HxH: Researcher - ตอนที่ 112

chapter 112: แนวคิดของจิตวิญญาณ

“ฉันบอกนายแล้วว่าให้ระวังตัว แต่นายก็ปล่อยการป้องกันลงจนหมด ทําไมล่ะ?”

นั่นทําให้ทั้งสองตกตะลึง เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงพฤติกรรมของพวกเขาต่อหน้าเขา และพวกเขาผ่อนคลาย เพียงใด พวกเขาอ่อนไหวต่อการโจมตีเพียงใด

เหงื่อเริ่มไหลลงมาตามกระดูกสันหลัง เมื่อพวกเขาตระหนักว่าการฆ่าพวกเขาในตอนนั้นง่ายเพียงใด ณ จุดนั้น

บิสกิต หรี่ตาลงและพูดเสริมว่า “ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นความสามารถของเขาหรือเปล่า แต่แค่อยู่ใกล้ ๆ เขาทําให้แม้แต่ฉันก็ต้องละสายตาไปชั่วขณะ และฉันก็รู้สึกว่าแม้ฉันจะตั้งการป้องกันอย่างเต็มที่แล้วก็ตามการอยู่ที่นั่น ทําให้ฉันค่อย ๆ ปล่อยมันลงอีกครั้ง

เอฟเฟกต์ที่ละน้อยที่อันตรายเกินไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งหากมีคนอยู่ใกล้เขาตลอดเวลา ดังนั้นในครั้งต่อไปให้ระวัง…” หลังจากนั้นฮันเตอร์สองคนก็พยักหน้าอย่างจริงจัง

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้น ในขณะที่ ยาซุโอะ ลูบที่ต่างหูของเขาเบา ๆ ทําให้แสงประกายภายในตัวพวกมันหายไป ในขณะที่เขายืนอยู่บนต้นไม้สูงสักแห่งบนเกาะ ดวงตาของเขาปิดซ่อนสิ่งที่อยู่ภายใน

รอยยิ้มแห่งความสําเร็จ เมื่อรู้ว่าราชาอยู่ในมือของเขา รู้ว่าการต่อสู้นั้นชนะแล้วก่อนที่มันจะเริ่ม รู้ว่าอนาคตกําหนดไว้ สิ่งที่เขาสร้างขึ้นเอง

เมื่อแสงบนต่างหูดับลง ชายคนนั้นก็ลืมตาแปลก ๆ ของเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าและคิดในใจ

“60% อื่ม… สมบูรณ์แบบ แม้ว่าฉันจะได้เปอร์เซ็นต์ที่สูงขึ้น ถ้าฉันไม่ต้องการการ์ด แต่ฉันต้องการมัน ดังนั้น เขาจึงไม่รู้สึกว่าเขาเป็นหนี้ฉันมากเท่าที่เขาจะเป็นอย่างอื่น

บางทีเขาอาจจะติดหนี้ฉันถึง 80% แต่ไม่เป็นไร ฉันมีมากเกินพอที่จะทําสิ่งที่ฉันต้องการแล้ว” โซลดิ๊กเริ่มลูบต่างหูเบา ๆ ขณะนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้

ต่างหูสายยาวที่ไม่เคยไปจากใบหู ซึ่งจะคงอยู่ตรงนั้นเสมอเหมือนนางฟ้าผู้พิทักษ์ของเขา และในระดับหนึ่ง นั่นคือสิ่งที่บ่งบอกตัวตนของเขา

ความสามารถในสายแปรสภาพของเขาและสิ่งที่อาจเป็นความสามารถที่แข็งแกร่งที่สุดอันดับสองของเขา แม้จะอยู่ห่างจากอาเขตควบคุมของเขาเล็กน้อย

นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในฐานหลักของแผนการของเขา แม้ว่าพลังจะขึ้นอยู่กับบุคคล

หากได้ใช้มัน พลังของมันจะเกิดขึ้นในระยะเวลาหนึ่ง ดังนั้น มันจึงเป็นความสามารถที่แปลกประหลาด และ อีกไม่นานก่อนที่เขาจะใช้มัน… ตามที่วางแผนไว้

ดังนั้น เด็ก ๆ จึงเดินทางต่อเพื่อเพลิดเพลินกับเกม และตามที่พวกเขาตกลงกัน พวกเขาแยกการ์ดออกมา ทําให้พวกเขามีตัวเลือกที่จะทําภารกิจตามที่ตั้งใจไว้ แม้ว่าจะพิสูจน์แล้วว่าท้าทายกว่าที่คาดการณ์ไว้ ดังนั้น พวกเขาจึงรวมทีมที่แข็งแกร่งและเหมาะสมพอที่จะเผชิญหน้ากับ เรเซอร์ และปีศาจของเขา

และพวกเขาก็ทําได้สําเร็จ แม้จะยากลําบากโดยที่ได้การ์ดมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ในวิธีของตัวเอง

พวกเขาต้องรับมือกับปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนและระหว่างนั้น แต่ไม่มีอะไรที่จะหยุดยั้งจิตวิญญาณนักผจญภัยรุ่นใหม่ที่อยู่ในตัวพวกเขาได้

ยาซุโอะ ไม่ได้สนใจที่จะขัดขวางการผจญภัยของพวกเขาหรือใช้เวลากับทั้งสองคน ดังนั้น เขาจึงปรากฏตัว เฉพาะเมื่อพวกเขาจบเกมและรวบรวมการ์ดและหายตัวไปหลังจากนั้น

จุดหมายต่อไปของเขา คือ ห้องทดลองของเขาในอาณาจักรคาคิน ซึ่งถูกสร้างขึ้นใต้บ้านของ โมเรน่า และ ยาซุโอะ

ห้องแล็บที่เขาทําการทดลองเกือบทั้งหมดเหมือนกับการทดลองใหม่นี้ ประเด็นที่เขาไม่เคยสัมผัสได้ สิ่งที่เขายังรู้สึกไม่ได้แม้แต่กับอาเขตควบคุมของเขา และเมื่อพิจารณาว่าเขาสามารถสัมผัสถึงมิติได้ ณ จุดนี้

เรื่องที่ยังไม่ได้รับคําตอบมานานหลายชั่วอายุคนกับนักวิทยาศาสตร์และนักปรัชญาที่เข้ามาใกล้เพียงแค่การใช้จินตนาการหรือความจริงที่ยากเย็นว่าสิ่งที่เขาทดลองนั้นไม่มีอยู่จริง

แต่อีกครั้ง มุมมองของผู้คนเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์แต่แตกต่างอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพูดถึงโลกที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เพราะในขณะที่ประเด็นดังกล่าวยังคงเป็นเรื่องอยู่ว่าใครจะเชื่อในการมีอยู่ของมันหรือไม่… ในที่นี้ มันแตกต่างออกไป

นี่คือโลกมหัศจรรย์ที่มีเวทย์มนต์ ซึ่งมีขีดจํากัดมากกว่าเดิม จึงไม่แปลกที่ตัวปีศาจเองบอกว่าเขารู้ว่า วิญญาณมีอยู่จริง

การดํารงอยู่ของเขาในโลกนี้เป็นหลักฐานของการมีอยู่ของมัน เว้นแต่ว่ามีใครอัปโหลดความทรงจําของเขาไปยังสมองของทารก ซึ่งมันจะไม่สมเหตุสมผลเลยว่าเขายังมีชีวิตอยู่และจดจําทุกสิ่งได้อย่างไร

อีกสิ่งหนึ่งที่บ่งบอกว่าวิญญาณสามารถเก็บความทรงจําเช่นของเขาและเช่นเดียวกันกับมดคิเมร่าทั้งหมดที่จําชีวิตในอดีตของพวกมันได้ ทําให้เขาเชื่อว่าวิญญาณของพวกมันมีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งนี้

และวิญญาณไม่ใช่สิ่งที่ราชินีของมดคิเมร่าสามารถส่งผลกระทบต่อแม้ว่าจะยังมีคําถามมากมายเกินกว่าจะตอบได้ มีความผิดปกติมากเกินไป เมื่อพูดถึงแนวคิดที่คลุมเครือเช่นนี้

แนวคิดที่เขาอยากรู้ถึงระดับที่เขาเลือกการ์ดใบนั้น แทนที่จะเลือกการ์ดใบอื่น ๆ ที่มีอยู่ทั้งหมด

การ์ดที่สามารถช่วยให้เขาสัมผัสถึงแนวคิดที่คลุมเครือเช่นนี้ได้ ซึ่งก็เนื่องมาจากการมีอยู่ของเน็น พลังเวทย์มนตร์ที่มากพอที่จะปั่นป่วนกับโครงสร้างของความเป็นจริง

ดังนั้น จึงสามารถเห็น ยาซุโอะ ในห้องแล็บของเขาพร้อมกับหมอนสีขาวเรียบง่ายในมือ ซึ่งเขาวางบนเตียงที่นุ่มสบายแล้วนอนลงบนเตียง โดยให้ศีรษะอยู่บนหมอน

เขาหลับตาและเกือบจะในทันที เขาเดินทางระหว่างความเป็นจริง เพื่อเข้าสู่ดินแดนมหัศจรรย์ที่เรียกว่าดินแดนแห่งความฝัน

เว้นแต่เขาไม่มีความฝัน เขาไม่ค่อยหลับ และถึงแม้เขาจะหลับ เขาก็ไม่ฝัน

การควบคุมที่สมบูรณ์ของเขาจะไม่ยอมให้ตัวแปรดังกล่าวเกิดขึ้นภายในจิตใจของเขา แม้ว่าจะเป็นเรื่องธรรมชาติที่มาพร้อมกับอาเขตควบคุมของเขา แต่สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้แปลกประหลาดมากจนอาจเป็นได้เพียงความฝัน

แน่นอนว่าเขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่ความฝัน นี่คือเหตุผลว่าทําไมเขาถึงมีหมอน หมอนที่ช่วยให้ร่างดวงดาวเตร็ดเตร่ได้ตามใจชอบ แต่จะกลายร่างเป็นวิญญาณจริง ถ้าไม่กลับคืนสู่ร่างตัวเองภายใน 24 ชั่วโมง

คําอธิบายค่อนข้างคลุมเครือทําให้ใคร ๆ ก็สงสัยในบางสิ่งว่ารูปแบบดวงดาวคืออะไร?

ถ้าใครกลายเป็นวิญญาณหลังจากเวลาที่กําหนดในรูปแบบนั้น ไม่ได้หมายความว่ารูปแบบดวงดาวเป็นวิญญาณจริง ๆ ใช่ไหม?

เหล่านี้เป็นคําถามทั้งหมดที่เขาต้องการคําตอบและสัมผัสถึงแนวคิดเรื่องวิญญาณ

ยาซุโอะ มองไปที่ฉากแปลก ๆ รอบตัวเขา เช่นเดียวกับความรู้สึกแปลก ๆ ที่เขาสัมผัสได้ในรูปแบบปัจจุบันของเขา

เขามองดูร่างที่ว่างเปล่า ซึ่งหลับอยู่ใต้ร่างปัจจุบันของเขา ร่างกายที่ว่างเปล่า แต่ยังมีชีวิตอยู่ เขามองเห็นตัวเองหายใจเล็กน้อย และรู้สึกได้… เขาสามารถสัมผัสและเห็นเลือดที่ไหลผ่านร่างกายที่กําลังหลับใหลของเขา

เขาสามารถมองเห็นผ่านความสามารถที่สําคัญที่สุดของเขา การสร้างที่ดีที่สุดของเขา อาเขตควบคุมของเขา

เกิดปรากฏการณ์ประหลาดขึ้น เมื่อเขาเข้าสู่ร่างนี้ อาเขตของเขาซึ่งสมองของเขาเป็นที่มาของมันมาโดยตลอด กลายเป็นมากกว่าที่เคยเป็นมา เมื่ออาเขตอันกว้างใหญ่แยกออกเป็นสองส่วน

อาเขตที่เกินระยะ 400 เมตรแยกออกเป็นสองสิ่งที่แตกต่างกันกลายเป็นศูนย์กลาง ในขณะที่เขายังคงสัมผัสอาเขตรอบ ๆ สมองของเขาได้ แม้ว่าจะเกิน 200 เมตรเล็กน้อย เขาก็ยังสามารถรับรู้อาเขตอื่นที่มีระยะเดียวกัน โดยมีรูปแบบปัจจุบันเป็นศูนย์กลาง

อีกสิ่งหนึ่งที่เขาสังเกตเห็นคือ ออร่าของเขา ในขณะที่ส่วนสําคัญยังคงอยู่ในร่างกายของเขา เขาสามารถสัมผัสส่วนอื่นในรูปแบบปัจจุบันของเขาได้ แม้ว่าเขาจะสัมผัสได้ก็ตาม มันยากเกินไปที่จะควบคุม

และแม้ว่าเขาจะพยายามใช้ความสามารถของเขา แต่ก็ไม่มีใครทํางานเหมือนกับว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้มันในรูปแบบปัจจุบันของเขา

เขายังคงทดลองอยู่พักหนึ่งและได้ข้อสรุปบางประการ เขาไม่สามารถใช้ความสามารถใด ๆ ของเขาเมื่ออยู่ในรูปแบบนี้ และนั่นก็มีผลแม้กระทั่งการใช้จากร่างกายของเขา

ยกเว้น… อาเขตควบคุมของเขา ซึ่งเขาสามารถใช้ได้ทั้งกับร่างกายและรูปแบบปัจจุบันของเขา แม้ว่าเขาสังเกตเห็นการเผาผลาญและการป้อนข้อมูลสูงสุดกลายเป็นการจํากัดสิ่งที่เขาสามารถทําได้ในสภาพเช่นนี้

ยาซุโอะ เริ่มบินไปรอบ ๆ ด้วยรูปร่างที่ไร้น้ําหนักของเขา แรงโน้มถ่วงไม่ส่งผลต่อเขาเลยสักนิด รูปแบบปัจจุบันของเขาที่ดูเหมือนจะเป็นรูปร่างของเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นสีม่วงทั้งหมดและมีเฉดสีเข้มทั่วทั้งตัว

เขามองดูโลกที่ไร้สีสันแต่สดใสรอบตัวเขาด้วยความสนใจ ขณะบินไปรอบเมือง

ในรูปแบบดวงดาวนี้ โลกดูแตกต่างไปจากเดิมมาก… ไร้สีสัน เท่าที่เขามองเห็นคือสีขาวและดําสองสี แม้ว่าจะมีเฉดสีต่างกัน

เขามองดูผู้คนที่เดินอยู่ทั่วเมืองและสังเกตเห็นความพิเศษอีกอย่างหนึ่ง ทุกคนในเมืองมีแสงระยิบระยับ

เรืองแสงที่มีเฉดสีและความลึกที่แตกต่างกันของขาวดํา ทําให้เขาเชื่อว่าทุกคนเรืองแสงด้วยสีที่ต่างกัน และหากเขาเห็นสีอื่น ๆ ในรูปแบบนี้ เขาจะเห็นว่าเรื่องแสงเป็นสีอะไร… เว้นแต่เขาจะมองเห็นว่าแสงของเขาเป็นอย่างไร เหมือนกับที่เขาสามารถเห็นรูปร่างปัจจุบันของเขาได้ชัดเจน

บ้างก็สว่างไสวกว่าแสงอื่น ขณะที่บางดวงเกือบจะจางหายไป ทุกชีวิตดูเหมือนจะมีแสงที่แปลกประหลาด ตั้งแต่สัตว์ที่เล็กที่สุดไปจนถึงพืชพันธุ์และต้นไม้ และเมื่อบางสิ่งใกล้ถึงจุดสิ้นสุด แสงของมันก็ค่อย ๆ จาง ลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันตายไป โดยไม่มีใครเห็นอีกเลย….