HxH: Researcher - ตอนที่ 4

……..

และเช่นนั้น ค่ำคืนก็ล่วงไปและแสงแห่งรุ่งอรุณส่องสัญญาณวันปกติอีกวัน เหมือนกับวันปกติทั่ว ๆ ไป ใช่ไหม?

ฉันขอให้แม่สอนฉันอ่านหนังสือในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา โดยปกติการศึกษาของตระกูลโซลดิ๊กจะเริ่มเมื่ออายุได้ 2 ขวบ แต่การเรียนรู้ก่อนหน้านี้ก็ไม่เสียหายอะไร ฉันเน้นการเรียนรู้ภาษาและประวัติศาสตร์อื่น ๆ จากห้องสมุดของครอบครัว แม้ว่าจะไม่มีหนังสือเกี่ยวกับการลอบสังหารที่เข้าใจได้ แต่มันก็ควรอธิบายว่าฉันถือหนังสือไว้อย่างไร ขณะนอนหงายอยู่ในห้องครอบครัว

ทันใดนั้น ฉันก็สังเกตเห็นการจ้องมองมาที่ฉัน ฉันหันศีรษะไปรอบๆ ทันทีและเขาก็อยู่ตรงนั้น พ่อที่รักของฉันยืนอยู่ข้างฉัน โดยที่ฉันไม่รู้ตัว จนทำให้ฉันคิดว่าหนทางอีกยาวไกลที่ฉันจะต้องฝึก

เขามีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ในขณะที่เขามองมาที่ฉัน เขากำลังทดสอบฉัน พวกเขาสังเกตเห็นว่าฉันสังเกตและเลียนแบบพวกเขาอย่างเห็นได้ชัด ฉันไม่ได้ต้องทำให้มันชัดเจนด้วยซ้ำ

“ แม่ของลูก บอกลูกเกี่ยวกับการฝึกฝนที่ลูกต้องทำ เพื่อที่จะแข็งแกร่งเหมือนเธอ ใช่ไหม? ” ซิลเวอร์ ถาม

ฉันพยักหน้า ” ใช่ ” ฉันไม่พูดมากและพวกเขาชินกับมันแล้ว ไม่ใช่ว่ามีอะไรให้พูด ไม่มีใครในครอบครัวพูดมากยกเว้น เซโน่ เขาชอบอวดประสบการณ์ใหม่ ๆ ที่เขามี แต่ฉันยินดีฟังเสมอเพราะฉันสามารถใช้ประสบการณ์ทั้งหมดที่ได้รับ แต่การฝึก ถึงเวลาแล้ว ฉันเดาว่าการฝึกอย่างเดียวที่เรามีคือวิ่งไปรอบ ๆ สนามเด็กเล่น ซึ่งไม่ท้าทายมากนักแม้จะมีน้ำหนักมาเกี่ยวข้อง พิษซึ่งเป็นปัญหาเล็กน้อย เมื่อเพิ่มขนาดยา เนื่องจากร่างกายต้องใช้เวลาในการปรับตัว

“ ตามฉันมา ” เขาพูดขณะเดินจากไป ฉันวางหนังสือลงแล้วตามเขาไปทันที เขาพาฉันไปที่สนามเด็กเล่น ฉันสังเกตเห็นพ่อบ้าน ฮาชามะ ฉันเพิ่งเห็นเขาไม่กี่ครั้ง เขาเป็นคนที่เสียชีวิตเพราะอำนาจของ นานิกา เขายืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับเสื้อเชิ้ตแขนยาวที่ดูเหมือนเสื้อเกราะกันกระสุนที่ติดตุ้มน้ำหนักไว้ทั่วและมีรองเท้าบู๊ตคู่หนึ่งอยู่ในมือ

ฉันสังเกตว่า อิรุมิ ไม่อยู่ที่นี่ ดังนั้น พวกเขาจะฝึกเราในสถานที่ต่างกัน ” เขาเป็นคนรับผิดชอบในการฝึกซ้อมของลูก ลูกจะฟังและทำทุกอย่างที่เขาพูด ความล้มเหลวใด ๆ ในการให้ผลลัพธ์ที่เขาต้องการจะส่งผลต่อการลงโทษและสุดท้าย พ่อจะเริ่มฝึกลูก เมื่อเขาคิดว่าลูกพร้อมแล้ว ” ทันทีที่พ่อพูดจบและก่อนที่ฉันจะรู้ เขาก็หายตัวไป

“ เปลี่ยนนี่ ” เขายื่นเสื้อและรองเท้ากีฬาให้ฉัน ฉันแค่พยักหน้าและเริ่มเปลี่ยน มันน่าจะสังเกตว่าฉันหนักประมาณสิบหกกิโลกรัม ซึ่งมากกว่าคนที่อายุเท่าฉันมาก ทั้งที่ฉันแทบไม่อ้วนเลย ต้องขอบคุณการวิ่งสม่ำเสมอที่พวกมันทำให้ผ่านไปได้ ฉันยังคงดูเหมือนเด็ก 2 ขวบเท่านั้น ซึ่งไม่แปลกเมื่อพิจารณาว่า คิรัวร์ ยังสามารถผลักประตูขนาด 16 ตันได้ ดังนั้น ฉันเชื่อว่าเน็นมีส่วนในการทำได้ สำหรับคนที่ยังไม่ปลุกเน็น กิจวัตรประจำเดือน คือ เพิ่มน้ำหนัก ชุดที่ฉันเปลี่ยนตอนนี้ประมาณ 10 กิโลกรัม เทียบกับอันก่อนหนัก 5 กิโลกรัม ฉันว่าพวกเขาตัดสินใจลุยหนักแล้ว สำหรับฉันเมื่อพิจารณาว่าจำเป็นต้องสวมใส่ตลอดเวลา

“ โอเค เริ่มวิ่งไปรอบๆ สนามเด็กเล่นจนกว่าฉันจะบอกให้คุณหยุด ถ้าคุณวิ่งช้าเกินไป จะถูกลงโทษ ” ฮาชามะ พูดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

ฉันหรี่ตาลง ฉันคิดว่าฉันรู้ว่ามันจะจบลงอย่างไร ฉันเริ่มวิ่งช้า ๆ และค่อย ๆ เพิ่มความเร็ว เมื่อฉันชินกับน้ำหนักที่เพิ่มเข้ามาและได้รับความรู้สึกสมดุลในการควบคุม ฉันรู้ว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไรหรือพยายามแค่ไหน ฉันก็ยังต้องลงเอยที่ห้องเดี่ยว ใช่ มันไม่ถึงกับเป็นบทลงโทษ แต่มันเกี่ยวกับการฝึกซ้อม วันนี้ก็ยังโดนไฟฟ้าดูด แต่ยังไงก็จะดันขีดจำกัดต่อไป เป้าหมายที่ฉันคิดไว้ คือ มดที่ผิดปกติและคิเมร่าแอนด์ก็เป็นส่วนหนึ่งของพวกมัน ฉันต้องการพลังอย่างมากสำหรับจัดการพวกมันเหล่านั้น

เท่าที่ฉันอยากจะบอกว่าฉันก้าวข้ามขีดจำกัดแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้สึกถึงขาของตัวเองแล้ว ฉันก็ยังคงยืนกรานต่อ นั่นคงเป็นเรื่องโกหก เมื่อวิ่งผ่านจุดหนึ่งกิโลเมตร ควบคุมตัวเองได้ อัตราการเต้นของหัวใจของฉันถูกลืมและการหายใจของฉันก็เร็ว ฉันแค่ไม่ชินกับความเจ็บปวดแบบนี้ นี่เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องต้านทานความเจ็บปวด เมื่อถึงเวลาที่กล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกายเริ่มเจ็บและเริ่มสูญเสีย ความรู้สึกของขาฉันล้มลงก่อนเครื่องหมายกิโลเมตรที่ 3 ทั้งที่ฉันยังรู้สึกตัวอยู่ ฉันก็รู้สึกว่ามีคนพาฉันไปที่ห้องเดี่ยว แต่ก่อนอื่นฉันต้องควบคุมตัวเอง ฉันหลับตาขณะพยายามหายใจให้ช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในขณะที่ยังทำให้อัตราการเต้นของหัวใจคงที่

ห้องเดี่ยวเป็นห้องมืดขนาดใหญ่ภายในคฤหาสน์ เต็มไปด้วยโซ่และสิ่งของต่างๆ สำหรับการทรมาน ฉันหมายถึงการฝึก มีโซ่คู่ละอันผูกติดกับกุญแจมือเล็กๆ ที่เขาใช้กับฉัน ฉันสังเกตว่าโซ่นั้นเชื่อมกับอุปกรณ์บางอย่างบนเพดาน เห็นได้ชัดว่ามีไว้เพื่ออะไร โซ่ยาวพอที่จะให้เท้าของฉันแทบไม่แตะพื้น

“ ฉันไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น เพราะฉันคิดว่าคุณเข้าใจสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ดังนั้นเริ่มเลย ” ฮาชามะ พูด พวกเขากำลังใช้รีโมตคอนโทรลอยู่ ฉันหลับตาเตรียมตัวเองสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น มันเริ่มที่ ความรู้สึกเสียวซ่านแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายจนกระทั่ง…..

…………..