God of Fishing - ตอนที่ 164

Chapter 164: เซียเสี่ยวจานคลั่งอีกแล้ว

 

หานเฟยเบิกตากว้าง เซียเสี่ยวจ้านมาทําไมกัน? ฉันไม่ได้บอกให้เธอไม่มารบกวนฉันเหรอ?

 

ในขณะนั้นหานเฟยรวบรวมกําลังทั้งหมดและจู่ ๆ เซี่ยเสี่ยวจ้านก็มาอยู่ใต้ร่างของเขา

 

ครืน…

 

สายฟ้าฟาดลงมาและหานเฟยที่โดนมันก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดบนใบหน้าของเซียเสี่ยวจาน

 

เซียเสี่ยวจานตะลึง แม้ว่าพลังส่วนใหญ่ของสายฟ้าจะถูกขัดขวางโดยหานเฟยแต่ร่างกายของเซียเสียวจ้านก็ได้รับผลกระทบและเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเธอ

 

เซียเสี่ยวจ้านรู้สึกประหลาดใจ และเธอรู้สึกว่าเมื่อพลังของสายฟ้าเข้าสู่ร่างกายของเธอร่างกายของเธอดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย

 

ผ่านไปหลายนาทีในที่สุดเซียเสี่ยวจานก็สามารถขยับร่างกายได้และเธอก็พูดทันทีว่า “ไปกันเถอะ เร็วเข้า…”

 

อย่างไรก็ตามหานเฟยขยับไม่ได้ ในขณะนี้เขาดูเหมือนก้อนถ่านหินและเสื้อผ้าของเขาเปื้อนเลือดและสิ่งสกปรกจากร่างกายของเขา หานเฟยพูดด้วยความยากลําบาก “เรา..หนีไม่พ้น”

 

เซียเสียวจ้านพยายามลุกขึ้น “ทําไมเราจะหนีไม่พ้น…”

 

ครืน…

 

ฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง พร้อมกับหานเฟยที่กระอักเลือดอีกครั้ง

 

ร่างกายของเซียเสี่ยวจานชาสะท้าน

 

หานเฟยจ้องมองเธอฉันบอกว่าเราหนีไม่พ้น! ทําไมคุณไม่ฟังฉันแล้วต้องมาที่นี่เนี่ย?

 

พวกเขาจ้องหน้ากัน ทุกๆนาทีมีสายฟ้าฟาดลงมา อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่เซียเสียวจ้านกําลังจะขยับสายฟ้าก็ผ่าลงมา

 

เซียเสี่ยวจ้านถามว่า “คุณทําอะไรที่ชั่วร้ายอยู่หรือเปล่าเนี่ย? ทําไมสายฟ้าถึงผ่าคุณไม่หยุดเลย”

 

“ไม่มีอะไรชั่วร้ายสักหน่อย ฉันแค่นั่งอยู่ที่นี่ยังไม่ได้เริ่มฝึกฝนอะไรเลย..”

 

เซียเสียวจ้านกล่าวอย่างใจเย็น “อย่าขยับสิ”

 

หานเฟยทําอะไรไม่ถูก “ฉันไม่ได้ขยับ!”

 

เซียเสี่ยวจ้านหน้าแดง หานเฟยเกือบจะเปลือยเปล่าและมีเพียงเปลือกสีดําปกคลุม และเสื้อผ้าของเธอก็ขาดจากฟ้าผ่าและผิวหนังของเธอก็เผยให้เห็นออกมา

 

“อย่ามองที่ฉันนะ”

 

ครืน…

 

หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที

 

หานเฟยเบิกตากว้างมองร่างกายที่เกือบเปลือยเปล่าของเซียเสี่ยวจ้าน

 

“อย่ามองฉันอะไรกัน เราก็ยังเป็นแค่เด็กอยู่เลย”

 

ใต้ภูเขา

 

เลอเหรินกวงและจางซวนหยูกําลังกระวนกระวาย

 

เลอเหรินกวงสงสัย “เซียเสี่ยวจานใช้เวลานานจัง นี่ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วนะ”

 

จางซวนหยูยักไหล่ “เซี่ยเสี่ยวจานต้องลอบโจมตีหานเฟยอยู่แน่ๆ เธอชอบมันนะ ครั้งสุดท้ายตอนที่ฉันกําลังฝึกจู่ๆเธอก็ฟันฉันด้วยมีดและเกือบจะเฉือนหน้าฉัน”

 

ในเวลานี้ลู่เสี่ยวไปกลับมาจากห้องสมุดและปีนเข้าไปในบ้านต้นไม้ของเธอ เมื่อเธอเห็นทั้งสองคนเธอจึงถามว่า “เสี่ยวจ้าน อยู่ที่ไหน”

 

เลอเหรินกวงพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ไปที่ภูเขาเพื่อต่อสู้กับหานเฟยน่ะ”

 

ลู่เสี่ยวไปขมวดคิ้ว “ฉันจําได้ว่าหานเฟยบอกเราว่าอย่าไปรบกวนเขานี่”

 

จางซวนหยูหัวเราะ “ฮ่าฮ่า คุณไม่รู้จักเซียเสี่ยวจานหรอไงเธอจะฟังเขาหรอ? ในหมู่พวกเราเธอชอบต่อสู้ มากที่สุดเลยนะ”

 

ทว่าพวกเขาไม่รู้ว่าบนยอดเขาในขณะนี้เซียเสี่ยวจานแทบจะเป็นบ้าเสื้อผ้าของเธอหายไปเกือบหมด

 

หานเฟยพยายามพูด “ใจเย็นๆ ฟ้าผ่าน้อยลงเรื่อย ๆ ฉันจะ…”

 

ครืน…

 

“อั๊ก!”

 

หนึ่งนาทีต่อมา

 

“หานเฟยเจ้าไร้ยางอาย!”

 

“ฉันไม่ได้มองสักหน่อย”

 

“ฉันจะฆ่านาย”

 

“ได้สิฉันจะปล่อยให้คุณฆ่าฉันหลังจากที่เรากลับลงไปได้น่ะนะ”

 

“ขยับสิ”

 

“ฉันขยับไม่ได้!”

 

“ฉันจะกัดนายให้ตายเลย…”

 

เซียเสียวจ้านกัดชิ้นส่วนของเปลือกแข็งบนไหล่ของหานเฟย

 

หานเฟยเตือนเธอ “ระวังนะ ระวังฟันจะหักเอา”

 

เซียเสี่ยวจานโกรธและกัดอีกครั้ง

 

“โอ้ย…”

 

หานเฟยทําอะไรไม่ถูก “เปลือกแข็งเกินไปสําหรับฟันของคุณ ดูสิมันเหมือนเกราะของฉันเลยเนี่ย”

 

เซียเสี่ยวจ้านจ้องมองเขาด้วยความโกรธ “หุบปาก! ฉันสาบานว่าฉันจะฆ่านายให้ได้”

 

“ฉันไม่ได้ทําอะไรเลยนะ”

 

เซียเสี่ยวจ้านกัดพร้อมถาม “แล้วทําไมสายฟ้าถึงฆ่านายไม่ได้ล่ะฮิ!”

 

เซียเสี่ยวจ้านถามเพียงแค่หวังว่าสายฟ้าอีกสองสามสายจะผ่าลงมาที่หานเฟยและทําลายสมองของเขา

 

แต่ฝนก็ค่อยๆลดลงและดูเหมือนว่าฟ้าผ่าจะน้อยลงมาก มีฟ้าผ่าทุกๆนาทีหรือสองนาทีในตอนนี้ แต่ตอนนี้ เป็นเวลานานแล้วที่ไม่มีฟ้าผ่าลงมา และในที่สุดพวกเขาก็ขยับร่างกายได้

 

โครม!

 

หานเฟยถูกเซียเสี่ยวจ้านผลักออกไป จากนั้นเธอก็มองไปที่ตัวเองและซ่อนตัวอยู่หลังหินก้อนใหญ่ด้วยความอับอาย

 

เซียเสี่ยวจานยื่นหัวออกมาและพูดอย่างโกรธๆว่า “เสื้อผ้า

 

“ที่ไหน”

 

“ก็ในเปลือกหอยกลืนทะเลไง! เราซื้อเสื้อผ้ามาตั้งเยอะ”

 

หานเฟยหยิบชุดจากเปลือกหอยทันทีและส่งให้เซียเสี่ยวจ้านหลังก้อนหิน

 

หานเฟยสั่งว่า “เซียเสี่ยวจานอย่าออกมานะให้กําจัดเปลือกของฉันก่อน”

 

เซียเสี่ยวจ้านไม่ได้พูดอะไร หานเฟยลงมือแกะทําความสะอาดร่างกายเปลือกสีดําชิ้นใหญ่ตกลงมา หานเฟยพบว่าเขาลดน้ําหนักอีกครั้ง ตอนนี้เขามีน้ําหนักเพียง 300 ปอนด์เท่านั้น แม้ว่าเขาจะยังอ้วน แต่เขาก็แตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

 

หานเฟยรู้สึกแข็งแรงกล้ามเนื้อไม่เจ็บอวัยวะภายในได้รับการซ่อมแซมและกระดูกของเขาไม่ปวดแล้ว

 

ทันใดนั้นหานเฟยรู้สึกว่ามีลมอยู่ด้านหลังเขา เขามองย้อนกลับไปและเห็นเซียเสี่ยวจานพุ่งมาแทงเขาด้ว ยมีดสองเล่ม เธอใช้ทักษะการแทงขั้นสูงและสามารถมองเห็นไฟได้แม้ในที่ว่างเปล่าของดวงตาของเธอ

 

หานเฟยหันกลับมาและหลบมัน เซียเสี่ยวจ้านปิดตาของเธอกลางอากาศและกําลังจะตกหน้าผา

 

หานเฟยคว้าเซียเสี่ยวจานไว้ “คุณจะกระโดดไปไหน”

 

เซียเสี่ยวจ้านกลายเป็นเงากระจายไปทั่วพื้นและซ่อนตัวอยู่หลังก้อนหิน “หานเฟยเจ้าช่างไร้ยางอายไร้มารยาทน่ารังเกียจ…เร็วเข้าใส่เสื้อผ้าของคุณสักที”

 

เซียเสี่ยวจานยังคงสาปแช่งอยู่หลังก้อนหินในขณะที่หานเฟยยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนและมองไปที่เกาะที่ลอยอยู่โดยรอบ

เสียงของเซียเสี่ยวจานค่อยๆหายไป แต่ไม่มีใครออกมา หานเฟยหันกลับไปมอง “เซี่ย…”

 

วินาทีต่อมาใบหน้าของหานเฟยเปลี่ยนไปอย่างมาก

 

แม้ว่าเซี่ยเสี่ยวฉานมักจะโจมตีเขามาตลอด แต่หานเฟยไม่เคยจริงจังกับมัน แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น

 

บนหิน ร่างของเซียเสี่ยวจานเปล่งแสงสีแดงที่น่าขนลุกพร้อมกับกระแสไฟฟ้า

 

“เอ้ย…”

 

หานเฟยรู้ทันทีว่าเซียเสียวจ้านกําลังคลั่งแล้ว

 

“เสี่ยวจาน”

 

หานเฟยเรียกเบา ๆ

 

อย่างไรก็ตามเซียเสี่ยวจานหายตัวไปจากหินในพริบตา เกือบจะในทันทีที่เธอเจาะเข้าที่หน้าอกของหานเฟย หานเฟยดีดตัวกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่เธอยังคงเฉือนเขาทันและผิวหนังของเขาก็ฉีกขาด

 

หานเฟยปกป้องตัวเองทันทีด้วยเกราะป้องกันพลังวิญญาณและมีดสองเล่มปรากฏในมือของเขา ในทันทีทันใดพวกเขาก็แลกเปลี่ยนการโจมตีหลายสิบครั้ง

 

แซ่บ! แซ่บ! แซ่บ!

 

ฉีก…

 

ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีเกราะป้องกันพลังวิญญาณของเขาก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ

 

ในไม่ช้หานเฟยก็มีบาดแผลห้าหรือหกแห่งบนร่างกายของเขา แม้ว่าพวกมันจะไม่ลึก แต่เขาก็ยังตกใจ เขาเพิ่งพัฒนาร่างกายที่ทําลายไม่ได้ของเขา และพลังงานในร่างกายของเขาก็เพิ่มสูงขึ้น แต่เขาก็ยังไม่สามารถป้องกันการโจมตีของเธอได้

 

“ผสาน”

 

บนยอดเขาอีกลูกเฒ่าไป์และอีกสองคนกําลังดูการต่อสู้ ใบหน้าของเสี่ยวฉานเปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขากําลังจะหยุดพวกเขา

 

เฒ่าไปหยุดเสี่ยวฉาน “เดี๋ยวก่อน คุณไม่สามารถอยู่ช่วยพวกเขาได้ตลอดเวลา ให้หานเฟยจัดการมันด้วยตัวเอง”

 

เสี่ยวฉานและเหวินเหรินหยูขมวดคิ้วและพร้อมที่จะหยุดพวกเขาได้ทุกเมื่อ

 

และในด้านนี้ความแข็งแกร่งของหานเฟยก็พุ่งสูงขึ้นหลังจากการผสาน ในที่สุดร่างที่รวดเร็วของเซียเสี่ยวจ้านก็ถูกตามทันและทั้งสองก็เริ่มต่อสู้กันอย่างเมามัน

 

แม้แต่ก้อนหินก็ยังถูกบดขยี้ด้วยพลังของการโจมตีของพวกเขา หานเฟยกระโดดขึ้นฟ้าและยิงสายน้ําใส่เซียเสี่ยวจ้านมือของพวกเขาไม่สามารถมองทันได้และสามารถมองเห็นเพียงแสงวาบแวววาวของมีดในมือของพวกเขา

 

หานเฟยใช้ทักษะการต่อสู้หลายประเภท อย่างไรก็ตามเซียเสี่ยวจานใช้เทคนิคเงาและมีดของเธอได้อย่างเชี่ยวชาญและไม่อ่อนแอไปกว่าเขา

 

สิ่งที่แย่ไปกว่านั้นอาจเป็นเพราะการโจมตีของเซียเสี่ยวจานรุนแรงเกินไปหรือด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุหานเฟยพบว่าการผสานรวมของเขาอาจถูกบังคับให้ยุติได้ทุกเมื่อ

 

“เชื่อม”

 

“โซ่เจ็ดดวงดาว…”

 

แครง! แครั้ง! แครั้ง!

 

ด้วยความเร็วเท่ากันในที่สุดหานเฟยก็สามารถมัดเซียเสี่ยวจานได้ เธอไม่สามารถเปลี่ยนเป็นเงาได้ตลอดเวลาซึ่งทําให้เธอมีจุดบอดใในช่วงนั้น

 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปจนกระทั่งเซียเสี่ยวจานทรุดลงอย่างกะทันหัน

 

หานเฟยรีบพยุงเธอ “นี่คุณได้ยินฉันไหมเซี่ยเสี่ยวจ้าน…”

 

“ฉันเหนื่อยมาก…”

 

หานเฟยรู้สึกโล่งใจและยุติการผสานและการเชื่อมจากนั้นเขาก็นั่งลงบนพื้นหายใจหอบ

 

หลังจากนั้นสักครู่

 

เซียเสียวจ้านมองไปที่หานเฟยด้วยดวงตาสีแดงและพูดด้วยความรู้สึกผิด “ฉัน …”

 

หานเฟยโบกมือและยิ้ม “ไม่เป็นไรๆ”

 

เซียเสี่ยวจ้านกลอกตาไปที่หานเฟย “รีบลงจากภูเขาอย่าบอกใครว่านาย…แล้วก็ใส่เสื้อผ้าด้วย”

 

หานเฟยมองลงไปที่ผ้าขี้ริ้วบนร่างกายของเขาและพูดไม่ออก ฉันซื้อเสื้อผ้าพวกนี้มาตั้งแพงและตอนนี้พวกมันกลายเป็นผ้าขี้ริ้วไปแล้ว? เงินของฉัน!