GREAT DOCTOR LING RAN - ตอนที่ 743

เวลาสี่โมงเช้าและหยหยวนอยู่ที่น้ําพุ เธอรวบผมหางม้าขณะนั่งข้างน้ําพุและป้อนอาหารห่านขาวตัวใหญ่ด้วยมือที่สั่นเทา เธอให้อาหารในขณะที่เธอบ่นเบาๆ “จ้าวห่าน แกโชคดีมาก ดูตัวเอง ไม่ต้องทําอะไร แต่มีอาหารให้กินเมื่อแกเพิ่งจะนอน จะกินอะไรก็ได้ตามใจชอบ และแกไม่มีหัวหน้ามาคอยควบคุมทํานั้นนี้นั้น และแกไม่มีเจ้านายที่ขอให้แกทํางานให้เสร็จ…”

ห่านขาวตัวใหญ่กัดอาหารสองคําแล้วหันกลับไปอย่างเกียจคร้าน

หยูหยวนยืนกรานที่จะหันหัวของห่านขาวตัวใหญ่ไปรอบๆ แล้วพูดว่า “จ้าวห่าน ทําตัวดีๆ ให้ดี เมื่อฉันให้อาหารแกแล้ว แกไม่อยากกิน เกิดอะไรขึ้น แกก้าลังรอให้เด็กๆ ป้อนอาหารแกอยู่สินะ นั้นร่วมถึงขนมด้วย ของขบเคี้ยวไม่ดีต่อร่างกาย อย่าลืมสิ่งที่หมอพูดเกี่ยวกับอาการท้องอืดของแกด้วย หากแกไม่ทานอาหารที่เหมาะสมและกินแต่ของว่าง แกก็จะกลายเป็นห่านห่วงยาง เข้าใจไหม”

ห่านขาวตัวใหญ่เหลือบมองเธออีกครั้งก่อนที่มันจะหลับตาลงอย่างลําบาก

“ไม่มีทาง, จ้าวห่าน แกมองมาที่ฉันหรือเปล่า ฉันใจดีพอที่จะเลี้ยงแก แต่แกไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉัน…”หยูหยวนเริ่มโกรธเมื่อเธอพูดและเสียงของเธอเริ่มสัน

“ห่านตัวนี้อาจจะแค่ต้องการนอน” ได้ยินเสียงแว่วมาแต่ไกล

ในความมืดมิด แพทย์ที่สวมเสื้อคลุมสีขาวสกปรกเดินออกไป และนั่นเป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรมทั่วไป หลี่เจียฮวง

หลี่เจียงฮวง ผอมเล็กน้อยและใบหน้าของเขาดูเหี่ยวย่น เขาเข้าโรงพยาบาลช้ากว่าหยูหยวนหนึ่งปี และเขาสามารถขึ้นมาเป็นหัวหน้าแพทย์ประจําบ้านได้อย่างรวดเร็ว ถ้าเขาทํางานต่อไปอีกครึ่งปี เขาจะมีคุณสมบัติที่จะเป็นแพทย์หลักก็เป็นได้

เมื่อเทียบกับหยูหยวน อาชีพของ หลี่เจียงฮวงนั้นราบรื่นกว่ามาก เนื่องจากสถานะและรายได้ของแผนกศัลยกรรมทั่วไปนั้นสูงกว่าแผนกฉุกเฉินเล็กน้อย หลี่เจียงฮวงรู้สึกเหนือกว่าต่อหน้าหยูหยวนเสมอ นอกจากแผนกฉุกเฉินแล้ว ยังมีแผนกไม่กี่แผนกที่แผนกศัลยกรรมทั่วไปจะดูถูกเห ยียดหยามได้ ไม่ว่า หลี่เจียงฮวงจะเต็มใจหรือไม่ก็ตามเขาทําได้แค่ไปหา Yu Yuan และอวดเท่านั้น

หยุหยวน มักจะไม่ชอบ หลี่เจียงฮวงดังนั้นในเวลานี้เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทางที่น่าพอใจให้เขา เธอเหลือบมองเขาด้วยความรังเกียจ “คุณคิดว่าทุกคนขี้เกียจเหมือนคุณหรือเปล่า เฮ้ คราบเหลืองบนเสื้อคลุมสีขาวของคุณเป็นอย่างไรบ้าง”

หลี่เจียงฮวงเดิมต้องการจะโต้กลับ แต่เขาคิดอะไรบางอย่างและก้มศีรษะลง จากนั้นเขาก็เห็นว่าส่วนล่างของเสื้อคลุมของเขาเต็มไปด้วยคราบเหลือง

หลี่เจียงฮวงจําได้สองสามวินาทีก่อนที่เขาจะแสดงความรังเกียจ เขาถอดเสื้อคลุมสีขาวออกทันทีและส่ายหัวในขณะที่พูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าฉันได้คราบพวกนี้มาได้ยังไง”

“คุณไปผ่าตัดลําไส้ของใครมาหรือเปล่า?” หยูหยวนมองไปที่รูปร่างของคราบสกปรกและเลียนแบบการระเบิดด้วยมือของเธอ เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “มันมาที่คุณในรูปของขีปนาวุธและมันเป็นเรื่องปกติที่มันจะกระเด็นไปทุกที่ ก่อนหน้านี้ฉันเห็นผู้ป่วยรายหนึ่งซึ่งอุจจาระของเขาพุ่งออกมาจากลําไส้ใหญ่และกระเด็นไปที่ผนังและพวกเขาค่อนข้างยืดหยุ่นได้ในที่สุดพวกมันก็เด้งกลับ กระแทกแผ่นหลังของหมอ…”

“เอาล่ะ ฉันต้องกลับแล้ว…” หลี่เจียฮวงทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงหันหลังเดินออกไปก่อนจะพูดว่า “อย่าทรมานสวนน้ําหอม ห่านก็ต้องนอนด้วย คุณกําลังให้อาหาร มันเป็นอาหารที่เหมาะสมตอนสี่โมงเช้า แม้แต่ห่านธรรมดาก็ยังกินไม่ได้ บอกเลย มันรักคุณมากโดยไม่กัดคุณ”

“พล่าม * t” หยูหยวน ตบห่านขาวตัวใหญ่ “ฉันต้องมาทํางานตอนตีสี่ แล้วแกอยากนอนแต่ไม่อยากกินข้าว?”

ห่านขาวตัวใหญ่กําลังหลับสนิท มันตื่นขึ้นมาด้วยการตบ และเมื่อมันอยากจะอ้าปากกัดใครก็ตามที่ดี มันเห็นหยูหยวนดังนั้นมันจึงรู้สึกผิดและก้มศีรษะที่เชื่องของมันลง

หลี่เจียงฮวงพูดว่า “ห่านมันไม่รู้อะไรหรอก คุณต้องไปทํางานตอนตีสี่ แต่ไม่มีอะไรผิดปกติกับการที่มันหลับในเวลานี้ นอกจากนี้ แผนกฉุกเฉินของคุณยุ่งขนาดนั้นเลยหรอ คุณเลยต้องทํางานในเวลานี้หรือไม่?”

หยูหยวนถอนหายใจ “ช่วงนี้หมอหลังต้องการหยุดพักสักสองสามวัน ตอนนี้เราต้องเติมเตียงในโรงพยาบาลเพิ่มนะ…”

“เติมเตียงอย่างงั้นหรอ…” หลี่เจียฮวงกล่าว “นั้นน่าจะหนักหน่วงเอามากๆเลย… ไม่ งานคืองาน แต่เขาไม่สามารถทํางานหนักจนทุกคนตายได้ใช่ไหม ทีมในการรักษาของคุณมีแพทย์ค่อนข้างมาก ทําไม ก็แค่จัดการเวรในการผ่าตัดเท่านี้ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือยังไงกัน?”

“ทําไมฉันต้องเชื่อคุณด้วย!” หยูหยวนรู้สึกไม่มีความสุขในทันที “ฉันเป็นหัวหน้าแพทย์ประจําบ้าน แม้ว่าฉันจะหมดแรงจนตาย แต่แพทย์ประจําบ้านผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาสามารถก้าวข้ามร่างกายของฉันเพื่อทําการผ่าตัดได้ พวกเขาสามารถฝันถึงการกระโดดข้ามฉันได้เท่านั้น!”

หลี่เจียงฮวงจ้องไปที่หมูหยวนและพูดว่า “คนที่ต้องการก้าวข้ามศพคือคุณใช่ไหม”

หลังจากที่เขาพูดจบ หลี่เจียงฮวงก็หยิบเสื้อคลุมสีขาวสีเหลืองและรีบเดินออกไป

หยูหยวนพ่นลมออกมาอย่างไม่พอใจ หันกลับมามองดูห่านขาวตัวใหญ่ แล้วถามอย่างจริงจังว่า “แกไม่กินจริงๆหรือ? มันยากสําหรับฉันที่จะมาตอนสี่โมงและให้อาหารคุณ ลานน้ําหอม คุณอยากจะคิดใหม่ไหม? ”

ห่านขาวตัวใหญ่ก้มศีรษะลงและหลับตาอีกครั้ง

“หึม… ไม่ได้ส่งเสียงอะไรเลย ไม่สบายหรือเปล่า ฉันจะวัดอุณหภูมิร่างกายคุณเอง” หยูหยวนหยิบเทอร์โมมิเตอร์ออกมาขณะที่เธอพูด
เมื่อห่านขาวตัวใหญ่ได้ยินคําว่า ‘เทอร์โมมิเตอร์ ก็ตื่นขึ้นทันที มันกางปีกออกและต้องการจะจากไป แต่มันก็สายเกินไป

หยูหยวนจับปีกของห่านสีขาวตัวใหญ่ กอดมัน ดึงมันขึ้น และปีกของมันถูกเปิดเผย ในวินาทีต่อมาก็ใส่เทอร์โมมิเตอร์เข้าไป

“ฮึก…”

ห่านขาวตัวใหญ่ก้มคอลงอย่างช่วยไม่ได้และเล็กต่อต้าน

หลี่เจียงฮวงยืนอยู่ไกลออกไปที่ทางเข้าทางเดิน เขาเอียงไปมองที่นี่ และเขาก็บังเอิญเห็นฉากนี้ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไปทันที

หอผู้ป่วยในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินของโรงพยาบาลหยุนฮัวนั้นเต็มตลอดทั้งวัน ในขณะที่ทุกแผนกในมณฑลฉางซี รวมถึงโรงพยาบาลในคนแรกของเมืองอู๋ซินและโรงพยาบาลประชาชนที่สองของเมืองอู๋ซินก็เต็มตลอดทั้งวันเช่นกัน

หลิงรัน และเทียนฉี ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวที่ลงของเธอส่งมาให้จากตระกูลเทียน ซึ่งเป็นเครื่องบินลําใหม่และสง่างาม

มาหยานลินและหยหยวน พร้อมด้วยเชฟที่ลุงของเธอเป็นเจ้าของจากครอบครัวเทียนขึ้นเครื่องบินส่วนตัวที่สองซึ่งจอดอยู่ด้านหลังเขา ซึ่งเป็นลําธารกัลฟ์สตรีมที่ใหม่และสวยงามบางส่วน

ห้องโดยสารได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราแต่เป็นแบบแฟนชั่นที่ดูเรียบง่าย อย่างไรก็ตาม การจัดนิทรรศการองค์ประกอบต่าง ๆ และงานศิลปะที่มีสีสันทําให้พวกเขาไม่จมอยู่ในอารมณ์เล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสําหรับ หลิงรันซึ่งนั่งสบายบนเก้าอี้ของเขา สิ่งที่เขาเห็นคือภาพที่มีการผสมสี ดังนั้นเขาจึงพบว่าค่อนข้างอึดอัด

เทียนฉี สังเกตเห็นการแสดงออกของหลิงรันดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและกล่าวว่า “ลุงของฉันจงใจเชิญผู้เชี่ยวชาญให้วาดภาพนี้และมีเรื่องราวเบื้องหลัง”

“เรื่องราว?”

“ดูตรงกลางห้องโดยสาร คุณเห็นอะไรพิเศษไหม”

ดังนั้นหลิงรันจึงหันไปมอง เขาเห็นว่าส่วนตรงกลางของห้องโดยสารซึ่งหุ้มด้วยหนังสีขาวนั้นเต็มไปด้วยบล็อคสีต่างๆ และพวกมันก็ดูน่ารําคาญมากในเวลาเดียวกัน

“นั่นเป็นงานของลูกพี่ลูกน้องฉัน เธอแค่วาดมัน” เทียนฉี หัวเราะ “ในตอนนั้นมีงานฉลอง ลูกพี่ลูกน้องของฉันก็เลยเอาสีน้ํามาวาดทุกที่ พอเราสังเกตว่าเกิดอะไรขึ้น มันเลยกลายเป็นอย่างที่เห็นตอนนี้ ตอนแรกลงของฉันต้องการจะล้างมันออก แต่มีศิลปินคนหนึ่งบอกว่าที่ลูกพี่ลูกน้องของฉันวาดอย่างมีศิลปะมาก ในที่สุด ลุงของฉันก็ตัดสินใจที่จะเก็บมันไว้ เพื่อให้เข้ากับภาพวาด เขามองหาคนที่จะวาดภาพเหล่านี้ในกระท่อม ตอนนี้คุณคิดอย่างไร เรื่องนี้น่าสนใจทีเดียว”

“อืม” หลิงรันพยักหน้าอย่างจริงจัง เขาคิดและพูดว่า “คุณลุงของคุณค่อนข้างโง่”

เทียนฉีตกลงและกล่าวว่า “ครอบครัวของเราพูดแบบนี้ด้วย แต่ลุงของฉันเหมาะกับการทําเกษตรมากเพราะเขาเป็นคนที่มุ่งมั่นและอดทน คุณคิดอย่างไร”

หลิงรันตอบว่า “เขาน่าจะอดทนจริงๆ ไม่อย่างนั้น เขาต้องรอนานถึงสองปีถึงจะเข้ารับการรักษาและอาการบาดเจ็บนั้นก็เป็ฯอาการบาดเจ็บที่เข่าโดยไม่ยอมรับการผ่าตัดด้วย”