HxH: Researcher - ตอนที่ 123

chapter 123: คําพูดสุดท้าย?

“ฉันไม่สามารถแข็งแกร่งขึ้นได้ อันที่จริง ฉันเริ่มอ่อนแอลงเรื่อย ๆ และการฝึกฝนใด ๆ ก็ไม่เพียงพอที่จะรับมือกับสิ่งนี้..ฉันแก่เกินไปแล้ว… การรู้ว่าทวีปมีดจะไม่มีวันกลายเป็นอะไรนอกจากการเอาชีวิตรอดของฉัน แล้วมันจะยิ่งยากขึ้น เมื่อเวลาผ่านไป มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลยนายก็รู้…”

“อาจมีวิธีการบางอย่างที่จะหยุดสิ่งนี้ได้ แต่ไม่ใช่สําหรับฉัน … ฉันไม่คิดว่าฉันจะพบความท้าทายที่จะกําจัดความรู้สึกนั้นภายในตัวฉัน… สมเหตุสมผลไหม? นายคิดว่าฉันยอมแพ้เร็วเกินไปหรือเปล่า?”

ความสงบ คือ สิ่งที่มองเห็นได้บนใบหน้าของเนเทโร่ ขณะที่เขาแสดงท่าทางต่อยด้วยรอยยิ้มพร้อมกับรูปปั้นสีทองที่อยู่ข้างหลังเขา ซึ่งเหมือนกับการส่งเมลเอมให้กระเด็นออกไป แต่ไม่พบความเสียหายบนร่างของอีกฝ่าย

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้น ในขณะที่เขาพูดคําอันเงียบสงบเหล่านั้นโดยไม่แสดงอารมณ์

เขาชอบความท้าทาย สิ่งที่อาจทําให้เขาตายได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาชอบการพ่ายแพ้ เขาต้องการเผชิญหน้ากับความท้าทายที่เหนือความคาดหมาย

เขาต้องการที่จะก้าวไปสู่ชัยชนะนั้น แต่เขาก็ยังสู้ ยาซูโอะ ไม่ได้ และเขารู้ว่าเขาจะไม่มีวันทําอย่างนั้นได้ และตอนนี้เขาต้องเผชิญกับความท้าทายอื่น

ทว่าความท้าทายที่อยู่ตรงหน้าเขากลับดูเหมือนไกลโพ้น… แปลกเหมือนนกที่ไม่มีใครแตะต้องที่โบยบินบนท้องฟ้าอย่างไม่รู้จบ แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่เขาตรงกันข้ามกับนกที่บินอยู่ข้างหน้า เขาเป็นเพียงแมลง เม่า…

ดวงอาทิตย์ขึ้น ในขณะที่ไข่ฟักออกมา ไม่นานหลังจากที่รูปแบบที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะที่เรียกว่า ตัวอ่อน แสดงตัวออกมาเพียงเพื่อจะกลายร่างเป็นสิ่งที่เรียกว่า อิมาโก(ระยะสุดท้ายของตัวอ่อน)ไม่นานหลังจากนั้น ในขณะที่แมลงเม่ากางปีกที่ค่อนข้างเล็กบินไปมา

แต่… ไม่ว่ามันจะบินไปสักเท่าไร แมลงเม่าก็รู้ว่ามันไม่มีวันตามนกทัน

และเวลาไม่ได้อยู่ข้างมัน เนื่องจากอายุขัยของแมลงเม่าไม่เกิน 24 ชั่วโมงแล้วมันจะเผชิญหน้ากับนกได้อย่างไร? สถานการณ์ที่นี่แตกต่างกันเล็กน้อย แต่ควรเป็นคําอธิบายที่ถูกต้องว่า เนเทโร่รู้สึกอย่างไร

ราชาเป็นนกที่ถือกําเนิดมา…นกและตัวที่โตในตอนนี้…ในขณะที่เขาเกิดเป็นแมลงเม่าและเขาต้องทํางานหนักขึ้น

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่สามารถเป็นนกได้ แม้ว่าเขาจะเกิดก่อนนก 24 ชั่วโมง แต่นกในไม่กี่นาทีนั้นก็กลายเป็นสิ่งที่เขาสัมผัสไม่ได้แล้ว

ดังนั้น เขาจึงประสบกับสิ่งนี้ในนาทีสุดท้ายของชีวิต นาทีที่ร่างกายของเขาเริ่มเสื่อมลง ในขณะที่เขาอ่อนแอลงเรื่อย ๆ ยิ่งเพิ่มระยะห่างระหว่างเขากับราชามากยิ่งขึ้นไปอีก

ส่วนระยะห่างระหว่างเขากับ ยาซุโอะ… เขาไม่รู้พลังของอีกฝ่าย ดังนั้น เขาจึงตัดสินไม่ได้จริง ๆ

อย่างไรก็ตาม มีบางสิ่งที่ราชาไม่ได้คํานึงถึง… มีแมลงเม่าจํานวนมาก และพวกมันจะขยายพันธุ์ต่อไป

กระแสน้ําที่ไม่มีวันสิ้นสุดของแมลงเม่าสามารถกินนกได้ไม่ว่าจะใหญ่แค่ไหน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพิจารณาว่าแมลงที่เรากําลังพูดถึงนั้นเป็นสัตว์ที่ฉลาดและอยากรู้อยากเห็น… มนุษย์

เราคิดได้…เราเป็นคนขี้สงสัย เป็นคนมีความปรารถนา อารมณ์ เป้าหมาย จึงคิดทบทวนถามตัวเองซ้ํา ๆ … ทําอย่างไรจึงจะดีขึ้น?

เราจะทําบางสิ่งหรือทําอะไรสะดวกขึ้นได้อย่างไร? เราจะมีชีวิตอยู่ด้วยโรคภัยไข้เจ็บและการเจ็บป่วยได้อย่างไร? เราจะรักษาตัวเองให้หายเร็วขึ้นและปลอดภัยยิ่งขึ้นได้อย่างไร?

และเราจะทําให้เกิดความเสียหายมากขึ้นได้อย่างไร?

กระบวนการคิดของเรานําพาเรามาไกล และหนึ่งในผลลัพธ์ของมันก็คือ อุปกรณ์อันตรายภายในท้องของเนเทโร่ ที่รอที่จะโอบล้อมด้วยอ้อมกอดของมัน… รอคอยที่จะกลืนกินทุกสิ่งที่เงื้อมมือของมันเอื้อมถึง…..และรอที่ จะเก็บเกี่ยวจิตวิญญาณทั้งหมดภายใน และวาดภาพที่สวยงาม แต่น่าสยดสยอง…

และในหมู่มนุษย์ มีความผิดปกติบางอย่างที่หายากและมีน้อยในระหว่างที่สามารถเป็นมากกว่าแมลงเม่าธร รมดา และในความผิดปกติไม่กี่อย่าง ยังมีความผิดปกติที่โดดเด่นอีกด้วย

มนุษย์ที่พูดคําต่อไปนี้ “ไม่… มันไม่สมเหตุสมผลเลย แต่ฉันเข้าใจว่าคนอื่นคิดต่างจากฉัน…” นั่นคือทั้งหมดที่ยาซุโอะต้องพูด ในขณะที่เขาเพียงแค่รอให้ชายคนนั้นตัดสินใจ

เนเทโร่ ยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินคําพูดของเขา ในขณะที่เขาหรี่ตาและพูดว่า “ฉันคิดว่านายต้องการให้ฉันตาย จริง ๆ สุดท้ายแล้วนายต้องการไปที่ทวีปมืด และการที่ฉันมีชีวิตอยู่เป็นอุปสรรคต่อเหตุการณ์นั้น เว้นแต่ว่านายอยากไปเพียงลําพัง…”

ยาซุโอะ เพียงแค่ส่ายศีรษะ โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเขา “มันไม่สําคัญกับฉันขนาดนั้น ฉันสามารถทําให้มันเกิดขึ้นได้ โดยที่คุณไม่ต้องตายและก็ไม่ยากนัก ถึงเวลานี้ คนจํานวนมากยังคงเป็นหนี้ฉัน แม้หลังจากคําขอล่าสุดของฉัน …”

การสนทนาธรรมดาในสถานการณ์เช่นนี้ในภาษาลึกลับของพวกเขา คําพูดของพวกเขาค่อนข้างคลุมเครือ แต่พวกเขาก็เข้าใจกันอย่างสมบูรณ์ ส่วนใหญ่เป็นเพราะเนเทโร่รู้ถึงแนวทางการกระทําล่าสุดของยาซูโอะ แล้ว

การกระทําที่แสดงให้เห็นความน่าสะพรึงกลัวของเขาที่มีต่อโลกที่รู้จัก คําพูดง่าย ๆ ที่ออกมาจากปากของเขาและทุกคนที่เคยเป็นหนี้เขาจะต้องชดใช้

ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาบอกปิโต้ ว่าพวกเขาจะต้องชดใช้ ไม่ใช่เพราะความสามารถในสายแปรสภาพบังคับให้พวกเขาทําอย่างนั้นนั่นเป็นเพียงเรื่องโกหกที่เขาบอก

ไม่ มันเกิดจากความกลัว ความกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้ที่กลับคําพูดของพวกเขาภายใต้รูปลักษณ์ภายนอกที่ไม่เป็นอันตรายของเขา มีสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีความเห็นอกเห็นใจต่อชีวิตมนุษย์แต่อย่างใด ยกเว้นเพียงไม่กี่คนที่เขาเห็นว่าสําคัญ

“นายพูดถูก นายทําแบบนั้นได้… แต่ฉันคิดว่าฉันถึงจุดจบแล้ว ฉันชะงักไปนานเกินไป ถึงเวลาแล้วที่จะให้คนรุ่นใหม่ได้สํารวจสิ่งที่เหนือกว่า หวังว่าเขาจะประสบความสําเร็จในสิ่งที่ฉันไม่สามารถทําได้

เขาเป็นคนมองโลกในแง่ดีมากกว่าฉันมากและดื้อรั้นกว่าฉันมาก ดังนั้น หากนายสามารถช่วยเขาได้สักหน่อย ฉันจะซาบซึ้งและยินดีต้อนรับนายสู่นรก หากนายตาย… ขอให้โชคดี”

รอยยิ้มอันเงียบสงบปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายชราบอกแบบนั้น รอยยิ้มที่ซ่อนเร้นสิ่งที่อยู่ข้างใต้ความมืด ภายในใจมนุษย์ที่เขารู้ดีเกินไป

และความจริงที่ว่าเขาได้ตัดสินใจไปแล้วว่าต้องการจะทําอะไรเมื่อนานมาแล้ว สถานการณ์ปัจจุบันนี้เป็นเพียงสถานการณ์ที่สะดวกสําหรับเขาในการหาเป้าหมายที่เหมาะสมของเขา แม้ว่าเขาหวังว่าการต่อสู้จะสนุกกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้เพราะแม้แต่ราชาก็ดูเหมือนไม่ได้เพลิดเพลินไปกับมัน

เนเทโร่ พูดคําสุดท้ายของเขากับยาซุโอะ ด้วยน้ําเสียงที่น่าพึงพอใจราวกับว่าเป้าหมายที่ซ่อนไว้ของเขาจะสําเร็จในไม่ช้ํา

“ฉันหวังว่านายจะส่งต่อเมื่อสิ้นสุดการต่อรอง ค่าตอบแทนสําหรับงานนี้ควรจะส่งต่อในตอนนี้ตามคําแนะนําของฉัน เพียงทําให้แน่ใจว่าไม่มีมดที่จะเป็นอันตรายต่อมนุษยชาติที่เหลืออยู่”

“ฉันไม่แน่ใจว่ามันจําเป็นจริง ๆ หรือเปล่า แต่ฉันได้ให้คําแนะนําแก่ V5 เกี่ยวกับนาย ซึ่งจะทําให้สิ่งต่าง ๆ ง่ายขึ้นมาก แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถทําอะไรที่สําคัญ เพื่อหยุดแผนของนายได้ แต่พวกเขาก็ยังทํามันให้หนักขึ้นเพราะพวกเขาไม่ต้องการให้องค์กรของนายแข็งแกร่งกว่าที่เป็นอยู่”

“และอย่างที่นายรู้ สมาคมฮันเตอร์จะไม่ทํางานบนเกาะอีกต่อไป ซึ่งหมายความว่าฮันเตอร์ที่อยู่ที่นี่จะออกไปหลังจากนี้ ดังนั้น ทั้งเกาะจะอยู่ภายใต้การควบคุมของนายอย่างสมบูรณ์ และขอให้โชคดีกับสิ่งที่นายอยากทํา …แต่สําหรับตอนนี้ ขอเวลาให้ฉันลองทําอะไรอีกสักสองสามอย่าง”

ยาซูโอะ พยักหน้าก่อนจะหายตัวไปตลอดการสนทนา การแสดงออกของเขาไม่ได้เปลี่ยน ทําให้สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นปริศนาจริง ๆ…

จากนั้น เนเทโร่ก็ได้กล่าวถึงบางสิ่งที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงกับสิ่งที่เขาพูดไปก่อนหน้านี้ เมื่อการแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปเป็นการแสดงออกที่น่าเกรงขาม

“เขาเป็นตัวปัญหาใช่ไหม? ในขณะที่สิ่งที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ไม่ใช่เรื่องโกหก เหตุผลที่สําคัญที่สุดนั้นค่อนข้างง่าย ถ้าฉันแพ้การต่อสู้ ฉันตาย ถ้าฉันชนะ ฉันมีชีวิตอยู่ ดังนั้นได้โปรดตามใจการโจมตีครั้งต่อไปของฉันด้วย”

ดูเหมือนว่า เมลเอมจะหลุดพ้นจากความมึนงง เขาไม่ได้โกรธเคืองกับการสนทนาสบาย ๆ ต่อหน้าเขาเลย ที่จริงแล้ว เขาจดจ่อกับตัวเองอย่างเต็มที่ ในขณะที่เขาเริ่มกระบวนการที่เรียกว่าการสร้างภาพข้อมูล

ความสามารถกําลังถูกสร้างขึ้นและสิ่งมีชีวิตเช่น คิเมร่าแอนด์ พวกเขาพบว่าการสร้างความสามารถได้ง่ายกว่ามนุษย์มาก และนั่นก็ง่ายกว่าสําหรับราชา โดยเฉพาะเมื่อเขายืนอยู่บนจุดสูงสุดของคิเมร่าแอนด์ แต่นั่นก็ขึ้นนอยู่กับความสามารถที่เราต้องการสร้างด้วย

สิ่งที่เขามีอยู่ในใจนั้นค่อนข้างง่ายเพราะเขาต้องการสร้างมันขึ้นมา เพื่อแก้ปัญหาต่อหน้าเขาและอาจเป็น ปัญหาใด ๆ ที่เขาอาจเผชิญในอนาคต

มีเพียงเนเทโร่เท่านั้นที่ไม่ได้ให้เวลาเขามากนัก ในขณะที่เขาพูดจบ เขาได้ใช้ความสามารถที่อันตรายที่สุดของเขา… “มือที่ศูนย์” จากนั้นก่อนที่เมลเอมจะตอบสนอง รูปปั้นทองคําก็ดูเหมือนจะเพิกเฉยต่อกฎแห่งอวกาศที่ปรากฏข้างหลังเขา

รูปปั้นทองคําขนาดมหึมา ซึ่งมือเริ่มเคลื่อนไหวด้วยสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นความเร็วที่ช้า ซึ่งในความเป็นจริง แล้วเป็นความเร็วที่เร็วพอที่จะไม่ให้เมลเอมทําอะไร ขณะที่รูปปั้นโอบอุ้มร่างของเมลเอมไว้ในมืออย่างนุ่มนวล

รูปปั้นเปิดปาก ซึ่งเป็นเพียงหลุมดําที่หันหน้าเข้าหาเมลเอม ที่อยู่ในมือไม่สามารถต้านทานได้ หลุมดําที่ดูเหมือนจะต้องการกลืนกินทุกสิ่งที่อยู่รอบ ๆ

ทุกอณสุดท้ายของออร่าของเนเทโร่ จดจ่ออยู่ที่ปากของรูปปั้นก่อนจะยิงออกไปอย่างไร้ความปราณีเป็นเปลวไฟขนาดมหึมาของพลังทําลายล้างที่ไม่มีใครเทียบได้….