HxH: Researcher - ตอนที่ 120

chapter 120: เหล่าโซลกภายในห้อง

กอน หนุ่มไม่สนใจ ความมืดที่ก่อตัวขึ้นในดวงตาของเขาไม่สามารถปล่อยให้เรื่องแบบนี้มากวนใจเขาได้

ในทางกลับกัน โซลดิ๊กหนุ่มที่ชื่อ ยาซุโอะ มีใบหน้าที่ไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึกเหมือนเป็นคนแรกที่มาที่เกาะ… เขาแค่ไม่คิดว่าพวกเขาเป็นภัยคุกคาม

โซลดิ๊กผมสีเข้มที่มีสีหน้าสงบนิ่งมอง กอน โดยไม่สนใจคิเมร่าแอนด์สองตัว ในขณะที่เขาถามว่า “นายมาที่นี่เพราะอะไร?”

นัยน์ตาของ กอน ขยับเล็กน้อย ในขณะที่มองไปยังชายที่ยืนอยู่ระหว่างตัวเขากับเป้าหมาย และชี้ไปทาง ปิโต้ “ฉันมาที่นี่เพราะเธอ…”ดวงตาของเขาเริ่มมืดมนมากขึ้น ในขณะที่พูดอย่างนั้น

การไม่สนใจคําถามของพวกเขา ทําให้พวกเขาเพิ่มจิตสังหารมากขึ้นกว่าก่อนที่จะพูดอะไร เขาจึงเขาตอบคําถามของพวกเขาว่า “เกี่ยวกับราชาของเธอ ฉันทิ้งเขาไว้กับเพื่อนของฉัน พวกเขาน่าจะมีการต่อสู้กัน แต่ฉันทิ้งพวกเขามาเมื่อสักครู่ ดังนั้น ฉันเดาว่าการต่อสู้เพิ่งเริ่มต้น”

ตอนนี้ ปิโต้ รู้สึกได้ถึงความรู้สึกบางอย่างของเธอกลับคืนมา เว้นแต่ว่าเธอไม่เชื่อคําตอบของเขาอย่างเต็มที่ แม้ว่าสัญชาตญาณของเธอจะบอกว่าเขาไม่ได้โกหก เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่เธอเกิด เธอเลือกที่จะไม่ไว้วางใจพวกเขา

ปิโต้ มองไปที่ ปูฟู รู้ดีว่าเขาเชี่ยวชาญอะไร และแม้ว่าเธอสังเกตเห็นว่าจิตสังหารของเขาไม่หายไป

เธอยังคงรอการประเมินของเขา ในขณะที่เขาบอกว่ามีสิ่งใดผิด เธอจะไม่เชื่อฟังคําสั่งสุดท้ายของราชาและปล่อยให้เด็กผู้หญิงคนนั้นตาย ท้ายที่สุด ความปลอดภัยของราชามาก่อนเสมอ

“เราต้องฆ่าเขา!” นั่นคือทั้งหมดที่ ปูฟู ต้องการบอก ซึ่งทําให้เธอเครียดอีกครั้งเพราะเธอสังเกตเห็นบางอย่างด้วยความรู้สึกที่ไม่มีใครเทียบได้ของเธอ

ปูฟู ซึ่งเธอคิดว่าเป็นคนที่ได้รับผลกระทบจากการกระทําของราชาได้ง่าย ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบเท่ากับที่เธอคิด ทําให้เธอคิดอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับสิ่งที่เขาพูดและความหมายที่แท้จริงของเขา

และมันก็กระทบเธอแทบจะในทันที… ขณะที่เธอเข้าใจว่าชายคนนั้นเข้ามาในห้องได้อย่างไร… กลอุบายที่เขาใช้

ปูฟู คงคิดมาหมดแล้วและมาพร้อมกับวิธีการต่าง ๆ ที่สามารถใช้ความสามารถและวิธีที่ทําให้มันอันตรายอย่างยิ่ง

และขณะที่เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย เธอก็นึกขึ้นได้บางอย่าง มนุษย์สองคนและราชาอยู่ห่างออกไปมากกว่า 15 นาที ซึ่งหมายความว่าพวกเขาอยู่ห่างออกไป 15 นาที

นั่นก็หมายความว่าเขาสามารถปรากฏตัวจากระยะไกลนั้นมาที่นี่ได้ทันที เพื่อที่เธอจะได้เห็นอันตรายของความสามารถดังกล่าวเล็กน้อย แต่ไม่สามารถฝ่าฝืนคําสั่งของราชาได้ เว้นแต่ว่าความปลอดภัยของเขาจะอยู่ในการควบคุม

แต่ ปูฟู สามารถเห็นความสามารถนี้มากขึ้น… ความสามารถในการเทเลพอร์ตทําให้สามารถสร้างประตูมิติได้ ซึ่งหากใช้ได้ดี อาจเป็นหนึ่งในความสามารถที่อันตรายที่สุดที่เคยมีมา

อันตรายต่อราชา สิ่งที่เขายอมให้ไม่ได้จนกว่าเขาจะได้ยินเสียงที่ตามมา “ปูฟู!!! ความปลอดภัยของราชาของเรามาก่อน!” เสียงอึกทึกของ ปิโต้ ปลุกเขาให้ตื่นจากสภาวะคิดมาก

แม้ว่ามนุษย์จะอันตรายได้เพียงไหน แต่ความปลอดภัยของราชาก็ยังต้องมาก่อน เขาจะเรียกตนเองว่าราชองครักษ์ได้อย่างไร ในเมื่อเขาไม่อยู่ในเวลาจําเป็นของราชา?

“ถูกต้อง! ฉันคือราชองครักษ์สูงสุดของราชา และฉันก็พบว่ามนุษย์ไม่ได้โกหก และราชาก็ปลอดภัย แต่ใครจะบอกได้ว่าราชาของฉันจะปลอดภัยต่อไป… ไม่ว่ามนุษย์จะอันตรายเพียงใด ฉันก็ไม่ควรปล่อยให้สิ่งนั้นมาบดบังการตัดสินใจของฉัน

จากนั้นในทันทีโดยไม่สนใจว่า ปิโต้ ต้องการทําอะไร เขาได้เปิดใช้ความสามารถที่มีค่าที่สุดอย่างหนึ่งของเขา นั่นคือ เบลเซบับ (ราชันย์แมลงวัน) ความสามารถที่สามารถใช้สร้างร่างโคลนขนาดเล็กหลายพันตัว เพื่อหลบหนีการกักขังหรือสอดแนมในพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ตรวจไม่พบหรือสร้างรูปแบบร่างโคลนที่ไม่แตกต่างจากต้น ฉบับ เพื่อต่อสู้

อย่างไรก็ตาม ร่างโคลนที่มีขนาดเท่าร่างจริงนั้นอ่อนแอกว่าของจริงมาก เช่นเดียวกับผลกระทบจากขนาดของมัน ทุกส่วนมีความทนทานน้อยกว่าของเดิมมาก: ร่างกายขนาดเล็กสามารถถูกทําลายได้ด้วยการโจมตีทางกายภาพที่อ่อนแอ

เนื่องจาก ชาวอาปูฟู ควบคุมทุกเซลล์ในร่างกายของเขา เขาจึงสามารถสร้างร่างโคลนของเขาขึ้นมาใหม่ได้อย่างง่ายดาย หากเซลล์เหล่านั้นถูกทําลายด้วยกําลังสูงสุด

อย่างไรก็ตาม หากเซลล์เองได้รับความเสียหาย เช่น จากการถูกเผา เขาก็ไม่มีอํานาจในการฟื้นฟู ส่งผลให้ร่างกายได้รับความเสียหาย เมื่อความสามารถถูกปลดออก

และสิ่งที่เขาทําคือ กลายเป็นร่างโคลนเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนที่บินหนีไปตามรูบนหลังคาและประตู แต่กลับพบว่าพวกมันออกมาข้างนอก โดยที่ไม่มีใครตอบสนองต่อความสามารถอันน่าพิศวง หรือ… ไม่มีใครเลยที่พยายามทําเช่นนั้น โดยยอมให้เขาที่จะจากไป…

ปิโต้ ได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นว่าการรู้ว่าใครบางคนสามารถอยู่เคียงข้างราชาได้ เนื่องจากผลที่ตามมาเป็นสิ่งที่ยอมรับได้สําหรับเธอ

แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของเธอ ดังนั้น เธอจึงหันไปมองที่ กอน มนุษย์ที่อ่อนแอก็อันตรายมากพอที่จะทําให้เธอรู้สึกถึงอันตรายได้ แต่เธอก็มองมาที่เขาอย่างแน่วแน่

“ถ้านายต้องการจะฆ่าฉันหลังจากนั้น ก็ทําได้ แต่ได้โปรดรอจนกว่าฉันจะรักษาเธอเสร็จ”

คําขอนั้นไม่ได้มุ่งตรงไปที่ กอน เท่านั้น แต่ยังมุ่งตรงไปยัง ยาซุโอะ อีกด้วย… เพราะคราวนี้ เธอกลัวที่จะถูกฆ่าจริง ๆ

ความกลัวที่เธอไม่เคยมีมาก่อนเพราะเธอคิดว่า กอน อ่อนแอ แม่ในสถานะเซ็ตสึของเธอ เขาก็ยังไม่สามารถทําอะไรได้ แต่ไม่สามารถพูดสิ่งเดียวกันนี้กับมนุษย์อีกคนได้

มนุษย์ร่างสูงไร้พิษสงที่กําลังมองเธอด้วยดวงตาที่ไร้อารมณ์แปลก ๆ ของเขา และเธอไม่รู้ว่าเขากําลังคิดอะไรอยู่ แต่เธอรู้จากปฏิสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ว่าชายผู้นี้ไม่มีอะไรไปมากกว่าความอันตราย

กอน ดูเหมือนจะไม่ตอบสนองตลอดเหตุการณ์ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวเขาดูแปลกสําหรับเขา ยกเว้นคิเมร่าแอนท์ที่อยู่ข้างหน้าเขา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะไม่ส่งผลกระทบต่อเขา เมื่อ ปิโต้ สังเกตเห็นบางอย่าง

เธอสังเกตเห็นว่าดวงตาของเขามืดลงและมืดลงเรื่อย ๆ ยิ่งเวลาผ่านไป… ยิ่งเธอทําสิ่งที่เขาไม่ชอบมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกถึงอันตรายมากขึ้นเท่านั้น

กอน ยกมือชี้มาที่เธอและพูดด้วยน้ําเสียงไร้อารมณ์ เขาพูดว่า “ฉันจะพัก 20 นาที… ดังนั้น เธอเหลือเวลาอีก 20 นาที”

แต่ ปิโต้ ไม่มีเวลาโต้ตอบกับสิ่งที่เขาพูด ขณะที่เธอสังเกตเห็นมนุษย์ผมสีเข้มตัวสูงกําลังเดินเข้ามาหาเธอ ทําให้เธอระวังตัวให้มากที่สุดเท่าที่จะทําได้ในสถานะเซ็ตสึของเธอ

“เรามาทําข้อตกลงกันดีไหม?” คําพูดที่ออกจากปากของโซลดิ๊กหนุ่ม ทําให้เธอประหลาดใจ ซึ่งเพียงวินาทีเดียวที่สัญชาตญาณสัตว์ของเธอส่งเสียงเตือนมนุษย์ต่อหน้าเธอ… เตือนเธอถึงสิ่งที่ไม่รู้จัก ดังนั้น เธอจึงนิ่งเงียบเพียงเฝ้าดูการกระทําของเขาทุกการกระทําอย่างระแวดระวัง

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายคนนั้น รอยยิ้มแรกของวัน เขาหยุดเดิน ในขณะที่เขาอยู่ใกล้พอแล้วหมอบลงไปที่ระดับของเธอด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง “ฉันแน่ใจว่าเธอจะชอบข้อตกลงนี้… ฉันจะรักษาเธอให้… และฉันก็ทําได้ในทันที …”

ความสงบรอบ ๆ ตัวเขาไม่สามารถทําให้เธอลดความระมัดระวังลงได้สักนิด ความภักดีของเธอต่อราชาที่ทําหน้าที่เป็นผู้นําทางไม่สามารถปล่อยให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้ ซึ่งอาจนําไปสู่การล้มเหลวในคําสั่งที่มอบให้กับเธอ แต่เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด ดวงตาของเธอก็อดเป็นประกายไม่ได้

ทว่าความระแวดระวังยังคงปรากฏอยู่ในสายตาของเธอ และในขณะที่พวกเขาอยู่ใกล้กัน ความคิดที่จะฆ่าเขาก่อนที่เขาจะสามารถตอบสนองได้ปรากฏขึ้นในใจของเธออย่างแน่นอน… เธอไม่สามารถทําอะไรกับมันได้ เพราะในขณะที่เธอสามารถฆ่าผู้ใช้เป็นส่วนใหญ่ได้ด้วยร่างกายอันแข็งแกร่งเพียงลําพัง โดยไม่ต้องใช้เน็น… เธอยู่ในขณะที่มองดูเขาแล้วว่าสิ่งนั้นเป็นไปไม่ได้

เธอไม่แน่ใจว่าทําไมเธอถึงมีความรู้สึกนั้น ยกเว้นในกรณีที่เขาแข็งแกร่งพอที่จะทําให้การโจมตีนั้นไร้ประโยชน์ แต่เธอรู้ทางเลือกอื่น… การสูญเสีย ซึ่งหมายถึงความล้มเหลวในคําสั่งของราชา ถ้าชายคนนั้นฆ่า โคมุก และเธอไม่สามารถเสี่ยงให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น

ยาซุโอะ ใช้ความเงียบของเธอเป็นสัญญาณให้เขาเดินต่อไป และนั่นคือสิ่งที่เขาทํา “ฉันจะรักษาเธอทันที และอย่างที่ฉันแน่ใจว่าเธอเข้าใจแล้ว มันเป็นความสามารถของฉัน… แต่ในทางกลับกัน…”

นั่นคือสิ่งที่เธอรอ ไม่ว่าเขาจะพูดจริงหรือไม่ เธอจะตัดสินใจได้ก็ต่อเมื่อเขาพูดว่าเขาต้องการอะไร เพราะ การที่เธอได้รับการรักษาทันที คือ สิ่งที่เธอปรารถนาจริง ๆ ท้ายที่สุด ราชาของเธออาจต้องการเธอ ดังนั้น มันจะดีกว่าถ้าเธอได้อยู่เคียงข้างเขาเร็วขึ้น

กอน ไม่โต้ตอบอีกครั้ง ในขณะที่เขาดูและฟังพี่ชายของ คิรัวร์ ในขณะที่อีกฝ่ายพูดต่อ

“เธอจะติดหนี้ฉันอยู่หนึ่งครั้ง และเธอจะทําทุกอย่างที่ฉันต้องการเพื่อชดใช้มัน เว้นแต่จะเป็นอันตรายต่อราชาและราชองครักษ์ของเธอ

อย่างที่เธอรู้ ฉันมีความสามารถที่บังคับคนอื่นให้ชดใช้หนี้ที่ฉันขอ ดังนั้นรู้ไว้ว่าการปฏิเสธทีหลังไม่มีประโยชน์ มันเป็นความสามารถของฉัน… และเธอจะทิ้งผู้หญิงคนนั้นไว้กับเพื่อนของผู้ชายคนนี้ จนกว่าเธอจะทําในสิ่งที่เขาต้องการ

ดวงตาของ ปิโต้ เบิกกว้างเมื่อได้ยินคําขอธรรมดา ๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยคิดไว้ค่อนข้างซับซ้อน

ดังนั้น เขาจึงอธิบายให้เธอฟังด้วยถ้อยคําเรียบง่ายด้วยน้ําเสียงไร้อารมณ์ ขณะที่เขามองเธอด้วยดวงตาแปลก ๆ ราวกับมองเข้าไปในจิตวิญญาณของเธอ

เธอต้องตกลง เพราะนั่นไม่ใช่ข้อตกลงที่เธอได้รับอนุญาตให้ปฏิเสธ