Guild Master จอมราชันโลกออนไลน์ - ตอนที่ 138

ตอนที่ 138

ตามเกม

” เมื่อ….สองปีก่อน” โยธินมองไปทางกวีด้วยท่าทีสงสัย เจอกันเมื่อ 2 ปีที่แล้วงั้นเหรอ ถึงแม้เขาจะเป็นคนความจําดีก็เถอะ แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะจําได้ทุกคนที่เจอกันแบบเนตรเสียด้วย แต่ไม่ทราบทําไมในหัวของโยธินถึงได้รู้สึกคาใจกับใบหน้าของกวีแปลกๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างพยายามสะกิดให้เขาจําได้

” ท่าน…”โยธินมองใบหน้าของกวีอยู่พักหนึ่งก็เหมือนจะนึกอะไรออก เหมือนว่าใบหน้าของกวีจะเป็นใบหน้าที่เหมือนกับคนสําคัญอย่างมาก แม้แต่ตัวโยธินเองก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอง่ายๆ

“เอ่อ….ท่านมากะทันหันแบบนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ” เหมือนว่าโยธินจะพอนึกออกแล้วว่า กวีคือใคร ทําไมถึงมากับคุณเอกภพได้ รวมถึงเขาสมควรทําตัวแบบไหนกับกวีด้วย

“คุณกวีมีเรื่องอยากจะคุยเกี่ยวกับลูกชายแกน่ะสิ” เอกภพว่าพลางมองโยธินด้วยท่าทีตําหนิ ตัวโยธินนั้นเป็นนักธุรกิจมีชื่อเสียงไม่น้อย ปกติแทบไม่ต้องเกรงใจใคร แต่พออยู่ต่อหน้าเอกภพกลับเหมือนเป็นเพียงลูกน้องเสียอย่างนั้น แต่เอกภพกลับเรียกกวีว่า คุณช่างเป็นเรื่องที่แปลกจริงๆ

“ลูกชายของผมเหรอครับ”โยธินกลืนน้ําลายลงคอด้วยท่าที่หวั่นๆ ลูกชายของเขาเองก็โตแล้ว มีการมีงานทําเป็นผู้เป็นคน จริงๆเป็นคนฉลาดเรียนรู้ได้เร็วรู้ว่าอะไรควรทําไม่ควรทํา ไม่ใช่คนที่จะล่วงเกินคนระดับสูงกว่าแน่ๆ แต่…ลูกชายของเขาไม่รู้จักกวี ก็เลยอาจจะล่วงเกินไปโดยไม่รู้ตัว

“ลูกชายของผมไปทําอะไรเข้าเหรอครับ แค่บอกผมมาผมจะจัดการให้เอง”โยธินเบิกตากว้างด้วยท่าที่ตกใจ ไม่ใช่แค่นั้นมือของเขาถึงกับสั่นเทาน้อยๆเพราะกลัวว่าจะเป็นเรื่องใหญ่

“เมื่อเช้าลูกชายคุณส่งคนไปดักทําร้ายเพื่อนของผมเท่านั้นเอง” กวีตอบพลางเปิดมือถือขึ้นมา ตอนนี้เมฆส่งรูปของพวกที่ไปดักทําร้ายเนตรมาตามที่สั่งแล้ว แม้จะไม่ใช่หลักฐานว่าบุตรชายของโยธินทําจริงหรือเปล่า แต่กวีก็สามารถยืนยันได้ว่ามีเรื่องแบบนี้ขึ้นจริง

” ปะ….ไปตามไอ้ลูกบ้านั่นลงมาเดี๋ยวนี้ บังคับออกจากเครื่องสร้างโลกเสมือนจริงมาเลย”โยธินไม่ทันจะได้ดูรูปก็สั่งให้คนใช้ในบ้านไปตามบุตรชายลงมาทันที ไม่จําเป็นต้องมีหลักฐานอะไรทั้งนั้น ต่อให้กวีสร้างเรื่องขึ้นมาก็ไม่เกี่ยว เขาจําเป็นต้องฟังและเชื่อฟังเท่านั้น

“คะ…ครับ” เหล่าคนใช้ยังไม่หายซึ้งที่เห็นคุณผู้ชายของบ้านเกรงอกเกรงใจเด็ก รุ่นลูกขนาดนั้นก็โดนสั่งให้ไปตามคุณหนูลงมาเสียแล้ว แถมยังสั่งให้บังคับออกมาจากเครื่องสร้างโลกเสมือนจริงอีกต่างหาก ไม่ใช่ว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องที่คุณหนูไม่ชอบที่สุดเลยหรอกหรือ

.

.

.

“ป๊า มีอะไรเหรอ ถึงกับต้องบังคับผมออกมาเลย”ใช้เวลาไม่กี่อึดใจ หัวหน้ากิลด์โพลีก้อน ก็เดินลงมาที่ห้องรับแขกของบ้านด้วยสภาพไม่พอใจนัก แต่พอเดินออกมาเขากลับพบว่ามีคนคุ้นตาคนหนึ่งเข้ามานั่งในบ้านของตนเสียอย่างนั้น

“นั่นมันหัวหน้ากิลด์บูรพาไม่ใช่เหรอ…หรือว่าจะเข้ามาคุยเรื่องของเนตร” หัวหน้ากิลด์โพลีก้อนถามพลางนั่งลงตรงหน้ากวีด้วยท่าที่นิ่งๆ เขาทราบดีอยู่แล้วว่าเนตรลาออกไปเข้ากิลด์ไหน เรื่องที่เนตรเคยเป็นคนของกวีมาก่อนเข้าหูเขามาตั้งแต่ภาพของกวีถูกเผยแพร่ออกไปในกิจกรรมยักษ์แห่งหุบเขากระดูกแล้ว

“น่าเสียดายนะ พวกเราคงปล่อยแหล่งข้อมูลของพวกเราไปให้นายไม่ได้ ถึงจะตะเกียกตะกายมาถึงบ้านฉันก็ไม่ช่วยอะไรหรอกนะ” หัวหน้ากิลด์โพลีก้อนยิ้มบางๆออกมาเหมือนกําลังถือไพ่เหนือกว่า การที่กวีมาพบเขาที่นี่น่าจะเพราะต้องการขอร้องเรื่องเนตรแน่ๆ

“โยธิน…”เห็นบุตรชายของโยธินเหมือนจะเข้าใจผิดไปไกลเรื่อยๆก็เลยทําให้เอกภพเริ่มหมดความอดทน เจ้าเด็กนี่เริ่มจะลามปามเกินไปแล้วไม่ใช่หรือไง

ตึง…

“ไอ้ลูกไม่รักดี รู้หรือเปล่าว่าอยู่ต่อหน้าใคร”โยธินที่กําลังอึ้งเพราะอยู่ๆลูกชายก็ลงมาข่มกวีแทบจะทันทีรีบทุบโต๊ะเสียงดังสนั่นด้วยท่าที่โมโห เล่นเอาหัวหน้ากิลด์โพลีก้อนที่ไม่ทราบเรื่องทราบราวมาก่อนได้แต่มองบิดาของตนด้วยใบหน้างงๆเท่านั้น

“รีบก้มหัวขอโทษเดียวนี้ นี่มันเพราะฉันปล่อยแกเล่นมากเกินไปสินะ”โยธินต่อว่าบุตรชาย ก่อนจะลุกขึ้นไปกดหัวบุตรชายของตนให้ก้มลงไปกับพื้น ไม่รู้จักกวีก็ยังพอว่า แต่มันไม่รู้จักคุณเอกภพด้วยนี่มันอะไรกัน ต่อให้คนที่คุณเอกภพพามาจะเป็นขอทาน มันก็ไม่ควรแสดงท่าที่แบบนี้ต่อหน้าคุณเอกภพ

“ป๋าอะไรกัน ทําไมต้อง” หัวหน้ากิลด์โพลีก้อนโดนกดลงกับโต๊ะยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่ ทําไมพ่อต้องเกรงใจไอ้หัวหน้ากิลด์บูรพาขนาดนั้นด้วย

” ฟังนะ…”โยธินก้มหัวลงไปกระซิบอะไรบางอย่างให้บุตรชายของตนเองฟัง ยิ่งได้ฟังใบหน้าของหัวหน้ากิลด์โพลีก้อนก็ยิ่งซีดเผือดขึ้นเรื่อยๆ

”เป็นไปไม่ได้ ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน…” หัวหน้ากิลด์โพลีก้อนเหมือนจะยังไม่ยอมรับความจริงรีบหันไปมองบิดาของตน แต่ตอนนี้ปากของเขาก็ไม่กล้าข่มอะไรกวีอีกแล้ว

“คุณเอกภพ ขอโทษด้วยจริงๆครับ ผมสั่งสอนลูกชายไม่ดีเอง”โยธินปล่อยลูกชายของตนแล้วยืนตัวตรงก่อนจะก้มหัวให้เอกภพและกวีด้วยท่าทีสํานึกผิด ไม่เกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้านี้แล้ว แค่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ก็เลวร้ายพอแล้ว

“คุณกวี เรื่องนี้เอายังไงดีครับ” เอกภพไม่รับคําขอโทษของโยธินแต่กลับไปถามกวีที่อยู่ข้างๆแทน

“ไม่เป็นไร ครั้งนี้ถือว่าลูกชายของคุณโยธินไม่รู้จักผมก็แล้วไปเถอะ” กวียิ้มบางๆออกมาเหมือนไม่รู้สึกโกรธอะไร เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อเรียกร้องหรือเอาเรื่องอะไรอยู่แล้ว

“ก็แค่นับจากนี้ไปอยากจะให้ท่านหัวหน้ากิลด์โพลีก้อนเล่นกันตามเกมเท่านั้นเอง การเล่นงานคนนอกเกมมันไร้ศักดิ์ศรี” กวีต่อว่าหัวหน้ากิลด์โพลีก้อนต่อหน้าพ่อของเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และอ่อนโยนเสียอย่างนั้น แต่ถึงอย่างนั้นหัวหน้ากิลด์โพลีก้อนก็ไม่มีท่าทีจะโกรธเลย

“ได้ครับ….เรื่องของเนตรผมจะไม่ยุ่งอีกแล้ว ไม่สิ จะให้พวกเราไปเป็นกิลด์พันธมิตร เอ๊ย เป็นกิลด์ย่อยของกิลด์บูรพาก็ยังได้ครับ” หลังจากได้ยินสิ่งที่บิดากระซิบข้างหู ท่าทีของหัวหน้ากิลด์โพลีก้อนก็เปลี่ยนไปทันที แถมยังเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าอีกต่างหาก

“ไม่จําเป็น ผมมาในวันนี้ก็เพื่อปกป้องเพื่อนของผมเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นๆหลังจากนี้ก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามเกมก็พอ”กวีตอบพลางลุกขึ้นยืนช้าๆ อย่างน้อยตอนนี้โยธินก็สามารถถอนหายใจอย่างโล่งอกได้แล้ว เพราะกวีบอกว่าจะไม่เอาเรื่อง

“ครับ เข้าใจแล้วครับ” หัวหน้ากิลด์โพลีก้อนก้มหัวผงกๆเพื่อตอบรับคําพูดของกวีทันที ไม่นึกเลยว่าตนเองจะไปล่วงเกินคนไม่ควรจะล่วงเกินเข้าซะแล้ว

”…” หลังจากกวีจัดการเรื่องทั้งหมดจบแล้วพวกกวีก็แยกกันไปเที่ยวกับพวกเจต่อ ส่วนเนตรที่ออกมาทําธุระข้างนอกก็ได้แต่ยืนนิ่งหน้าบ้านของตัวเองเพราะไม่ทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“เนตร…ไม่สิคุณเนตร” ไม่ทราบทําไมพอกลับที่บ้านของตนเอง เนตรถึงได้พบว่ามีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่มายืนรออยู่ที่หน้าบ้านตัวเองเสียอย่างนั้น แถมคนที่นําอยู่ด้านหน้ายังเป็นหัวหน้ากิลด์โพลีก้อนอีกต่างหาก

” หัวหน้า มีอะไรงั้นเหรอคะถึงได้มาหากะทันหันแบบนี้”เนตรถามออกไปด้วยท่าทีตกใจ เมื่อตอนสายยังส่งคนมาดักทําร้ายตนเองอยู่เลยทําไมตอนเย็นถึงมาเข้าแถวกันหน้าบ้านตัวเองซะแล้วล่ะ

“เอ่อ…คุณเนตรอย่าเรียกผมว่าหัวหน้าเลย ตอนนี้เราไม่ใช่เจ้านายกับลูกน้องกันแล้วนะ” หัวหน้ากิลด์โพลีก้อนว่าพลางยิ้มเจื่อนๆออกมา

“จริงๆแล้ววันนี้มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ผมก็เลยอยากจะมาขอโทษคุณเนตรด้วยตัวเอง จริงสิคุณเนตรย้ายไปอยู่กิลด์ใหม่อาจจะทํางานได้ไม่สะดวก เอาอย่างนี้ดีไหม ให้ลูกมือเก่าของคุณเนตรติดตามไปทํางานกับคุณเนตรด้วยดีหรือเปล่า” หัวหน้ากิลด์โพลีก้อนยิ้มกว้างก่อนจะผายมือไปทางพนักงานสาว 3 คนที่เนตรเคยสอนงานเอาไว้ให้ อยู่ๆท่าทีของหัวหน้ากิลด์โพลีก้อนก็เปลี่ยนไปแบบนี้มีหรือที่เนตรจะดูไม่ออก

” ค่ะ ไม่มีปัญหา” แม้จะทราบแล้วว่าเป็นฝีมือกวีแน่ๆ แต่เนตรก็ยังอดสงสัยไม่ได้ อย่างที่บอกกับเมฆไป กวีไม่ใช่คนที่จะกดดันหัวหน้ากิลด์โพลีก้อนได้แน่ๆ สมัยก่อนกวีเป็นเด็กกําพร้าที่โตมากับเมฆเท่านั้น เป็นเพียงเด็กร้านเกมในร้านพี่วินที่เริ่มหากินกับเกมจนสร้างเนื้อสร้างตัวได้ แล้วคนแบบนั้นจะไปกดดันเจ้าของธุรกิจที่มีเงินมากมายมหาศาลได้ยังไง ระหว่างที่กวีหายตัวไป 5 ปีนี้มันต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างไม่ผิดแน่

” จริงเหรอครับ…ช่างน่ายินดีจริงๆ หวังว่าหัวหน้าคนใหม่ของคุณเนตรจะยินดีรับของขวัญของพวกเรานะครับ” หัวหน้ากิลด์โพลีก้อนว่าพลางยิ้มออกมาอย่างโล่งอก แม้กวีจะไม่ได้เอาเรื่องอะไรตน แต่เขาและพ่อไม่สามารถอยู่แบบนิ่งเฉยได้จริงๆ อย่างน้อยก็อยากขอขมากวีผ่านทางเนตรก็ยังดี

“ยิ่งมองหัวหน้ากิลด์โพลีก้อน เนตรก็ยิ่งไม่เข้าใจ ต้องเป็นคนระดับไหนกันถึงทําให้ คนอย่างหัวหน้ากิลด์โพลีก้อนนอบน้อมได้ขนาดนี้