HxH: Researcher - ตอนที่ 107

HxH: Researcher chapter 107: จบอย่างสวยงาม

เมโลดี้ สายศีรษะของเธอด้วยเหตุผลบางอย่าง “ฉันไม่รู้ และฉันจะไม่เสี่ยงที่จะหามัน”

โซลดิ๊กหนุ่มพยักหน้า “ฉันคิดแบบนั้นเหมือนกัน เอาล่ะ เธอก็รู้ว่าต้องทําอะไรใช่ไหม ปาคุโนด้า?”

ทันใดนั้น ดวงตาของ เมโลดี้ เบิกกว้าง ขณะที่สังเกตเห็นว่าตัวเธอเคลื่อนไหวไม่ได้และรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งที่มองไม่เห็นมัดไว้รอบตัวเธอ ไม่อนุญาตให้เธอขยับส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย แม้ว่าเธอจะขยับปากได้ก็ตาม

ดังนั้น เธอจึงถามอย่างไร้ความกลัว สถานการณ์ไม่ได้ทําให้เธอกลัวมากขนาดนั้น “นายต้องการจะทําอะไรกันแน่?”

“อย่ากังวลไปเลย มันไม่เป็นอันตรายอะไรสําหรับเธอ… อ่านความทรงจําของเธอเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ และเธอน่าจะรู้ถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้นจากการทําเช่นนี้ ใช่ไหม?” ยาซุโอะ ออกคําสั่ง

ปาคุโนด้า พยักหน้าอย่างเข้าใจ เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร เมื่อเขาบอกว่าเธออาจจะตายได้ และในกรณีนี้ เธออาจเสียโฉมเหมือนผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอ แม้ว่าเธอจะได้ยินแค่บทเพลงผ่านการดูความทรงจําของเธอเท่านั้น

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะเดินเข้าหา เมโลดี้ จากนั้นเพียงแค่แตะศีรษะและหลับตา

เธอพบความทรงจําเหล่านั้นได้ค่อนข้างง่าย เนื่องจากการสนทนาครั้งก่อนได้กระตุ้นความทรงจําเหล่านั้น ทําให้ ปาคุโนด้า เข้าถึงได้ง่ายขึ้น

ปาคุโนด้า รู้สึกประหม่า แต่เพราะชีวิตของเธออยู่บนเส้นดายและเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทําตามที่เขาพูด ดังนั้น เธอจึงมองดูความทรงจําเหล่านั้น

ฉากในเหตุการณ์ที่บทเพลงหรือสิ่งที่เรียกว่าโซนาต้านรกานต์เริ่มเล่น แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับทั้ง เมโลดี้ และ ปาคุโนด้า

ปาคุโนด้า ยกมือของเธอและลืมตาขึ้น ซึ่งทําให้ยาซุโอะ ยิ้มออกมา เมื่อรู้ว่าเธอประสบความสําเร็จ แม้ว่าเขาจะคิดว่ามีโอกาสประสบความสําเร็จสูงอยู่แล้ว

ท้ายที่สุด เมโลดี้ ยังคงจําความทรงจํานั้นได้ ซึ่งหมายความว่าเธอสามารถได้ยินเสียงเพลงในหัวของเธอได้ทุกเมื่อที่เธอต้องการ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ทําให้เขาเชื่อว่าเพลงนี้ต้องมีคนเล่นจริง คําสาปถึงจะแสดงผลของมัน

ยาซุโอะ หลับตาลง ในขณะที่ดวงตาแนวตั้งบนอีกาบนไหล่ของเขากะพริบอีกครั้ง จากนั้นก็ลืมตาอีกครั้ง ขณะที่อีกาหายไป

“ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย แต่ถ้าเธอเต็มใจให้เราตรวจสอบความทรงจําของเธอ มันอาจจะนําไปสู่ผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิด ฉันหวังว่าเธอคงเข้าใจ”

ยาซุโอะ อธิบายอย่างง่าย ๆ และก่อนที่เธอจะตอบกลับ เธอถูกเทเลพอร์ตไปยังตรอกเดิมที่พวกเขาเคยอยู่

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ สงบสติอารมณ์ก่อนจะเดินไปตามทางของเธอ

หลังจากเทเลพอร์ตเธอออกไป ยาซุโอะ ก็มองไปที่ ปาคุโนด้า และออกคําสั่ง “โอนความทรงจําของเหตุการณ์นั้นให้ฉัน”

ปาคุโนด้า พยักหน้าทําความเข้าใจความทรงจําใหม่ทั้งหมดที่เธอเพิ่งได้รับและเหตุการณ์อันน่าสยดสยองที่เกิดขึ้น น่าขยะแขยงมากกว่าสิ่งที่แมงมุมเคยทํา แต่ก็ไม่เลวร้ายที่สุด

ดังนั้น ความคิดจึงผุดขึ้นในใจเธอ… ใช้บทเพลงนั้น เพื่อกําจัดภัยคุกคามของ ยาซุโอะ และภัยคุกคามใด ๆ ที่เป็นไปได้ที่แมงมุมอาจเผชิญในอนาคต

เธอเริ่มรวบรวมออร่าไปที่ปืนพกของเธอและเล็งไปที่เขา จากนั้นก็ยิงไปที่ ยาซุโอะ ที่ยินดีที่รับกระสุนไปที่ศีรษะของเขา

เขาหลับตาประมวลผลข้อมูลใหม่ทั้งหมดที่ได้รับ และสังเกตว่าเธอไม่ได้พยายามทําอะไรเลย…. ในตอนนี้

จากจังหวะการเต้นของหัวใจของเธอตอนที่อ่านความทรงจําของ เมโลดี้ และหลังจากนั้น เธอวางแผนที่จะใช้เพลงนี้ให้เป็นประโยชน์อย่างแน่นอน แต่เธอจะทําได้หรือเปล่า?

ช่วงเวลาที่ ยาซุโอะ ประมวลผลข้อมูลใหม่อย่างเต็มที่ คือ ช่วงเวลาที่ทุกอย่างในมุมมองของเขาเปลี่ยนไป

ราวกับว่าเวลาเริ่มหมุนถอยหลังในทันที และเขาก็พบว่าตัวเองกําลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในโรงแรมก่อนที่จะพบกับ เมโลดี้ เขาพบตัวเองในเวลาไม่กี่นาทีก่อนที่เขาจะได้พบกับเธอ

เขาพบว่าตัวเองอยู่ในโรงแรมเดียวกับที่เขาใช้เวลาทั้งวันกับ ปาคุโนด้า ในห้องอื่นในเวลาเดียวกันกับอีกาบนไหล่ของเขาที่กระพริบเป็นครั้งแรก เพื่อเปิดใช้งานความสามารถบางอย่างของเขา

เขาเห็นอนาคตและเห็นอนาคตที่เป็นไปได้ที่แตกต่างกันภายในอนาคตนั้น และ เขาจําทุกอย่างได้

ยาซุโอะ จําทุกสิ่งที่เขาเห็นในอนาคตนั้นและจําข้อมูลที่ อาคุโนด้า ส่งให้เขาได้ แต่เธอกลับจําไม่ได้ เพราะในความคิดของเธอ สิ่งที่เขาเห็นไม่เคยเกิดขึ้น

เธอไม่เคยพบกับ เมโลดี้ และไม่เคยใช้ความสามารถกับเธอ ดังนั้น จึงไม่เคยได้รับความทรงจําเหล่านั้นเลยหรือเธอไม่รู้จักเพลงหรือเหตุการณ์ทั้งหมด

อย่างไรก็ตาม ยาซุโอะ จําเพลงที่เรียกว่า โซนาต้านรกานต์ ได้ในใจและรู้ว่าเหตุการณ์ทั้งหมด เกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ เมโลดี้ และ ปาคุโนด้า ก็จําอะไรไม่ได้เหมือนที่เขาต้องการ

เขาจิบกาแฟแบบเดียวกับกาแฟที่เขาดื่มในอนาคตที่เขาเห็นและยิ้มเล็กน้อย

“แน่นอนว่าฉันจะไม่ให้อาวุธที่เธอสามารถใช้ต่อต้านฉันได้หรือจะให้ข้อมูลสําคัญกับเธอ โดยเฉพาะสําหรับเป้าหมายต่อไปของฉัน ข้อมูลดังกล่าวยังคงเป็นความลับกับฉัน”

ทันใดนั้น เขาก็เริ่มลูบที่ตุ้มหู ขณะที่ดวงตาของเขาดูเปล่งประกายด้วยความสนใจและความอยากรู้อยากเห็น

“ตอนนี้ฉันได้บทเพลงมาบ้างแล้ว ฉันก็เริ่มทดลองกับมันได้ แม้ว่าฉันจะสงสัยว่า… ถ้าฉันออกอากาศเพลงไปยังอินเทอร์เน็ต จะเกิดอะไรขึ้น? ทุกคนที่ฟังจะได้รับชะตากรรมเดียวกันหรือมันจะเป็นข้อจํากัดของคําสาป?”

“ฉันมีเวลาทดลอง… ฉันเดาว่าฉันต้องการความช่วยเหลือจาก อิรุมิ อีกครั้ง หวังว่าเพลงจะแสดงผล แม้ว่าจะเล่นโดยใครก็ตามที่ถูกควบคุม”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยาซุโอะ ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและมองดูหน้าจอว่างเปล่าราวกับว่ากําลังคาดหวังอะไรบางอย่าง… และสิ่งที่เขาคาดไว้ก็เกิดขึ้น ขณะที่โทรศัพท์เริ่มดังขึ้น

เขาตอบทันที เมื่อได้ยิน อิรุมิ จากอีกปลายสาย “นายยังอยู่ในเมืองหรือเปล่า นายช่วยพาเรากลับบ้านได้ไหม?”

“แน่นอน ฉันกําลังจะกลับเหมือนกัน ดังนั้น ฉันจะไปที่นั่นเร็ว ๆ นี้”

หลังจากนั้นเขาพา ปาคุโนด้า ผ่านประตูมิติไปด้วย เพื่อพบกับ อิรุมิ และ คัลโต้ รวมถึง เซโน่ และ ซิลเวอร์ จากนั้นจึงใช้เส้นทางประตูมิติไปยังทวีปแอนริก้า เพื่อกลับบ้าน

แน่นอนว่าพวกเขาสังเกตเห็น ปาคุโนด้า ไปกับเขาและรู้ว่าเธอเป็นใคร แต่ไม่สนใจเพราะพวกเขาคุ้นเคยกับความแปลกประหลาดของเขา

ยาซุโอะ พา ปาคุโนด้า ไปที่บ้านของเขาและทิ้งเธอไว้ที่นั่นตามลําพัง ซึ่งเขาคงไม่ทําแบบนั้น หากห้องแล็บข้าง ๆ มีบางอย่างอยู่ในนั้นจริง ๆ หรือหากมีคนอื่นอยู่ในบ้าน สุดท้ายแล้วเขาทิ้ง อารุกะ ไว้กับ โมเรน่า ด้วยเหตุผลบางอย่าง

เขาปรากฏตัวในคฤหาสน์โซลดิ๊ก เคาะประตูพิเศษบานหนึ่งแล้วรอกระทั่งเขาได้ยินเสียงอันแหบแห้ง “เข้ามา”

โซลดิ๊กที่อายุน้อยเข้ามาพบกับโซลดิ๊กที่อายุมากที่สุดนั่งอยู่บนเก้าอี้ พร้อมกับถ้วยชาในมือแล้วนั่งหันหน้าเข้าหาเขา

“ผมเลื่อนการสนทนานี้ออกไปสักพักแล้ว ใช่ไหม?” โซลดิ๊กอายุน้อยกําลังมองไปที่ มาฮะ หรือชื่อเดิมก็คือ ซิกก์

นักฆ่าที่อายุมากที่สุดในโลกพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้ว… ฉันคิดว่าเธอจะมาคุยกับฉันเมื่อหลายปีก่อน ฉันคิดว่าเธอจะคุยกับฉันทันทีหลังจากที่ เนเทโร่ บอกเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ลองนึกภาพว่าฉันประหลาดใจที่สังเกตเห็นว่าเธอไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลย”

“เพราะผมต้องเตรียมบางอย่างนิดหน่อย คุยกับคุณปู่ทวดตอนนี้คงไม่มีประโยชน์แล้ว ใช่ไหม?”

“มันจะไม่มีประโยชน์สําหรับวิธีการของเธอไม่ว่ามันจะเป็นอะไร แต่ไม่ใช่สําหรับวิธีการของฉัน ฉันรู้สึกโชคร้ายที่โซลกเช่นเธอเกิดมา แต่ฉันดีใจที่วิธีการของฉันเป็นไปด้วยดี มีตัวแปรมากมายในนั้น

ฉันต้องการชดเชยความผิดพลาดของฉันและไถ่โทษตัวเอง แต่ …” ซิกก์ หลับตาช้า ๆ อธิบายด้วยความโล่งใจที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ในใจ

ความน่าสนใจปรากฏขึ้นในดวงตาของ ยาซุโอะ ”ผมค่อนข้างสนใจที่จะได้ยินว่าวิธีการของคุณคืออะไร?”

“จริง ๆ แล้วมันค่อนข้างง่าย การสร้างความสามารถที่จะตอบโต้หรือใช้ประโยชน์จากช่องโหว่ และดูเหมือนจะยากกว่าที่ฉันคิดมาก ในฐานะคนที่มีความสามารถอย่างฉันใช้เวลากว่าทศวรรษกว่าจะทําเช่นนั้น

และเราอาจกําลังพูดถึงเรื่องที่แตกต่างกันเล็กน้อย…”

“และคุณสามารถทําได้ เมื่อไหร่กัน?” โซลดิ๊กอายุน้อยถาม โดยไม่สนใจคําพูดสุดท้ายที่รู้ดีว่าชายชรากําลังพูดถึงอะไร

“ไม่นานก่อน อารุกะ จะเกิด… แต่มันค่อนข้างจํากัด ดังนั้น ฉันแน่ใจว่าจะใช้มัน เมื่อจําเป็นเท่านั้น วิธีการของเธอ มันคืออะไร?” ซิกก์ อธิบายก่อนที่จะถาม

“ผมยังไม่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดังนั้น ผมต้องยืนยันว่าข้อสรุปที่ผมทํานั้นเป็นความจริง และเพื่อที่จะทําอย่างนั้น ผมจึงพาคนที่มีความสามารถเหมาะสมกับงานนี้มา”

นักฆ่าชราพยักหน้าโดยไม่ถามอะไรอีก แต่เขากลับออกปากอนุญาติปล่อยให้นักฆ่าหนุ่มทําในสิ่งที่เขาต้องการ “อืม ตราบใดที่เธอมั่นใจว่าจะไม่มีผลกระทบอะไร ก็ใช้มัน”

ยาซุโอะ ยิ้มเล็กน้อย ขณะที่ดวงตาของเขาว่างเปล่า โดยมีดวงตาแนวตั้งของอีกาปรากฏขึ้นมันกระพริบตา…ยาซุโอะ ลืมตาขึ้น ดวงตาเป็นประกายด้วยความสนใจและหลงใหลในสิ่งที่เขาเห็น “จบแล้ว”