GREAT DOCTOR LING RAN - ตอนที่ 701

EP 701

By loop

* ว..วิว..*

ขณะที่เรือหยุนหัว893 เข้ามาใกล้ฝั่ง เสียงไซเรนอย่างต่อเนื่องก็ส่งเสียงดังที่ท่าเรือหยุนหัว สามารถพบเรือหลายลําขนาดต่างๆที่นั่น และมีคนมักจะยืนมองออกไปในระยะไกล และแสดงความเคารพต่อชื+พีเอสที่แวะมาด้วยการสบตากับพวกเขา

โดยปกติผู้คนในบริเวณท่าเรือยาวจะมีน้อยและกระจัดกระจาย มีสิ่งอํานวยความสะดวกมากมาย แต่วันนี้คนแน่นมาก ยังมีคนสองสามกลุ่มที่มาจากแผนกที่ไม่รู้จัก พวกเขาตั้งแถวและรวมตัวกันเป็นกลุ่ม

เรือขนาดใหญ่หลายลําที่แล่นผ่านมาก็แขวนธงสีแดงไว้เช่นกัน บางคนถึงกับมีคนโบกมือให้

หน่วยงานแห่งหนึ่งได้จุดประทัดบนฝั่ง เสียงดอกไม้ไฟกระทบท้องฟ้า มันไม่ถูกกฎหมายอย่างแน่นอน

ทุกคนยิ้มแย้ม รวมทั้งผู้นําและนักข่าวที่มักอดทน ทุกคนต่างมีรอยยิ้มหวาน ๆ บนใบหน้าของพวกเขา

พนักงานธรรมดาบางคนหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วถ่ายรูปหยุนฮัว 893 จากระยะไกล ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหยุนหัว893 มักเป็นข่าวและสื่อจํานวนมากทําให้เป็นหัวข้อทั่วไป ตอนนี้ถ้าใครโพสต์ภาพนั้นในแวดวงเพื่อนของเขาหรือเธอ คนๆนั้นจะมีคนไลค์เยอะ

หลิงรัน, โจวซินเยียนและคนอื่นๆอยู่ในห้องโดยสาร พวกเขากําลังเล่นเกมบนโทรศัพท์หรือพูดคุยกันเบา ๆ

ลําดับการปรากฏตัวในวันนี้คือผู้บาดเจ็บ สมาชิกทีมกู้ภัย ลูกเรือของหยุนหัว893 เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ และสุดท้ายแพทย์ที่มาเป็นกําลังเสริม

แพทย์เหล่านั้นรวมถึงผู้อํานวยการฮวงไม่มีอะไรจะบ่น แม้ว่าการผ่าตัดบนเรือนั้นเหนื่อย แต่แพทย์ก็ยังถือว่าโชคดีเมื่อเทียบกับคลื่นที่รุนแรงที่ทีมกู้ภัยและผู้ป่วยบาดเจ็บประสบ

ไม่มีใครอยากแล่นเรือแปดสิบไมล์ทะเลเพื่อเข้าไปในพายลึกเพื่อช่วยใครซักคน

แต่หน้าที่เรียกร้องให้พวกเขาทําเช่นนั้น

มีพิธีต้อนรับเล็กๆน้อย เมื่อแพทย์ออกจากดาดฟ้า ผู้นําก็ออกไป มีนักข่าวเพียงไม่กี่คนที่ถือกล้อง DSLR ของบริษัทสื่อเพื่อฝึกฝนและสัมภาษณ์แพทย์ในขณะที่พวกเขาอยู่ที่นั้น

ผู้อํานวยการฮวงในฐานะผู้นํา ยิ้มและพูดอย่างสุภาพฉ่เซินไห่ซึ่งเข้าร่วมในภายหลังมีความกระตือรือร้นมากขึ้น เขาหันกลับมาและเผชิญหน้ากับกล้องในสภาพที่ดีที่สุด แต่เขาเห็นว่ากล้องทั้งหมดหันไปหาหลิงรัน

“เจอกันที่โรงพยาบาลครับ” หลิงรันคุ้นเคยกับฉากตรงหน้าเขา เขาโบกมือให้ผู้คน เดินสองสามก้าว และขึ้นรถที่ส่งโดยโรงพยาบาลหยุนฮัว

ผู้อํานวยการฮวงมองไปที่ชื่อของสํานักข่าวที่ติดกล้องไว้ และเขาไม่ได้หยุด หลิงรัน

แม้ว่าหมอที่เหลือจะไม่ได้ออกไปที่จุดเกิดเหตุ แต่ทุกคนก็เหนื่อย ผู้อํานวยการฮวงเชื่อว่าหลิงรันน่าจะเหนื่อยเช่นกัน ไม่มีหน่วยที่เหลือก่อนหน้าที่พวกเขาเป็นสื่อหลักที่คุ้มค่าเงิน ปล่อยให้หลิงรันกลับไปพักผ่อนดีกว่า

หลังจากลังเลเล็กน้อย นักข่าวจากบริษัทสื่อหลายแห่งก็ทําได้เพียงดูรถออกเท่านั้น

หลิงรันก็กลับบ้านและนอนหลับฝันดี

การนอนหลับเป็นสิ่งที่มีความสุขมาก เขาไม่สามารถเสียเซรั่มพลังงานเพียงเพราะเหตุผลที่ว่าเขามีมันเก็บไว้จํานวนมาก

ถ้าเขามีเวลาเพียงพอ หลิงรันก็อยากจะเข้านอนโดยตรงเพื่อฟื้นฟูพลังงานของเขา

วันรุ่งขึ้น แพทย์ที่เข้าร่วมปฏิบัติการกู้ภัยได้รับวันหยุดสองวัน ซึ่งหาได้ยากมากในโรงพยาบาล อย่างไรก็ตาม หลิงรันไปโรงพยาบาลหยุนฮัวก่อนเวลาอันควร เขาตั้งใจจะทํารอบวอร์ดก่อนกลับบ้านเพื่อพักผ่อน

หลิงรันไม่ใช่คนเดียวที่ทําสิ่งนี้หมอเลยและ หมอโจวกลับมาที่โรงพยาบาลเพื่อทําการรักษาในวอร์ดในตอนเช้าตรู่ของวันหยุดวันแรก

แพทย์จะรู้สึกสบายใจก็ต่อเมื่อตรวจดูผู้ป่วยที่ได้รับการผ่าตัดเมื่อไม่กี่วันก่อน เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แม้แต่หมอโจวก็ยังทํารอบวอร์ดด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตาม เขาจะส่งแพทย์ประจําบ้านไปทํารอบวอร์ดก่อนจะไปรอบ วอร์ดด้วยตัวเอง ซึ่งช่วยประหยัดเวลาได้มากเมื่อเทียบกับแพทย์คนอื่นๆ

“คุณรู้สึกอย่างไร?

“คุณผายลม?

“ลงจากเตียงแล้วออกไปเดินเล่นกันเถอะ”

หมอโจวพูดคําที่คุ้นเคยด้วยน้ําเสียงที่จริงใจ หลังจากตรวจดูห้องต่างๆ ไม่กี่ห้อง เขาก็ทํางานทั้งหมดจนเสร็จ

นั่นเป็นเพราะว่าในขณะที่เขาอยู่บนเรือในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาได้รับการผ่าตัดน้อยลง ปกติแล้ว เขาไม่ต้องตรวจคนไข้มากเกินไป

ในการเปรียบเทียบ มีผู้ป่วยจํานวนมากที่ย้ายไปโรงพยาบาลหยุนฮัว หมอโจวเฝ้าดูหลิงรันเดินจากห้องหนึ่งไปอีกห้องหนึ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะเห็นใจเขา

หมอโจวเพิกเฉยต่อพื้นที่รอบตัวเขา วางมือไว้ข้างหลังเขา และเดินตามหลิงรันอย่างไม่มั่นคง เมื่อหลิงรัน คุยกับคนไข้เสร็จ เขาก็ยิ้มและพูดว่า “หลิงรัน นายจะจริงจังเกินไปแล้ว การจริงจังเกินไปมันทําให้เหนื่อยมากๆ เลยนะ ยิ่งกว่านั้น ถ้านายกดดันตัวเองมากเกินไป ประสิทธิภาพในการทํางานของนายก็จะลดลง”

“ผมรับดูแลผู้ป่วยอีกจํานวนมากนี้หลังจากที่ผมทําการผ่าตัดเสร็จแล้ว” หลิงรันไม่ได้ใสใจต่อสิ่งที่หมอโจวกล่าวมาหยานลินและหยูหยวนที่ติดตามเขาไปรอบ ๆ นั้นดูไร้อารมณ์

หลังจากใช้เวลามากกว่าหนึ่งปีในทีมรักษาของหลิงรัน รอบวอร์ดได้กลายเป็นงานที่สบายที่สุดมานานแล้ว

นับตั้งแต่หมอโจวกลับมาจากทะเล เขาก็เข้าใจชีวิตมากขึ้นอีกเล็กน้อย เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “นายเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ มีคนไข้มากมาย ไม่เพียงแต่นายจะจําคนไข้ของนายไม่ได้ แต่คนไข้ของนายจะไม่จํานายไม่ได้ด้วย คราวนี้ นายสามารถมอบงานบางส่วนของนายให้กับทางแผนกหรือไปโรงพยาบาลต่างจังหวัด ในฐานะหมอ แค่ทําศัลยกรรมและช่วยชีวิตคนบางส่วนก็เพียงพอแล้ว การผ่าตัดทั้งหมดและช่วยชีวิตคนทั้งหมดนั้นเป็นไปไม่ได้”

หลิงรันฟังแต่ไม่ตอบ

มีคนรอบตัวเขาที่พูดเรื่องต่างๆอยู่เสมอ และหลิงรันไม่เคยสนใจพวกเขาเลย

เขาไม่แม้แต่จะเถียงกับหมอโจว เมื่อเห็นว่าไปถึงห้องถัดไปแล้ว เขาก็เข้าไปตรวจร่างกายทันที

หมอโจวก็เดินตามเขาไปโดยที่ยังเอามือไว้ข้างหลัง เขามีท่าทางเหมือนอาจารย์ในขณะที่เขายังคงพูดต่อไป “เรามาจากแผนกฉุกเฉิน! แผนกฉุกเฉิน คุณรู้ไหม ผู้อํานวยการแผนกฮวงเป็นไปไม่ได้ที่จะขอให้เราจัดการผู้ป่วยทั้งหมดที่ควรจะอยู่ในแผนกเฉพาะทางด้วยใช่ไหม”

โจวซินเยียนกําลังทํารอบวอร์ดของเขาอยู่ในห้อง เมื่อเขาเห็นว่าหลิงรันอยู่ที่นี่ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและกระซิบทันทีว่า “นี่คือผู้ป่วยที่ได้รับการผ่าตัดตับและนําเนื้องอกร้ายออกไป”

โจวซินเยียนหันกลับมาและแนะนํา หลิงรัน ให้กับสมาชิกครอบครัวและผู้ป่วยจํานวนมากในห้อง “หมอหลิงอยู่ที่นี่ หมอหลิงเป็นผู้นําทีมรักษาของเรา เขายังเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ของการผ่าตัดของคุณ ในระหว่าง ขั้น ตอนการรักษา เขาพบว่าคุณหลิวเป็นมะเร็งตับระยะเริ่มต้น…”

“หมอหลิง หมอหลิง…ขอบคุณ” หญิวชราซึ่งเป็นแม่ของผู้ป่วยจับมือหลิงรัน น้ําตาของเธอก็ไหลออกมา โดยไม่รู้ตัว

“หมอหลิง ฉัน…ฉัน… ขอบคุณ” เดิมที่พ่อของผู้ป่วยยังจริงจังอยู่มาก แต่เมื่อเห็นภรรยาร้องไห้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาเช่นกัน เขาขอบคุณหลิงรัน “หมอหลิง คุณช่วยชีวิตลูกชายฉันสองครั้งแล้ว ครอบครัวของเรารู้สึกขอบคุณมาก…”

เมื่อคนโตสองคนร้องไห้ ภรรยาของผู้ป่วยในห้องก็สะอื้นไห้ไม่ได้ วอร์ดเต็มไปด้วยผู้คนร้องไห้ทันที

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสําหรับลูกสาวของผู้ป่วย หลังจากที่เธอเห็นแม่ของเธอเริ่มร้องไห้ เธอก็ร้องออกมาดังๆทันที แม้ว่าเธอจะสูงเพียงครึ่งเดียวของคนทั่วไป แต่ระดับเสียงของเธอก็ดัง 70% เมื่อเทียบกับคนทั่วไป

โจวซินเยียนยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ที่หลิงรันและหมอโจวแล้วกล่าวด้วยความเห็นใจว่า “ถ้าเสียคนป่วย คุณแม่คนนี้ก็ต้องเสียลูกชาย หญิงวัยกลางคนจะเสียสามี ส่วนน้องจะเสียพ่อ ตายง่าย แต่คนรอบผู้ตายจะต้อง เสียใจไปตลอดชีวิต ชายวัยกลางคน คือคนที่ไม่ควรตายมากที่สุด”

หยูหยวนและมาหยานลินที่อยู่เบื้องหลัง หลิงรันได้รับผลกระทบอย่างมากจากคําพูดและพวกเขาก็เงียบ