HxH: Researcher - ตอนที่ 108

HxH: Researcher chapter 108: ชิ้นส่วนปริศนา

ยาซุโอะ ยิ้มเล็กน้อย ขณะที่ดวงตาของเขาว่างเปล่า โดยมีดวงตาแนวตั้งของอีกาปรากฏขึ้นมันกระพริบตา….ยาซุโอะ ลืมตาขึ้น ดวงตาเป็นประกายด้วยความสนใจและหลงใหลในสิ่งที่เขาเห็น “จบแล้ว”

“จบแล้วเหรอ?” ซิกก์ ถามด้วยความสับสน เมื่อเห็นเพียงดวงตาของโซลดิ๊กที่อายุน้อยว่างเปล่าไปชั่วครู่ก่อนที่จะกลับมาเป็นปกติ

แม้ว่าเขาจะมองเห็นมากขึ้น ถ้าเขาใช้ ‘เงียว’ เนื่องจาก ยาซุโอะ คุ้นเคยกับการใช้ “อิน” อย่างต่อเนื่อง เพื่อซ่อนอีกาสีดําบนไหล่ของเขา

“อย่าสนใจเลย แค่ความสามารถของผมมันค่อนข้างแปลก ผมได้เรียนรู้สิ่งที่ผมอยากรู้แล้วเราทําอะไรต่อ โดยเฉพาะเกี่ยวกับความสามารถที่คุณสร้างขึ้น…”

ชายหนุ่มหลีกเลี่ยงการตอบคําถาม โดยถามคําถามของตัวเอง

ซิกก์ ไม่ได้สนใจอะไรนัก เขาสังเกตเห็น ยาซุโอะ มากพอในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เพื่อรู้คําอธิบายทั่วไปเกี่ยวกับบุคลิกภาพของเขา และเขาชอบที่จะเก็บสิ่งที่เขาเห็นว่าเป็นความลับสําคัญไว้ ดังนั้น เขาจึงตั้งสมมติฐานของตัวเองและเริ่มอธิบายความสามารถนี้

โซลดิ๊กหนุ่มตั้งใจฟังความสามารถที่น่าสนใจ ความสามารถที่แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้าง เว้นแต่ว่าคนคนนั้นจะเป็นสายพิเศษ

สายเน็นที่สามารถทําลายสิ่งที่ถือว่าปกติสําหรับผู้ใช้เน็นได้ แต่เขาไม่ต้องการสิ่งนี้และเขาทําไม่ได้เพราะเขาเป็นสายเสริมพลัง ดังนั้น เขาจึงต้องใช้กฏอื่น…สายเปลี่ยนแปลง

ด้วยการใช้สายเปลี่ยนแปลง ซึ่งเป็นหนึ่งในสายที่ใกล้เคียงกับสายเสริมพลังมากที่สุด เขาได้แปลงออร่าของเขาให้เป็นบางอย่างที่มหัศจรรย์หรือภาพลวงตา เพื่อตอบโต้ผลที่ตามมาของการมี นานิกะ ในครอบครัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาไม่สามารถทําอะไรกับเธอได้

อันที่จริงเขาไม่สามารถแม้แต่จะคุยกับเธอและไม่สามารถคุยกับใครก็ได้ เพื่อพาเธอไปเพราะมันไร้ประโยชน์

ผลสะท้อนจากพลังของ นานิกะ จากสิ่งที่ ยาซุโอะ เห็นนั้นอันตรายมาก ยิ่งใช้มากเท่าไหร่ ผลสะท้อนกลับยิ่งใหญ่ขึ้นเท่านั้น และจะตกอยู่ที่ทุก ๆ คนที่เกี่ยวข้องกับ นานิกะ ดังนั้นการส่งเธอไปก็ไม่มีประโยชน์ โดยเฉพาะสิ่งที่เชื่อมโยงกับโฮสต์ของเธอด้วยเลือดและอารมณ์

“และให้ผมเดาว่าค่าใช้จ่ายในการใช้มัน คือ ช่วงชีวิตของคุณ” ยาซุโอะ เดาและการเดาของเขาถูกต้อง ในขณะที่ ซิกก์ พยักหน้าทันทีหลังจากนั้นและถามว่า “แล้วทางออกของเธอคืออะไร?”

ยาซุโอะ ครุ่นคิดเล็กน้อย “ก็นะ คุณไม่รู้ว่าพลังของมันทํางานอย่างไรก่อนที่คุณจะสร้างความสามารถ แต่ผมรู้ และอย่างที่ผมแน่ใจว่าคุณสังเกตด้วยความสามารถของคุณ ผลกระทบจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อพลังของเธอถูกใช้ ใช่ไหม?”

“ใช่ ความปรารถนาเล็ก ๆ ไม่ได้มีผลมากนัก แต่ความปรารถนาที่ใหญ่กว่านั้นค่อนข้างกินเวลาชีวิต โดยเฉพาะความปรารถนาบางประเภท

หลายปีก่อน ก่อนที่เธอจะรู้ว่า นานิกะ มีอยู่จริง ฉันสังเกตเห็นกิจกรรมแปลก ๆ ในความสามารถของฉัน ฉันจึงไปที่ต้นทางและนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็น นานิกะ ฉันจึงเฝ้าสังเกตทุกครั้งที่เธอปรากฏ และมีสิ่งที่น่าสนใจที่ฉันสังเกตเห็น”

” กับสิ่งที่ใคร ๆ อาจคิดเกี่ยวกับความสามารถในการรักษาของเธอ เนื่องจากความปรารถนา ดังกล่าวไม่ได้ทําให้คําขอครั้งต่อไปยากขึ้น อันที่จริงมันมีค่าใช้จ่ายสูงที่สุดเนื่องจากเวลาที่ คิรัวร์ ต้องการให้เธอรักษานกตัวเดียวนั้นเกินกว่าการเผาผลาญเวลาชีวิตของนกตัวอื่น ๆ ทั้งหมด”

ยาซุโอะ หรี่ตาด้วยรอยยิ้มกว้างขึ้น ชิ้นส่วนของบิ๊กซอว์เข้าที่มากขึ้นเรื่อย ๆ ทําให้ภาพวาดที่น่าสนใจในจิตใจของเขาชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

“ดังนั้น การรักษาอะไรก็ตามส่งผลกระทบร้ายแรงที่สุด เพราะการเปลี่ยนชะตากรรมของบางสิ่งนั้นมีค่าใช้จ่ายสูง… แล้วทําไมพลังของ นานิกะ ถึงสนับสนุนสิ่งนั้นราวกับว่านั่นคือ เป้าหมายของมัน”

ซิกก์ เตือนทันทีว่า “ถ้าเธอคิดว่าแค่จะไม่ใช้พลังของเธอก็ลืมไปเสียเถอะ แค่เธอมีอยู่ก็มีผลกระทบเล็กน้อย มันก็จะยังสะสมจนกว่า… ตระกูลของเราจะถูกทําลาย

เหตุผลเดียวที่เรายังอยู่ที่นี่ก็เพราะฉัน แต่เมื่อฉันตายและฉันแน่ใจว่าจะใช้เวลาไม่นาน จะไม่มีอะไรมาหยุดชะตากรรมของเราได้

สิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถทําได้ด้วยความสามารถของฉัน คือ การชะลอมันลง และเธอไม่ค่อยได้ใช้พลังของเธอ ซึ่งนั่นช่วยได้มาก

ตอนนี้ มันขึ้นอยู่กับเธอแล้วที่จะหาวิธีอื่น ฉันจะต้องใช้ไฟใบสุดท้ายของฉัน”

ยาซุโอะ ลูบตุ้มหูของเขาด้วยความสนใจเป็นประกายในดวงตาของเขา “เอาล่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม ผมมีความคิดบางอย่าง ดังนั้น มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

ชายชราในห้องพยักหน้าเพื่อสรุป “ดังนั้น ความปรารถนาที่จะหยุดผลกระทบนั้นเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม”

“ใช่ เมื่อคุณดูอนาคตของฉัน… คุณเห็นอะไร?” ดวงตาของ ยาซุโอะ อดไม่ได้ที่จะเปล่งประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความสนใจที่คาดหวังคําตอบมากกว่าที่เขาเคยคาดคิดไว้

ผู้อาวุโสที่สุดในตระกูลโซลกหรี่ตาที่แคบอยู่แล้วตอบด้วยน้ําเสียงที่มั่นคงราวกับว่าคุ้นเคยกับสิ่งที่เขาเห็นอยู่แล้วโดยไม่ถามเขาว่าทําไมจึงเป็นเช่นนั้น

“ฉันทําไม่ได้ เธอไม่มีโชคชะตา ถ้าเธอทําอย่างนั้น ฉันไม่เห็นมัน มันแปลกมาก เมื่อพิจารณาว่าฉันเสียสละ และฉันสาบานกี่คํา เพื่อให้ใช้ความสามารถของฉันให้เกิดประโยชน์สูงสุด

แม้จะยอมแพ้ในการสร้างความสามารถอื่นและสูญเสียความสามารถอื่น ๆ ทั้งหมดที่ฉันเคยมีมาก่อน แต่ฉันแน่ใจว่าเธอจะไม่บอกฉันว่ามันไม่สาคัญ”

การแสดงออกที่สงบกลับมาที่ใบหน้าของปีศาจไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เพิ่มเติม ในขณะที่เขายืนขึ้น

“วิธีการของผมอาจใช้เวลาสักครู่ ดังนั้น ผมจะต้องพึ่งพาคุณในช่วงเวลานั้นและไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอายุขัยของคุณ ผมแน่ใจว่าผมจะได้รับสิ่งที่คุณเคยใช้ เพื่อยืดอายุของคุณให้นานมากขึ้น”

จากนั้น ยาซุโอะ ก็หายตัวไปจาก ซิกก์ ที่ไม่แปลกใจ ไม่แปลกใจที่รู้ว่าเขาเอาข้าวไรโตรมา ซึ่งเป็นของพิเศษที่มีเฉพาะในทวีปที่มืดเท่านั้น และสิ่งที่ทําให้เขามีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ แม้จะเสียสละมากแค่ไหนก็ตาม

ยาซุโอะทําในสิ่งที่เขาทําได้ดีที่สุด ค้นคว้าและคิด… คิดถึงภาพวาดลึกลับในใจของเขาหรือมันคลุมเครือและน้อยลงเรื่อย ๆ เมื่อเขารวบรวมชิ้นส่วนปริศนามากขึ้น ทําให้ทุกสิ่งรอบตัวเขาดูแตกต่างออกไปราวกับว่าเขาเห็นสิ่งที่ไม่มีใครทําได้

มันเหมือนกับมนุษย์ที่ได้รับความสามารถในการมองเห็นสเปกตรัมสีทั้งหมดจากสิ่งที่มองเห็นได้ไปยังสิ่งที่มองไม่เห็นและเข้าใจสิ่งที่เขาเริ่มมองเห็น

และเขาทําและเข้าใจสิ่งที่เขาเห็น แต่ยังไม่สนองความกระหายของเขา ความกระหายที่ไม่สิ้นสุดของเขาที่จะรู้มากขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อลองสิ่งใหม่ ๆ และผลักดันสิ่งต่าง ๆ ให้ถึงขีดสุดและเหนือกว่า

ดังนั้น เขาจึงใช้เวลาสองสามเดือนข้างหน้าอย่างเต็มที่ เพื่อใช้ความสามารถของ ปาคุโนด้าอย่างเต็มที่ ราวกับว่าเขาได้รับข้อมูลหลักที่เขาต้องการจากความสามารถของเธอแล้ว แต่ก็ยังมีประโยชน์อีกอย่างสําหรับความสามารถของเธอ การมองเห็นความทรงจําของวัตถุที่อยู่ไกลออกไป ในอดีตเป็นสิ่งที่เขา “วิชชั่นอาย” ไม่สามารถทําได้ เนื่องจากการเผาผลาญเห็นมีความสําคัญสําหรับสิ่งนั้น

จากมุมมองของ ปาคุโนด้า เขาไม่เคยขอให้เธอใช้ความสามารถของเธอ เขาแค่ทิ้งเธอไว้ในบ้านและไม่เคยพูดกับเธอ ซึ่งเธอรู้สึกแปลก ๆ แต่ก็ไม่รังเกียจ เพราะเธอดีใจที่เธอยังมีชีวิตอยู่ในตอน

ดังนั้น เขาจึงผลักดันความสามารถของเธอให้ถึงขีดจํากัดในการมองย้อนกลับไปในอดีตของทุกสิ่งที่เขาเห็นว่าน่าสนใจ โดยเฉพาะวัตถุที่หลงเหลือจากอารยธรรมโบราณ แม้ว่าเขาจะได้เพียงเศษความทรงจําจากวัตถุที่ไม่มีชีวิต และนี่คือจุดอ่อนของความสามารถของเธอ

สุดท้าย สิ่งที่น่าสนใจที่สุดที่เขาทําในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาคือ การทดสอบเพลง ‘โซนาต้านรกานต์’ และเขาทําได้ โดยใช้ซอมบี้เข็มของ อิรุมิ แม้ว่าเขาจะบอกให้เขารู้ เพื่อให้พวกเขามีชีวิตอยู่ก่อนที่จะส่งพวกเขามาหาเขา

หลังจากนั้น เขาสั่งให้พวกเขาเล่นเพลงที่เขาเขียนไว้แล้ว และแน่นอน เขาขอให้ อิรุมิ ทําให้แน่ใจว่าอย่างน้อยพวกเขามีความรู้พื้นฐานในโน้ตดนตรีมาก่อน ไม่เช่นนั้น พวกเขาจะไม่สามารถเล่นโน้ตที่เขาเขียนได้

แม้ว่าก่อนที่เขาจะเขียนโน้ตนั้น เขาใช้วิชชั่นอาย เพื่อดูว่าปลอดภัยหรือไม่ อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้ว่าจะมีผลกระทบในทางลบหรือไม่ และกระบวนการนี้ก็คล้ายคลึงกันสําหรับการทดลองต่อไปนี้ทั้งหมด ยกเว้น…

การทดลองไม่เคยเกิดขึ้น ในขณะที่เขาทําการทดลองในอนาคตที่เขาเห็นเท่านั้น นี่เป็นเพราะเหตุผลง่าย ๆ

หากสิ่งที่อยู่เบื้องหลังคําสาปนั้นมีความรู้สึกและยังมีชีวิตอยู่ และสามารถสัมผัสได้ เมื่อมีการเล่นดนตรี ก็จะสัมผัสได้ถึงกิจกรรมที่แปลกประหลาดอย่างเห็นได้ชัด

ความสามารถของมันถูกใช้หลายครั้งในช่วงเวลาสั้น ๆ และหากสามารถสัมผัสได้ถึงสถานที่ที่เล่นก็จะรู้ว่าเพลงนั้นเล่นหลายครั้งในสถานที่เดียวกัน

ที่เดียวกับที่สามารถดึงดูดเขาและนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ เพราะอาจเป็นอันตรายอย่างยิ่ง และเกินระดับพลังปัจจุบันของเขา

นี่เป็นตัวแปรที่เขาพิจารณา เมื่อพูดถึงสิ่งต่าง ๆ จากทวีปมืด นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเตรียมวิธีการตอบโต้ภัยคุกคามทั้งห้าไว้มากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ตกเป็นเหยื่อของการคุกคามมากมายขนาดนี้โดยเปล่าประโยชน์

สองสามเดือนผ่านไปตั้งแต่งานที่ยอร์กนิวซิตี้ หนึ่งเดือนของการวิจัยและรอจนกระทั่งเวลานั้นมาถึง

คุณเห็นไหมว่าไม่นานมานี้ ยาซุโอะ ไปที่กรีดไอร์แลนด์ และนําบางสิ่งที่พิเศษมา ราชินีแห่งกระดานหมากรุกที่มีเป้าหมายเพื่อให้ได้ราชินี การ์ดพิเศษเฉพาะและถึงเวลาที่ราชาจะมารับราชินี