HxH: Researcher - ตอนที่ 103

HxH: Researcher chapter 103: ปีศาจ

แล้วใครกัน?

คุโรโร่ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นราวกับว่ารอยยิ้มที่น่าสนใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้แผนการที่เขาเพิ่งสร้างไว้ในใจ…แผนง่าย ๆ

“ฉันรู้ว่าใครขโมยพวกมันไป…คน ๆ เดียวกับที่มีเนตรสีเพลิงมากที่สุด…” คุโรโร่ ค่อย ๆ บอก คุราปิก้า อย่างใจเย็น เพื่อทําให้เขาสนใจอย่างสมบูรณ์แบบ

“ฉันพบผู้ต้องสงสัยที่น่าจะเป็นไปได้ไม่นานหลังจากการโจรกรรม ฉันแค่ไม่แน่ใจและมันไม่คุ้มค่าที่จะไล่ตามพวกเขาในตอนนั้น ฉันไม่แน่ใจ…ฉันทําได้เพียงยืนยันข้อสงสัยของฉันในภายหลัง…พวกโซลดิ๊ก”

นัยน์ตาของชายผู้ใช้โซ่อดไม่ได้ที่จะขยายออก เมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาหรี่ตาและพูดว่า “นายโกหก ทําไมโซลึกถึงทําอย่างนั้น และถึงแม้หนึ่งในนั้นจะทํา มันก็เพื่อภารกิจ ดังนั้น มันจึงไม่ตอบคําถามของฉัน!”

หลังจากที่เขาพูดจบ คุราปิก้า ก็ยกมือขึ้น พร้อมกับสิ่งที่ดูเหมือนลูกบอลโลหะถูกหย่อนจากภายในเสื้อผ้าของเขา โดยที่มันผูกติดอยู่กับมือด้วยโซ่ นี่เป็นหนึ่งในความสามารถของ คุราปิก้า ‘โดว์ซิงก์เชน’

เขาถามอีกครั้ง ”ตอบใหม่อีกครั้ง!”

การระเบิดความโกรธอย่างกะทันหันดูเหมือนจะไม่ทําให้ คุโรโร่ สะทกสะท้าน แต่เขายังคงเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟต่อไป

ความแตกต่าง คือ เป้าหมายของไฟ “ฉันรู้…ฉันเองก็แปลกใจเหมือนกันและก็หาคําตอบได้ไม่ยากว่าทําไมพวกโซลดิ๊กถึงไล่ตามหาเนตรสีเพลิง ฉันค่อนข้างสงสัย ดังนั้นหลังจากการสืบสวนของฉัน ฉันพบว่าเขาเป็นฮันเตอร์นักวิจัย ดังนั้นฉันคิดว่าโดยธรรมชาติแล้วเขาพบว่าพวกมันน่าสนใจและจึงนํามันไป”

ยิ้มเล็กน้อยปรากฏบนใบหน้าของ คุโรโร่ “ฉันบังเอิญเป็นเป้าหมายของเขาเมื่อสองสามปีก่อน และนั่นคือตอนที่ฉันยืนยันมัน

การทดลองที่น่าสนใจที่เขาพูด และนั่นก็บอกอะไรได้มากมายสําหรับโซลดิ๊ก ใช่ไหม นายแค่จะต้องทําการสอบสวนเล็กน้อย เพื่อให้ได้ข้อสรุปเช่นเดียวกัน”

คุราปิก้า ขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าลูกบอลไม่มีการเคลื่อนไหว ดังนั้น เขาจึงถามว่า “เขาชื่ออะไรกัน?”

“ยาซูโอะ โซลดิ๊ก…” แสงสว่างวาบผ่านดวงตาของ คุโรโร่ ขณะที่เขาตอบอย่างครุ่นคิดในใจ

‘ฉันจะต้องไม่โกหกแม้แต่น้อย ไม่เช่นนั้น เขาจะรู้จากความสามารถที่ตรวจจับการโกหกได้ ฉันไม่ได้ให้บริบททั้งหมดแก่เขาและนั่นสร้างความแตกต่างทั้งหมด’

คุโรโร่ หลับตาและนึกถึงการพยากรณ์ของเขา โดยใช้ความสามารถของ นีออน นอสตราด

ความสามารถในการเขียนบทกลอนเกี่ยวกับอนาคตของใครบางคน….และเขาอ่านบทกลอนของเขาเอง เมื่อเธอเขียนบทกลอนนั้น… นั่นคือสิ่งที่เขาทําให้แน่ใจว่าจะทําก่อนที่จะขโมยความสามารถของเธอ ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ที่มีความสามารถนี้ก็ไม่สามารถทํานายอนาคตตัวเองได้

‘ในบทกลอนของฉันเอง ดูเหมือนจะไม่มีคําใบ้ใด ๆ เกี่ยวกับ โซลดิ๊ก ซึ่งหมายความว่าเขาจะไม่เข้าไปยุ่งจริง ๆ หรือฉันจะไม่พบเขาในสัปดาห์ต่อ ๆ ไป และสามารถพูดได้เช่นเดียวกัน สําหรับคนส่วนใหญ่ในกองโจรเงามายา….ยกเว้น ปาคุโนด้า’

“วันแห่งความมืดมิดที่แสงส่องผ่านไม่ได้ เหลือเพียงสองทางเลือกในห้องเล็ก ๆ ของคุณ ความเย่อหยิ่งหรือการทรยศเป็นเพียงสองคําตอบที่คุณจะพบได้ จนกว่าเทพเจ้าแห่งความตายจะมาเยือนคุณ…เว้นแต่คุณจะยอมรับข้อตกลงกับปีศาจ”

‘บทกลอนมีความหมายที่เป็นไปได้มากมาย แต่สิ่งที่ฉันสนใจมากที่สุด คือ ประโยคสุดท้ายปีศาจน่าจะเป็น ยาซุโอะ มากที่สุด

นั่นคือสิ่งที่ปีศาจเป็นที่รู้จักและนั่นคือ สิ่งที่เขารู้จักและนั่นเป็นเพียงส่วนเดียวที่เขาปรากฏในคําทํานายของแมงมุมทั้งหมดและดูเหมือนว่าเขาจะสามารถกําจัดสองทางเลือกได้… ถ้าข้อเสนอนั้นได้รับการยอมรับ’

มีเพียง คุโรโร่ เท่านั้นที่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรในตอนนี้ ต้องเผชิญกับความไม่แน่นอนมากมายครั้งแล้วครั้งเล่า การสูญเสียใครบางคนและความเป็นไปได้ที่จะสูญเสียมากขึ้นนั้นไม่น่าพอใจสําหรับเขาอย่างแน่นอน

‘ถ้าโซลด็กเป็นคนที่ขโมยดวงตาจริง ๆ แล้วหวังว่าในฐานะนักวิจัย บางทีเขาอาจทําการทดลองกับพวกมัน ซึ่งอาจทําให้บางส่วนถูกทําลายและถ้าชายผู้ใช้โซ่รู้เรื่องนี้ในอนาคต

เขาอาจจะตามล่าเขา เพื่อเอาความไม่แน่นอนจากฉันออกไป และถ้าเขาไม่ทํา นั่นก็จะยังให้เวลาเราในการวางแผนสิ่งต่าง ๆ’

เวลาผ่านไปตามที่ คุราปิก้า วางแผนไว้สําหรับการแลกเปลี่ยนตัวประกัน การแลกเปลี่ยนของกอน และ คิรัวร์ สําหรับ คุโรโร่ ด้วย ปาคุโนด้า เป็นผู้รับผิดชอบในการพาเด็กทั้งสองไปยังสถานที่แลกเปลี่ยนหลังจากพบกับ คุราปิก้า

ดังนั้น เมื่อเวลาผ่านไป คุราปิก้า ได้ใช้หนึ่งในความสามารถที่อันตรายที่สุดของเขากับเธอ นั่นคือ ‘จัดจ์เมนท์ เชน’ ความสามารถที่ใช้ได้เฉพาะกับแมงมุมเท่านั้น

เดิมพันแห่งการแก้แค้นที่เขาคิดขึ้น ใบมีดที่ปลายโซนี้ เข้าไปในร่างของเหยื่อและโอ บรอบหัวใจของพวกเขา

จากนั้น คุราปิก้า จึงออกคําสั่งเหยื่อ ซึ่งหากฝ่าฝืนจะส่งผลให้ใบมีดนั้นแทงทะลุหัวใจของเหยี่อจนตาย

คุราปิก้า เองมีใบมีดพันรอบหัวใจ ซึ่งเขาเคยกําหนดข้อจํากัดในการใช้ความสามารถ เชน เจล ซึ่งเป็นข้อจํากัดว่าหากเขาใช้ความสามารถนี้กับใครก็ตามยกเว้นแมงมุม เขาจะตายด้วยความสามารถของเขาเอง

และเพื่อให้แน่ใจว่าตัวตนของเขาจะยังไม่มีใครรู้ เขาจึงใช้มันกับเธอ เพื่อไม่ให้เธอให้ข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับตัวเขา ไม่เช่นนั้น เธอจะเสียชีวิตและทําแบบเดียวกันกับ คุโรโร่ ด้วยคําสั่งเดียวกันและคําสั่งสําคัญอีกอย่างที่ไม่สามารถใช้เน็นอีกครั้งและจะไม่พบกับแมงมุมอีก

ดังนั้น การแลกเปลี่ยนตัวประกันจึงเสร็จสิ้น โดยที่ คุโรโร่ ไปตามทางของเขา ซึ่งไม่สามารถใช้เป็นได้ ซึ่งทําให้ ฮิโซกะ หมดความสนใจในการต่อสู้กับ คุโรโร่ ที่ได้เห็น

เหตุการณ์พลิกผันที่โชคร้ายของทุกฝ่าย ขณะที่ ปาคุโนด้า เดินผ่านถนนในเมืองในความมืดของคืนที่ฝนตกหนัก โดยรู้ว่าชะตากรรมของเธอน่าจะเป็นอย่างไร

เธอค่อย ๆ เดินกลับไปที่ที่ซ่อน ที่ซ่อนที่แมงมุมที่เหลือกําลังรออยู่ และเธอสามารถทําได้โดยไม่ต้องพบใครเลย…โดยไม่ได้พบกับปีศาจ เธอไม่สงสัยเรื่องนี้มากนักเพราะเธอพร้อมที่จะตาย

ดังนั้น เธอจึงมองดูผู้คนในห้อง ฟิงคซ์ แมงมุมคนหนึ่งต้องการคําตอบจากเธอ

คําตอบที่เธอเต็มใจจะให้ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต ดังนั้นแทนที่จะตอบคําถามของเขา สิ่งที่จะนําไปสู่ความตายของเธอก่อนที่จะให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ใด ๆ เธอตัดสินใจทําด้วยวิธีเดียวที่เป็นไปได้…

ช่องโหว่ที่ คุราปิก้า มองไม่เห็น เพราะเขาไม่รู้จักความสามารถของเธอ สิ่งที่ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในความสามารถที่น่าสนใจที่สุดในโลก และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพิจารณาว่าเธอเป็นสายพิเศษ

ปาคุโนด้า สามารถ “อ่าน” ความคิดที่มีสติสัมปชัญญะของบุคคลใด ๆ ก็ตามที่เธอสัมผัสอยู่ด้วย และสามารถดึงความทรงจําด้วยการถามคําถามเฉพาะเจาะจง

การพยายามหลอก ปาคุโนด้า ด้วยการสร้างความคิดที่ไม่เกี่ยวข้องหรือข้อมูลเท็จนั้นเป็นไปไม่ได้ เนื่องจาก ปาคุโนด้า สามารถดึงความทรงจําที่บริสุทธิ์ที่สุดของเป้าหมายออกมาได้ นอกจากนี้ ยังสามารถใช้เพื่อดูอดีตของวัตถุ ในขณะสัมผัสได้อีกด้วย

แต่มีความสามารถอื่นที่เธอใช้อยู่ ความสามารถที่เชื่อมต่อโดยตรงกับความสามารถเดิม

ปาคุโนด้า เตรียมปืนพกของเธอ ซึ่งเป็นปืนพกเปล่าที่ไม่มีกระสุน แต่ความสามารถของเธอทําให้เธอใช้ฟังก์ชั่นเฉพาะสายแปรสภาพได้

เธอรวมออร่าของเธอไว้ที่ปืนพก ขณะที่เธอคิดในใจ ‘ฉันสามารถยิงกระสุนได้ 6 นัดในคราวเดียว ตรงกับจํานวนของพวกเราในครั้งเดียว…’

จากนั้นเธอก็ถามสมาชิกกลุ่มเดิมทั้ง 6 คนว่า “เฟย์ตัน ฟิงคซ์ มาจิ โนบุนากะ ชาร์แนค แฟรงคลิน พวกนายเชื่อใจฉันหรือเปล่า เพียงพอที่จะยอมรับสิ่งที่ฉันส่งให้พวกนายหรือไม่?”, ‘ความ ทรงจําของฉัน…ของที่ระลึก และนี่คือความสามารถอีกอย่างของเธอ’

ความสามารถในการแบ่งปันความทรงจําของเธอ โดยการยิงใส่ศีรษะของบุคคลอื่น โดย ใช้ปืนพกและแปรสภาพกระสุนเน็น ที่เรียกว่า กระสุนความทรงจํา นี่ไม่ใช่ความสามารถในการต่อสู้และไม่สร้างความเสียหาย

แต่ถ้าเธอยิงใครด้วยความทรงจําของตัวเอง ความทรงจําก็จะถูกลบอย่างไม่มีกําหนด

ดังนั้น หากเธอยิงกระสุนหกนัดใส่สมาชิกทั้งหก จัดจ์เมนท์ เชน ในหัวใจของเธอจะทํางานฆ่า เธอหลังจากที่เธอส่งความทรงจําทั้งหมดที่เธอต้องการส่งเท่านั้น

ความทรงจําเกี่ยวกับชายผู้ใช้โซ่ ความสามารถของเขา และข้อมูลที่แมงมุมต้องการทราบเกี่ยวกับหัวหน้าของพวกเขาอย่างมาก ความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถใช้เป็นได้และต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขาในการแก้ปัญหา

“อ๊ะ! เธอถูกเขาควบคุมหรือเปล่า…?!” ฟิงคซ์ มองเธอด้วยความระมัดระวัง ขณะที่คิดว่าเธอถูกควบคุมโดยชายผู้ใช้โซ่

“ฟิงคซ์!!” โนบุนางะ ตะโกนเสริมว่า “เชื่อใจเธอเถอะ เธอคือ ปาคุโนด้า” และมันทําให้พวกเขาทุกคนเชื่อมั่นในตัวของเธอ

ปาคุโนด้า พร้อมที่จะยิง ซึ่งจะจบชีวิตของเธอ โดยสูญเสียขาที่สําคัญที่สุดอันหนึ่งของแม่งมุมไป จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงกระซิบของปีศาจ เสียงกระซิบที่ก้องอยู่ในหูของทุกคน

ปีศาจที่เฝ้าดูฉากทั้งหมดแสดงออกมาก็ต่อเมื่อเห็นว่าถึงเวลาแสดงตัวแล้ว ถึงเวลาสร้างข้อตกลงปีศาจให้เกิดขึ้น…จากนั้น เสียงกระซิบของปีศาจก็ดังขึ้นว่า “สวัสดี…”