HxH: Researcher - ตอนที่ 87

HxH: Researcher chapter 87: ตลก?

ภายในห้องขนาดใหญ่ มีโต๊ะไม้โอ๊คแปดเหลี่ยมขนาดใหญ่ทําจากไม้โอ๊คอย่างดี เก้าอี้ประเภท เดียวกันหลายตัว และมีเพียงสองตัวเท่านั้นที่ยังไม่ได้ใช้งาน

ผู้ที่นั่งตําแหน่งหัวโต๊ะเป็นชายร่างใหญ่ มีริ้วรอยเด่นชัดที่แก้ม คิ้วเล็ก ๆ และผมสีขาวเป็นกระจุกที่โผล่ออกมาที่ส่วนบนของศีรษะ

รอยแผลเป็นยาวขนานกันสองเส้นพาดผ่านหน้าผากของเขาในแนวนอน ใบหน้าที่บึงตึงสามารถมองเห็นได้ชัดเจน ซึ่งบ่งบอกถึงอารมณ์ของเขา ในขณะที่มองไปในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง นี่คือ โอนีล หลงเปา หัวหน้าของตระกูลชูอุ

บนที่นั่งทางขวา มีชายตัวสูงร่างผอมและผมยาวตรง ยกเว้นผมตรงที่หน้าผากที่ขดไปทางซ้ายซึ่งเกือบจะขนานกับหน้าผากและข้างหู เป็นทรงหยักศก

เขาผอม คิ้วยาวที่โค้งขึ้นและดวงตากลมมีม่านตาสีใสและรูม่านตาเล็กอย่างน่าทึ่ง เขาแต่งหน้าสีดําหมุนรอบดวงตาแต่ละข้างและมันยื่นไปทางปลายจมูก

เขาสวมสูทสีขาวที่ออกแบบให้มีจุดสีชมพูทั่วตัว สวมสูททับเสื้อเชิ้ตสีชมพูเข้ม นี่คือ ฮินริคิบิกันดาโฟ รองหัวหน้าของตระกูลชูอุ

ทั้งคู่มองไปในทิศทางเดียวกันที่ที่วางแล็ปท็อปบนโต๊ะ โดยมีชายคนหนึ่งปรากฏบนหน้าจอชายหัวโล้นที่มีตาเหลี่ยมและมีถุงใต้ตา ลักษณะของเขาคล้ายกับพระภิกษุจีน

ดูเหมือนเขาจะไม่มีคิ้ว มีเส้นออกจากสันจมูกโด่งเหนือดวงตาของเขา

ด้านบนแต่ละจุดมีจุดมีดสามจุดในแนวนอน โดยจุดที่ใหญ่ที่สุดอยู่ที่ฐาน

เขามีหนวดดินสอสีเข้ม คางที่เหลี่ยมมาก และติ่งหูที่ยาว นี่คือ ชูไร องค์ชายที่สาม ของจักรวรรดิคาคินและลูกชายของภรรยาคนที่สามของบิดาของเขา โทชูไร เขายังเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลชูอุ ซึ่งอธิบายถึงสถานการณ์ในปัจจุบัน

“ฉันรู้สถานการณ์ทั่วไปแล้ว ดังนั้นบอกวิธีแก้ปัญหาของนายมาสิ” ชูวไร พูดทันที โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ในการแสดงออกของเขา

โอนีล ลูบโซ่ของเขา ในขณะที่เขาบอกสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นแผนหรือแผนที่ดีที่สุด “ฉันเห็นว่ามีแผนที่เป็นไปได้สองแผน แผนหนึ่งเสี่ยงกว่าอีกแผนหนึ่งมาก~ แผนหนึ่งไม่เสี่ยงเลย

แผนแรก เราสามารถใช้กําลังทั้งหมดของเราและโจมตีอย่างแรง เพื่อกําจัดตระกูลนั้นได้ในคราวเดียว แต่มีปัจจัยที่ไม่ทราบสาเหตุมากเกินไปสําหรับแผนดังกล่าว และนั่นทําให้เรามีโอกาสถูกกําจัดมากขึ้นและมีความเป็นไปได้ค่อนข้างมาก เมื่อพิจารณาถึงความสําเร็จในอดีตของพวกเขา แผนนี้มีความเสี่ยงอย่างยิ่ง”

ซึ่ง ฮินริคิ รองหัวหน้าพยักหน้าและเริ่มพูดตามความเห็นของเขาเองว่า “เราจะไม่ใช้วิธีนี้อย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”

ชูวไร ขมวดคิ้ว แต่ก็พยักหน้า เนื่องจากเขารู้ว่ามีอีกวิธี “อีกวิธี มันคืออะไร?”

โอนีล ตอบอย่างง่าย ๆ ว่า “โซลดิ๊ก ตระกูลนักฆ่าและเก่งที่สุดในโลก ปัญหา คือ ต้องใช้เงิน เท่าไหร่ในการจ้างพวกเขา ขึ้นอยู่กับอันตรายของเป้าหมายและตระกูลเอย์อิก็ค่อนข้างอันตราย

ฉันมั่นใจว่าโซลกจะต้องตรวจสอบภาพรวม และได้ข้อสรุปแบบเดียวกัน จากนั้น พวกเขาก็จะเสนอราคามาและนี่เป็นเหตุผลที่เราต้องการคุณ

ฉันแน่ใจว่าเราจะไม่มีเงินเพียงพอที่จะทําราคาตามที่พวกเขาต้องการ”

ในตอนนี้ ใบหน้าของ ชูวไร กระตุก แต่เขาก็ยังคิดอยู่สักพักก่อนที่จะพูดขึ้นว่า

“มันขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาขอมากขนาดไหน…ถ้าฉันตกลง นายก็ควรจะรู้ว่าสัญญาระหว่างเราจะต้องเปลี่ยนไป เพราะมันเป็นเรื่องของนาย”

เขากําลังจะวางสาย แต่เขาก็ได้ยินอะไรบางอย่างที่ทําให้ดวงตาของเขาเป็นประกาย

“มีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตระกูลโซลกที่เราอาจจะใช้ประโยชน์ได้

หนึ่งในพวกเขานั้นยอมให้จ่ายด้วยรูปแบบอื่น การจ่ายด้วยการติดหนี้บุญคุณเขา หากเราเลือกเขา เราจะเป็นหนี้เขา และเราไม่สามารถปฏิเสธคําขอใด ๆ ที่เขาขอได้ ยกเว้นแต่จะนําไปสู่ความตายของเราหรือมีผลที่คล้ายกัน หรือถ้าเขาขอเงิน

คุณควรทราบด้วยว่าถ้าเราใช้ตัวเลือกนี้ เราจะต้องตอบสนองความโปรดปรานนั้น เพราะหาก เราปฏิเสธความเป็นไปได้ที่ความตายของเราจะค่อนข้างสูงอย่างแน่นอน”

โอนีล อธิบายอย่างละเอียดด้วยบรรยากาศที่จริงจังรอบตัวเขา

ชูวไร ขมวดคิ้วเมื่อครุ่นคิดเกี่ยวกับความหมายของสิ่งนั้นก่อนจะพูดว่า “ไม่แน่นอน มันอันตรายเกินไป ยังไงก็ตาม ฉันจะติดต่อนายในภายหลัง”

จากนั้น เขาก็วางสายโดยปล่อยให้ทั้งสองอยู่ในบรรยากาศของความเงียบและเคร่งขรึม

“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่มันค่อนข้างตลก” นั่นคือเสียงของ ยาซุโอะ ที่ปล่อยเสียงหัวเราะเล็ก ๆ ขณะมองโทรศัพท์ ซึ่งไม่ใช่โทรศัพท์ปกติ แต่เป็นเครื่องส่งสัญญาณพิเศษของตระกูลโซลก

“ตลกอะไรขนาดนั้น?” โมเรน่า สงสัยว่าใครกันที่ ยาซุโอะ กําลังคุยด้วย ดูเหมือนเขาจะคุยมาตลอดสองสามวันที่ผ่านมาตั้งแต่เธอแสดงความรู้สึกของเธอ

ความสนุกปรากฏขึ้นในสายตาของ ยาซูโอะ ขณะที่เขาอธิบาย “เห็นได้ชัดว่าตระกูลชู อุกําลังพยายามจ้างตระกูลโซลก เพื่อกําจัดตระกูลเอย์อิและพ่อก็แจ้งให้เราทราบ”

ขณะพูดนั้น เขาก็ส่งข้อความกลับไปบอกให้พวกเขาปฏิเสธงานและเนื่องจากพวกเขาได้พบ กับ โมเรน่า แล้วและรู้ว่าเขากําลังทําอะไรอยู่ที่นี่

โมเรน่า ยังคงเกาะติดเขาอย่างเกียจคร้าน “บางที่ฉันอาจใช้ประโยชน์จากมันได้ ถ้านายรับ งานนี้ ฉันนึกถึงกับดักที่พวกเขาจะตกลงมาอย่างแน่นอน เพราะฉันมั่นใจว่าพวกเขาจะเชื่อถือชื่อเสียงของตระกูลโซลก นายคิดว่าอย่างไร?

ยาซูโอะ ส่ายศีรษะ “มันไม่จําเป็นและฉันจะไม่รับผิดชอบต่อการทําร้ายชื่อเสียงของตระกูลของฉันและพวกเขาก็จะไม่เห็นด้วยกับเรื่องนั้น ถ้าสถานการณ์จําเป็น ฉันจะใช้กําลังอย่างโหดร้าย เพื่อทํางานให้เสร็จ ดังนั้น เธอมีฉันเป็นแผนสํารอง แค่คิดแผนและรับประสบการณ์ เมื่อเธอเป็นผู้นําตระกูล”

“นี่คือการทดสอบหรือ? สังเกตว่าฉันจะไปได้ไกลแค่ไหน โดยที่นายไม่ต้องช่วยมากเกินไป” โมเรน่าสงสัยอีกครั้ง

“ไม่หรอก เธอบอกว่าเธอต้องการหางานอดิเรกและฉันต้องการช่วยเธอหางานอดิเรกนั้น และ การเก่งในงานอดิเรกของเธอก็เป็นสิ่งจําเป็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพิจารณาว่าเธอสนใจแบบไหน”

ได้ยินดังนั้น เธอจึงหัวเราะคิกคักเล็กน้อย ขณะที่เธอซ่อนใบหน้าของเธอไว้บนหน้าอกของเขา

พวกเขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ โมเรน่า จะนึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างพูดว่า “เกี่ยวกับนักโทษสองคนนั้น ฉันใช้ความสามารถของฉันกับรองหัวหน้า เจี้ยนหยี่ แล้วและฉันกําลังวางแผนที่จะใช้ความสามารถหรือออร่าของเขา แต่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับอีกคนหนึ่งที่ชื่อว่า ซูบิน

ในการต่อสู้เขาสามารถบอกได้ว่าฉันกําลังพูดความจริง ซึ่งทําให้ฉันเชื่อว่าเขาเป็นสายพิเศษหรือสายแปรสภาพ และฉันไม่เห็นเขาแปรสภาพสิ่งใด ทําให้มีแนวโน้มว่าเขาจะเป็นสายพิเศษและนี่คือจุดอ่อนของความสามารถของฉัน ดังนั้น นายคิดว่าฉันควรทําอย่างไร?”

ยาซุโอะ เริ่มลูบต่างหูของเขาโดยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “บางทีเธออาจรับสมัครสมาชิกคนอื่นก็ได้ แค่ใช้ความสามารถของเธอกับเขา ฉันจะทําให้เธอเป็นสายพิเศษด้วยในอนาคต แต่จะใช้เวลาสักพัก กว่าจะเกิดมันขึ้น ตอนนี้มันขึ้นอยู่กับเธอ”

ดวงตาของ โมเรน่า เบิกกว้างเมื่อได้ยินแบบนั้น “นายสามารถทําได้จริง ๆ หรือ?” ซึ่งเขา พยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะใช้ความสามารถของฉันกับพวกเขา วิธีนี้ปลอดภัยกว่า” โมเรน่า พูด ขณะ ที่ ยาซูโอะ หลับตา พร้อมกับที่ดวงตาแปลก ๆ ปรากฏขึ้นกับอีกาสีม่วงเข้ม ดวงตาแนวตั้งปรากฎกระจายอยู่บนหัวอีกาส่วนใหญ่

อีกาสีม่วงเข้มที่แทบจะไม่ออกจากไหล่ของ ยาซูโอะ ความแตกต่างเพียงอย่างเดียว คือ ชนิดของตาหรือตาที่มี ตาปกติหรือตาแนวตั้งสีดําสนิท หรือที่เขาเรียกว่า วิชชั่นอาย…ดวงตานั้นกระพริบ

เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่ประตูมิติก่อตัวขึ้นต่อหน้าพวกเขา ยาซุโอะ ยืนขึ้นและพูดว่า “ฉันจะกลับมาในอีกสักครู่”

จากนั้น เขาก็หายเข้าไปในประตูมิติและปรากฏตัวในห้องนอนแบบจีนโบราณ

ผ้าคลุมเตียงสีส้มมีลวดลายสีเหลือง เป็นจุดแสงตะวันส่องผ่านหน้าต่างที่ออกแบบมาอย่างดี ซึ่งสร้างด้วยไม้สีอ่อนบางชนิด

แจกันดอกไม้รอบ ๆ ตัวทําให้ห้องมีสีสันเหมือนจริง และทั้งห้องดูมีชีวิตชีวา ด้วยลวดลายอันวิจิตรงดงามในทุกที่ แต่ได้รับการออกแบบมาอย่างดี ทําให้ห้องมีความสมดุลและ มีอากาศอบอุ่นที่โอบล้อมทุกคนภายใน

ความสงบสุขไม่ได้เปลี่ยนไป เมื่อเขาปรากฏตัวและไม่เปลี่ยนแปลง เมื่อคนสองคนในห้องหรี่ตามองแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

ยาซูโอะ พยักหน้าอย่างสง่างามด้วยรอยยิ้มอันเงียบสงบบนใบหน้าของเขา เพื่อแนะนําตัวเองในลักษณะแปลก ๆ “ นาสึบึ โฮอิโคโร ผู้ปกครองของอาณาจักรคาคิน ฉัน ยาซูโอะ โซลดิ๊ก ยินดีที่ได้พบอีกครั้ง”

รูปลักษณ์ที่สงบนิ่งไม่เคยออกจากใบหน้าของ นาสึบึ เหมาะสมกับเป็นผู้ปกครองอาณาจักร คาคิน ในขณะที่เขาสังเกตเห็น ยาซุโอะ ด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าของเขา

ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกถึงอันตราย เขาไม่ได้เรียกบอดี้การ์ดแม้แต่น้อย แต่เขากลับจะดําเนินตามพิธีการแนะนําตัว แต่เขาถามว่า “เราเคยพบกันมาก่อนหรือ?”