกันข้ามกับร่างกายที่ไม่ขยับเขยื้อนรอบตัวเขา ทุกครั้งที่เขากัดจากเนื้อของเขาเอง มันจะใช้เวลาเพียงเล็กน้อยกว่าแผลจะหายดี และสังเกตได้ว่ามีเลือดออกเพียงเล็กน้อยหรือแทบจะไม่มีเลย

จนกระทั่งฟองสบู่สีม่วงปรากฏขึ้นรอบ ๆ บุคคลที่กําลังเคลื่อนไหว ขณะที่บุคคลนั้นเคลื่อนตัวโอบล้อมยาซูโอะ ตลอดเวลา ขณะที่ ยาซูโอะ สังเกตสิ่งที่เขาต้องการจะสังเกต

เขาสังเกตบุคคลนั้นในระดับโมเลกุล แต่โมเลกุลไม่ใช่เป้าหมายการสังเกตเพียงอย่างเดียวของเขาในขณะที่เขามองดูฉากมหัศจรรย์ภายในร่างกายของบุคคลนั้น

ในทุกโมเลกุล มีสิ่งมีชีวิตแปลก ๆ เหล่านั้นที่เกาะติดกับโมเลกุลเช่นชีวิตของพวกมัน เนื้อคู่ของพวกมันและในระดับหนึ่งนั่นคือสิ่งที่พวกมันมีต่อกันในเวลานี้

เซลล์ผลิตเชื้อเพลิงที่สิ่งมีชีวิตจําเป็นต้องทํางาน และผลิตสิ่งมีชีวิตดังกล่าวด้วยตนเองมากขึ้นและ… พวกมันผลิตบางสิ่งบางอย่าง บางอย่างที่พิเศษ

จํานวนเซลล์ต้นกําเนิดที่น่าอัศจรรย์ เซลล์ที่มีหน้าที่ในการฟื้นฟูทําให้บุคคลนั้นมีปัจจัยในการรักษาที่แข็งแรงพอที่จะสร้างแขนขาขึ้นใหม่

เชื้อเพลิงของสิ่งมีชีวิตดูเหมือนจะเป็นพลังงานบางอย่างที่เซลล์สร้างขึ้น เห็นและเซลล์ของบุคคลนั้นดูเหมือนจะผลิตออกมาอย่างมากมายโดยไม่หยุด ปริมาณการผลิตที่เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆเมื่อเวลาผ่านไปทําให้ร่างกายของบุคคลนั้นทํางานได้ตามปกติในทางตรงกันข้ามกับร่างกายรอบตัวเขา

ร่างที่ผอมแห้งราวกับจุดสีน้ําเงินติดกับกระดูก ไม่มีจุดเลือดให้เห็นหรือแม้แต่เน้นให้สังเกตแต่พวกเขายังมีชีวิตอยู่

และแล้ว สิ่งมีชีวิตโซบาเอะยังคงอยู่ในร่างที่ผอมแห้ง ซึ่งรวมตัวกันในสภาพที่หลับใหลไม่กลืนกินเห็นและในทางกลับกันก็ไม่ผลิตอะไรเลย

ซึ่งตรงกันข้ามกับบุคคลที่เคลื่อนไหวได้คนอื่น ๆ ที่ผลิตเห็นอย่างไม่สิ้นสุดอย่างที่ ยาซุโอะสงสัยในตัวเอง

“ฉันสงสัยว่า โมเรน่า จะได้รับความสามารถของพวกเขาหรือไม่เมื่อเธอดูดซับเขา แม้ว่าจะเป็นไปได้เพียงสมมติว่ามันเป็นความสามารถที่ไม่ใช่แค่การทํางานตามธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตและบุคคลนั้นมีความสามารถ เนื่องจากเขาเป็นเป้าหมายและเธอไม่สามารถเลือกเป้าหมายได้เหมือนลินทรีย์ อืม มันไม่น่าเป็นไปได้”

จากนั้น ยาซุโอะ ก็เดินเข้าไปในห้องอื่นที่เชื่อมต่อกับห้องกระจก นี่คือห้องขจัดสิ่งปนเปื้อนที่อนุญาตให้ผ่านไปยังห้องกระจก ซึ่งเป็นมาตรการด้านความปลอดภัยที่ ยาซุโอะกําหนดไว้เพื่อไม่ให้โรคโซบาเอะแพร่กระจายออกไปภายนอก

เขาสวมชุดป้องกันอันตรายก่อนจะเข้าไปในห้องกระจก ซึ่งเป็นมาตรการด้านความปลอดภัยอีกอย่างหนึ่ง

ดูเหมือนว่าสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ จะดึงดูดเน็น ดังนั้น เขาจึงไม่ต้องการใช้แอโรเห็นเป็นเครื่องป้องกัน อันที่จริงแม้แต่อีกาสีม่วงเข้มก็ไม่ได้อยู่บนไหล่ของเขาแล้ว

เขาเดินเข้าไปในห้องโดยได้รับความสนใจจากคนที่เดินอยู่ข้างใน โดยที่คน ๆ นั้นเดินเข้ามาหาเขาแล้วส่งเสียงอะไรบางอย่าง ในขณะที่ ยาซุโอะ พยักหน้า

“ยังมีชีวิตอยู่แต่อาจจะตายก็ได้ การมีพวกมันอยู่ภายในตัวทําให้ผู้คนบ้าคลัง โดยที่กลืนกินจากภายใน อาการคันจะตามติดตัวตลอดเวลา เมื่อรู้สึกว่าร่างกายกําลังถูกกินจนหมดภายในหรือเพียงส่วนหนึ่งของร่างกายเท่านั้น”

เขาเดินไปที่โต๊ะทดสอบอีกห้องหนึ่งในห้องแล็บ โต๊ะตัวหนึ่งที่สร้างขึ้นในห้องกระจกพร้อมเครื่องมือทั้งหมดที่อยู่ในตู้เก็บของข้าง ๆ

ตู้เก็บของเปิดออก จากนั้นตู้แช่แข็งขนาดเล็กหลายตู้ก็เปิดออก และหลอดทดลองสองสามหลอดก็บินมาหาเขา ซึ่งแต่ละอันมีของต่างกันอยู่ภายใน

คนอื่น ๆ ในห้องนั้นไม่ได้เคลื่อนไหวต่อไป โดยที่ยังคงถูกแช่แข็งอยู่ในที่ของเขา แม้ว่าเขาจะยังสามารถขยับปากและทําเสียงแปลก ๆ บางอย่างได้

ยาซุโอะ สังเกตหลอดทดลองทั้งหมดด้วยอาเขตขยาย ตรวจสอบผลการทดลองของเขาขณะที่เขาเริ่มสังเกตสิ่งที่เขาสังเกตด้วยตัวเขาเอง “ลําดับ #36 การพึ่งพาตนเอง: ล้มเหลวสิ่งมีชีวิตไม่สามารถทํางานได้ หากไม่มีเน็น และตายภายในไม่กี่นาที หากไม่มีเน็น

เว้นแต่จะเข้าสู่สภาวะหลับใหล แต่มีข้อจํากัด มันจําเป็นต้องแนบกับเซลล์ เพื่อเข้าสู่สถานะนี้โดยที่ทุกเซลล์ของร่างกายเป็นตัวเลือกที่ทํางานได้

ในสถานะนี้ ปรากฏการณ์ที่หายากเกิดขึ้น ซึ่งสิ่งมีชีวิตโซบาเอะสามารถใช้เซลล์เดียวกับบ้านที่หลับใหลได้ โดยสิ่งเดียวที่จํากัดนี้คือ ขนาดของเซลล์”

เมื่อเขาสังเกตดูหลอดนั้นเสร็จแล้ว เขาก็เปิดใช้งาน “กุหลาบม่วง” เพื่อลบมันด้วยชิ้นส่วนของเนื้อที่เน่าเปื่อยในนั้นจะถูกลบไปด้วย จากนั้น เขาก็เริ่มสังเกตอีกหลอดหนึ่ง

“ลําดับที่ #56: โซบาเอะประดิษฐ์เฉพาะทาง: กึ่งล้มเหลว การเปลี่ยนแปลงดีเอ็นเอของสิ่งมีชีวิตแม้เพียงเล็กน้อย จะส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ โดยมีโอกาสสูงที่มันจะตายในทันทีและมักจะตายเสมอหลังจากผ่านช่วงเวลาหนึ่งไป

การทํางานของสิ่งมีชีวิตแย่ลงเรื่อย ๆ ไม่ได้ดีขึ้น ราวกับว่ามีบางอย่างจํากัดไม่ให้วิวัฒนาการต่อไป หรือการเปลี่ยนแปลงที่ฉันทํานั้นจริง ๆ แล้วไม่ดีต่อข้อมูลที่แสดงให้เห็น” จากนั้นเขาก็หลบหลอดทดลอง

“ลําดับที่ #175: ตัวจํากัดพฤติกรรมทางพันธุกรรม. ใกล้จะพบความสําเร็จ แม้ว่าจะต้องเสียเวลาส่วนใหญ่ไปกับการทดลองนี้ก็ตาม

ฉันสามารถตั้งค่าตัวจํากัดพันธุกรรม โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อจํากัดจํานวนของสิ่งมีชีวิตโซบาเอะทําให้พวกมันตกอยู่ในภวังค์เสมอเมื่อไม่จําเป็น หยุดการบริโภคเป็นอย่างต่อเนื่องและหมดไปเมื่อมีการกระตุ้นบางอย่าง

แต่มีปัญหา ฉันตั้งค่าสิ่งมีชีวิตตัวแม่ ซึ่งฉันเปลี่ยนชุดดีเอ็นเอของฉัน และเมื่อฉันติดเชื้อบางอย่างหรือบางอย่างกับสิ่งมีชีวิตนั้น มันเริ่มผลิตสิ่งมีชีวิตดังกล่าวมากขึ้นด้วยดีเอ็นเดียวกันและพวกมันเองทําเช่นเดียวกันจนกระทั่ง…พวกมันทําไม่ได้อีกต่อไป

เมื่อกระบวนการนั้นเกิดขึ้นเป็นระยะเวลาหนึ่ง ดีเอ็นเอของสิ่งมีชีวิตจะเริ่มย้อนกลับไปยังสิ่งที่มันเคยเป็นราวกับว่าวิวัฒนาการไปสู่รูปแบบปฐมภูมิ ซึ่งจะยกเลิกการเข้ารหัสทั้งหมดที่ฉันทํากับดีเอ็นเอของมัน… นี่คือวิธีแก้ปัญหา…”

ขณะที่เขาสังเกตสิ่งนี้ ยาซูโอะ ได้ลบหลอดส่วนใหญ่ออก โดยเหลือหลอดที่มีของเหลวสีแดงอยู่ข้างใน ขณะที่เนื้อสีน้ําเงินชิ้นเล็ก ๆ บินอยู่ข้างหน้าเขาโดยมีอาเขตขยายล้อมรอบ

เขาเริ่มดัดแปลงดีเอ็นเอของสิ่งมีชีวิตโซบาเอะเพียงตัวเดียวให้อยู่ในลําดับที่เขาจําได้ขณะที่ท่อขนาดใหญ่ท่อหนึ่งนอกห้องเปิดออกพร้อมกับลิงที่บินเข้ามาในห้องชําระล้าง จากนั้นก็มาหา เขา

ก่อนที่เขาจะทําอะไร ปืนไรเฟิลซุ่มยิงปรากฏขึ้นข้าง ๆ เขาด้วยประตูมิติปรากฏขึ้นทางขวาของเขากระบอกหนึ่งเล็กพอที่กระสุนจะทะลุผ่าน… เขาเล็งและยิง จากนั้น เขาก็ส่งข้อความว่า “ภารกิจเสร็จสิ้น ”