Guild Master จอมราชันโลกออนไลน์ - ตอนที่ 185

ตอนที่ 185

ผู้ติดตาม

“สัมมนา?…กับพวก NPC เนี่ยนะ”เนตร ผู้ช่วยของกวีในตอนนี้เลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยท่าที่ประหลาดใจหลังจากได้ยินว่าไอช่าเอาจดหมายอะไรมาส่งให้กับกวี

“ใช่ ดูเหมือนเลขาขององค์ชายที่ชื่อเดเนฟจะอยากให้ผมไปเข้าร่วมนะสิ” กวีตอบพลางอ่านเนื้อหาจดหมายที่เดเนฟส่งมา มันเป็นจดหมายที่เขียนอย่างอ่อนน้อมและเต็มไปด้วยความเคารพจริงๆ

“มันเป็นสัมมนาเรื่องเวทมนตร์ไม่ใช่เหรอ แล้วแบบนี้พวกเราจะไปร่วมกับพวกเขาได้งั้นเหรอ”เนตรพอได้ยินแบบนั้นก็มีท่าที่กังวลใจออกมาให้เห็น พวกผู้เล่นสามารถใช้เวทมนตร์ผ่านสกิลออกมาได้ก็จริง แต่ความจริงแล้วพวกผู้เล่นไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์จริงๆเหมือนพวก NPC เสียหน่อย

“ดูเหมือนอาชีพของผมจะช่วยได้นะ”กวีตอบพลางเพ่งสมาธิเข้าไปในหัวของตัวเอง เหมือนกับตอนจะร่ายเวท อยู่ๆบทร่ายก็ผุดขึ้นมาในหัวเหมือนตัวเองท่องจํามาแล้วเป็นพันๆหมื่นๆรอบจนขึ้นใจ ความรู้พวกนี้ก็เช่นกัน มันผุดขึ้นมาในหัวราวกับกวีศึกษามันมาแรมปีแล้วไม่มีผิด เพราะแบบนั้นกวีก็เลยมั่นใจว่าสามารถร่วมงานสัมมนาได้อย่างไม่มีปัญหา แถมน่าจะเพิ่มความชื่นชอบที่มีต่อสมาคมจอมเวทอีกด้วย

“แล้ว….เรียกฉันมามีอะไรงั้นเหรอ”เนตรได้ยินว่ากวีไม่มีปัญหาเรื่องนั้นก็ถามเข้าประเด็นทันทีอยู่ๆก็เรียก เนตรเข้ามาพบคงต้องมีอะไรแน่ๆ

“ดูเหมือนงานนี้จะสามารถพาผู้ช่วยไปด้วยได้สองคน ไอช่าเป็นนักบวชที่ตอนนี้กําลังมีปัญหากับฝ่ายสมาคมจอมเวทองพาไปด้วยไม่ได้…”กวีมองมาทางเนตรเหมือนจะต้องการความช่วยเหลือ ผู้ติดตามเนี่ยไม่ใช่แค่เอาใครไปก็ได้หรอกนะ พวกเขาเป็นเหมือนไม้ประดับของผู้ได้รับเชิญ ยิ่งดูน่าเชื่อถือเท่าไหร่ผู้ถูกเชิญก็ยิ่งดูน่านับถือมากขึ้นด้วย

“งั้นอีกคนก็ให้นาตาลีไปสิ เธอเป็นจอมเวทที่ใช้เวทมนตร์ได้สิบเจ็ดสายแถมยังเปลี่ยนอาชีพเป็นจอมปราชญ์แล้วด้วย”เนตรได้ยินเช่นนั้นก็ตอบกลับออกไปอย่างง่ายดาย แค่พาเธอกับนาตาลีไปก็จบแล้วนี่นา ทําไมต้องคิดอะไรมากมายด้วย เธอเองช่วงหลังนี้ก็เข้าอีเวนท์เป็นว่าเล่น แถมเป็นผู้นําของกลุ่มผู้เล่นที่กําลังช่วยเหลือประชาชนด้วย รับรองว่าเป็นที่นับหน้าถือตาอย่างแน่นอน

“นาตาลีน่ะ…ต้องให้ไปอยู่แล้ว แต่เราต้องหาอีกคน” กวีถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะมองไปที่เนตรด้วยท่าทีหนักใจ

“เอ๊ะ…จะบอกว่าฉันไม่เหมาะสมงั้นเหรอ”เนตรเบิกตากว้างด้วยท่าที่ตกใจ อีกคนที่ว่าเนี่ยหมายถึงคนอื่นที่ ไม่ใช่เธอหรอกเหรอ นี่มันอะไรกันทําไมถึงมองข้ามเธอไปล่ะ หรือว่าเธอทําอะไรผิดอีกแล้วงั้นเหรอ ไม่สิ ก่อนหน้านี้ไม่ได้ทําพลาดอะไรนี่นา

“เนตร เธอเป็นผู้นําของเหล่านักผจญภัยที่คอยช่วยเหลือเมืองตามคําทํานายของนิโคลนะ จะไปร่วมสัมมนากับสมาคมจอมเวทได้ยังไง” กวีถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นเนตรทําท่าที่เหมือนจะร้องไห้ พออยู่ด้วยกันตามลําฟังแล้วชอบใช้นิสัยนี้ออกมาทุกที

“ก็…..ก็จริง แล้วจะให้ฉันช่วยอะไรล่ะ”เนตรโดนเตือนสติเข้าก็เหมือนเพิ่งจะนึกออก เธอพยักหน้าช้าๆก่อนจะถามไปทางกวีด้วยใบหน้าที่ยังดูหงอยๆไม่หาย

“เธอช่วยหาจอมเวทอีกคนที่จะไปร่วมสัมมนาให้หน่อย ถ้าเป็นคนที่มีความรู้เรื่องเวทมนตร์ของโลกนี้ได้จะดีมาก”ที่กวีต้องการคือผู้ช่วยที่สามารถคุยกับกลุ่มจอมเวทของโลกใบนี้ได้อย่างเท่าเทียม แม้อาชีพของกวีจะช่วยให้กวีมีความรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์ของโลกนี้อยู่เต็มสมองแล้ว แต่ผู้ช่วยที่พาไปเองก็จะให้น้อยหน้าไม่ได้ เพราะนี่ เป็นครั้งแรกที่ผู้เล่นกับ NPC ชั้นสูงจะได้เปิดอกพูดคุยประลองปัญญากัน

“เพราะคนเข้ามาใหม่เยอะสินะ นี่ใช้ฉันเป็นฝ่ายบุคคลเลยงั้นเหรอ”เนตรถอนหายใจออกมาก่อนจะนึกรายชื่อของสมาชิกทั้งหมดตอนนี้ขึ้นมาในหัว ไม่ใช่แค่คนที่มาจากกิลด์โพลีก้อนที่เธอไปทํางานก่อนหน้านี้ แต่ยังมีคนที่รับสมัครเข้ามาใหม่อยู่อีกเพียบ

“งั้นก็ต้องทําการทดสอบกันหน่อย”เนตรเดินไปนั่งที่โซฟาภายในห้องก่อนจะเริ่มเขียนข้อสอบเกี่ยวกับเวทมนตร์ของโลกใบนี้ขึ้นมา เนตรเป็นคนที่เพียงมองเห็นอะไรก็สามารถจดจําได้ทันที แม้จะไม่มีอาชีพช่วยเหมือนกวี แต่ก็สามารถตอบความรู้ที่มีในหนังสือต่างๆได้ในพริบตา เพราะงั้นการสร้างแบบทดสอบเลยไม่ใช่เรื่องยากอะไรสําหรับเนตรเลย

“ที่นี่การตกแต่งแปลกตามากเลยนะ”องค์ชายแฮโรลด์มองไปรอบๆร้านอาหารที่เพิ่งจะเคยเข้ามาเป็นครั้งแรกด้วยท่าที่สนอกสนใจไม่น้อย แม้จะรู้อยู่แล้วว่าเมืองทันดร้าเป็นเมืองที่ถูกนักผจญภัยเข้ามาซื้อกิจการไปกว่าครึ่งทําให้ร้านค้าต่างๆถูกตกแต่งในแบบของนักผจญภัยแทนที่จะเป็นแบบเดิม แต่องค์ชายก็ได้ยินมาเพียงคําเล่าลือเท่านั้นไม่เคยมาด้วยตัวเองมาก่อนเลย

“ร้านนี้เป็นของเพื่อนไอช่าเอง องค์ชายสั่งได้เต็มที่เลยนะไม่ต้องเกรงใจ”ไอช่ายิ้มกว้างพลางลากแฮโรลด์เข้าไปในร้านอย่างร่าเริง เพราะสงครามก่อนหน้านี้องค์ชายออกหน้าเป็นผู้สั่งการรบด้วยตนเอง แถมผลลัพธ์ก็ยังออกมาน่าชื่นชมองค์จักรพรรดิก็เลยให้องค์ชายออกมาพักผ่อนเสียบ้าง แถมช่วงนี้เดเนฟยังยุ่งกับการเตรียมงานสัมมนาด้วยทั้งสองคนก็เลยได้โอกาสหนีมาเที่ยวกันตามลําพังเสียที

“ไม่ต้องลําบากหรอก ผมเป็นถึงองค์ชายเชียวนะ”แฮโรลด์ได้ยินไอช่าบอกจะเลี้ยงก็ตอบโต้ไปด้วยท่าทีขำขันแทน

“ไม่ได้หรอก ที่นี่ใช้เงินของนักผจญภัยนะคะ องค์ชายมีเงินของนักผจญภัยพอจ่ายเหรอคะ”ไอช่ายิ้มกว้างด้วยท่าทีทะเล้นออกมาเสียอย่างนั้น แน่นอน NPC ไม่สามารถถือเงินของโลกความจริงได้ ต่อให้พวกเขาอยากทําการซื้อขายด้วยสกุลเงินของผู้เล่นก็ไม่สามารถทําได้ ต่อให้เป็นองค์ชายของอาณาจักรก็เหมือนไม่มีเงินติดตัวนั่นล่ะ

“งั้น….ก็ต้องรบกวนไอช่าแล้วล่ะ”แฮโรลด์ยิ้มเงื่อนๆออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ที่แท้เมืองทันดร้าแห่งนี้ก็ใช้เงินของนักผจญภัยนี่เอง ไม่นึกเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้ด้วย แต่จะว่าไปการมาเมืองทันดร้าก็ทําให้องค์ชายได้เปิดหูเปิดตาไม่น้อย ที่นี่นักผจญภัยมีจํานวนมากกว่าชาวเมืองปกติเสียอีก แต่ก็ไม่ได้มีการเบียดเบียนอะไรอย่างที่เคยกังวล นักผจญภัยกับประชาชนของเมืองต่างก็อาศัยร่วมกันได้เป็นอย่างดี และเหนือสิ่งอื่นใด เมืองทันดร้าเปลี่ยนไปมากจากเมืองท่าเล็กๆกลายเป็นเมืองแห่งการท่องเที่ยวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ อย่างร้านอาหารที่ไอช่าพามานี้ก็น่าตกใจมาก มันดูหรูหรากว่าร้านในเมืองหลวงเสียอีก ทําเอาองค์ชายอดที่จะสนใจไม่ได้ว่า อาหารของนักผจญภัยจะเป็นอย่างไร

“จริงๆแล้วไอช่าก็ไม่ต้องจ่ายเหมือนกันนั่นล่ะ เพราะเจ้าของร้านนี้เขาใจดีให้กินฟรีตลอดเลย”ไอช่าตอบพลางหัวเราะออกมาด้วยท่าที่ร่าเริง แต่ท่าทางเจ้าของร้านที่บังเอิญได้ยินคงไม่ร่าเริงไปกับไอช่าด้วยหรอก

“ใครบอกให้เธอกินฟรีกัน แต่เพราะเรียกเก็บเงินแล้วเธอไม่ยอมจ่ายต่างหาก”เรย์ ผู้มีร้านค้าต่างๆมากมายทั้งในโลกความจริงและโลกของเกมถอนหายใจออกมากับคําพูดของเพื่อนร่วมกิลด์ของตนเอง ไม่ใช่แค่ในเกมเท่านั้นไอช่าชอบมากินอาหารร้านของเรย์ฟรีๆตลอดเลย แต่เพราะไอช่าเป็นเหมือนป้ายโฆษณาเคลื่อนที่เรย์ก็เลยได้รับผลกําไรไปด้วยเท่านั้นเอง

“ไม่เห็นต้องพูดต่อหน้าองค์ชายเลยนี่นา”ไอช่าทําหน้ามุ่ยออกมาก่อนหันไปค้อนใส่เรย์ทันที

“องค์ชาย ยินดีต้อนรับสู่ร้านของผมครับ”เรย์เมินสายตาค้อนของไอช่าก่อนจะเดินเข้าไปทักทายแฮโรลด์ด้วยท่าทีนอบน้อมแทน เรย์และองค์ชายได้พบกันแล้วก่อนหน้านี้เรื่องการรับเป็นตัวแทนขนส่งเสบียงให้กับกองทัพและเป็นคู่ค้าขายอาวุธให้กับกองทัพด้วยเช่นกัน

“ท่านเรย์ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ เอาไว้วันหลังให้ผมตอบแทนค่าอาหารมื้อนี้ก็แล้วกันนะ”องค์ชายแฮโรลด์ยิ้มพลางมองเรย์ด้วยท่าที่ยิ้มแย้ม แม้จะได้ร่วมงานเพียงครั้งเดียว แต่เรย์ก็ทํางานได้ไวและมีประสิทธิภาพมาก เรื่องการขนส่งเสบียงแทบไม่มีปัญหาเลย แถมเรย์ยังต่อรองกับพวกสมาคมพ่อค้าได้อย่างเหนือชั้นอีกด้วย เล่นเอาพวกตาลงในสมาคมการค้าของอาณาจักรทริชเหงื่อตกกันไปเป็นแถวๆ ในใจขององค์ชายตอนนี้เลยมองเรย์เป็นบุคคลที่สมควรให้เกียรติมากทีเดียว

“ขอรับน้ําใจขององค์ชายเอาไว้อย่างยินดีครับ อาหารมื้อนี้ผมขอรับรองเป็นพิเศษเลยก็แล้วกัน รับรองว่าองค์ชายจะต้องพอพระทัยเป็นแน่”เรย์ยิ้มอย่างสุภาพก่อนจะพาองค์ชายแฮโรลด์และไอช่าเข้าไปนั่งในห้องส่วน วก่อนจะออกไปกําชับกับพ่อครัวและเด็กเสิร์ฟว่าดูแลห้องนี้เป็นอย่างดีห้ามขาดตกบกพร่องเป็นอันขาด

“แล้ว…เรียกมาทําไมงั้นเหรอ”หลังจากเรย์ออกไปสั่งงานคนงานของตัวเองเรียบร้อยแล้ว อยู่ๆไอช่าก็เดินตามเข้ามาในห้องทํางานของเรย์ที่นานๆจะเข้ามาสักทีหนึ่ง ท่าทางการได้เจอเรย์ที่ร้านนี้จะไม่ใช่เรื่องบังเอิญเสียแล้ว

“คิดว่ามันดีแล้วงั้นเหรอ….”เรย์ถามพลางมองไปทางไอช่าด้วยท่าที่จริงจัง แน่นอนเรย์ทราบดีว่าที่ไอช่าทําอยู่ตอนนี้เป็นหนึ่งในขั้นตอนแผนของกวีอย่างแน่นอน ในฐานะสมาชิกผู้ก่อตั้งเรย์เข้าใจเรื่องนั้นดีกว่าสมาชิกคนอื่นๆแน่นอน แต่การให้ไอช่าเข้าไปคลุกคลีกับองค์ชายแบบนี้ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งมันจะเป็นเรื่องดีจริงๆงั้นเหรอ

“เรย์ก็เป็นห่วงไอช่าเป็นเหมือนกันเหรอเนี่ย น่าตกใจจังเลย”ไอช่าหัวเราะออกมาพลางทําท่าล้อเลียนเรย์เสียอย่างนั้นเล่นเอาท่าทีของจริงจังของเรย์โดนทําลายทันที ปกติแล้วเรย์กับไอช่าไม่ค่อยจะญาติดีกันเท่าไหร่ อาจจะเพราะทั้งสองคนเป็นคนที่เด็กที่สุดในกลุ่มผู้ก่อตั้ง สมัยก่อนเลยดีกันเองอยู่บ่อยๆ ทําให้ทั้งไอช่าทั้งเรย์กลายเป็นคู่แรกๆที่ตีกันจนแยกออกจากกิลด์หลังจากกวีหายตัวไปเมื่อ 5 ปีก่อน

“ล้อเล่นน่า….ไอช่าไม่เป็นอะไรอยู่แล้วก็เป็นคําสั่งของพี่กวีนี่นา”ไอช่าหัวเราะจนพอใจก็ยิ้มออกมาทันที จริงๆแล้วไอช่าไม่ถนัดเรื่องการหลอกผู้ชายหรอก งานแบบนี้เป็นงานถนัดของผู้หญิงคนอื่นอย่างพวกพี่อ้อนหรือพี่นาตาลีมากกว่า แต่เพราะครั้งนี้องค์ชายดันถูกใจไอช่าเข้าก็เลยต้องเป็นไอช่าอย่างช่วยไม่ได้ แม้ไอช่าจะทําได้ ดีกว่าที่คิด แต่…ก็มีบางอย่างที่ไอช่าน่าจะรับมือไม่ได้แน่ๆและมันก็ทําให้เรย์รู้สึกกังวลตั้งแต่ให้ไอช่าเข้ามาตรงนี้แล้ว

“ฉันจะบอกคนในร้านนี้ให้ว่าถ้าเธอมาอีกก็ไม่ต้องคิดเงิน อยากมาก็มาแล้วกัน”เรย์ถอนหายใจออกมาก่อนจะเลิกพูดถึงเรื่องนี้ไป เพราะเรย์เองก็ไม่ต่างจากไอช่านักหรอก ถ้าเป็นคําสั่งของพี่กวีต่อให้มันเป็นคําสั่งที่ฝืนใจตัวเองเท่าไหร่เรย์ก็คงจะยินดีทําอยู่ดีเพราะเชื่อมั่นว่าพอทําลงไปแล้วผลลัพธ์มันจะออกมาดียังไงล่ะ เพราะงั้นเขาก็เลยว่าไอช่าอะไรที่เลือกแบบเดียวกันกับตนไม่ได้

“ไม่เห็นต้องบอกเลย ไอช่ารู้จักกับผู้จัดการร้านทุกร้านของเรย์หมดนั่นล่ะไปที่ไหนเขาก็ไม่คิดเงินไอช่าหรอก”ไอช่ายิ้มกว้างออกมาด้วยท่าทีทะเล้นก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปปล่อยให้เรย์กุมขมับอยู่ในห้องอยู่คนเดียว