GREAT DOCTOR LING RAN - ตอนที่ 672

EP 672

By loop

กงหมิงฮุยนั่งอยู่หน้าโต๊ะทํางานและจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ แม้ว่าเขาจะดูเหมือนกําลังทํางานอยู่ แต่ในความเป็นจริงเขากําลังดูภาพของผู้อํานวยการแผนกของเขาเสียวจินยี่ ถูกผ่าตัดครั้งแล้วครั้งเล่า

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาทุกคนต่างเฝ้าดูภาพของผู้อํานวยการแผนกเสี่ยวจินยีที่ทําการผ่าตัดคนอื่น ๆ มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เมื่อดูภาพของผู้อํานวยการแผนกของเขาที่กําลังผ่าตัดอยู่

กงหมิงฮุยเชื่อว่าคนอื่น ๆ ก็ต้องทําแบบเดียวกันหรืออย่างน้อยก็คล้าย ๆ กันในตอนนี้

เนื่องจากลูกน้องของเสี่ยวจินยี่ทุกคนเป็นศัลยแพทย์ทั่วไปอยู่แล้วพวกเขาจึงไม่จําเป็นต้องขอข้อมูลเหมือนคนอื่น ๆ พวกเขาเพียงต้องการดูภาพการผ่าตัดเท่านั้น

เป็นไปไม่ได้ที่ศัลยแพทย์ทั่วไปทุกคนในโรงพยาบาลเกรด A จะรู้วิธีการผ่าตัดตับ เชฟในร้านอาหารชื่อดังทุกคนไม่สามารถทําตับผัดกับธัญพืชที่ผ่านการกลั่นแล้วได้ มีแพทย์เพียงไม่กี่คนในโรงพยาบาลภูมิภาคตงหวงที่สามารถผ่าตัดตับได้ อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะเป็นเคสที่ทําได้ยากแต่ก็ไม่จําเป็นต้องมีความชํานาญในการทําความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างการผ่าตัดตับ ในโรงพยาบาลภูมิภาคตงหวงศัลยแพทย์ทั่วไปทุกคนตั้งแต่แพทย์ระดับหัวหน้าไปจนถึงแพทย์ประจําแผนกผู้น้อยเช่นกงหมิงฮุยไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่นเพื่อทําความเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นระ หว่างการผ่าตัดของเสียวจินยีอย่างสมบูรณ์

แน่นอนว่าทุก ๆ ครั้งพวกเขาต้องหยุดภาพชั่วคราวเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

*คลิก *

กงหมิงฮุยกดบนแถบพื้นที่และหยุดภาพตรงจุดที่เนื้องอกถูกแยกออกจากส่วนที่เหลือของตับด้วยแรงที่อ

หลิงรันระมัดระวังอย่างมากที่จะไม่เอาเนื้อเยื่อปกติออกมากเกินไป เขานั่นเนื้อเยื่อปกติรอบ ๆ เนื้องอกออกไปเล็กน้อยเท่านั้น หากไม่ใช่เพราะการที่หลิงหรันเอาเนื้อเยื่อปกติออกทางด้านขวาของเนื้องอกออกไปกงหมิงฮุยคงคิดว่าเขาต้องเจอกับคนงี่เง่าที่ไม่รู้วิธีการผ่าตัดตับอย่างแน่นอน

หลังจากดูรายงานพยาธิวิทยาของเนื้องอกที่ถูกลบออกและอ่านการสแกนต้นฉบับกงหมิงฮุยก็รู้ว่าหลิงรันได้ทําการตัดที่แม่นยํามาก

อย่างไรก็ตามนี้เป็นเรื่องยากที่จะบอกได้ว่ามีใครดูภาพเพียงอย่างเดียวหรือไม่

นี่เป็นเรื่องยากมากที่จะเข้าใจ มันเหมือนกับคนที่กําลังดูคนอื่นแก้สมการทางคณิตศาสตร์ ทุกอย่างอาจดูผิดปกติเนื่องจากอีกฝ่ายกําลังดําเนินการอยู่ แต่สุดท้ายคําตอบก็ถูกต้อง

หากกงหมิงฮุยต้องตัดสินจากภาพดังกล่าวเขาจะสรุปได้ว่าหลิงรันไม่สามารถกําจัดเซลล์มะเร็งทั้งหมดออกไปได้ แต่เขาจะไม่สามารถชี้ให้เห็นว่าหลิงรันทําผิดพลาดหรือนําเสนอหลักฐานใด ๆแม้ว่าจะดูภาพและอ่านการสแกนที่เกี่ยวข้องเป็นเวลานานก็ตาม

หลักฐานทั้งหมดชี้ให้เห็นว่าหลิงรันได้ล้างตับของเสี่ยวจินยี่ ออกจากเนื้องอกมะเร็งทั้งหมดนอกจากนี้ไม่ใช่วิทยาศาสตร์จรวดที่การผ่าตัดจะประสบความสําเร็จ การผ่าตัดตับของเสี่ยวจินยี่ผู้อํานวยการแผนกไม่ใช่เรื่องยาก แน่นอนว่าเขาจะไม่ออกไปจ้างหมอที่ไม่สามารถแม้แต่จะล้างเซลล์มะเร็งในตับของเขาได้ทั้งหมด

กงหมิงฮยอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่หน้าต่างทันที

นกกระจอกกลุ่มหนึ่งยืนเกาะสายไฟฟ้าอยู่ด้านนอก

กงหมิงฮุยจ้องมองพวกมัน เขาเริ่มนับนกกระจอกจากซ้ายไปขวาโดยไม่รู้ตัว ผู้อํานวยการแผนกเสี่ยว จะรอด ไม่เป็นไปไมไม่ได้เขาจะไม่…

* โห่. *

นกกระจอกทั้งหมดบินหนีไป

“ พวกนี้” กงหมิงฮุยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขาตัดสินใจที่จะยืนขึ้นและยึดตัวเพียงเพื่อ เห็นหัวหน้าแพทย์ผู้ช่วยซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าเขาจ้องมองไปที่กระถางไม้เลื้อยปีศาจและพึมพํา อ่านนิยายได้ที่ wwwcat2auto.com

กงหมิงฮุยทํางานในแผนกโรคหู คอ จมูก เป็นเวลาสามเดือนและได้รับประสบการณ์ที่ซ้ําซ้อนในที่สุดเขาก็สามารถนําไปใช้ได้ในตอนนี้ เขาพูดซ้ําอย่างช้าๆหลังจากหัวหน้าแพทย์ผู้ช่วย “รับไหล่ถั่วฝักยาวกําจัดหัวหอมไปที่บาร์ … [1]”

เสี่ยวจินยี่ถูกย้ายไปยังวอร์ดปกติหลังจากอยู่ในห้องไอซียูเป็นเวลาสามวัน

ในช่วงสามวันนั้นมีข่าวลือมากมายทั่วโรงพยาบาลประจําภูมิภาคตงหวง เมื่อถึงเวลาที่ผู้เยี่ยมชมได้รับอนุญาตให้เข้าไปในวอร์ดของเสี่ยวจินยี่ แพทย์ทุกคนที่ไปเยี่ยมเขาเกือบจะท่วมหน่วยดูแลพิเศษของโรงพยาบาลในเครือแห่งที่สองของมหาวิทยาลัยการแพทย์ปักกิ่ง

“มีคนจํานวนมากมายในวอร์ดและนี่เป็นอันตรายต่อการฟื้นตัวของผู้ป่วยพวกคุณบางคนต้องออกไปก่อน” พยาบาลที่ทํางานในหน่วยดูแลพิเศษไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากห้ามไม่ให้แพทย์เข้ามามากขึ้น

แพทย์ที่สามารถเข้าไปในวอร์ดแทบจะรอไม่ไหวที่จะแสดงความห่วงใยและห่วงใยต่อเสี่ยวจิ

“ฉันไม่เป็นไรหรอก ปล่อยฉัน”

ซูไฮเซินที่นั่งอยู่ข้างเตียงโรงพยาบาลพยายามอย่างเต็มที่ที่จะดูแลผู้มาเยี่ยมเยียน เธอพูดกับพวกเขาด้วยเสียงต่ําก่อนจะส่งพวกเขาทั้งหมดออกไป ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะแยกความแตกต่างระหว่างคนที่จริงใจอย่างแท้จริงกับคนที่เอาแต่แสดงท่าที่ประจบได้อย่างไร ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากคิดว่าทุกคนจริงใจ

ลูกสาวอายุสิบสี่ปีของเสี่ยวจินยื่นั่งข้างเตียงโรงพยาบาล เธอจับมือพ่อของเธอในขณะที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อพูดคุยกับผู้มาเยี่ยมในนามของพ่อของเธอ

เมื่อมีผู้เยี่ยมชมเข้ามาในวอร์ดมากขึ้นลูกสาวตัวน้อยของเสี่ยวจินยี่ ก็ทนไม่ไหว เธอไม่สนใจอะไรแล้วในตอนนี้ แสดงท่าทางอารมณ์ฉุนเฉียวออกมาทันที “ หมอบอกว่ามีแขกมาเยี่ยมครั้งละไม่เกินสามคนในห้องทําไมพวกคุณไม่ฟังพวกเขาห้องนี้มันแออัดมากจนเราขยับตัวแทบไม่ได้จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพ่อของหนูติดเชื้อล่ะ? “

“เอาล่ะไม่ต้องตกใจผมจะขอให้พวกเขาออกไปเอง” ผู้อํานวยการแผนกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้กับเตียงในโรงพยาบาลของเสี่ยวจินยี่ แสดงท่าทางที่หมอคนอื่น ๆ ตามที่คาดไว้พวกเขาสองสามคนออกจากวอร์ด

อย่างไรก็ตามในพริบตามีหมออีกสองสามคนเข้ามา

ผู้อํานวยการแผนกยิ้มและพูดด้วยน้ําเสียงนิ่ง ๆ ว่า “เราจะออกไปเร็ว ๆ นี้”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้นเขาก็คุยกับซูไฮเซินสักพักและออกจากห้องไป

ปกติแล้วหมอที่รออยู่ข้างนอกก็เข้ามาในวอร์ดทันทีหลังจากที่ผู้อํานวยการแผนกออกไป

ลูกสาวตัวน้อยของเสี่ยวจินยี่ทําหน้ามุ่ยและพยายามกลั้นน้ําตาเอาไหว

ขณะที่เสี่ยวจินยี่ ฟังบทสนทนาของพวกเขาเขาก็รู้สึกสนุกและประทับใจในเวลาเดียวกันแต่เขาไม่มีแรงที่จะพูดดังนั้นเขาเพียงแค่แตะหลังมือของลูกสาวเบา ๆ เมื่อเขาเห็นสีหน้าทิ้งตึงบนใบหน้าของลูกสาวเขาก็รู้สึกแย่ในใจ

เสี่ยวจินยี่สามารถก้าวขึ้นมาเหนือวัยเกิดได้ด้วยการเรียนอย่างหนัก ในขณะที่เด็ก ๆ วัยเดียวกับเขาในหมู่บ้านสนุกสนานไปกับการท่องภูเขาเขาชอบเรียนหนังสือและใช้เวลาส่วนใหญ่ในโรงเรียนในหมู่บ้านของเขา ในขณะที่วัยรุ่นอายุเท่าเขาในหมู่บ้านแต่งงานและมีลูกเร็ว เสี่ยวจินยี่ปุงหน้าไปที่จังหวัดเพื่อลงทะเบียนเรียนในโรงเรียนมัธยมและสามารถทําคะแนนได้ในมหาวิทยาลัยในขณะที่ผู้ใหญ่วัยเดียวกับเขาในหมู่บ้านสนุกสนานไปกับการท่องไปบนภูเขากับเด็กๆที่ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยน้ํามูก เสี่ยวจินยี่ก็สําเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอกในขณะที่พ่อแม่อายุมากในหมู่บ้านขอความช่วยเหลือจากเขาเพราะลูก ๆของพวกเขาไม่ผ่านการสอบและไม่สามารถเข้าโรงเรียนมัธยมต้นได้ เสี่ยวจินนี่ก็ประสบความสําเร็จในอาชีพที่น่าชื่นชมและได้เรียนรู้จากครูผู้ยิ่งใหญ่หลายคน

ในท้ายที่สุดเสี่ยวจินยี่ก็มีความสุขกับเด็กคนหนึ่งเมื่อลูกชายของคนที่อายุของเขาใน หมู่บ้านเริ่มทํางานแล้วธรรมชาติเขารักลูกสาวคนนี้ของเขามาก

ถ้า เสี่ยวจินยี่มีกําลังที่จะทําเช่นนั้นเขาจะต้องกระโดดขึ้นในช่วงเวลานี้และตะโกนว่า “ทุกคนออกไปจากที่นี่!”

“ทุกคนออกไป” เสียงที่มีอํานาจมากดังออกมาจากทางเข้าประตู

แพทย์ที่อยู่รอบ ๆ เตียงในโรงพยาบาลของเสี่ยวจินยี่ไม่ใส่ใจกับเสียงนั้นและยังคงพูดคุยต่อไปตามภาระหน้าที่ของพวกเขา อย่างไรก็ตามแพทย์ทุกคนที่อยู่นอกประตูก็ถึงกับนิ่งไป แต่ก้าวถอย หลัง และคราวนี้ไม่มีแพทย์เข้ามาในห้องอีกแล้ว

” ทุกคนออกไป” หลิงรันเดินไปที่กลางห้องและพูดซ้ํา

โจวซินเยียนและ จางอันหมินยืนอยู่ทั้งสองข้างของหลิงรันและต่างก็ลากแพทย์คนอื่น ๆ ออกจากวอร์ด พวกเขาพูดซ้ําไปซ้ํามา ”เวลาเยี่ยมหมดแล้วกรุณาออกไปหยุดยืนตรงนี้ทุกคนโปรดออกไปจากห้อง…”

“ ฝากห้องด้วยได้ไหม” คราวนี้หลิงรันกําลังพูดกับครอบครัวของเสี่ยวจินยี่ที่กําลังเบียดเสียดกันอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล

ลูกสาวตัวน้อยของเสี่ยวจินยี่ลุกขึ้นและกระพริบตาขณะที่เธอจ้องไปที่หลิงรันเธอยังคงจ้องมองไปที่หลิงรัน ขณะที่เธอออกจากวอร์ดด้วยความเต็มใจ

ในขณะนั้นหลิงรันเดินมาเขาดูพร่างพราวเกือบจะเหมือนเจ้าชายทรงเสน่ห์

“ผู้อํานวยการแผนกเสี่ยว ผมจะตรวจร่างกายคุณเอง” ขณะที่หลิงรันพูดเขาก็หันมาและเริ่มต้นแล้ว

“โอเค” เสี่ยวจินยี่พูดและนอนลงปล่อยให้หลิงรัน ทําการตรวจร่างกายกับเขา เขาถามด้วยเสียงต่ํา “ สภาพของฉันตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“ ไม่มีปัญหาคุณแค่ต้องพักผ่อนให้ดี” สิ่งที่หลิงรันพูดคือสิ่งที่คนไข้มักได้ยินจากศัลยแพทย์

เสี่ยวจินยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ “ฉันต้องการดูรายงานการทดสอบของฉัน

หลิงรันยืนขึ้นและถามว่า “ทําไมคุณถึงต้องการดูรายงานการทดสอบของคุณ?”

“ ฉันเป็นหมอเพราะงั้นฉันแค่อยากดูรายงานผลการทดสอบของตัวเอง…”

“ไม่” หลิงรันตอบและออกจากห้องไป

เสี่ยวจินไอสองสามครั้งและพูดอย่างกังวลว่า “ฉันรู้จักร่างกายของตัวเองดีที่สุดดังนั้นฉันจึงอยากดูรายงานการทดสอบของฉัน”

“ผู้อํานวยการแผนกเสี่ยว” จางอันหมินพูดด้วยเสียงต่ํา ” หมอหลิงไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว”

ริมฝีปากของเสี่ยวจินยี่สั่นขณะที่เขาจ้องมองไปที่จางอันหมิน

จางอันหมินกล่าวว่า “คุณต้องการให้ฉันโทรหาหมอหลิงให้กลับมาที่นี่เหรอหมอหลิงไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยนใจเพราะเขาบอกว่าไม่ไม่มีทางที่คุณจะโน้มน้าวเขาเป็นอย่างอื่นได้”

ริมฝีปากของเสี่ยวจินยี่ยังคงสั่น

จางอันหมินเหลือบมองไปที่จอภาพจากนั้นไปที่แท่นวาง IV เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “หมอโจวซินเยียนตกใจเรารู้ว่าคุณต้องการดูรายงานผลการทดสอบของคุณ แต่จริงๆแล้วไม่จําเป็นต้องทําเช่นนั้นก็ได้”

เสี่ยวจินยี่ยังคงจ้องมองใบหน้าของจางอันหมินและริมฝีปากของเขาก็ยังคงสั่น

จางอันหมินก้มตัวลงและขยับเข้าไปใกล้เสี่ยวจินยี่เพื่อที่เขาจะได้ได้ยินสิ่งที่เสี่ยวจินยี่พูด

ในที่สุด เสี่ยวจินยี่ก็เปิดปากและถามว่า “คุณเป็นใคร?”