HxH: Researcher - ตอนที่ 83

HxH: Researcher chapter 83: การต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว

ประกายแสงปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ โดยนึกถึงความสามารถที่เห็นก่อนหน้านี้ ขณะที่เธอขยับร่มทั้งสองข้าง เพื่อปกคลุมตัว ปกป้องเธอจากการโจมตีของกระสุนที่พุ่งเข้ามา

ลูกน้องต่างเริ่มยิงถาโถมเข้าใส่ เมื่อ เจี้ยนหยี่ ส่งสัญญาณบอกพวกเขา และสิ่งที่แปลกก็คือเขาไม่ได้ใช้ความสามารถของเขาอีกครั้งทันที แต่กลับยืนอยู่ข้าง ซูบิน และพร้อมกับลูกน้องอีกสองสามคนที่รายล้อมเขา

โมเรน่า ถูกบังคับให้รออยู่ระหว่างร่มของเธอ จนกว่า เจี้ยนหยี่ จะเริ่มทอยเหรียญอีกครั้งและพูดว่า “บวกหรือลบ?” จากนั้น เหรียญก็ทอยขึ้น

“ลบ!” นั่นคือเสียงของ โมเรน่า ตะโกน ขณะที่เธอได้ยินเขาพูดแบบนั้น และนั่นดูเหมือนจะทําให้เขางง ในขณะที่เขายิ้มออกมาโดยไม่ตั้งใจ

“โฮ่ เธอเดาผิด เพราะฉะนั้นฉันก็ไม่ต้องทําอะไรเลย” ขณะที่เขาพูดแบบนั้น เหรียญก็ลงมาพร้อมกับเครื่องหมายบวกที่ด้านบน และสิ่งเดิมก็เกิดขึ้น ทําให้เธอสูญเสียออร่าอีก 5% ของเธอไป

การสูญเสียออร่าของเธอไปมากขนาดนั้น ไม่ได้ทําให้ โมเรน่า ตื่นตระหนก อันที่จริง มันทําให้เธอรู้ความสามารถของเขาเพิ่มขึ้นไปอีก

“คูลดาวน์สิบวินาที ซึ่งน้อยเกินไปสําหรับความสามารถแบบนั้น ต้องมีเงื่อนไขในการเริ่มต้นความสามารถตั้งแต่แรก บางสิ่งที่เขาเติมเต็ม เพื่อจํากัดความสามารถ

เขารู้ด้วยว่าเหรียญจะตกลงไปด้านไหน ดังนั้น เขาจึงเรียนรู้วิธีโยนเหรียญให้ฝั่งที่เขาต้องการหรือความสามารถของเขาทําให้เขารู้ข้อมูลนั้น

นอกจากนี้ เขาสามารถเลือกด้านของทั้งสองได้ก็ต่อเมื่อเหรียญเริ่มตกลงมาและฉันมีเวลาเหลือก่อนที่จะเลือกเท่านั้น”

เธอยังคงอยู่ฝ่ายป้องกัน โดยรู้ว่ามันยังไม่ถึงเวลา แต่พวกเขาไม่ได้ให้เวลาเธอมากนัก เนื่องจาก เจี้ยนหยี่ และ ซูบิน ต่างก็ยิงกระสุนเน็น ซึ่งสร้างความเสียหายให้กับร่ม

อันที่จริง หากเธอไม่หมุนร่มไปเรื่อย ๆ เพื่อไม่ให้กระสุนโดนที่จุดเดิม กระสุนก็คงทะลุผ่านร่มมาได้ แต่นั่นก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น

“ลบ!” นั่นคือสิ่งที่เธอพูด เมื่อได้ยินประกาศเดียวกันจากเขา คราวนี้ เจี้ยนหยี่ เลิกคิ้วขึ้น พร้อมกับความสนุกสนานปรากฏบนใบหน้าของเขา “ถูกต้อง! … แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น” จากนั้นเขาก็พูดต่อว่า “เปลี่ยน!”

ในทันทีที่เขาพูดอย่างนั้น ความเร็วในการหมุนของเหรียญก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย และสิ่งที่ปรากฏขึ้น เมื่อมันลงบนพื้นนั้น นั่นก็คือเครื่องหมายบวก ยกเว้นว่ามีบางอย่างที่ต่างออกไป

เหรียญส่องแสงเสี้ยววินาทีก่อนจะแยกออกเป็นสองเหรียญ เหรียญหนึ่งมีเครื่องหมายบวกเท่านั้น และอีกเหรียญหนึ่งมีเครื่องหมายลบ เหรียญบวกหายไปในหัวใจของ เจี้ยนหยี่ ขณะที่เหรียญลบเข้าไปในตัวของ โมเรน่า และนั่นทําให้เกิดปรากฏการณ์สองอย่างที่แตกต่างกัน ออร่าของ เจี้ยนหยี่ เพิ่มขึ้น ในขณะที่ออร่าของ โมเรน่า ลดลง 2.5%

เจี้ยนหยี่ หรี่ตาลง เมื่อรู้สึกว่าออร่าเพิ่มขึ้น “นี่คือ 2.5% ของออร่าของเธอเหรอ? ถ้าอย่างนั้นปริมาณออร่าของเธอใหญ่กว่าของฉันจริงเหรอ? เธอเริ่มฝึกเน็นเมื่อไหร่? หรือเธอแค่มีความสามารถ? ไม่เป็นไร ตอนนี้เธอรู้ว่าเกมนั้นตายตัวและไม่มีโอกาสชนะ เธอน่าจะหมดหวังแล้ว”

โมเรน่า ได้แต่ถอนหายใจทั้ง ๆ ที่เธอรู้ว่าถอนหายใจเพราะอะไร ความสามารถใช้เวลาเพียงครึ่งเดียวของที่เคยใช้ไปก่อนหน้านี้ แต่เปอร์เซ็นต์นั้นถูกเพิ่มเข้าไปในออร่าของเขา และเหรียญอาจจะเปลี่ยนไปโดยใครก็ได้

ถ้าอย่างนั้นความสามารถก็ไม่มีประโยชน์กับคนอย่าง ยาซุโอะ หรอกหรือ? มันเป็นความสามารถที่น่าสนใจไม่น้อย

แม้ว่าโอกาสที่จะเพิ่มขึ้นเป็นแบบถาวรมีน้อย ถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องคอยระวังผู้ใช้เน็นคนอื่น”

เมื่อเธอคิดได้แบบนี้ เธอก็กดปุ่มบนด้ามจับของร่มและเริ่มหมุนเป็นวงกลม 360 องศาพร้อมกับเสียงปืนต่อเนื่องที่ดังก้องไปตามถนน คราวนี้แหล่งที่มาของมัน คือ ร่มของ โมเรน่า โดยเฉพาะจากปลายสุดของร่ม

เจี้ยนหยี่ ขมวดคิ้ว เพราะเขาไม่คาดคิดว่าเธอจะทําแบบนี้ ในขณะที่เขาสงสัยว่า “ทําไมเธอถึงไม่ใช้มันตั้งแต่แรก?”

แม้ว่ามันจะไม่ได้หยุดเขากับ ซูบิน จากที่กําบัง แต่ลูกน้องคนอื่น ๆ ก็ไม่มีเวลาตอบโต้เพราะพวกเขาส่วนใหญ่ล้มลงกับพื้นเสียชีวิตลงและมีคนที่บาดเจ็บจํานวนหนึ่ง

เจี้ยนหยี มองไปที่ฉากนี้ด้วยใบหน้าที่กระตุกอย่างรับไม่ได้กับความโกรธของเขา “บ้าเอ้ย!” เขากําลังจะเสียสติ แต่ก็มีเสียงดังขึ้นจาก ซูบิน “ใจเย็นก่อน! เราต้องยึดตามแผน!”

ซึ่งนั่นดูเหมือนจะทําให้เขาสงบลงได้บ้าง “เธอแข็งแกร่งกว่าที่เราคิด ดังนั้น นายคงไม่สามารถขัดขวางเธอได้ ตอนนี้คงต้องรอโอกาสที่จะใช้ความสามารถของนาย”

ขณะที่เขาพูด เขาเริ่มเดินเข้าหา ในขณะที่ปล่อยออร่าออกไป “นานแล้วที่ฉันต้องต่อสู้ด้วยตัวเอง แต่ฉันเดาว่าฉันต้องทําและแค่รู้ไว้ว่ากระสุนของร่มนั้นช้าเกินไปที่จะส่งผลต่อฉัน ดังนั้น ฉันเดาว่าถึงเวลาแล้วที่จะใช้ฮัตสึของคุณ”

ขณะที่บอก เขาก็ทอยเหรียญออกมาอีกครั้ง เนื่องจากคูลดาวน์สิ้นสุดลง เขาได้ยินเสียงหัวเราะเล็ก ๆ จากเธอและเสียงอีกหนึ่งเสียงจากข้างหลังเขา ทําให้เส้นเลือดบนศีรษะของเขาปูดขึ้น

โมเรน่า หัวเราะออกมา “ฉันค่อนข้างอ่อนแอ ดังนั้น ฉันมักจะหลีกเลี่ยงการต่อสู้ระยะประชิดและดูเหมือนว่าวันนี้ฉันไม่ต้องทําเพราะการต่อสู้ได้จบลงแล้ว”

ในขณะที่เธอบอกนั้น ซูบิน กําลังปกปิดตัวเองอยู่ข้างหลัง เขี้ยนหยี่ ที่ล้มลงกับพื้น ขณะที่เลือดไหลลงมาทางปากของเขา และเหตุการณ์นั้นก็เกิดขึ้นกับลูกน้องที่รอดตายทั้งหมดเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านั้น ซึ่งเป็นสิ่งที่ เจี้ยนหยี่ ไม่ได้สังเกต

เจี้ยนหยี มองดูเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นรอบตัวเขาด้วยเลือดที่ไหลลงมาจากปากและหูในขณะที่รู้สึกหวิว ๆ

ดวงตาของเขาเริ่มเบิกกว้าง เพื่อทําความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและมองไปทางเธอด้วยความสิ้นหวังเริ่มปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา ขณะที่เขาเริ่มวิ่งเข้าหาเธอ

“เธอวางยาพิษทุกคนที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร และแม้แต่ ซูบิน ก็ไม่ได้สังเกต พิษของทุกคนดูเหมือนจะมีผลพร้อมกัน ดังนั้น มันไม่น่าจะเป็นความสามารถของอดีตหัวหน้าของตระกูลเอย์อิ… ฉันแพ้”

นั่นคือสิ่งที่เขาคิด ในขณะที่เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาล้มลงและความเร็วของเขาลดลง ทําให้ โมเรน่า สามารถหลบเลี่ยงการโจมตีของเขาได้อย่างง่ายดาย ขณะที่มือซ้ายของเธอกลายเป็นสีดํา สนิทและสัมผัสเขาเบา ๆ

โมเรน่า มองดูฉากรอบ ๆ ตัวเธอด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุขบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เลือดเริ่มปะปนกับฝน ระบายทางเท้าที่เปียกชื้นรอบ ๆ ตัวเธอด้วยสีแดง

เธอยกมือขึ้นอย่างสง่างาม ในขณะที่ก๊าซสีดําสนิทเริ่มออกมาจากร่างกายทั้งหมดและจากร่างที่เพิ่งสลบไสลและไหลเข้าสู่มือซ้ายสีดําสนิท

มือกลายเป็นปกติหลังจากที่มันดูดซับก๊าซมีดทั้งหมด “ความเข้ากันได้ของฉันกับความสามารถ… เกือบจะสมบูรณ์แบบแล้ว” เธอตั้งข้อสังเกต เมื่อเห็นความโกลาหลทั้งหมดรอบตัวเธอ

โมเรน่า ส่งข้อความถึงลูกน้องของเธอผ่านทางโทรศัพท์ของเธอ จากนั้น ก็เริ่มเดินออกไปพร้อมกับร่มที่เสียหาย เพื่อหยุดเธอไม่ให้เปียกโชกด้วยฝนที่ตกหนักอีกต่อไป

“ไม่เลว” จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยพร้อมกับเสียงหยดน้ำที่ตกลงมาบนร่มหยุดลงและเธอก็เบิกตากว้างพร้อมกับรอยยิ้มที่มีความสุขมากขึ้นบนใบหน้าของเธอ

เธอหันหลังให้ร่มแล้วกอดชายหนุ่มรูปงามที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

ชายคนนั้นสวมเสื้อผ้าสีดําสนิทเข้ากับผมสีดําของเขา พร้อมกับต่างหูสีเงินที่หูข้างซ้ายและใบหน้าที่ซีดเซียว ขณะที่เขายิ้มและกอดเธอไว้ด้านหลัง

โมเรน่า เพียงแค่หลับตาในอ้อมกอดของเขาอย่างผ่อนคลาย และเมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอสังเกตเห็นว่าพวกเขาปรากฏตัวในที่ที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขาเพียงเพื่อสังเกตเห็นบางสิ่งที่ทําให้เธอตะลึง เธอยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเขาโดยเฉพาะบริเวณรอบดวงตาขวาของเขา ขณะที่เธอถามด้วยความเป็นห่วงและจิตสังหารในดวงตาของเธอ “เกิดอะไรขึ้นกับดวงตาของนาย? ใครบางคนทําแบบนี้กับนาย?”

ยาซุโอะ เริ่มลูบไล้เธอเบา ๆ ด้วยความสนุกสนานในดวงตาของเขา ในขณะที่เขาตอบอย่างใจเย็น

“ไม่ ฉันมองเห็นได้ชัดเจน มันเป็นเพียงผลจากการทดลองที่ประสบความสําเร็จเท่านั้น”

ที่พวกเขากําลังพูดถึง คือ ตาขวาของ ยาซุโอะ ที่ดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ม่านตาสีดําสนิทกลายเป็นสีขาว ทําให้ยากต่อการแยกความแตกต่างจากตาขาวได้ยากขึ้น แม้แต่รูม่านตาของเขากลับกลายเป็นสีเงินตรงกันข้ามกับตาซ้ายของเขาซึ่งไม่เปลี่ยนไป เหลือเป็นสีดําสนิท

โมเรน่า ถอนหายใจอย่างโล่งอก “อย่าทําอะไรที่อันตรายเกินไป แต่ถ้าทําก็บอกฉันด้วย เข้าใจไหม?”

ยาซุโอะ หรี่ตาเมื่อได้ยินเธอพูด “แผนของเธอดี แต่ตัวแปรเยอะเกินไปและความเสี่ยงก็ค่อนข้างสูง ดังนั้น จะอธิบายหน่อยไหมว่าทําไมเธอถึงใช้แผนนี้”

โมเรน่า รู้สึกสับสนในตอนแรก เมื่อได้ยินประโยคแรกและเธอก็เข้าใจได้ทันทีหลังจากที่เขาพูดเสร็จ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ