GREAT DOCTOR LING RAN - ตอนที่ 639

EP 639

By loop

หลิงรันอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่ทันที จากนั้นเขาก็ออกจากห้องผ่าตัด

เขารู้สึกว่าเขาจําเป็นต้องให้การผ่าตัดที่ยากลําบากแบบนี้เป็นความเคารพขั้นพื้นฐานที่พวกเขาสมควรได้รับ

นักวิชาการสู้ที่รออยู่ข้างนอกรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย ทันทีที่เขาเห็นหลิงรันเขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ อาจเกิดอุบัติเหตุขึ้นหรือไม่?”

“ ไม่” หลิงรันตอบหนักแน่นเหมือนเคย

จู้ตงยี่ แทบอยากจะกลอกตาเมื่อได้ยินเรื่องนี้ หลิงรันยังเด็กเกินไปที่จะให้คําตอบที่ชัดเจนในฐานะหมอได้ เขาไม่รําคาญที่จะบรรยายหลิงหรัน เขาเพียงถามว่า“ โจวซินเยียน อยู่ที่ไหน”

“ เขาไปคุยกับสมาชิกในครอบครัวของผู้ปวยพร้อมกับจางอันหมิน” แม้ว่าหลิงรันไม่ชอบสื่อสารกับสมาชิกในครอบครัวของคนไข้ แต่นี่เป็นขั้นตอนที่จําเป็น ดังนั้นเขาจึงส่ง จางอันหมินซึ่งมีความคิดที่ดีเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในการผ่าตัดเพื่ออธิบายสิ่งต่างๆให้กับสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยในแง่ของคนธรรมดา

“ ผมจะโทรโจวซินเยียน” จู้ตงยี่ ปัดโทรศัพท์ของเขาออกมาขณะที่เขาพูด เขาไม่สามารถดูแลหลิงรันได้ในขณะที่เขาคุยกับคนอื่นตลอดเวลา แต่โจวซินเยียนสามารถทําได้

* แหวนแหวน …*

การโทรเพิ่งผ่านไปเมื่อ รู้จงได้ยินนักวิชาการดู่ พูดกับหลิงรัน

“ หมอหลิงคุณบอกว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ได้อีกสิบปีหลังจากได้รับการผ่าตัด เป็นความจริงหรือไม่”

“ ผู้ป่วยมักจะไม่เสียชีวิตจากการกลับเป็นซ้ำของมะเร็งภายในสิบปีหลังจากที่มะเร็งเกิดขึ้นครั้งแรก ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้มากที่คุณจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสิบปี” หลิงรันมีการผ่าตัดตับระดับปริญญาโทและการผ่าตัดต่อมน้ำเหลืองระดับสมบูรณ์แบบ นอกจากนี้เขายังสามารถเข้าถึงการจําลองร่างกายของผู้ป่วยโดยใช้มนุษย์เสมือน เขาสามารถเพิ่มอายุขัยของผู้ป่วยได้มาก แน่นอนว่าอัตราการรอดชีวิตของผู้ป่วยแต่ละรายขึ้นอยู่กับชนิดของมะเร็งที่พวกเขากําลังทุกข์ทรมาน แต่ หลิงรันอาจกล่าวได้ว่าเป็นศัลยแพทย์ที่มีความเชี่ยวชาญสูงที่สุดคนหนึ่งในสาขาเนื้องอกวิทยาในตับในยุคนี้

นักวิชาการดู จ้องมองไปที่หลิงรัน“ คุณไม่ได้ล้อเล่นเหรอ”

หลิงรันส่ายหัว

“ ฮ่าฮ่าฮ่า” นักวิชาการดูเริ่มหัวเราะตัวเองอย่างอดกลั้น “ ที่จริงฉันไม่สนใจมากขนาดนั้นเกี่ยวกับการมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกห้าหรือสิบปี แน่นอนว่ามันจะน่าอัศจรรย์มากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสิบปี แต่สิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดก็แค่มีชีวิตต่อไปอีกสองปี ฉันแค่อยากทําโครงการที่กําลังดําเนินอยู่ทั้งหมดให้สําเร็จและฉันก็พอใจแล้ว”

หลิงรันเองก็ไม่พูดอะไร

“ หมอหลิงคุณสามารถมาดูคอลเลกชันของฉันในช่วงวันหยุดของคุณได้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันได้สะสมแร่ไว้ค่อนข้างมาก” หลังจากนักวิชาการจําพูดสิ่งนี้เขาก็ขยิบตาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า ”บางคนมีค่าจริงๆ”

หลิงหรันพูดอย่างใจเย็น“ ฉันไม่มีวันลา”

“ ไม่ลา…” นักวิชาการดูแข็งขึ้นสักครู่แล้วคลิกลิ้นของเขาที่นักวิชาการจู่ที่เพิ่งวางสาย “ คุณดูเป็นคนดีแบบที่ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าคุณจะเป็นคนที่บ้างานเช่นนี้”

“ มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน หลิงรันเป็นแค่คนบ้างานอย่างคุณ มันคงยากที่จะทําให้เขาหยุดพักสักวัน ยิ่งไปกว่านั้น หลิงรันยังทํางานอยู่ในโรงพยาบาล Yan Hua” ขณะที่นักวิชาการ Zhu พูดถึงประโยคสุดท้ายนั้นเขารู้สึกรําคาญและไม่เต็มใจที่จะพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป

นักวิชาการดู่หัวเราะออกมาดัง ๆ “ หมอหลิงทําไมคุณไม่มาเยี่ยมฉันล่ะ คุณสามารถใช้โอกาสลางานได้หนึ่งวัน ไม่เพียง แต่คุณจะได้พักผ่อน แต่คุณยังจะยังกินได้เต็มอิ่มตราบที่คุณต้องการคุณต้องผ่าตัดกับผู้ปวยตลอดทั้งวัน แน่นอนว่าคุณจะหาเวลาเช่นนี้ไม่ได้”

สิ่งนี้กระตุ้นความสนใจของจัดงขนาดเขาหลิงวิ่งขึ้นมาสักพักแล้วตัดสินเขาโดยใช้มาตรฐานความงามของหมอศัลยกรรมกระดูก จากนั้นเขาก็พูดพร้อมกับถอนหายใจว่า “ลืมไปเถอะเขาจะดูหล่อเสมอไม่ว่าจะยังไงก็ตาม”

นักวิชาการดู่ โกรธมากจนเขากระแอมและพูดกับ จู้ตงยี่ ว่า “ พี่จ๊อย่าทําให้เรื่องแย่ลง ฉันต้องการให้หมอหลิงดูคอลเลกชันของฉันก่อนที่ฉันจะไปใต้มีดและพูดคุยเกี่ยวกับธรณีวิทยาสักครู่ในขณะที่ฉันอยู่ที่มัน แค่นี้ก็ไม่ต้องถามแล้วใช่ไหม”

“ พี่ดู่คุณ…” จู้ตงยี่ไม่รู้จะพูดอะไร เขารู้ว่าหลิงรันยุ่งแค่ไหน โดยเฉลี่ยแล้วหลิงรัน ให้บริการผู้ป่วยสามรายต่อวัน ในวันที่ยุ่งมากเขาจะผ่าตัดคนไข้แปดหรือเก้าคน หลิงรันไม่สามารถตอบสนองความต้องการของผู้ป่วยทุกคนได้ ท้ายที่สุดเขาไม่ใช่ตะเกียงวิเศษของอาราดินที่จะบรรดานทุกอย่างแล้ว

อย่างไรก็ตามจัตงยี่ไม่สามารถปฏิเสธนักวิชาการดู่ ได้เช่นนี้ เขาทําได้เพียงมองไปที่หลิงรัน และรอให้หลิงรันตัดสินใจด้วยตัวเอง

ก่อนที่หลิงหรันจะได้พูดอะไรนักวิชาการดู่พิมพา “ ฉันเป็นนักวิชาการใช่มั้ย? ย้อนกลับไปในวันนั้นครั้งหนึ่งฉันไปสํารวจที่ชายแดนของประเทศและไม่ได้กลับบ้านเป็นเวลาหนึ่งปีแปดเดือน ภรรยาของผมต้องดูแลลูกสองคนของเราทุกคนด้วยตัวเองและต้องอาศัยความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้าน เมื่อลูกของฉันไปชกต่อยกับลูกของเพื่อนบ้านและได้รับบาดเจ็บสาหัสฉันยังต้องขอโทษครอบครัว ฉันไม่สามารถเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่าพวกเขาช่วยเหลือครอบครัวของฉันมากว่าหนึ่งปีเพียงเพราะลูก ๆ ของเรามีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นอยู่บ่อยๆ…”

จู้ตงยี่ถอนหายใจออกมา

นักวิชาการดู่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปจ้องไปข้างหน้าโดยไม่มีอะไรเลยเขาพูดด้วยเสียงต่ำและราวกับว่าเขากําลังพูดกับตัวเองว่า “ ฉันเคยขุดแร่ยูเรเนียมมาก่อนด้วยซ้ำ เราทุกคนผลัดกันโดนรังสีและบางครั้งเมื่อคนอื่นไม่สามารถทําให้มันเป็นไปตามความต้องการของพวกเขา ฉันก็อาสา …

“ ฉันเคยไปภูเขาหิมะและเคยไปทะเลทรายโกบีด้วย ตอนที่ฉันได้รับมอบหมายให้ไปสํารวจแร่โกลมุนฉันก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวเช่นกัน …

“ เราประสบอุบัติเหตุจากการขุดในเวลานั้นและมีคนสองคนในทีมของเราเสียชีวิต ซึ่งเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทมากและรู้จักกันมาหลายปี”

นักวิชาการจู้ไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไปและราวกับว่ามีมือใหญ่กุมหัวใจของเขา เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา“พี่คู่ทั้งหมดนี้เป็นอดีตไปแล้ว”

“ ที่ผ่านมาฉันก็มีส่วนร่วมด้วย!” นักวิชาการดู่กัดฟันพูดว่า “ ฉันไม่อยากไม่อยากตาย ในห้องผ่าตัดแบบนี้ ฉันรู้ฉันรู้ว่าหมอหลิงมีฝีมือและงานยุ่งมาก แต่ฉันแค่อยากได้สิทธิพิเศษในการเชิญหมอลิงมาดูคอลเลกชันของฉัน แค่ครั้งเดียวนี่ถามมากเกินไปหรือเปล่า”

“ ฉันจะไป” หลิงรันพูดอย่างใจเย็นและเขาก็ไม่ได้พูดเสียงดังหรือพูดเบา ๆ

“ คุณ…คุณจะ?!” นักวิชาการดู่แข็งตัวชั่วขณะและเลือดก็ไหลอาบแก้มของเขาเนื่องจากตอนนี้เขาอารมณ์ดีแค่ไหน เขาปล่อยไอเบา ๆ สองสามครั้งแล้วกลืนน้ำลายเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อคอที่เกร็ง จากนั้นเขาก็ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ ฉันรู้ว่าคนหนุ่มสาวสมัยนี้แตกต่างจากคนแก่ที่ไม่แยแสเช่นพี่”

นักวิชาการจู้ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะขณะที่เขามองไปที่นักวิชาการดู่ เขาไม่พบว่าเรื่องทั้งหมดตลก เขารู้สึกซาบซึ้งยิ่งกว่าสิ่งใด

การป่วยเป็นเรื่องส่วนตัวมากและอาจเป็นเพียงหนึ่งในสิ่งที่เป็นส่วนตัวที่สุดที่คน ๆ หนึ่งจะได้สัมผัส ไม่ว่าบุคคลที่มีรูปร่างโดดเด่นจะเป็นอย่างไรก็ยากมากที่พวกเขาจะเผชิญกับความจริงที่ว่าชีวิตของพวกเขากําลังจะจบลงอย่างไม่ถูกรบกวน

แม้ว่าจักรพรรดิองค์แรกขอฉิน จะมีความสําเร็จทางการเมืองและการทหารมากมาย แต่เขาก็ยังคงมองหายาอายุวัฒนะแห่งความเป็นอมตะ แม้ว่า อีลีฉาง [1] จะมีชีวิตที่สงบสุขและมั่นคง แต่ก็ยากมากสําหรับเธอที่จะทําให้ตัวเองเย็นสบายเมื่อเธอเจ็บป่วย

“ เราจะไปที่ไหน” คําถามของ หลิงรันทําให้นักวิชาการจู้ หลุดออกมาจากภวังค์

“ เราจะออกไปแล้วเหรอ” นักวิชาการดู่ เองก็พบว่าสิ่งนี้ค่อนข้างกะทันหันเกินไป

“ ฉันต้องการอีกแค่ชั่วโมงเดียว เมื่อผู้ปวยที่ฉันผ่าตัดไปก่อนหน้านี้ฟื้นคืนสติและแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติฉันจะสามารถออกไปได้”

“ เอาล่ะเยี่ยม! ฉันจะโทรหาใครบางคนเพื่อจัดการเรื่องที่จําเป็น” นักวิชาการดู่มีความสุขมากราวกับว่าเขาได้รับรางวัลใหญ่จากการจับฉลาก

นี่คือตอนที่โจวซินเยียนเดินไปอย่างรวดเร็วและ เทียนฉี กําลังเดินตามหลังเขา

เพื่อให้ชัดเจนยิ่งขึ้น โจวซินเยียนดูเหมือนผู้จัดการโรงแรมที่พยายามผามมือไปยัง เทียนฉี

โจวซินเยียนเองก็ดูไม่เขินเลยกับสิ่งที่เขาทํา ย้อนกลับไปเมื่อเขาทํางานในโรงพยาบาลในเมือง แม้แต่คนที่เป็นเจ้าของรถออดี้หลายคัน ก็เหมาะสมแล้วที่จะต้องให้ความเคารพ ทุกวันนี้เขาต้องทําสิ่งนี้กับคนที่เป็นเจ้าของเฮลิคอปเตอร์เท่านั้นซึ่งทําให้เขารู้สึกราวกับว่าเขารักษาตัวเองได้ดีกว่าเมื่อก่อนมากและเขาก็พึงพอใจอย่างมาก

เทียนฉีสวมชุดสีขาว เธอเดินผ่านนักวิชาการทั้งสองไปข้างหน้าหลิงรันและทักทายเขา

หลิงหรันพยักหน้า การแสดงออกของเขาดูเคร่งขรึมเล็กน้อย

เทียนฉีลดศีรษะลงเล็กน้อยและโยกตัวเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นว่าชายเสื้อของเธอสัมผัสกับด้านล่างของกางเกงของหลิงรันเธอก็หน้าแดงเล็กน้อย เมื่อรวมกับรอยยิ้มของเธอแล้วเธอก็ดูเหมือนดวงจันทร์ท่ามกลางแสงยามเย็น