HxH: Researcher - ตอนที่ 106

HxH: Researcher chapter 106: ปีศาจไม่เคยหลับใหล

หวังว่าคนพิเศษคนนั้นจะสามารถใช้ความสามารถได้อีกครั้งเพียงเพื่อเผชิญกับความจริงอันยากลําบาก ในขณะที่บุคคลนั้นหายตัวไปจากภายในโลกพร้อมกับความสามารถในหนังสือของ คุโรโร่ ที่หายไปเช่นกัน สิ่งที่เขาจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อได้เห็นกลับมา

ยาซุโอะ ลืมตาขึ้นโดยไม่สนใจท่าทางแปลก ๆ ที่ ปาคุโนด้า มอบให้เขา ในขณะที่เขาแค่หลับตาไม่เคลื่อนไหวมาหลายวินาทีหลังจากปรากฏตัวที่นี่

“เอาล่ะ เสร็จแล้วไปหาอะไรทานกันก่อนแล้วค่อยไปจุดหมายต่อไป…”

และประตูมิติอีกบานหนึ่งก็ก่อตัวขึ้นนําไปสู่อีกสถานที่หนึ่ง โดยคาดว่าจะมีอีกประตูมิติหนึ่งที่นําไปสู่เป้าหมายที่น่าสนใจ แม้ว่าประตูมิตินี้จะต้องรอสักเล็กน้อย

เมโลดี้ กําลังดําเนินไปตามทางของเธอ และเหมือนกับคนอื่น ๆ ที่ทํางานแบบเธอ มันเป็นเรื่องแปลกที่จะพูดอย่างน้อยที่สุด เธอสามารถช่วยเพื่อนคนหนึ่งที่เธอรู้สึกยินดีช่วย แต่เธอรู้… เธอรู้ว่าสิ่งที่อยู่ภายในเขาหยุดไม่ได้

ไฟแห่งการแก้แค้นจะลุกโชนอยู่เสมอจนกว่าวัตถุประสงค์ของเขาจะเสร็จสิ้น และเธอรู้ว่า เธอต้องการช่วยเหลือมากที่สุดเท่าที่จะทําได้ และเธอต้องอยู่ที่นั่น เมื่อวัตถุประสงค์ของเขาเสร็จสิ้น เช่นเดียวกับการบรรลุวัตถุประสงค์ของเธอเอง

เป้าหมายของเธอ คือ ค้นหาตัวตนลึกลับที่เรียกว่า ซาตาน ซึ่งเป็นตัวชั่วร้ายที่ทําให้เธอเป็นแบบนี้ และกําจัดมันออกไป ถ้าเป็นไปได้ แต่เธอไม่พบข้อมูลที่สําคัญเกี่ยวกับมัน และนั่นก็เป็นปัญหาสําหรับเธอ

เธอมีเวลาพักผ่อนเพียงเล็กน้อยก่อนที่เธอจะได้รับโทรศัพท์แจ้งถึงการเสียชีวิตของใครบางคน การเสียชีวิตของ นีออน นอสตราด เนื่องจากภาวะหัวใจล้มเหลว การตายที่แปลกประหลาดของคนที่อายุยังน้อย

และนั่นคือสิ่งที่เธอคิด แต่เธอก็ไม่พบสิ่งแปลกปลอมในร่างกายของหญิงสาวหรือไม่มีอะไรแปลก ๆ รอบตัวเธอก่อนเกิดเหตุการณ์

อันที่จริงเธอไม่ได้ติดต่อกับใครเลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เนื่องจากคําสั่งจากพ่อของเธอ เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เมื่อเธอแอบหนีไป

นั่นทําให้ เมโลดี้ สรุปว่าผู้ใช้เน็นเป็นคนทํา ถ้าให้พูดตามตรง มันต้องเป็นพวกแมงมุม สําหรับเหตุผลว่าทําไมพวกเขาถึงทําอย่างนั้น ความสามารถของเธอนั้นมากเกินพอแล้วที่เหตุผลที่พวกเขาจะกําหนดเป้าหมายไปที่เธอ

เมโลดี้ อารมณ์เสียเล็กน้อย เมื่อพบกับเหตุการณ์ที่โชคร้าย อีกวันกับงานที่ความตายไม่ได้หายาก

และช่วงเวลากลางวันก็ผ่านไป ดวงจันทร์อันเจิดจ้าส่องมาที่เมือง ขณะที่ผู้คนเริ่มหลับใหล และเมื่อถึงตอนนี้ มันก็ถึงเวลาของปีศาจ

ขณะที่ เมโลดี้ กําลังเดินกลับบ้านในกลางดึกในเมืองดังกล่าว เมืองที่ปกครองโดยมาเฟียหรือ เคยถูกปกครองโดยพวกเขา เนื่องจากงูตัวเล็ก ๆ ได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองแล้ว เพียงรอให้ราชินีของพวกมันประกาศให้เป็นอาณาเขตของเธอ

ขณะที่เหตุการณ์ที่ เมโลดี้ เผชิญหน้ากับโซนาต้านรกานต์นั้นเป็นเหตุการณ์ที่น่าสลดใจ เป็นส่วนใหญ่ แต่ก็มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นด้วย นั่นคือของขวัญที่เธอได้รับหลังจากที่เธอเสียโฉม

การได้ยินที่หยั่งรู้ ซึ่งเธอใช้ความสามารถนี้ในวิธีที่มีประโยชน์มากมาย เธอสามารถติดตามเป้าหมายหรือดักฟังการสนทนาได้จากระยะไกลหลายร้อยเมตร

โดยการฟังการเต้นของหัวใจของคน เธอสามารถระบุสภาวะทางอารมณ์ของพวกเขาได้ ไม่ว่าพวกเขาจะโกหกหรือไม่ และหากพวกเขาถูกควบคุมด้วย

เธอสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างฝีเท้าของผู้คนหลายร้อยคน ทําให้เธอสามารถระบุจํานวนคนท่ามกลางผู้คนจํานวนมากได้ ในขณะที่เลือกเสียงที่โดดเด่นของก้าวย่างของเป้าหมายของเธอ

และการได้ยินของเธอก็แทบจะไม่ล้มเหลวเลย หากเธอต้องพึ่งพาอาศัยมัน และวันนี้ก็เพิ่งจะเป็นวันที่เธอจะได้พบกับปีศาจ

เป้าหมายของเธอแตกต่างไปจากซาตานอย่างมากมาย แต่อาจมีคนเถียงว่าอันตรายกว่ามาก เนื่องจากอันตรายที่เขาสามารถนํามาสู่โลกได้ หากเขาปรารถนาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

และปีศาจก็กระซิบอีกครั้งว่า “สวัสดี” ที่มาของเสียงนั้นอยู่ข้างหลังเธอเพียงเมตรเดียว แต่เธอไม่ได้ยินอะไรเลยจนกระทั่งได้ยินเขาพูด จากนั้นเธอก็จับจังหวะการเต้นของหัวใจสองจังหวะที่ต่างกันออกไป แต่มีเสียงเท้าเพียงเสียงเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คือ ปาคุโนด้า ที่เดินตาม ยาซุโอะ ผ่านประตูมิติ

การเต้นของหัวใจที่เธอเลือกนั้นค่อนข้างแตกต่าง โดยที่จังหวะหนึ่งเต้นที่ประมาณ 70 ครั้งต่อนาที ในขณะที่อีกจังหวะหนึ่งเป็นจังหวะที่แปลก ๆ ที่มีที่มามาจากคนที่เดินอย่างไร้เสียง จังหวะการเต้นของหัวใจที่ประมาณ 40 ครั้งต่อนาที

ตัวเลขแปลก ๆ สําหรับมนุษย์ แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ สําหรับ ยาซุโอะ ตัวเลขนี้ค่อนข้างมาก เมื่อเขาควบคุมหัวใจของเขาให้เต้นในอัตราดังกล่าวด้วยเหตุผลบางอย่าง

เมโลดี้ ยังคงแข็งที่ออยู่สองสามวินาทีในการประมวลผลข้อมูลที่เธอได้รับ เข้าใจว่าเธอจะต้องตาย ถ้าเขาต้องการเช่นนั้น

แต่เขาไม่ได้ทํา ขณะที่เธอหันกลับมาช้า ๆ มองดูคนแปลกหน้าจากความคิดของเธอ และความประหลาดใจอดไม่ได้ที่จะปรากฎบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เธอมองที่ ปาคุโนด้า โดยรู้ว่าเธอเป็นใคร

“คุณเป็นใคร ต้องการอะไร?” เมโลดี้ ถามอย่างระมัดระวัง

ยาซุโอะ ยิ้มไม่แสดงความเกลียดชังใด ๆ “ฉันคือ ยาซุโอะ โซลดิ๊ก และฉันอยากคุยกับเธอ ถ้าเธออนุญาติ”

สีหน้าของ เมโลดี้ ไม่เปลี่ยนไป แต่เธอเท่านั้นที่รู้ถึงความประหลาดใจที่เธอรู้สึกอยู่ข้างใน

“เขาคือคนที่หัวหน้าแมงมุมพูดถึง คนที่มีเนตรสีเพลิงและพี่ชายของ คิรัวร์ ฝีเท้าของเขาเงียบสนิทเหมือน คิรัวร์ นักฆ่า และฮันเตอร์ 3 ดาว”

”เกี่ยวกับอะไร?” นั่นทําให้เธอระมัดระวังมากขึ้น ขณะที่เธอถาม

ยาซุโอะ เลิกคิ้ว “เธอไม่ต้องระแวงไปหรอก ใช้ไหม? ฉันไม่ได้เกลียดเธอที่จริงฉันมาที่นี่ เพื่อขอความช่วยเหลือจากเธอและเธอไม่ต้องกังวลไป ฉันจ้างเธอ เพราะฉันต้องการความสามารถของเธอ…” จากนั้น เขาก็อธิบายให้ ปาคุโนด้า ฟัง

เมโลดี้ ขมวดคิ้ว เขาไม่ได้โกหกหรืออัตราการเต้นของหัวใจบอกแบบนั้น แต่ฉันไม่รู้ว่ามันมีประโยชน์แค่ไหนกับโซลก ตระกูลที่ได้รับการฝึกฝนให้ต่อต้านเรื่องพวกนี้

ยาซุโอะ พูดต่อ ” ถ้าอย่างนั้น เราจะเปลี่ยนสถานที่กันดีไหม?”

เมื่อประตูมิติก่อตัวขึ้นข้างๆ เขา แต่ เมโลดี้ เพียงแค่มองดูสิ่งนี้โดยไม่เคลื่อนไหวใด ๆ จนทําให้ โซลดิ๊กสายศีรษะของเขา

“ทําไมเธอถึงทําให้มันยากเกินความจําเป็น? ถ้าฉันต้องการ ฉันจะฆ่าเธอก่อนที่เธอจะตอบสนอง ดังนั้น เธอควรรู้ว่าความตั้งใจของฉันบริสุทธิ์ และฉันสามารถพิสูจน์ให้เธอเห็นได้”

และก่อนที่ เมโลดี้ จะเข้าใจคําพูดของเขา เธอก็พบว่าตัวเองอยู่ในที่ที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

สิ่งที่ดูเหมือนร้านอาหารว่าง ๆ เมื่อเธอมองไปที่ประตูทางด้านหลัง ซึ่งทั้งสองเดินจากมา เธอแค่มองไปยังโซลดิ๊กผู้ลึกลับ โดยไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่อาจพูดได้ว่ามันเหมือนกับ ปาคุโนด้า เนื่องจากเธอไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจบนใบหน้าของเธอได้ แม้ว่าเธอจะยังคงเข้าใจในสาระสําคัญของสิ่งที่เขาทําอยู่ก็ตาม

ความสามารถของเขาในการสร้างประตูมิตินั้นอันตรายเกินไปแล้ว แต่หลังจากที่ได้เห็นสิ่งที่เขาเพิ่งทําไป มันก็กลายเป็นอันตรายมากขึ้นไปอีก

เธอเห็น ขณะที่เขาสร้างประตูมิติขึ้นมาทันที ซึ่งเป็นประตูมิติที่เริ่มเคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อจริง ๆ ราวกับว่ามันเคลื่อนย้ายได้ และด้วยเหตุนี้ เมโลดี้ ก็หายไป หายไป เมื่อประตูมิติที่ห่อหุ้มเธอปรากฏขึ้นจากประตูมิติปลายทางในทันที

“เชิญนั่ง” ยาซุโอะ พูดและตอนนี้เธอยอมรับข้อเสนอ โดยไม่แสดงความระมัดระวังใด ๆ อีกต่อไป แต่เธอนั่งลงและถาม

“คนอย่างคุณต้องการอะไรจากคนอย่างฉัน ฉันเชื่อว่าฉันไม่มีอะไรที่คุณสนใจ ใช้ไหม?”

ยาซุโอะ นั่งลงเช่นกันและยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น นั่นคือสิ่งที่เธอคิดผิด เธอมีบางอย่างที่ฉันสนใจมากทีเดียว…. ความทรงจําของเธอ” เมโลดี้ ขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

เขาจึงพูดต่อว่า “ไม่นานมานี้ ฉันได้รับข้อมูลบางส่วนเกี่ยวกับเธอ ว่าเธอกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร ฉันหมายถึงการเสียโฉมของเธอ ดังนั้น ฉันจึงทําการค้นคว้าและอย่างที่เธออาจทราบ ฉันเป็นฮันเตอร์นักวิจัยและ ฉันค่อนข้างสนใจในเหตุการณ์ที่เธอเผชิญอยู่”

ในตอนนี้เองที่ เมโลดี้ พยักหน้าเข้าใจ โดยรู้ว่าคนที่มีอิทธิพลมากพอ ๆ กับเขาจะไม่พบว่ามันยากที่จะพบเกือบทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากเธอได้ตรวจสอบทุกอย่างที่เธอทําได้เกี่ยวกับเหตุการณ์และสิ่งที่เกี่ยวข้องกับสถานะปัจจุบันของเธอ ดังนั้น ใครบางคนเหมือนเขาจะต้องสามารถติดตามรอยเท้าของเธอได้

“คุณต้องการทําอะไรกับข้อมูลกันแน่?”

“ฉันแค่อยากจะ ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอสามารถพูดได้และฉันอาจพยายามตามล่าอะไรก็ตามที่ทําให้เธอเป็นแบบนี้ เพราะมันฟังดูน่าสนใจ…”

คําตอบธรรมดาของโซลดิ๊ก แม้ว่าเขาจะรู้ว่านั่นคือสิ่งที่เขาต้องการจริง ๆ หรือไม่

เมโลดี้ ทําท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “ได้สิ อยากรู้อะไร…” “เอาเป็นว่าเริ่มเรื่องเลยดีไหม…” เธอจึงอธิบายอย่างละเอียดเกี่ยวกับคืนที่ไวโอลินได้เล่นบทเพลงโซนาต้านรกานต์

ยาซุโอะ ถามด้วยความสนใจในดวงตาของเขา “เธอ… เขียนโน้ตเพลงได้ไหม?”

เมโลดี้ สายศีรษะด้วยเหตุผลบางอย่าง “ฉันไม่รู้ และฉันจะไม่เสี่ยงที่จะรู้”

ยาซุโอะ พยักหน้า “ฉันก็คิดอย่างนั้น และเธอก็รู้ว่าต้องทํายังไง ใช่ไหม? ปาคุโนด้า”