God of Fishing - ตอนที่ 168

Chapter 168: อันธพาลของจริง

 

“ผสาน…”

 

คราวนี้ผู้ชมต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าตํานานอันธพาลไม่ได้เริ่มที่จะโจมตีก่อน แต่หยุดนิ่ง

 

มีคนกล่าวว่า “พวกเขาล้วนเป็นอัจฉริยะ การประลองนี้จะต้องยอดเยี่ยมมาก!”

 

มีคนพูดว่า “ใช่แล้ว อีกทีมก็ไม่ได้อ่อนแอเช่นกัน”

 

มีคนกล่าวว่า “ฉันได้เดิมพันกับทีมกําจัดอันธพาล เนื่องจากพวกเขากล้าที่จะมาจึงต้องเตรียมพร้อม คุณเคยได้ยินชื่อหยางเสี่ยวไหม? สัตว์วิญญาณของเขาคือแมงกะพรุนไฟฟ้าวิญญาณที่แปลกใหม่ ว่ากันว่าเขาจะเข้าสู่ รายชื่อ 100 อันดับแรกได้”

 

“ฉันยังเคยได้ยินเรื่องหูเค่อเหรินด้วยนะสัตว์วิญญาณของเธอเต่าเพลิงน้ําแข็งสามารถพ่นเปลวไฟน้ําแข็ง เพื่อตรึงผู้คนให้กลายเป็นก้อนน้ําแข็งในการต่อสู้ได้”

 

ในทีมของทั้งสามสถาบัน

 

ถัดจากอาจารย์ของสถาบันที่หนึ่งมีเด็กผู้ชายที่ดูเฉยเมยนั่งอยู่

 

อาจารย์คนนั้นถาม “คุณคิดอย่างไรกับพวกเขา”

 

เด็กชายตอบว่า “ไม่มีอะไร หากสถาบันที่สี่ไม่สามารถเอาชนะหยางเซียวได้พวกเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะก้าวขึ้นมาได้

 

ท่ามกลางฝูงชนเหอเสี่ยวยและคนอื่น ๆ ก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน

 

เหอเสี่ยวหยู่รู้สึกกังวล “พวกเขาจะชนะได้มั้ยนะ? หยางเสียวแข็งแกร่งมากเลย”

 

หวังไปยกล่าวอย่างเคร่งขรึม “หยางเสี่ยวอยู่ในอันดับที่ 907 ในสามสถาบัน เขาแข็งแกร่งมาก”

 

เหอเสี่ยวยูกลืนน้ําลาย “หูเค่อเหรินเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนของฉัน ฉันได้ดูการต่อสู้ของเธอและเธอก็ทําให้ผู้คนกลายเป็นก้อนน้ําแข็ง”

 

บนสนามประลอง

 

หลินเหนี่ยวนําการโจมตี เขากดลงบนพื้นด้วยมือข้างเดียวและพื้นกระเบิดออก เถาวัลย์สีฟ้าสบัดไปมา เหมือนงูวิญญาณและพวกมันอีกหลายเส้นก็แตกออกจากพื้นในพริบตา หานเฟยและอีกสี่คนถูกเถาวัลย์พันกัน ยุ่งและไม่สามารถหลบหนีได้

 

หลิวอาไปร้องว่า “กริชปลาบิน!”

 

กริชในมือของนักล่าเหมือนสายฟ้าพุ่งเข้าใส่เซียเสี่ยวจ้านแต่เธอแค่เอนหัวและหลบมัน

 

เซียเสี่ยวจานสบด “พวกแกกล้ายั่วโมโหพวกเราได้ยังไง”

 

“เงาพิฆาต…”

 

เซียเสี่ยวจานหายตัวไปอย่างกะทันหันและแสงสีเงินปรากฏขึ้นต่อหน้าซันเฟยหยูในพริบตา

 

ใบหน้าของซันเฟยหยเปลี่ยนไปอย่างมาก “เธอเร็วมาก”

 

“โล่..”

 

หลินอาไปตอบสนองอย่างรวดเร็วและโล่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าซันเฟยหยู

 

แครั้ง…

 

โล่ถูกเจาะเป็นรูซันเฟยยูรีบป้องกันด้วยมีดสั้นสองอันและไถลถอยหลังไปสี่หรือห้าเมตรบนพื้นดิน

 

แต่เซียเสี่ยวจานหายตัวไปในเถาวัลย์และสีหน้าของหลินเหมี่ยว เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ไม่นะ! เงา”

 

ใช่แล้วเซียเสี่ยวจานกลายเป็นเงาอย่างสมบูรณ์และปรากฏตัวต่อหน้าซันเฟยหยู

 

“ใบมีดเงา”

 

เงาอยู่ทุกหนทุกแห่งและร่างกายของซันเฟยหยูก็ถูกแทง

 

“อึก…”

 

“แข็งแกร่งมาก..”

 

“ซันเฟยหยูไม่ควรยั่วโมโหเธอในตอนนี้!”

 

ในกลางอากาศด้วยเถาวัลย์เซียเสี่ยวจ้านก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เฟยหยูที่เพิ่งถูกแทงโผล่ขึ้นมาอีกครั้งกลางอากาศและดูมีความสุข เขาประเมินความแข็งแกร่งของเซียเสียวจนต่ําไป

 

หานเฟยเหยียบลงวงกลมรวบรวมวิญญาณปรากฏขึ้นที่พื้นจากนั้นสายของพลังวิญญาณก็เข้าสู่ร่างกายของจางซวนหยู

 

จางซวนหยยิ้ม “คลื่น..”

 

เสียงดังสนั่น…

 

ทันใดนั้นคลื่นที่พลุ่งพล่านปรากฏขึ้นในอากาศของสนามประลองและคลื่นที่พลุ่งพล่านนั้นก็พุ่งเข้าหาทีมจากสถาบันที่หนึ่ง

 

ผู้ชมต่างกลั้นหายใจ ว้าวนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นตํานานอันธพาลแสดงความสามารถนี้!

 

จางซวนหยยืนอยู่ที่ด้านบนของคลื่นที่แหวกช่องว่างด้วยเบ็ดในมือของเขา การปะทะทําให้เกิดซากพังไปทั่วทั้งเวที

 

ใบหน้าของหูเค่อเหรินดูเคร่งขรึมและเธอตะโกนว่า “คลื่นเพลิงน้ําแข็ง”

 

ถัดจากเธอหลิวอาไปตบกล่องเกราะของเขาและทันใดนั้นเกล็ดแปลก ๆ หลายสิบชิ้นก็ปรากฏขึ้นในอากาศ และดูเหมือนว่ามันจะช่วยหูเค่อเหริน

 

เลอเหรินกวงตะโกนว่า “เฮ้คุณคิดว่าฉันไม่อยู่เหรอ? ฉันจะแสดงให้คุณเห็นว่านักเกราะควรเป็นอย่างไร…..”

 

ปัง…

 

กล่องเกราะในมือของเลอเหรินกวงแตกออกจากพื้นและดาบเล่มหนึ่งก็บินออกไป ในพริบตาดาบเล่มนั้นก็อยู่ห่างจากหลิวอาไปเพียงประมาณสิบเมตร เมื่อดาบสองพุ่งผ่านไปพื้นดินก็ขาดออกจากกันและมีก้อนกรวดลอยหมุนตามการพุ่งของดาบ

 

อย่างไรก็ตามในสายตาของผู้ชมความเร็วของดาบนั้นมาก และดูเหมือนว่าจะใช้เวลาหนึ่งวินาทีในการบินกลางอากาศหนึ่งเมตร

 

หลินเหมี่ยวควบคุมเถาวัลย์เพื่อโจมตีดาบ อย่างไรก็ตามเถาวัลย์ถูกทําลายก่อนที่จะถึงดาบเล่มนี้

 

อาจารย์จากสถาบันที่หนึ่งตกใจมาก “ดาบยาวกระหายเลือด?”

 

เด็กชายข้างๆสงสัย “มันคืออะไร”

 

อาจารย์อ้าปากค้าง “ทักษะการต่อสู่โดยกําเนิดของนักเกราะ มันปรากฏขึ้นพร้อมกับสัตว์วิญญาณ เมื่อดาบยาวนั่นออกมามันจะไม่กลับมาเว้นแต่มันจะได้ดื่มเลือด และแทบจะอยู่ยงคงกระพันก่อนที่จะได้ดื่มเลือด”

 

ในขณะนี้บนคลื่นจางซวนหยูกําลังต่อสู้กับหูเค่อเหริน เป็นที่น่าตกใจของทุกคนเปลวไฟน้ําแข็งของหูเค่อเหรินที่กล่าวกันว่าสามารถตรึงผู้คนได้ถูกตัดออกไปครึ่งหนึ่งโดยจางซวนหยู และหูเค่อเหรินไม่สามารถเข้าใกล้จางซวนหยูได้เลย

 

ใบหน้าของซุนเฟยหยูมืดมน “ร่างเงาผี…”

 

เซียเสี่ยวจานหัวเราะคิกคัก “ร่างเงาฝั่งั้นหรอ? ใบมีดไร้เงา…”

 

ในวินาทีถัดมาร่างเงาของซันเฟยหยูก็ถูกเฉือนเป็นชิ้น ๆ ด้วยใบมีดก่อนที่พวกเขาจะมีเวลาช่วยเพื่อนของพวกเขา

 

อาจารย์จากสถาบันที่หนึ่งยืนขึ้นด้วยความตกใจ “ใบมีดไร้เงา? ใบมีดที่สามารถตัดได้แม้ความว่างเปล่า..”

 

ทีมกําจัดอันธพาลตะลึง ทักษะการต่อสู้ที่วิเศษเหล่านี้คืออะไร? พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย!

 

ในเวลานี้ลู่เสี่ยวไปยกมือซ้ายขึ้นและชี้ไปที่หลินเหมี่ยว “ดอกแคนนิบาลสีคราม…”

 

พื้นดินสั่นสะเทือนกลีบดอกปลิวไสวจากท้องฟ้าและมีดอกไม้สีฟ้าขนาดใหญ่ที่แปลกประหลาดปรากฏขึ้นบนพื้นเหมือนดอกบัวขนาดใหญ่ที่อ้าปากและกลืนหลินเหมียว

 

ดวงตาของหยางเสี่ยวเปลี่ยนเป็นสีแดง “โซ่สายฟ้า”

 

ทันทีที่เขาคํารามกําแพงน้ํากึ่งโค้งที่มีความกว้างหลายเมตรโค้งรอบหยางเสี่ยวสิบเมตร

 

ขณะนี้กําแพงน้ําสว่างวาบด้วยกระแสไฟฟ้า

 

หานเฟยเดินไปข้างหน้าและก้าวเข้าไปในกําแพงน้ําปล่อยให้กระแสไฟฟ้าแล่นใส่เขา จากนั้นเขาก็เดินออกจากกําแพงน้ํา และกระแสไฟฟ้าก็กระพริบระหว่างนิ้วของเขา

 

“บ้าน่า! แมงกะพรุนไฟฟ้าวิญญาณทําอะไรไม่ได้..?”

 

ตอนนี้หยางเซียวไม่เหลืออะไรนอกจากเป็นผู้เก็บเกี่ยววิญญาณที่ไม่มีการป้องกันใด ๆ หานเฟยไม่จําเป็นต้องใช้ทักษะการต่อสู้ใด ๆ แค่เพียงฟันเขาด้วยมีดคู่ของเขา

 

โครม!

 

หูเค่อเหรินอาเจียนเป็นเลือด แต่ไม่ได้กระเด็นออกไปเพราะเธอถูกเบ็ดแทงลงกับพื้นที่ท้อง

 

แกลึง! แกรั้ง! แกรั้ง!

 

ในสายตาที่ตกตะลึงของทุกคนอาวุธทั้งหมดของหลินอาไปนั้นแตกเป็นเสี่ยงต่อดาบยาวกระหายเลือด มันเปราะบางราวกับกระดาษพวกมันแตกเป็นเสี่ยง ๆ และท้ายที่สุดแม้แต่กล่องเกราะของหลิวอาไปก็ถูกทําลาย

 

หลิวอาไปถูกเจาะและคุกเข่า เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีพลังที่ต่อต้านพลังทําลายล้างที่น่ากลัวขนาดนี้!

 

ไม่ว่าร่างเงาของซุนเฟยหยูจะถูกปล่อยออกมาอีกกี่คนพวกเขาก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ ทันทีที่พวกเขาปรากฏตัว หลังจากผ่านไปหลายวินาทีเขาก็เต็มไปด้วยเลือด

 

หยางเสี่ยวมีมีดสองเล่มที่เสียบเข้าที่ไหล่ของเขา ตรงหน้าเขาคือหานเฟยที่ยืนอยู่ด้วยรอยยิ้ม เขาคิดว่าหยางเสี่ยวในฐานะหัวหน้าต้องมีความสามารถพิเศษ แต่เขาทําอะไรหานเฟยไม่ได้เลย ความหลงใหลในการต่อสู้ของหานเฟยหายไปทันที

 

สนามประลองทะเลครามซึ่งสามารถรองรับผู้คนได้ 50,000 คนในขณะนี้เงียบสงัด

 

เซียเสี่ยวจานดึงมีดของเธอออก เฟยหยุตกลงมาจากท้องฟ้า แต่ไม่มีใครจับเขาได้เขาจึงล้มลงบนพื้นอย่างแรง

 

หูเค่อเหรินถูกตอกลงกับพื้น

 

หลิวอาไปคุกเข่า

 

บาดแผลและหายใจหอบ

 

หลินเหมี่ยวหมดสติไปแล้ว

 

หยางเสี่ยวนอนหงายบนพื้น เส้นโค้งไฟฟ้ากระพริบในมือของหานเฟย แต่ไม่มีผลต่อการเคลื่อนไหวของเขาเลย เขาดึงมีดคู่ของเขาออกมาอย่างง่ายดายและเช็ดเลือดออกจากมีด

 

ในขณะนี้สมาชิกทั้งห้าของตํานนานอันธพาลมองไปรอบ ๆ ผู้ชมในอัฒจรรย์

 

“ว้าว…”

 

“โอ้โห..”

 

“อันธพาล..อันธพาล..อันธพาล..”

 

“ตํานาน…ตํานาน…ตํานาน…”

 

ทั้งเวทีเกิดความบ้าคลั่งและผู้คนมากมายต่างโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นอย่างที่สุด

 

อาจารย์และนักเรียนทุกคนจากสามสถาบันยืนขึ้น

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสถาบันที่สามที่ตัดสินใจที่จะไม่ต่อสู้กับตํานานอันธพาลก็เต็มไปด้วยเหงื่อ โชคดีที่เขาตัดสินใจถูก! พวกเขาเป็นสัตว์ประหลาดประเภทไหนกัน? พวกเขาเป็นปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่ระดับสูงสุดหรอ?

 

ผู้คนจากสถาบันที่สองกลืนน้ําลาย แล้วมองไปที่สถาบันที่หนึ่งด้วยความเศร้าใจ

 

อาจารย์จากสถาบันแรกกําหมัดแน่น แข็งแกร่งมาก! พวกเขาสามารถเข้าสู่ 100 อันดับแรกได้อย่างแน่นอน! สถาบันที่สี่แข็งแกร่งจริงๆ

 

เด็กชายหน้าตาเย็นชากล่าวอย่างเคร่งขรึม “อันดับสองไม่สามารถต้านทานพวกเขาได้ ในเกมที่ 100 ฉันจะสู้กับพวกเขาด้วยตัวเอง และเพื่อนร่วมทีมของฉันจะต้องถูกเลือกจาก 100 อันดับแรกโดยเฉพาะอย่างยิ่ง 50 อันดับแรก”

 

เหอเสี่ยวยและคนอื่น ๆ ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง

 

พวกเขากลืนน้ําลายอย่างประหม่า ตอนนี้พวกเขาจําสิ่งที่ลู่เสี่ยวไปพูดกับเซียเสี่ยวจ้านได้แม่นยํา “คนธรรมดาไม่สามารถเข้าโรงเรียนของเราได้..!”