HxH: Researcher - ตอนที่ 125

chapter 125: ถึงเวลา

พวกเขาพบว่าเขาแทบจะหายใจไม่ออกเพราะร่างกายส่วนบนที่เหลือไหม้เกรียมจนหมดสิ้น

พวกเขาร้องไห้และเกือบจะเชื่อแล้วว่าราชาเสียชีวิตแล้ว จนกระทั่งพวกเขาสังเกตเห็นการหายใจอันแผ่วเบา และถึงได้รู้ว่าเขายังไม่ตาย ซึ่งทําให้พวกเขารู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

พวกเขาพบวิธีรักษาเขาด้วยของขวัญที่ดีที่สุดและพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา ซึ่งเป็นพลังที่ไม่ได้ใช้ ซึ่งคู่ควรกับราชาอย่างแน่นอน

“การสังเคราะห์ออร่า ความสามารถเริ่มต้นของเมลเอม ทําให้เขาแข็งแกร่งขึ้นจากการบริโภค ออร่าของเขาเติบโตขึ้นทุกครั้งที่เขากลืนกินผู้ใช้เน็นด้วยออร่าที่สังเคราะห์ขึ้นเอง

เมื่อเขากลืนกิน ยูปี และ ปูฟู เขาก็ได้รับความสามารถเห็นบางอย่างจากพวกเขาด้วย

จํานวนที่เขาต้องกลืนกินร่างกาย เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายนี้ไม่มีใครรู้ แต่ดูเหมือนว่าเมลเอมจะต้องดูดซับร่างกายส่วนใหญ่ของพวกเขา จึงจะสามารถใช้ความสามารถของพวกเขาได้

และเช่นเดียวกันก็เกิดขึ้นก่อนที่ดวงตาที่มองไม่เห็นของ ยาซูโอะ เมื่อ เมลเอม กินสิ่งที่ ปูฟู และ ยูปี มีและมอบให้เขา

เนื้อหนังของพวกเขาอุดมด้วยพลังอันสัมบูรณ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ในโลกที่รู้จัก ขณะที่เขากินมากขึ้น เขาก็สร้างใหม่ได้เร็วและเร็วขึ้น ในขณะที่ร่างกายส่วนล่างที่หายไปของเขาเริ่มสร้างใหม่

เขาแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม การผสมผสานระหว่างความสามารถทางชีววิทยาตามธรรมชาติของเขาในฐานะราชาและทักษะเห็นสายพิเศษตามธรรมชาติของเขา ทําให้เขาก้าวไปไกลกว่าที่ใคร ๆ สามารถทําได้ ระดับพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ในโลกที่รู้จัก… เขาเกิดมาเพื่อเป็นราชาที่แท้จริง โดยเฉพาะหากเขามีเวลามากกว่านี้

แต่เขาไม่ทําอย่างนั้น เพราะความปรารถนาของมนุษย์ในการทําลายล้าง สามารถเอาชนะพลังระดับใหม่ของราชาได้

ความมืดภายในระเบิดที่ทําลายล้างเป็นพิษที่จะทําให้แน่ใจว่าไม่มีใครรอดชีวิตหลังจากการระเบิด ไม่มีใครภายในระยะสองสามไมล์จากการระเบิดสามารถหลบหนีจากเงื้อมมือของความมืดได้ และราชาก็ไม่สามารถทําได้ ทั้ง ปฟู และ ยูปี ก็ทําไม่ได้ พวกเขาแค่ยังไม่รู้จักผู้บุกรุกภายใน

ยาซูโอะ ไม่ยอมให้สิ่งนั้นมาขวางทางเขา แต่เนื่องจากเขามีสิ่งสําคัญกว่าที่ต้องให้ความสนใจ ที่ไหนสักแห่งภายในเกาะโดยเฉพาะในสาธารณรัฐกอลโต้ตะวันออก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพระราชวัง แม้ว่าจะไกลพอที่ กอน และ ปิโต้ จะใช้เวลาหลายนาที เพื่อไปให้ถึง

ที่ซึ่งไคท์ถูกควบคุมอยู่โดยทักษะของปิโต้ อย่างดอกเตอร์ไบรท์ และเป้าหมายของกอน ที่ทําให้เขาเป็นอิสระ โดยเชื่อว่าเขายังมีชีวิตอยู่จริง ๆ

แม้ว่า…ลึก ๆ ข้างใน เขารู้ความจริงบางอย่าง แต่เขาปฏิเสธที่จะเชื่อกอน เป็นคนดื้อรั้น เขาเชื่อว่าเขายังมีชีวิตอยู่ และปิโต้ต้องแค่ปล่อยให้เขาเป็นอิสระและรักษาเขา…

นี่ไม่ใช่เพราะความไร้เดียงสาเพราะมันอยู่ไกลจากความจริง นี่คือความสิ้นหวังอย่างแท้จริงจากจิตวิญญาณแห่งการผจญภัย

ความสิ้นหวังที่สะสมต่อไปจนกระทั่งเด็กคนนั้นถึงจุดแตกหัก จากนั้นความมืดก็เริ่มสะสม เพื่อรอที่จะปลดปล่อยให้เป็นอิสระ เพื่อกลืนกินสิ่งที่วิญญาณหนุ่มปรารถนา

ตัวกระตุ้นที่จะปลดปล่อยความมืดนั้นได้เกิดขึ้นกับตัวปิโต้เอง ความมืดที่จะเริ่มต้นชีวิตของเธอ “คนโกหก…”

กอน พูดอย่างเย็นชา ขณะคุกเข่าบนพื้นอันเยือกเย็น ดวงตาของเขาดูเหมือนจะสูญเสียสัญญาณแห่งชีวิต น้ําตาไหลอาบแก้ม… อากาศทั่วทั้งสถานที่เปลี่ยนไป

อากาศเปลี่ยนไป เมื่อความมืดภายในถูกปลดปล่อย กอนค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน กอนที่นําความหวาดกลัวออกจากปิโต้ อย่างคาดไม่ถึง เธอมองดูสิ่งที่เคยเป็นมนุษย์ที่อ่อนแอและสิ่งที่กําลังกลายเป็นอย่างอื่นไปหมดแล้ว “ฉันไม่สน… ถ้านี่คือจุดจบ”

นี่คือสัญญาณที่ยาซูโอะรอคอย ในขณะที่เขาดูเหมือนจะลอยอยู่พร้อมกับดวงจันทร์ที่สว่างไสวอยู่ข้างหลัง เขาและรอเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยิ้มก่อนจะพูด

“สนามรบที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ฉันต้องการ… เต็มไปด้วยสิ่งที่จะช่วยให้ฉันทําลายขีดจํากัดของฉัน ซึ่งขัดต่อข้อจํากัดที่ฉันพบ… งั้นเราไปกันเลยไหม?”

ทันทีที่เขาพูดจบคือ ช่วงเวลาที่เขาหายตัวไปจากที่ของเขา ไม่ว่าเขาจะใช้ความสามารถประตูมิติมากแค่ไหนก็ตาม เขาก็ไม่สามารถสร้างประตูมิติได้ทันที

ไม่ว่าเวลาจะน้อยนิดเพียงใด ก็ยังเป็นระยะเวลาหนึ่งที่เรียกได้ว่าแทบจะในทันที ไม่ใช่ในทันที

ดังนั้น แม้ว่ามันจะดูเหมือนเขาสร้างประตูมิติขึ้นมาทันที แต่จริง ๆ แล้ว มันต้องใช้เวลาพอสมควรและใช้เวลานานกว่านั้นมากเมื่อเขาสร้างประตูมิติและควบคุมมันให้เคลื่อนที่ไปรอบ ๆ ตัวเขา แทนที่จะปล่อยให้มันอยู่ ในที่ของมันและผ่านมันไป แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยทําแบบนั้น ดังนั้นการบริโภคเป็นสําหรับการย้ายประตูมิติจึงสูงเกินไป

แต่เขาเริ่มใช้มันค่อนข้างมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมเขาถึงดูเหมือนเขาเทเลพอร์ต

อันที่จริง ประตูมิติต้นทางที่เขาสร้างขึ้นจะกลืนกินเขา โดยเคลื่อนย้ายตัวเขาก่อนที่จะหายตัวไป และด้วยการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องและการควบคุมที่สมบูรณ์แบบของเขา

เขาสามารถทําให้กระบวนการนี้รวดเร็วจนดูเหมือนทันทีสําหรับคนที่ค่อนข้างอ่อนแอ

และราชาและ เนเทโร่ สามารถมองเห็นกระบวนการได้อย่างชัดเจน แต่การได้เห็นกระบวนการนี้ไม่ได้ หมายความว่าพวกเขาสามารถตอบสนองต่อกระบวนการนี้ได้เนื่องจากกระบวนการนั้นรวดเร็วเพียงนั้น

แต่อีกครั้ง มันต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่งไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหน ในขณะที่การหายตัวไปในปัจจุบันของเขาค่อนข้างแปลก

สิ่งที่เกิดขึ้นและสิ่งที่ยาซุโอะสัมผัสได้คือ การเคลื่อนไหวในมิติ ในขณะที่คําพูดเหล่านั้นถูกเปล่งออกมา

เนื่องจาก ยาซูโอะสามารถรับรู้ถึงมิติด้วยอาเขตของเขาเมื่อนานมาแล้ว เขาจึงยุ่งกับมันค่อนข้างมาก และฝึกฝนการจัดการมิติเป็นอย่างมาก

และ ณ จุดหนึ่ง เขาพบว่าโดยไม่ต้องใช้อาเขตขยาย เขาสามารถสัมผัสถึงการเคลื่อนไหวในมิติด้วยขอบเขตปกติของเขาเพียงอย่างเดียว ซึ่งเขาถือว่ามีความสามารถเพียงพอในอาเขตควบคุมของเขา

และการเคลื่อนไหวที่เขาสัมผัสได้ในมิติก็แปลก พูดง่าย ๆ เลย ในขณะนั้นเอง เขาก็วาร์ปไปในทันที แต่ไม่ใช่ด้วยความสามารถของเขา มันเป็นอย่างอื่นสิ้นเชิง

หลายปีก่อน ยาซูโอะขอคําขอเพื่อรอการมาถึงของวันนี้ เขาขอพรกับนานิกะ เมื่อเขาอยู่ที่กรีดไอร์แลนด์ ซึ่งเป็นความปรารถนาที่เรียบง่าย แต่สําคัญสําหรับแผนการของเขา…

ความปรารถนาแบบใช้ครั้งเดียว ซึ่งจะทําให้เขาสามารถเทเลพอร์ตไปยังสถานที่ใกล้กับสิ่งที่เขาต้องการ และเทเลพอร์ตกลับมาในอีกยี่สิบวินาทีต่อมาด้วยสิ่งใดก็ตามที่อยู่ในอาเขตขยายของเขาก็จะวาร์ปไปกับเขาด้วย แม้ว่าความปรารถนานั้นจะซับซ้อนกว่านั้นเล็กน้อย

พลังงานมืดภายในหน้าอกของเขาเป็นเครื่องยืนยันถึงความปรารถนา พลังงานที่ปรากฏในหน้าอกของเขา เมื่อเขาขอคําขอและพลังงานมืดแบบเดียวกันที่สร้างโดยเนตรสีเพลิงของชนเผ่าคูลท์ ซึ่งเป็นความลึกลับที่เขาไขได้

เมื่อถึงจุดนั้นเอง เขาก็สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนย้ายข้อมูลในทันทีอย่างแท้จริง เนื่องจากมิติดูเหมือนจะก่อตัวขึ้นในแบบที่น่าสนใจ ก่อนที่เขาจะมาถึงปลายทางของเขา

และเขาต้องจําวิธีปฏิบัติของมิติตลอดการเทเลพอร์ต ถึงแม้ว่าเขาจะศึกษามิติมากแค่ไหนก็ตาม เขาก็ยังคิดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดาในการจัดการกับมิติ ในขณะที่เขาต้องการการฝึกฝนมากขึ้น

เขาปรากฏตัวขึ้นในจุดหมายที่เขาปรารถนาบนท้องฟ้า มองลงมายังสิ่งที่ดูเหมือนทุ่งสีขาวอันกว้างใหญ่ของพืชบางชนิด พืชสีขาวทั้งหมดเท่าที่ตาปกติจะมองเห็น แต่ยาซูโอะมองเห็นได้มากกว่านั้นอีกมาก

ยาซุโอะ สังเกตสิ่งรอบตัวเขา ในขณะที่เขารู้สึกและสัมผัสได้ถึงอากาศแปลก ๆ รอบตัวเขา ไม่เพียงสังเกตด้วยตาเท่านั้น แต่ยังสังเกตด้วยอาเขตของเขาด้วย และเขาเห็นมากกว่าที่ตามองเห็น

เขาเห็นและสัมผัสได้ถึงปริมาณออกซิเจนในอากาศ บรรยากาศที่อุดมไปด้วยออกซิเจนและโมเลกุลที่จําเป็นอื่น ๆ มากกว่าในโลกที่รู้จัก

อากาศรู้สึกสดชื่นราวกับไม่มีใครสามารถอยู่ที่นี่ได้โดยไม่รู้สึกกระปรี้กระเปร่า ยกเว้นอันตรายรอบข้างที่ไม่อนุญาตให้บุคคลใดเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์และอากาศที่สวยงาม

ยาซุโอะ มองเห็นได้ไกลกว่าที่มนุษย์ทั่วไปมองเห็นได้แม้เมื่อเปรียบเทียบดวงตา เขาสามารถมองเห็นได้ในระยะไกลเมื่อเห็นรูปแบบชีวิตแปลก ๆ ทั้งหมดที่เคลื่อนที่ไปรอบ ๆ เขาสามารถสัมผัสสัญญาณชีวิตจํานวนมากได้จากทุกที่

เขาเห็นแมลง ตัวประหลาดที่แตกต่างจากตัวอื่น ๆ ที่เขาเคยเห็น และตัวใหญ่กว่า บางตัวใหญ่กว่าตัวอื่น ๆมาก

ท่ามกลางทุ่งสีขาวขนาดใหญ่ มีต้นไม้ไม่กี่ต้นที่สามารถเห็นได้ที่นี่และที่นั่นโดยมีระยะห่างพอสมควร ต้นไม้ที่สูงมากจนเทียบได้กับต้นไม้หายากที่สูงที่สุดในโลก แต่ที่นี่กลับพบเห็นได้ทั่วไปที่นี่

ต้นไม้สูงเกือบร้อยเมตรและในขณะที่มีต้นไม้มากมายเกินกว่าที่รู้จักในโลกนี้

สิ่งเหล่านี้ค่อนข้างหายากและมีอยู่ไม่กี่แห่ง และนั่นคือเมื่อเรากล่าวถึงโลกที่รู้จักทั้งหมด แต่ที่นี่เราอยู่ในสถานที่สุ่มของปลายทางของยาซุโอะ และมีต้นไม้อยู่แล้วอย่างเช่นต้นไม้ที่ไกลสุดลูกหูลูกตา

ฉากที่สวยงามจริง ๆ ฉากที่ยาซูโอะไม่มีเวลามากพอที่จะเพลิดเพลิน ในขณะที่เขารู้สึกถึงอันตรายจากต้นไม้หลายต้น ไม่ได้เจาะจงเฉพาะต้นไม้ แต่สิ่งที่อยู่ภายใน สัญญาณชีวิตที่เลือนรางแต่อันตรายภายใน

“ฉันเดาว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันจะชิน เมื่อฉันกลับมาที่นี่… อันตรายทุกหนแห่ง เพราะนี่คือทวีปมืด”

ยาซุโอะ แม้จะมีพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ในตอนนี้ก็ยังเป็นคนที่ระมัดระวังอย่างไม่น่าเชื่อ ดังนั้น เมื่อเขาต้องการเทเลพอร์ตที่นี่ เขาต้องการเทเลพอร์ตไปยังที่สูงในอากาศ

เขากําลังลอยอยู่บนความสูงมากกว่า 3 ไมล์ มองลงมายังฉากที่สวยงามแต่อันตรายอย่างเหลือเชื่อที่อยู่ข้างใต้ด้วยความระมัดระวัง โดยไม่ละสายตาจากเขา แต่นี่คือสิ่งที่เขาเตรียมไว้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ตอนนี้เขาทําข้อสังเกตที่น่าสนใจ ในขณะที่ลูบต่างหูสีเงินแวววาวที่หูซ้ายของเขา “ถึงเวลาที่จะรวบรวมหนี้”