HxH: Researcher - ตอนที่ 117

chapter 117: มังกรและสัตว์ประหลาดร่อนลง

อะไรจะอันตรายไปกว่ามังกรที่ตกลงมาจํานวนนับไม่ถ้วนราวกับห่าฝน…พร้อมกับมนุษย์ที่ปรากฏใกล้กับ ปีโต้ ภายในไม่กี่วินาทีเท่านั้น…ขณะที่เธอมองไปที่ฉากที่ไม่คาดฝันต่อหน้าเธอ

มนุษย์อีกคนที่เธอไม่รู้สึกตัว เธอไม่สัมผัสได้ แม้แต่ด้วยเอ็นของเธอ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะลงมาพร้อมกับอีกสองคน

เมื่อเธอแผ่ขยาย เอ็น ขึ้นสู่ท้องฟ้า เธอสัมผัสได้ถึงชายชราสองคน เนเทโร่ และ เซโน่ ได้อย่างชัดเจน

เธอสัมผัสได้ถึงรูปร่างของพวกเขาและได้ลักษณะทั่วไปเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของพวกเขา และเมื่อพวกเขาเข้ามาในการมองเห็นของเธอ ซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายไมล์ เธอก็เห็นรูปร่างหน้าตาของพวกเขาอย่างชัดเจน แต่เธอกลับไม่เห็นคนที่เธอกําลังมองอยู่ในตอนนี้

ชายร่างผอมผมสีเข้มที่สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวรัดรูปสีดํา ซึ่งแสดงรูปร่างที่พอดีและกล้ามเนื้อที่กระชับกางเกง ขายาวสีดําและรองเท้าบู๊ตสีดําเรียบง่าย

ตุ้มหูสายยาวที่หูข้างซ้ายของเขาดูเหมือนจะไม่มีเสียงใด ๆ ราวกับถูกปิดกั้นไม่ให้ได้ยินถึงหูของใครก็ตาม แม้แต่หูของเธอ

ดูเหมือนชายผู้นั้นจะไม่สนใจเธอเลย แต่ดวงตาแปลก ๆ ของเขาดูเหมือนจะมองที่พระราชวังราวกับกําลังสัง เกตอะไรบางอย่าง

นัยน์ตาแปลก ๆ นัยน์ตาขวาสีดําสนิท ตาดําที่ดูเหมือนจะต้องการซึมซับสิ่งที่มองมาหรือสิ่งที่มอง แต่กลับไม่ให้ความรู้สึกเหมือนความมืดในยามค่ําคืน เงียบแต่น่ากลัว

และนัยน์ตาซ้ายสีเงินที่ทําให้ผู้พบเห็นรู้สึกเย็นชา เหมือนกับสิ่งแปลกปลอมที่มองด้วยตาที่ดุร้ายของมัน

เธอไม่มีเวลามากพอที่จะสังเกตอันตรายที่ไม่รู้จักก่อนที่เธอจะสัมผัสได้ถึงบางอย่าง… และเธอก็ได้ยินบางอย่าง ขณะที่เธอหันศีรษะมองชายชราที่มองลงมาที่เธอ ในขณะที่เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อย

“โฮะโฮะ ฉันเคยคาดไว้ว่าจะมีการโจมตีแบบต่าง ๆ แต่… นี่มันแย่จัง…มดตัวน้อย เธอทําพลาดแล้วล่ะ…”

การเคลื่อนไหวเริ่มขึ้น ในขณะที่เขาพูดอย่างนั้น และเธอสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามที่ใกล้เข้ามาและต้องการเปิดใช้งานความสามารถของเธอ

ความสามารถในการต่อสู้ของเธอ ‘เทิร์ปไซคอร์ล่า (นักเชิดจิตร่ายรํา)’ เป็นความสามารถที่เธอไม่ได้ใช้งานทันที เนื่องจากความงุนงงของเธอ เมื่อสังเกตเห็นบุคคลอื่นที่เธอไม่รู้สึก… ความผิดพลาดที่ เนเทโร่ ชี้ให้เห็น

แต่มันสายเกินไปแล้วที่ ปิโต้ ต้องบีบอัดการรับรู้ของเธอจนขั้นสูงสุดจนกระทั่งเวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่ง เพื่อดูการเคลื่อนไหวทั้งหมด

การเคลื่อนไหวของมือโดย เนเทโร่ ในเวลาที่ร่างกายของเธอไม่สามารถเข้าใจได้ เนื่องจากเธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลยจนกระทั่ง… เธอรู้สึกถึงมัน การโจมตีที่มาจากตําแหน่งที่เธอคาดเดาไม่ได้โดยสิ้นเชิง

มือที่มาจากด้านล่างของเขาและเหมือนจะสัมผัสเบา ๆ กับ ปิโต้ ทําให้เธอกระเด็นไกลออกไป “ฉันจะขอบคุณ ถ้าเธอหายไปไกลสักหน่อย…”เนเทโร่ ตั้งข้อสังเกตก่อนจะถามตรง ๆ ว่า “นายคิดอย่างไร?… เกี่ยวกับคิเมร่าแอนด์?”

ดูเหมือนว่าคําถามจะมุ่งเป้าไปที่โซลด็กหนุ่มที่ร่อนลงมาใกล้ ๆ เขา และ ยาซุโอะ ได้ให้มุมมองของเขา

“ร่างกายแข็งแรงกว่าเรา ออร่าก็มีเหมือนกัน แต่พูดไม่ได้สําหรับความสามารถ มันค่อนข้างดี แต่ควรจะดีกว่านี้มาก และ… คิเมร่าแอนด์ไม่มีประสบการณ์และถึงกับพูดได้ว่ามัน… บริสุทธิ์ในทางที่แปลก”

เนเทโร่ ลูบเคราเล็ก ๆ ของเขาพร้อมพยักหน้า “นั่นสินะ… พวกเขาเพิ่งเกิดใหม่ แต่พวกเขากําลังเรียนรู้และเติบโต กลายเป็นอันตรายมากขึ้น”

คิเมร่าแอนด์ถูกส่งกระเด็นออกไปไกลและพวกมันยังคงบินต่อไป โดยไม่ต่อต้านแรงโน้มถ่วงที่พยายามจะวางพวกมันลงกับพื้นและพวกมันก็ยอมรับอ้อมกอดของแรงโน้มถ่วง… และฝนของมังกรก็เช่นกัน ขณะที่พวกมันเจาะเข้าไปในวัง

จากนั้น ยาซุโอะ ก็คิดขณะที่ลูบต่างหูของเขา “เกือบไป… ถ้าฉันไม่ควบคุมผลของดราก้อนไดรฟ์ไปสักนิด เธอคงตายไปแล้ว… การเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ ที่นําสู่การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่อีกหนึ่งอย่าง”

ดวงตาแปลก ๆ ของเขาดูเหมือนจะมองไปไกลเกินกว่าที่ใครจะทําได้ ในขณะที่เขามองไปที่พระราชวัง มองดูสิ่งที่อยู่ภายในพระราชวัง เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ชื่อ โคมุกิ และสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นกุญแจสําคัญสําหรับแผนการของเขา และแผนเหล่านั้นกําลังจะเปิดเผยตัวพวกมันเอง

การเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในอดีตนําไปสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในอนาคต ในขณะที่เขาอยู่ที่นั่นเปลี่ยนวิธีที่ เซโน่ ควบคุมความสามารถของเขาเล็กน้อย

ความสามารถของดราก้อนไดรฟ์ของเขาที่จะทําให้เกิดอันตรายถึงชีวิตต่อ โคมุกิ ซึ่งจะฆ่าเธอจากผลของ มัน

ทั้งหมดเนื่องจากการที่มังกรเรืองแสงสีทองอยู่ในตําแหน่งที่ต่างไปจากที่มันควรจะเป็นหากไม่มีเขา และตําแหน่งที่ต่างกันก็หมายความว่าฝนของมังกรขนาดเล็กก็แตกต่างกันเช่นกัน

และ ยาซุโอะ ไม่อนุญาตให้การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวเกิดขึ้น เช่นเดียวกับที่เขาทําในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เขาเริ่มจัดการกับเส้นใยที่มองไม่เห็นเพื่อสร้างสิ่งต่าง ๆ ตามที่เขาต้องการ

และเขาทําอย่างนั้น ควบคุมกับผลกระทบของเศษหินหรืออิฐที่ตกลงมาเพื่อสร้างบาดแผลที่ร้ายแรง ซึ่งคล้ายกับที่จะเกิดขึ้น

สําหรับมังกรตัวเล็ก ๆ เพียงแค่พวกมันแตะต้องตัวเธอ มันก็หมายถึงความตายบางอย่าง

ทั้งสามตกลงมาจากที่สูงบนท้องฟ้าสู่กลางพระราชวังอย่างสมบูรณ์และราวกับขนนกที่ตกลงสู่พื้น พวกเขาร่อนลงสู่พื้นอย่างตระการตาและสง่างาม สง่างามและเหมาะสมกับฐานะของพวกเขา

การควบคุมที่สมบูรณ์คือสิ่งที่ ยาซุโอะ มีเหนือร่างกายของเขา การควบคุมกล้ามเนื้อเล็ก ๆ ทุกส่วนในร่างกายของเขาอย่างสมบูรณ์ไปจนถึงทุกจุดของเลือดที่ไหลผ่านเส้นเลือดของเขา

การรวมกันของหลายปีของการฝึกซ้อมและอาเขตควบคุมของเขาทําให้สิ่งนี้เป็นไปได้

ดังนั้นทุกการแสดงออกที่ ยาซุโอะ มีหรือจะมีคือ สิ่งที่เขายอมให้ปรากฏ การควบคุมที่สมบูรณ์ของเขา ทําให้เขาไม่สามารถอ่านได้ ไม่ใช่จากอัตราการเต้นของหัวใจ ไม่ใช่จากเลือดภายใน เขาเป็นชายลึกลับอย่างแท้จริง

ดังนั้น… เมื่อ ยาซุโอะ ร่อนลงอย่างสง่างามและมองไปในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง จากนั้นเขาก็เลิกคิ้ว สิ่งที่พวกเขาสังเกตเห็นได้ชัดเจน

“ราชาอยู่ทางนั้น และ… มีคนอื่นอยู่ในห้องและอาจเป็นมนุษย์ ซึ่งสัญญาณชีวิตเหล่านั้นกําลังลดลงอย่างรวดเร็ว”

เซโน่ หรี่ตาลงและเริ่มมุ่งหน้าไปในทิศทางนั้น โดยที่ทั้งสองเดินตามหลังเขาอย่างใกล้ชิด โดยที่ ยาซุโอะ ไม่ได้ใช้ความสามารถประตูมิติของเขา เนื่องจากพวกเขาต้องการเก็บเป็นความลับไว้

พวกเขาร่อนลงบนอาคารอีกหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นอาคารที่พวกเขาตั้งเป้าหมายไว้ อาคารอื่นที่ไม่ใช่อาคารหลัก เนื่องจากนี้คือที่ที่มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งก็คือเด็กสาวที่บาดเจ็บสาหัส

ทั้งสามคนเดินเข้าไปในห้อง ห้องที่แตกเล็กน้อยเพราะแม้แต่ประตูก็ยังเป็นซากปรักหักพัง และเศษซากก็มองเห็นได้รอบตัว… เช่นเดียวกับแอ่งเลือดที่อยู่กลางห้อง

ทั้งสองรู้สึกบางอย่างก่อนจะเข้าไปในห้อง รู้สึกว่าออร่าความมืดแผ่ซ่านจากภายใน มืดพอที่จะบอกให้พวกเขารู้ถึงอารมณ์ของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายใน

และพวกเขาเห็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายใน เขามีร่างกายที่ค่อนข้างเหมือนมนุษย์สําหรับมด รูปร่างที่สมส่วนและกระชับ ถึงแม้ว่าโครงจะค่อนข้างเล็ก เมื่อเทียบกับคนรับใช้ของเขา

เขามีหนวดแมลงยาว 2 ข้างที่หู และมีเกราะคล้ายเปลือกหอยขนาดใหญ่อยู่เหนือศีรษะ ซึ่งคล้ายกับหมวกกันน็อค

แขน ขา หน้าอก และศีรษะของเขามีบริเวณที่เป็นเม็ดสีเข้ม เขามีหางอันทรงพลังพร้อมกับเหล็กในที่ทําหน้าที่เป็นอาวุธของเขา ทั้งมือและเท้าของเขามีเพียงสี่นิ้วเท่านั้น

นี่คือ เมลเอ็ม ราชาแห่งคิเมร่าแอนด์ แม้ว่าเขาจะยังไม่รู้ชื่อของเขาในตอนนี้ แต่พวกเขารู้คําอธิบายทั่วไปของเขาและประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลมอย่างยิ่งของพวกเขาได้เลือกสัญญาณอันตรายที่ดังก้องอยู่ในใจของพวกเขา เลือกสิ่งที่สัตว์ประหลาดที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาเป็นตัวแทน ทว่าพวกเขาก็ไม่ได้ระแวดระวัง

พวกเขาไม่ได้ระวังตัวเพราะตาและประสาทสัมผัสสามารถเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา

สัตว์ประหลาดที่หมอบอยู่กับหญิงสาวในอ้อมกอดของเขา หญิงสาวผมขาวสวมชุดยาวสีขาว ซึ่งกลายเป็นสีขาวอีกต่อไปเนื่องจากเลือดสีแดงสดที่ทาให้มันเป็นสีของมัน

ดูเหมือนว่าราชาจะโอบกอดเธออย่างอ่อนโยนด้วยความอ่อนโยน ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดจากคนอย่างเขา

อารมณ์ดังกล่าวไม่ได้ถูกคาดคิดจากนักล่า ดังนั้น พวกเขาจึงไม่เคลื่อนไหว โดยรู้ว่าฉากนั้นเป็นผลมาจากการกระทําของพวกเขา

เซโน่ หันไปถาม ยาซุโอะ”หลาน… ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงเธอหรือ?”

ยาซุโอะ ส่ายศีรษะ โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกหรือน้ําเสียงของเขา “ไม่… ผมสัมผัสได้ถึงสัญญาณชีวิตที่นี่ แต่ฉันคิดว่ามันเป็นหนึ่งในคิเมร่าแอนด์ บางทีอาจเป็นเด็กคนนี้ เนื่องจากสัญญาณที่อ่อนแอ ดังนั้น ผมจึงไม่สนใจ”

นั่นคือคําอธิบายง่าย ๆ ของ ยาซุโอะ คําอธิบายที่เหมาะกับคนอย่างเขาอย่างที่ เซโน่ รู้ดีว่าตรงกันข้ามกับเขา ยาซุโอะ ไม่สนใจกฎเกณฑ์หรือไม่สนใจชีวิตผู้บริสุทธิ์ราวกับฆ่าคนที่เขาไม่ได้ถูกจ้างมาฆ่า เขายังคงไม่สนใจ เขาคล้ายกับ อิรุมิ และ คิเคียว ในเรื่องนั้นและในระดับหนึ่ง แม้กระทั่งซิลเวอร์

คําถามคือ ทําไมเขาถึงต้องการให้สิ่งนี้เกิดขึ้นกับเธอ? ในความคิดของพวกเขา ไม่มีเหตุผลใด ๆ ดังนั้นทั้งสองจึงไม่สงสัยในสิ่งที่เขาพูด

แม้ว่าเขาจะไม่สนใจมากนักว่าพวกเขาเชื่อเขาหรือไม่ แต่เขากลับสังเกตเห็นคิเมร่าแอนด์ที่แข็งแกร่งที่สุด ในสายตาของเขาด้วยความสนใจในดวงตาของเขา…