GREAT DOCTOR LING RAN - ตอนที่ 673

EP 673

By loop

อาการของเสี่ยวจินยี่ดีขึ้นในแต่ละวัน หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน เสี่ยวจินนี่ก็ขึ้นเครื่องบินและมุ่งหน้าไปที่แอนเดอร์ซันแคนเนอร์เซนเตอร์ในสหรัฐอเมริกา

และในวันที่เขาจากไปหลิงรัน สามารถทําภารกิจ [บรรเทาความเจ็บปวดของผู้ป่วย] ได้สําเร็จขณะที่เขาทํางานในแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลภูมิภาคตงหวง

[ภารกิจเสร็จสิ้น: บรรเทาความเจ็บปวดของผู้ป่วย]

[เป้าหมายของภารกิจ: บรรเทาความเจ็บปวดของผู้ปวย 100 คน]

[รางวัลภารกิจ: มนุษย์เสมือนจริงสองชั่วโมง]

เมื่อเขาทําภารกิจสําเร็จและได้รับรางวัลแล้วหลิงรันพยักหน้าให้ผู้ปวยตรงหน้าเขาแล้วถามว่า “คุณต้องการนําก้างปลากลับบ้านหรือเปล่า?”

มีก้างปลาแหลมๆอยู่บนถาดตรงหน้าเขา มันเป็นประกายภายใต้สปอตไลท์

“ ฉันคิดว่าฉันจะนํามันกลับบ้านด้วย” ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าหลิงรันกัดฟัน “ ฉันทรมานกลับมันมาตั้งสามวัน!”

หลังจากที่เขาพูดเช่นนี้ชายวัยกลางคนก็หยิบทิชชูออกมาจากกระเป๋าและห่อก้างปลาไว้ด้านในอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็ใส่มันกลับเข้าไปในกระเป๋าของเขา

“ ก้างปลาหลุดออกมาแล้ว” พยาบาลสาวใจดีเตือนสติ

“ไม่ขี้น” ชายวัยกลางคนยิ้มและจากไป ทันใดนั้นเขาก็ร้องเสียงหลงหลังจากก้าวไปไม่กี่ก้า

เขากลับมา

พยาบาลมองเขาอย่างใจเย็น

ชายวัยกลางคนก้าวไปอีกขั้น ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว อย่างไรก็ตามเมื่อถึงเวลาที่คนเป็นวัยกลางคนพวกเขาให้ความสําคัญกับชื่อเสียงของพวกเขาเป็นอย่างมาก พวกเขาจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้แม้ว่าพวกเขาจะเจ็บปวดก็ตาม

พยาบาลยกคางขึ้นเล็กน้อยและใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวเช่นกัน การทํางานในโรงพยาบาลเป็นเรื่องยากและไม่มีใครอยากให้คนไข้ร้องเรียนไปที่กรมการแพทย์

ชายวัยกลางคนหันหลังเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบทิชชูที่ห่อก้างปลาออกมา เขาดูเป็นคนดี

พยาบาลสาวก้มหัวลงแล้วลูบผม เธอกลั้นเสียงหัวเราะ มันเป็นอีกวันที่ดี

ขณะที่หลิงรันส่งสายตามองอีกฝ่ายไปเขาก็เอามือปิดปากและหาว

หลิงรันอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ นับตั้งแต่ที่เขาได้รับภารกิจเขาได้ทําการผ่าตัดไปสองสามร้อยครั้ง อย่างไรก็ตามจนถึงตอนนี้เขาสามารถบรรเทาความเจ็บปวดของผู้ป่วยได้เพียงหนึ่งร้อยราย นอกจากนี้ครึ่งหนึ่งเป็นผู้ป่วยที่รักษาในห้องฉุกเฉิน

แม้ว่าผู้ป่วยจํานวนมากจะยังคงฟื้นตัวและต้องใช้เวลาค่อนข้างนานจนกว่าพวกเขาจะหายจากความเจ็บปวดผู้ปวยจํานวนมากที่ได้รับการรักษา และความคืบหน้าในการฟื้นตัวที่ช้าทําให้หลิงรันค่อนข้างตื่นตระหนก

“ หมอหลิงฉันควรเรียกคนไข้คนต่อไปเข้ามาไหม” การแต่งหน้าบนใบหน้าของพยาบาลสาวที่ทํางานในแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลภูมิภาคตงหวงนั้นไร้ที่ติ และเธอก็ยิ้มอย่างสวยงามให้กับหลิงหรัน

หลิงรันส่ายหัว “ไม่จําเป็นสําหรับสิ่งนี้ฉันจะพักผ่อนวันนี้”

ขณะที่เขาพูดเขาไม่สนใจสิ่งรอบข้างและออกจากห้องฉุกเฉิน

โจวซินเยียนที่มากับหลิงรันถอนหายใจโล่งอกทันที

พวกเขาไม่ได้รับค่าผ่าตัดอิสระพิเศษจากการทํางานในแผนกฉุกเฉิน ดังนั้นมันจึงไม่มีความหมายสําหรับเขาที่จะช่วยในห้องฉุกเฉิน แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องดีเสมอที่จะฝึกฝน อย่างไรก็ตาม ผู้ป่วยทุกคนในห้องฉุกเฉินได้รับความทุกข์ทรมานจากอาการเจ็บปวยเล็กน้อยเท่านั้นและ โจวซินเยียนก็เริ่มไม่อดทนจริงๆ ในโรงพยาบาลหยุนหัวผู้ปวยเหล่านี้มีอยู่เพื่อให้แม่บ้านและแพทย์ฝึกหัดสามารถนําไปปฏิบัติได้และแพทย์จะไม่ได้รับความอนุเคราะห์จากการทํางานในห้องฉุกเฉินตลอดชีวิต

โจวซินเยียนจ้องมองที่เพดาน ตอนนี้เจ้านายของเขามีคุณสมบัติพอที่จะผ่าตัดอิสระในปักกิ่งได้ในฐานะลูกน้องเขาก็น่าจะตั้งเป้าไว้สูงเช่นกัน อย่างน้อยเขาก็อยากจะซื้อบ้านที่อยู่ใกล้โรงเรียนก่อนที่เขาจะเกษียณ ลูกชายของเขาคงจะโตขึ้นในตอนนั้น แต่เขาสามารถปล่อยให้หลานชายของเขาอาศัยอยู่ในบ้านแบบนั้นได้ และโจวซินเยียนจะรู้สึกว่าเขาประสบความสําเร็จบางอย่างในชีวิต

โจวซินเยียนลดสายตาลงและจ้องไปที่ด้านหลังของหลิงรันไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็ตบหลังหลิง

ตั้งแต่เจ้านายของเขายังเด็กเขาไม่ควรตามหลังเขามากเกินไปโจวซินเยียนคิดว่าการเดินตามหลัง หลิงรันไปสองสามก้าวนั้นสุภาพกว่า ด้วยวิธีนี้หลิงรันจะไม่ทําให้เขารําคาญใจง่ายๆเช่นกัน

“ หมอหลิงเราจะไปไหนดี? โจวซินเยียนอยู่ห่างจากหลิงรัน เป็นระยะทางสั้น ๆ

“ไปเที่ยวกันเถอะ” หลิงรันกําลังเดินอย่างสบาย ๆ

โจวซินเยียนตัวแข็งไปชั่วขณะ การได้ยินสิ่งที่หลิงรันพูด คําว่า “ไปเที่ยวกันเถอะ” ฟังดูน่าขัน

“ ตอนนี้คนไข้ทําให้คุณอุ่นเคืองหรือเปล่า” โจวซินเยี่ยนถามอย่างระมัดระวัง

“ไม่ค่ะ” หลิงรันส่ายหัว

“ แล้วทําไมพวกเราถึงออกเดินทางกันล่ะ?”

“ เพราะวันนี้ฉันไม่รู้สึกอยากผ่าตัดคนไข้อีกต่อไปแล้ว” หลิงรันยักไหล่สองสามครั้งเพื่อคลายกล้ามเนื้อและกล้ามเนื้อไหล่ของเขาอยู่พักหนึ่งโดยใช้วิธีการบริหารจัดการเซกเมนต์ที่เขาเชี่ยวชาญ ทันใดนั้นเขาก็มีความคิดและพูดว่า “ฉันจะถามดงเฉินว่าวันนี้เขาทําอะไรอยู่ ถ้าเขาว่างก็ไปหาเขากันเถอะ”

“ ได้สิ” โจวซินเยียนเห็นด้วย จากนั้นเขาก็หันไปเรียกผู้อํานวยการแผนกกิจการแพทย์ที่เขาเพิ่งรู้จักเพื่อขอรถ

หลังจากนั้น โจวซินเยียนได้ส่งข้อความวีแชทไปยังดงเฉิน และขอที่อยู่ของเขา จากนั้นพวก เขาก็ตัดสินใจว่าจะนัดเจอกันสักครั้ง

หนึ่งชั่วโมงต่อมาหลิงรันนั่งสบาย ๆ ใต้ต้นไทรที่สูงตระหง่านในขณะที่ดงเฉินเณรน้อยนั่งนวดไหล่และคออย่างจริงจัง

หลิงรันเป็นคนที่สอนดงเฉินถึงวิธีการเรียนรู้ เมื่อเทียบกับจวนซี่ที่ทํางานในคลินิคตระกูลหลิง แม้ว่าทั้งสองคนจะได้รับการสอนในสิ่งเดียวกันดงเฉินก็ทําได้ดีกว่ามาก หญิงชราในคลินิคตระกูลหลิงมักกล่าวว่าดงเฉินเป็นคนเก่งและพวกเขาไม่ต้องการตายจากความยากลําบากเพียงใดที่จวนซี่กอดคอของพวกเขา

ซึ่งแตกต่างจากในตอนแรก หลิงรันได้สอนดงเฉินเกี่ยวกับเทคนิคที่ยากขึ้น

ในขณะนั้นแม้ว่าหลิงรันจะนั่งเฉยๆ แต่เขาก็รู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อไหล่และคอค่อยๆคลายตัวลง

“คุณอยู่ตรงกลางในบรรดาผู้ที่มีการจัดการกระดูกสันหลังส่วนคอระดับผู้เชี่ยวชาญ” หลิงรันแสดงความคิดเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่เป็นธรรมชาติที่สุดในโลกที่จะทํา

“ ตับพิเศษ?” ดงเฉินรู้สึกงุนงง

หลิงรันไม่ได้รําคาญที่จะอธิบาย เขาถามด้วยรอยยิ้มว่า “ชีวิตในสถาบันพุทธศาสตร์เป็นอย่างไรบ้าง”

“ สนุกมาก โยมอาจารย์เป็นกันเองจริงๆ” เณรน้อยหนุ่มยิ้มขณะพูดและพูดต่อว่า “ทุกคนชอบเวลาที่ฉันพูดด้วย”

“หือ? คุณเป็นอาจารย์ของคุณด้วยเหรอ?” โจวซินเยียน ดูประหลาดใจเล็กน้อย

ดงเฉินพยักหน้าราวกับว่าสิ่งที่เขาทํานั้นเป็นสิ่งที่เป็นธรรมชาติที่สุดในโลกที่ต้องทํา “แน่นอน ย้อนกลับไปตอนที่อาตมาอยู่ที่วัด อาตมาก็มักจะเรียนกับอาจารย์ของอาตมาเหมือนกัน จากบรรดาปรมาจารย์ในสถาบันการศึกษาพุทธศาสนา อาตมาชอบอาจารย์หลี่และเพื่อนของท่านมากที่สุด”

“ทําไม?”

“ เพราะอาจารย์หลี่และเพื่อนของเขามีกลิ่นเหมือนอาจารย์ของฉัน”

นี่คือตอนที่ดงเฉิน เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตประจําวันของเขา เขาเน้นย้ําในบางเรื่อง “ตอนแรกที่อาตมาได้ไปที่สถาบัน อาตมากังวลมากอย่างไรก็ตามอาตมารู้สึกสบายใจหลังจากได้กลิ่นหอมของเจ้านายของอาตมาหลังจากนั้นอาตมาก็เริ่มดมกลิ่นปรมาจารย์ทีละคนซึ่งมีไม่กี่คนที่มีกลิ่นเหมือนเจ้าอาวาสของอาตมา อาตมาจึงรู้สึกว่าเจ้าอาวาสของอาตมาอยู่ข้างๆอาตมาตลอดเวลา

เมื่อโจวซินเยียนได้ยินสิ่งนี้เขาก็เริ่มคิดว่าเขาควรจะซื้อหุ้นบริษัทยารักษาริดสีดวงได้อย่างไร

หลังจากที่ดงเฉินเดินเข้ามาหาพวกเขา หลิงรันและโจวซินเยียนแล้วเขาก็พาทั้งสองคนไปเที่ยวชมวัด

แม้ว่าอาคารทั้งหมดจะดูธรรมดามาก แต่ก็เป็นการเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมสําหรับหมอสองคนที่ขังของพวกเขาไว้ในห้องผ่าตัดตั้งแต่พวกเขามาถึงปักกิ่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสําหรับโจวซินเยียนเองก็รู้สึกถึงความสดชื่น เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “นี่คือลักษณะการเดินทางไปทํางานดูวัดและขุดรูปในขณะที่สูดอากาศบริสุทธิ์

หลิงรันพยักหน้าเช่นกัน ” สภาพแวดล้อมของโรงพยาบาลค่อนข้างขาดเป็นอันตราย”

“ ผมรู้ว่าคนเราจะปวยถ้าอยู่โรงพยาบาลตลอดเวลาถึงเวลาพักผ่อนจริงๆ” ขณะที่โจวซินเยียน พูดเขาตื่นเต้นและพูดว่า ” หมอหลิงคุณเคยไปกําแพงเมืองจีนมาก่อนหรือไม่คนที่ไม่เคยไปที่กําแพงเมืองจีนไม่ใช่ผู้ชายที่แท้จริง ”

หลิงรันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ไปกันเถอะ”

“ ห้ะเราจะไปจริงๆเหรอ?”โวซินเยียนรู้สึกประหลาดใจมาก “ ผมนึกว่าคุณจะกลัวเสียเวลาเสียอีก…”

“แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลภูมิภาคตงหวงดูเหมือนพวกเขาจะไม่ต้องการฉันมากนัก” หลิงรันทําหน้ามุ่ย เขาต้องการจัดระเบียบโรงพยาบาลประจําภูมิภาคตงหวงใหม่ แต่จะเป็นไปไม่ได้ หากปราศจากความช่วยเหลือ

ขณะที่หลิงรันกําลังคิดถึงเรื่องนี้การแจ้งเตือนภารกิจใหม่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าของเขา

[ภารกิจ: ฝึกมือใหม่]

[เป้าหมายของภารกิจ: เพิ่มระดับทักษะของแพทย์]

[รางวัลภารกิจ: หีบสมบัติระดับกลาง]