Gate of God - ตอนที่ 507
ตอนที่ 507 การกลับมา..
ฉินซูเหลียน ฝันถึงสิ่งนี้หลายครั้งตลอด 1 ปีที่ผ่านมา อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้จะมาถึง
”เจิ้ง…เจิ้งจือ … ” ฉิน ซูเหลียน พึมพำกับตัวเองขณะที่ทรุดเข่าลงกับพื้น
บนชั้นสองฟาง เฮ่าเตอ ก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองได้
เข่าของเขาทรุดลงกับพื้นเช่นกัน
มันเป็นไปไม่ได้!
”เจิ้งจือกลับมาแล้ว?”ฟาง เฮ่าเตอ กำมือแน่น “ไม่ใช่ เจ้าไม่ใช่ลูกชายของข้า!”ลูกของข้าไม่ได้หน้าตาแบบนี้! เจ้าเป็นใครกัน? เจ้ากล้าดียังไงสวมรอยเป็นลูกของข้าออกไปซะ!”
ฟางเฮ่าเตอ ตะโกนลั่น
ฟางเจิ้งจือ มองดู ฟาง เฮ่าเตอ เงียบๆ พ่อของเขาดูมีมีอายุมากขึ้นในปีที่ผ่านมา
”ท่านพ่อ!”
”ออกไปซะ!”
”ใช่ออกไปซะ! เจ้าไม่ใช่ลูกของพวกเรา ลูกของพวกเราไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว ได้โปรด… ออกไปเถอะ!”ร่างของ ฉิน ซูเหลียน สั่นเทา นางหันหลังกลับไปและทำท่าจะล้มลง
ทันใดนั้นเองร่างของผู้หนึ่งก็ปรากฎขึ้นด้านหน้าของ ฉิน ซูเหลียน และช่วยพยุงนางเอาไว้นางไม่สามารถหันกลับไปได้อีก
”เจิ้งจือลูกของข้า!”ฉิน ซูเหลียน ตกตะลึงทันทีที่รู้สึกตัวว่าอยู่ในอ้อมกอดของเขา น้ำตาของนางไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
”เจ้าไปอยู่ที่ไหนมา?แม่คิดถึงเจ้า แม่คิดถึงเจ้ามากๆ… ”
”เจ้าอยู่กินยังไง?เจ้าถูกตามล่า?”
”เจิ้งจือลูกแม่ …ในที่สุดเจ้าก็กลับมา… ”
นางทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วนางกอดร่างนั้นเอาไว้แน่น นางไม่อยากสูญเสียเขาไปอีก
ฟางเจิ้งจือ ไม่ได้ขยับ มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นมากเหลือเกินน้ำตาเริ่มไหลคลอออกมาจากดวงตาของ ฟาง เจิ้งจือ เขารอคอยเวลานี้มานานเกินไปแล้ว
”ซูเหลียนปล่อยเจิ้งจือ! เขาจะได้พอมีเวลาหนีทัน… หรือ… “น้ำตาของ ฟาง เฮ่าเตอ เองก็ไหลอาบแก้มของเขาเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่ามีหน่วยลาดตระเวนอยู่ในหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ
”ท่านพ่อท่านแม่ ข้าไม่เป็นไร! ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น!”ฟาง เจิ้งจือ เงยหน้าขึ้น เขารู้ว่าพ่อของเขากำลังคิดอะไรอยู่
”เจ้าหมายความว่าอะไร?มันจะไม่เป็นไรได้ยังไง? เจ้าเป็นอาชญากรที่ถูกหมายหัว! ทุกคนกำลังตามล่าตัวเจ้า!มีใบประกาศจับอยู่ทั่วมณฑลฮวายอัน …”
”ข้ารู้ดี”
”ถ้างั้นทำไมเจ้าไม่หนีไป? ไปเดี๋ยวนี้! เร็วเข้า! พ่อจะสกัดพวกเขาเอาไว้! ลุงหยางปิงเองก็จะช่วยเช่นกัน!”
”ท่านพ่อข้าจัดการพวกนั้นไปแล้ว!”
”อะไรนะ!?ถึงอย่างนั้น … เจ้าก็ไม่ควรอยู่ที่นี่! พวกเขาจะส่งข้อความไปที่มณฑลฮวายอัน! เจ้าอยู่ที่นี้ไม่ได้!เจ้าต้องออกไป” ฟาง เฮ่าเตอ ไม่สนใจคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ
ฟางเจิ้งจือ อยากบอกว่าเขาได้เปิดเผยตัวเองไปแล้วที่มณฑลฮวายอันอย่างไรก็ตามเขารู้ว่านั่นจะทำให้ ฟาง เฮ่าเตอ กังวลมากขึ้นไปอีก
มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะอธิบายทุกอย่างให้ฟาง เฮ่าเตอ ฟัง
”ท่านแม่ข้าหิวแล้ว” ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ ฉิน ซูเหลียน
”ได้แม่จะทำให้กิน”ฉิน ซูเหลียน เช็ดน้ำตาที่แก้มและจะพา ฟาง เจิ้งจือ เข้าไปด้านใน
”ซูเหลียน!”
”เฮ่าเตอข้า …ข้า ”
”ซูเหลียนเจ้าจะทำอย่างนี้ไม่ได้! เจ้ากำลังจะทำร้ายเขา!”
”พวกเราจะกินอาหารร่วมกันสักมื้อไม่ได้เลยหรือ?”ฉินซูเหลียน มองไปที่ ฟาง เฮ่าเตอ ด้วยแววตาขอร้อง
”เห้อ…” ฟาง เฮ่าเตอ ถอนหายใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร
เขารู้ว่าฟาง เจิ้งจือ ต้องจัดการพวกหน่วยลาดตระเวนไปหมดแล้วไม่อย่างนั้นพวกเขาคงมาที่นี่กันนานแล้ว
ขณะที่เขาคิดคนมากกว่าสิบก็ปรากฎตัวขึ้นที่ด้านหน้าประตู
พวกเขาสวมชุดคลุมสีดำและมีผ้าคลุมหน้าที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาถืออาวุธไว้ในมือ
”นั่นมัน!เจ้า ไปเดี๋ยวนี้!”ท่าทีของ ฟาง เฮ่าเตอ เปลี่ยนไป
”ท่านพ่อพวกเขาเป็นเพื่อนข้า”
”เพื่อน?”
”ยินดีที่ได้พบท่านฟางและท่านหญิงฟาง!”คนพวกนั้นก้มลง โค้งคำนับต่อ ฉิน ซูเหลียน และ ฟาง เฮ่าเตอ พร้อมกัน
”เอ่อ…”ฟาง เฮ่าเตอ และ ฉิน ซูเหลียน มองหน้ากัน”ฮ่าฮ่า ในเมื่อพวกเจ้าเป็นเพื่อนของเจิ้งจือ งั้นเข้ามาได้ บ้านพวกเราไม่ได้มีอะไรมากนัก หวังว่าพวกเจ้าคงไม่รังเกียจ”
”ท่านลุงท่านป้า พวกท่านสุภาพเกินไปแล้วพวกเราจะคุ้มกันอยู่ด้านนอก” ซู จิว ก้าวไปข้างหน้าและตอบด้วยความเคารพ
”คุ้มกันหรือ?ไม่ พวกเราไม่ยอม! จะปล่อยให้แขกของพวกเรายืนรอด้านนอก เรื่องนั้น… “ฉิน ซูเหลียน เริ่มพูด
”กินข้าวกับพวกเรา”ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ ซู จิวเขาไม่ได้เป็นคนที่หยิ่งยะโส และเขารู้จักนิสัยพ่อแม่ของเขาดี
”ขอบคุณนายน้อย!”พวกเขาตอบพร้อมกัน
”นายน้อย?!”ฉิน ซูเหลียน และ ฟาง เฮ่าเตอ ไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน พวกเขามองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ
เขาไม่ใช่อาชญากรที่ถูกตามล่างั้นหรอกหรือ?
พลังของฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้ถูกทำลายไปแล้วงั้นหรือ?
ทำไมเขาถึงกลายเป็นนายน้อย?
”…” ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่ามันยากที่จะอธิบายให้พ่อกับแม่ฟัง มันคงจะดีถ้าพวกเขาไม่ถามอะไรออกมา
ข่าวการมาถึงของฟาง เจิ้งจือ นั้นเป็นดั่งไฟป่า
จางหยางปิง เข้ามาในบ้าน เขาหายใจติดขัดด้วยอาการเหนื่อย “เจิ้งจือ วิ่ง วิ่งเร็วเข้า … ”
ที่ด้านหลังจาง หยางปิง ก็มีชาวบ้านนับไม่ถ้วนแม้แต่เหล่าครูและศิษpNของโรงเรียน
สิ่งเดียวที่ฟาง เจิ้งจือ พูดได้คือ ข้าวมีไม่เพียงพอสำหรับทุกคน…
…
ในตอนกลางคืนหมู่บ้านภูเขาทางเหนือเต็มไปด้วยความคึกคัก จาง หยางปิง จัดเตรียมโต๊ะจำนวนมากที่ลานกว้าง
อย่างไรก็ตามมีแต่ชาวบ้านเท่านั้นที่มาร่วมงาน ไม่มีคนแปลกหน้าเลยแม้แต่คนเดียว
มันเป็นภาพที่แปลกมาก
”เจิ้งจือข้าพอมีเงินอยู่บ้าง เจ้าเอาไปด้วยสิ!”
”ใช้นอกจากนี้พวกเรายังมีของกิน เจ้าควรเอาไปด้วยมันค่อนข้างใช้ได้! มันยังเหลือเฟือพอที่จะแบ่งปันให้เพื่อนๆของเจ้าได้”
”ข้าเองก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง”
”ข้าด้วย!”
ชาวบ้านทุกคนเดินทางมาหาฟาง เจิ้งจือ หลังจากทานข้าวเสร็จ เพื่อนำของต่างๆมาให้เขา
”ท่านลุงหลี่ท่านป้าจาง ข้าไม่ได้ต้องการของพวกนั้น!”
”เจ้าหมายความว่าอะไร?เจิ้งจือ ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เจ้าสามารถใช้ของพวกนี้ที่นอกหมู่บ้านได้ เจ้าไม่สามารถกลับมาที่นี่ได้ตามใจชอบอีกแล้ว ด้านนอกนั่นเจ้าต้องใช้เงินมากมาย! รับไว้เถอะ ” จาง หยางปิง ยืนยัน
”ใช่แล้วรับไว้เถอะ!”ชาวบ้านต่างพูดยืนยัน
”ลุงหยางปิงข้ายังไม่คิดจะไปตอนนี้ และข้าเองก็ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงิน” ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มอย่างขมขื่นฟาง เจิ้งจือ รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่
แต่เขาไม่ได้ขัดสนจริงๆ
”เจ้ายังไม่คิดจะไปตอนนนี้? หมายความว่ายังไง? เจ้าควรจะออกไปเดี๋ยวนี้ ตอนที่ยังมืดอยู่! เจ้าสามารถออกไปทางภูเขาคังหลิงได้ อย่าไปตามถนนสายหลัก!”
”ข้าจะไม่ไปไหนจริงๆ!่
”เจิ้งจือเจ้าอย่าทำแบบนี้ ข้ารู้ว่าเจ้าเก่ง แต่ที่นี่ไม่นานทหารจะพากันเดินทางมาเป็นจำนวนมาก!”
”หยางปิงพูดถูก พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกับ พวกเราไม่กลัวตาย แต่เจ้ายังมีอนาคนอีกไกล! เจ้าจะมาตายที่นี่ไม่ได้!” ชาวบ้านพูดขึ้นมา
ฟางเจิ้งจือ พูดไม่ออก
เขารู้ว่าเขาไม่มีทางอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ให้เหล่าชาวบ้านฟังได้
สำหรับพวกเขาฟาง เจิ้งจือ ไม่มีทางหนีรอดไปได้!
”ไปสิไป!”
”ข้าจะไม่ไปไหนทั้งไหน!”
”เจ้ารีบไปเถอะ!”
”ข้าบอกว่าข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้นไง!”
”…”
ฟางเจิ้งจือ กล่าวย้ำอีกหลายครั้ง เขาไม่รู้ว่าเมื่อไรพวกชาวบ้านจะจากไปสักที ตอนนี้เขาอยากจะนอนมาก
การโน้มน้าวชาวบ้านนั้นยากกว่าการสู้รบเสียอีก
ตกพลบค่ำ
ดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า
ฉินซูเหลียน นั่งลงก่อนจะค่อยๆจัดผ้าห่มให้ ฟาง เจิ้งจือ ฟาง เฮ่าเตอ ยืนอยู่ข้างหลัง
”ซูเหลียนเราควรมัดเขาไว้ไหม?”
”เจ้ากล้าดียังไง?!เขาเป็นลูกชายของเรา อย่าแม้แต่จะคิดนะ!” ฉิน ซูเหลียม โต้กลับ
”แต่…”
”ข้าจะขอให้เขาออกจากที่นี่ไปในตอนเช้า!ข้าจะโน้มน้าวให้เขาออกไปให้ได้!” ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาขณะพูด
นางรอวันนี้มานานนับปีนางกระทั่งฝันถึงมันหลายครั้ง
ลูกของนางกลับมาแล้วอย่างไรก็ตามในฐานะแม่ นางไม่มีทางเลือกต้องให้เขาจากไป ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดนี้ดีมากไปกว่านาง
…
คืนที่เงียบสงบในหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ
อย่างไรก็ตามข่าวของฟาง เจิ้งจือ ได้สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งอาณาจักร
ภายในที่พักขององค์รัชทายาทมีข้าวของนับไม่ถ้วนแตกอยู่บนพื้น
นอกเหนือจากองค์รัชทายาท…
ราชาต้วนรัฐมนตรีฝ่ายซ้าย กองตรวจการความมั่นคงเองก็รับรู้ถึงข่าวนี้เช่นกัน
”ฟางเจิ้งจือ กลับมาที่มณฑลฮวายอัน!”
”เขากลับไปที่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือ!”
นี่เป็นข่าวที่ไม่น่าเชื่อเป็นอย่างมากแต่ใครก็ตามที่อยู่ที่มณฑลฮวายอัน ต่างเห็น ฟาง เจิ้งจือ จริงๆ
ไม่มีทางที่ข่าวนี้ถูกปลอมแปลงได้
”เขากล้าดียังไง?”
”จับเขา!”
”เราจะต้องไม่ปล่อยให้เขาหนีไปได้อีก!”
เสียงดังขึ้นในเมืองหลวง
ในปีที่ผ่านองค์รัชทายาทสามารถเพิ่มพูนอำนาจของตัวเองได้มากขึ้นเรื่อยๆไม่มีใครเทียบเขาได้
แม้แต่ราชาต้วนก็ต้องหลีกทาง
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นที่ดินแดนภูเขาทางใต้
ทำให้ความดีความชอบตกไปอยู่ที่องค์รัชทายาทแต่เพียงผู้เดียวทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่ในสภาต่างสนับสนุนเขา
หลินเทียนหลง มีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก
ทุกคนมั่นใจว่าเขาต้องได้เป็นจักรพรรดิแน่นอน
…
…
ฟางเจิ้งจือ ไม่ได้ออกจากหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ ต่อให้มีความวุ่นวายเกิดขึ้นก็ตาม แม้เขาจะถูกโน้มน้าวจากทั้งพ่อและแม่ของตัวเอง แต่เขากลับไม่ได้มีท่าทีทุกข์ร้อนอะไร
เขาอยู่ที่บ้าน
”ข้าจะออกไปหลังจากกินอาหารเที่ยงเสร็จ!”
”ได้หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จแล้วกัน ข้าสัญญา”
”นี่ก็ดึกมากแล้วพรุ่งนี้แล้วกัน ไม่เป็นไร….”
ฟางเจิ้งจือ รู้ว่าเขาไม่สามารถอธิบายอะไรออกมาได้ เขาได้แต่ผลัดวันไปเรื่อยๆ
ยามเช้าของสามวันถัดมา…
จางหยางปิง ปรากฎตัวขึ้นที่หน้าประตู เขารีบร้อนมาก
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!
”ฟางเจิ้งจือ เร็วเข้า! มีคนมาที่นี่จำนวนมาก! พวกเขามาจากกองทัพ! รีบออกจากหมู่บ้านเร็ว!” จาง หยางปิง ตะโกนขึ้นมา
ทันทีที่เสียงของเขาดังขึ้นมา
ร่างหนึ่งก็ปรากฎตัวต่อหน้าเขานางเป็นหญิงสาวในชุดดำที่ปล่อยจิตสังหารออกมา
”นายน้อยกำลังพักผ่อน”หญิงสาวมองดู จาง หยางปิง เสียงของนางเย็นชา
”ข้ารู้แต่ … มีคนตามล่าเขาอยู่ข้างนอก! ข้ามีคนของข้าคอยตระเวนอยู่โดยรอบหมู่บ้าน มีข่าวแจ้งมาว่าพวกเขาอยู๋ห่างจากที่นี่ไปเพียงสามกิโลเท่านั้น!”จาง หยางปิง พูด
”อืมข้าเข้าใจแล้ว” หญิงสาวพยักหน้า
”แล้วทำไมเจ้าไม่ไปบอกให้เจิ้งจือรีบหนีล่ะ?”จางหยางปิง รู้สึกกังวล
”นายน้อยกำลังพักผ่อน”หญิงสาวตอบกลับอย่างเรียบง่าย
”…” จาง หยางปิง พูดไม่ออก เขาสับสนมาก มันไม่มีคำอธิบายอะไรเลยเขาถอยกลับไปหนึ่งก้าว “เจิ้งจือ มีกองทัพมาหาเจ้า! หนีเร็ว! เฮ่าเตอ ซูเหลียน ปลุกเขา! เจ้าอยากให้เขาตายงั้นเหรอ?”
YOU MAY ALSO LIKE
