GREAT DOCTOR LING RAN - ตอนที่ 757

“คนจํานวนมากได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร”มาหยานลินที่ตามหลิงรันไปโรงพยาบาลโดยรู้ว่าพวกเขากําลังจะได้ทํางาน

ไม่ว่าผู้ป่วยจะได้รับบาดเจ็บประเภทใด เขาก็จะต้องรับมือกับงานที่เหนื่อยและไร้ค่าที่สุดอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ของโรงพยาบาลการกุศลเกาเจ๋งก็เกือบจะหายตัวไป ตอนนี้เหลือพยาบาลและเจ้าหน้าที่ดูแลเพียงไม่กี่คน หม่าหยานหลินทําได้แค่จินตนาการถึงน้ําหนักของมันทั้งหมด

เชฟ Zhu ซึ่งเป็นล่ามชั่วคราวด้วยกระทะบนหลังของเขา ตะลึงเมื่อเขาเข้ามาและเห็นผู้ป่วยที่คร่ําครวญ เขากระซิบคําถามบางอย่างก่อนจะลุกขึ้นและพูดว่า “ที่นี่มีผู้ป่วยบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ บางคนถึงกับบ้านล้มทับ บางคนตกจากกุ้งฉางตอนทํางาน และบางคนตกจากม้าของพวกเขา”

“งั้น คนไข้เหล่านี้ล้วนมีอุบัติเหต? ทั้งหมด?” มาหยานลินรู้สึกประหลาดใจมากขึ้น

“มันไม่ได้เกิดขึ้นในวันเดียว แต่ผู้ป่วยเหล่านี้เพิ่งมารวมกัน เนื่องจากเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ขาดแคลนเช่นนี้ อาสาสมัครจึงรวบรวมพวกเขาในห้องโถงเพื่อแก้ปัญหาในครั้งเดียว”

หม่าหยานหลินมองไปที่ห้องโถงของคลินิกในชนบทเล็กๆ เขามีใบหน้าที่ดูคลื่นไส้ “อาสาสมัครที่มาช่วยเหลือไม่ใช่แม้แต่หมอ”

“หมอหายไปหมดแล้ว เราจึงต้องหาวิธีย้ายผู้ป่วยที่บาดเจ็บสาหัสออกไปจากที่นี่” เชฟอู่ถาม คําถามอีกสองสามข้อ กลับมาและยักไหล่ เขากล่าวว่า “มันเหมือนกับวันสิ้นโลก ตอนนี้มีผู้บาดเจ็บอย่างน้อยหนึ่งร้อยคนที่มีระดับการบาดเจ็บต่างกัน พวกเขาทั้งหมดต้องได้รับการดําเนินการอย่างเร่งด่วน…”

หม่าหยานหลินได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ

“เกิดอะไรขึ้น?”

“โอ้ ไม่มีอะไร ฉันหมายถึง…” มาหยานลินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “นี่ยังห่างไกลจากคัมภีร์ของศาสนาคริสต์ นี่คือสิ่งที่โรงพยาบาลระดับอุดมศึกษาขนาดใหญ่เกรด A ในประเทศจีนรับมือทุกวัน”

“อะไร?”

“เรามีหมอสองคน คนไข้ร้อยคน อาสาสมัครที่ไม่มีประสบการณ์สองสามคน และพยาบาลอีกหลายคน ใช่ไหม เรายังมีเตียงในโรงพยาบาลเพียงพอหรือไม่” มาหยานลินเม้มปากแล้วพูดว่า “ก่อนมาบราซิล เราทําเรื่องแบบนี้ทุกวัน เอาล่ะ พับแขนเสื้อขึ้น”

มาหยานลิ้นกล่าวขณะนําเชฟไปยังกลุ่มผู้ป่วย พวกเขาตรวจสอบแท็กบนข้อมือของผู้ป่วยทีละคนและทําการตรวจเพิ่มเติม หลังจากที่เขาเห็นสภาพของโรงพยาบาลแล้ว เขาก็หมดศรัทธาในการจําแนกประเภทอาสาสมัครของผู้ป่วย

“หมอไปหมดแล้ว…? คุณชาวบราซิลรู้วิธีจัดการกับสิ่งต่าง ๆ อย่างแน่นอน” มาหยานลินกล่าวขณะที่เขาส่ายหัว

เชฟจุหัวเราะคิกคัก “ฉันไม่ใช่คนบราซิล นอกจากนี้ แพทย์มีสถานะสูง เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะอยู่ที่นี่

มาหยานลิน เหลือบมองไปด้านข้างที่เชฟจั“แต่เราเองเป็นหมอไม่ใช่เหรอ”

“มันใช้คําผิด ขอโทษนะ” เชฟ ไอสองสามครั้งแล้วพูดว่า “เวลาแบบนี้ หมอจากจีนน่าเชื่อถือที่สุด”

“เราไว้ใจได้ แต่มีคนไร้ประโยชน์บางคนที่พึ่งพาไม่ได้” มาหยานหลินพูดขณะตรวจดผู้ป่วย

ในเวลานี้ หลิงรันกลับมาจากห้องผ่าตัด และเขาก็มาพร้อมกับสาวสวยชื่อเซเลน่า ซึ่งแต่งตัวในชุดเมด งานของเธอคือการเป็นล่าม

“ห้องผ่าตัดยังใช้ได้อยู่ ตอนนี้มีพยาบาลแค่สองคน ปล่อยข้างนอกหนึ่งคน ฉันจะเข้าไปข้างใน ยังไงก็เถอะ เซเลน่าจะเป็นพยาบาลศัลยกรรมของเราชั่วคราว” หลิงรันตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เขามองไปรอบๆอีกครั้ง เลือกผู้ป่วยรายหนึ่ง และเรียกครอบครัวของผู้ป่วยว่า “เราจะส่งเขาไปที่ห้องผ่าตัดก่อน ส่งผู้ป่วยทั้งหมดกลับไปที่ห้องของพวกเขา”

“สิ่งนี้จะไม่ทํา” ทันใดนั้น อาสาสมัครผู้ดูแลโรงพยาบาลก็ยืนขึ้น เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคน และเธอดูสง่างามมาก เธอกล่าวว่า “เราสามารถดูแลผู้ป่วยได้ก็ต่อเมื่อเรารวบรวมพวกเขาไว้ในที่เดียว ตอนนี้ เราขาดกําลังคน ไม่มีใครรู้ว่าพายุและน้ําท่วมจะนานแค่ไหน ในช่วงเวลานี้ เฮลิคอปเตอร์ไม่สามารถมา…”

“การรวมตัวผู้ป่วยจะเพิ่มความเสี่ยงในการติดเชื้อ โรงพยาบาลนี้ขาดยาเพียงพอ ดังนั้นให้ส่งผู้ป่วยกลับห้อง” หลิงรันยินดีที่จะพูดมากขึ้นอีกเล็กน้อยเมื่อเขาอธิบายทางการแพทย์ แต่น้ําเสียงของเขาแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย

หญิงวัยกลางคนสูดหายใจเข้าสองครั้ง เธอเริ่มกังวลเล็กน้อยแต่ก็ยืนกราน “เรามีอาสาสมัครทั้งหมด 5 คน และเราต้องดูแลผู้ป่วยหลายร้อยคน หากเราแยกย้ายกันไปคนละห้อง…เราไม่ใช่พยาบาลวิชาชีพ…”

“ให้สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยช่วย และบอกผู้ที่มีอาการบาดเจ็บเล็กน้อยดูแลตัวเองด้วย” หลิงรันอยู่ในแผนกฉุกเฉินมานานกว่าหนึ่งปีแล้ว เขาไม่เพียงแต่ทําศัลยกรรมและการรักษาฉุกเฉินเท่านั้น แต่ยังได้ฟังผู้อํานวยการฮวงพูดคุยเกี่ยวกับเทคนิคบางอย่างแพทย์ทหารคุ้นเคยกับสถานการณ์เช่นนี้มานานแล้ว และพวกเขามีแผนมากมายที่จะจัดการกับมัน

อันที่จริง ถ้าไม่มีแพทย์มาช่วยในเวลาอันสั้น การผ่าตัดของหลิงรันในโรงผ่าตัดจะต้องผ่านการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเช่นกัน

ตัวอย่างเช่น เขาจะไม่ทําการผ่าตัดให้เสร็จสิ้น แต่จะให้ความสําคัญกับการช่วยชีวิตและรักษาสภาพของผู้ป่วยให้คงที่

โรงพยาบาลการกุศลเกาเจ๋งปัจจุบันไม่ใช่โรงพยาบาลที่มีสิ่งอํานวยความสะดวกครบครัน การขาดบุคลากรทางการแพทย์ โดยเฉพาะการขาดยา ผลิตภัณฑ์จากเลือด และวัสดุสิ้นเปลืองทางการแพทย์ ทําให้ความสามารถของโรงพยาบาลในการรับประกันความปลอดภัยของผู้ป่วยลดลงอย่างมาก

ปัจจุบันปัญหาหลักของโรงพยาบาลคือการขาดการคมนาคมขนส่ง

เนื่องจากพายุในคิวบาทาวน์ เฮลิคอปเตอร์ไม่สามารถบินขึ้นหรือลงจอดได้เลย รถเอสยูวีและรถปิคอัพธรรมดาไม่สามารถขับผ่านโคลนไปได้ไกลกว่าหกสิบไมล์ ซึ่งเป็นรถยนต์ธรรมดาที่น้อยกว่ามาก เฉพาะรถบรรทุกขนาดใหญ่เท่านั้นที่จะผ่านโคลนได้ และจะสําเร็จหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับทักษะการขับขี่ของผู้ขับขี่และสภาพกลไกของยานพาหนะด้วย

สิ่งสําคัญที่สุดคือตอนนี้คิวบาทาวน์ตั้งอยู่บนที่สูง อย่างน้อยก็ไม่โดนน้ําท่วมและโคลนถล่ม เมื่อมีคนขับรถออกไป พวกเขาอาจวิ่งเข้าไปในส่วนของถนนที่ล้อมรอบด้วยน้ําท่วมและโคลน นี่เป็นปัญหาของความน่าจะเป็น ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้แม้ว่าคนขับจะมีรถคุณภาพดีหรือคนขับมีทักษะในการขับขี่ที่ดีก็ตาม

แม้แต่ยูนิมือกพวกมันก็ยังทําอะไรไม่ถูกเมื่อเจอดินถล่มหรือเจอถนนหลังเกิดดินถล่มหรือดินถล่มที่ดินจะกองทับถมกันเป็นจํานวนมาก เพราะมันจะทําให้เกิดปัญหาจริงๆ
ปัญหาดังกล่าวเพิ่มความเสี่ยงของการขนส่ง จึงทําให้ไม่สามารถขนส่งผู้ป่วยไปยังเมืองคิวบาได้

หลิงรันยังตระหนักว่าเขาจะต้องผ่านช่วงเวลาที่ยาวนานด้วยการจัดสรรยาและอุปกรณ์การแพทย์ให้เพียงพอ ดังนั้นเขาจึงมีความแน่วแน่มากเมื่อเผชิญหน้ากับอาสาสมัคร

อาสาสมัครที่ยืนอยู่ตรงข้ามหลิงรันมองมาที่เขาและไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านเขาอีกต่อไป

“ตกลง คุณเป็นหมอคนเดียวที่นี้ เราจะฟังคุณ” อาสาสมัครหญิงวัยกลางคนถอนหายใจแล้วพูดว่า “ฉันชื่อจูเลีย เรียกฉันว่าจูลี่ก็ได้ เราควรทําอย่างไรดี”

“จัดระเบียบและทําความสะอาดวอร์ด ทํารายการยาและเวชภัณฑ์ในห้องเก็บของ จากนั้นย้ายผู้ป่วยไปที่วอร์ด สร้างความเชื่อมโยงกับโลกภายนอก จะเป็นการดีที่สุดถ้าเป็นโทรศัพท์ผ่านดาวเทียม” หลิงรันส่งข้อมูลที่เขาเรียนรู้จากผู้อํานวยการฮวงออกมา เขาตรวจคนไข้คร่าวๆ และเข้าไปในห้องผ่าตัด

“ผู้ป่วยมีอาการบาดเจ็บที่ท้อง และไหล่ของเขารู้สึกเจ็บมาก เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่ไม่มีเครื่องเอ็กซ์เรย์ที่นี่” นางพยาบาลพูดสองสามคํา และเซเลน่าแปลให้หลงรัน

เพียงไม่กี่วินาที สภาพแย่ๆ ของโรงพยาบาลก็ถูกเปิดเผย

โชคดีที่รังสีเอกซ์สามารถถูกแทนที่ด้วยทักษะของระบบการจําลองร่างกายที่หลิงรันถือครองอยู่ เขาพยักหน้า มองไปทางขวาเป็นนิสัย ขมวดคิ้ว และถามว่า “วิสัญญีแพทย์อยู่ที่ไหน?”

“กําลังมาถึง “เซเลน่าพูดขึ้นมา

หลิงรันเป็นคนเคร่งขรึม แต่เขาก็ยังหล่อเหลาในความสงบเสงี่ยมนั้นอยู่ดี