Gate of God - ตอนที่ 486
Gate of God ตอนที่ 486 เหตุผลของคังหยาง
”คงเป็นการดีกว่าที่สอนให้คนตกปลาเจ้าเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนหรือไม่?”ฉือ กูเหยียน ถาม ปิง หยาง
”แน่นอนการให้ปลาแก่คนมันเป็นเพียงการแก้ปัญหาระยะสั้น ถ้าต้องการช่วยระยะยาวก็ควรจะสอนวิธีให้แก้พวกเขา ข้าพูดถูกไหม?”ปิง หยาง ถาม
”ใช่”ฉือ กูเหยียน พยักหน้า
”แต่..ข้ายังไม่เข้าใจ มันเกี่ยวข้องกับเรื่องที่คังหยาง ไว้ชีวิต ฟาง เจิ้งจือ ยังไง?” ปิง หยาง ยังคงสับสน
”มันมีอีกความหมายหนึ่ง…อาจารย์ที่ดีย่อมปูเส้นทางไว้ให้ลูกศิษย์”
”เส้นทาง?”
”คังหยางเป็นอาจารย์ที่เยี่ยมยอด เขาได้ยอมแพ้ตอนนี้ แต่เขาได้มอบโอกาสในการล้างแค้นให้กับ หยุน ชิงวู เอาไว้แล้ว” ฉือ กูเหยียน อธิบาย
”ทิ้งโอกาสไว้ให้?สิ่งที่ท่านพูดหมายความว่า… ”
”ใช่แล้วคังหยางกำลังสร้างรากฐานให้ หยุน ชิงวู”
”รากฐาน?”ปิง หยาง สับสนมากขึ้น
“ถ้าข้าเดาไม่ผิดคังหยาง คงเหลือเวลาไม่มากนัก” ฉือ กูเหยียน หันไปมองสองร่างที่ค่อยๆห่างออกไป
หนึ่งแต่งกายด้วยชุดสีฟ้าอีกหนึ่งสวมชุดกระโปรงสีขาว
พวกเขายืนอยู่เงียบๆ
”พี่เหยียนท่านจะบอกว่าชายตาบอดนั่นกำลังจะตายงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้ เขาเป็นเซียน! อายุขัยของเขาไม่มีจำกัดนี่?” ปิง หยาง ถามออกมา
”ตามปกติก็คงเป็นแบบนั้น” ฉือ กูเหยียน พยักหน้า
”ปกติ?ท่านกำลังบอกว่าเขไม่ได้เป็นเซียนอย่างแท้จริง แต่เขาพยายามฝืนเพื่อเข้าสู่ระดับเซียน? “ปิง หยาง ตกใจมาก
”มีหกเต๋าในระดับจุติเมื่อเข้าใจพวกมันทั้งหมด ระดับเซียนก็อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว คังหยาง เข้าถึงเต๋าแห่งสวรรค์ มีเพียงความเป็นไปได้เดียวที่เขายังไม่เข้าสู่ระดับเซียนก่อนหน้านี้”
”อะไร?”่
”เขาปลูกฝึกมาแค่เต๋าเดียว!”
”เต๋าเดียวเท่านั้น?เอิ่ม … พี่เหยียน หมายความว่าเขาเข้าสู่ระดับจุติ โดยไม่ได้ผ่านระดับผนวกดารา สะท้อนสวรรค์และระดับอภินิหารมาก่อน? มันจะเป็นไปได้ยังไง?” ปิง หยาง อดสงสัยไม่ได้
”มันยากมากสำหรับมนุษย์แต่มันเป็นไปได้สำหรับปีศาจ พวกเขาสามารถเข้าสู่วิธีแห่งเต๋าได้ตั้งแต่เกิดมาแล้ว” ฉือ กูเหยียน อธิบายอย่างอดทน
”นั่น…ไม่น่าเชื่อ!”
”ไม่มีใครรู้เรื่องที่ผ่านมาของชีวิตคังหยางเขาพึ่งแสดงให้เห็นถึงความสามารถของเขาในช่วงสิบปีที่ผ่านมา การที่เขาพัฒนาตัวเองได้ไวเช่นนี้คงเป็นกรณีพิเศษ แน่นอนว่ามันก็เป็นแค่เพียงการคาดเดาของข้า” ฉือ กูเหยียนยังคงพูดต่อ
”แม้แต่องค์จักรพรรดิยังเชื่อท่านข้าใจไม่เชื่อได้ยังไง แต่ข้ายังสงสัย ในเมื่อเขารู้ว่าเขาไม่สามารถเป็นเซียนได้ ทำไมเขาต้องฝืนเพื่อทะลวงเข้าสู่ระดับเซียนด้วย?”ปิง หยาง ยังคงถามต่อไป
”บางทีเขาอาจจะไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว”
”โอ้… ” ปิง หยาง เงียบหากสิ่งที่ ฉือ กูเหยียน กล่าวเป็นจริง บางที่คงมีเหตุผลบางอย่างที่ปีศาจเลือกโจมตีแดนใต้ในตอนนี้
เวลาของคังหยางกำลังจะหมดลงแล้ว …
นั่นคือแรงผลักดันที่อยู่เบื้องหลังแผนการนี้หรือไม่?
ถ้าเป็นแบบนั้นการที่คังหยางทะลวงเข้าสู่ระดับเซียน เองก็อยู่ในแผนการด้วย? ใบหน้าของ ปิง หยาง เต็มไปด้วยความแปลกใจ
ไม่ต้องสงสัยเลย…
หยุนชิงวู เป็นนายน้อยของเหล่าปีศาจ
ความสามารถในการทำนายอนาคตวางแผนล่วงหน้าทุกคนล้วนรู้ดี
อย่างไรก็ตาม…
นางประมาทฟาง เจิ้งจือ เกินไป นางไม่รู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ มีกลืนกินโลกอยู่ และไม่ได้คาดการณ์ว่า ฟาง เจิ้งจือ จะสามารถเผชิญหน้ากับ คังหยาง ได้
มันคงเป็นความต้องการของสวรรค์
ไม่ได้เกี่ยวของกับเรื่องแผนการของหยุน ชิงวู
”ข้าเข้าใจแล้ว!คังหยางกังวลว่าความล้มเหลวจะส่งผลต่อจุดยืนของ หยุน ชิงวู กับพวกปีศาจ โดยเฉพาะตอนที่เขาไม่อยู่แล้ว คังหยาง เลยตัดสินใจทำเช่นนี้” ในที่สุด ปิง หยาง ก็เข้าใจ
”อืม”ฉือ กูเหยียน พยักหน้า
การทิ้งภัยคุกคามไว้จะเป็นหลักประกันว่า หยุน ชิงวู ยังมีค่าต่อพวกปีศาจ
อย่างไรก็ตาม…
มีอีกเหตุผลที่ว่าทำไมคังหยาง ถึงปล่อยให้ ฟาง เจิ้งจือ มีชีวิตอยู่
เขามั่นใจว่าฟาง เจิ้งจือ ไม่สามารถทำร้ายพวกปีศาจได้อีกต่อไป
กล่าวอีกอย่างคือฟาง เจิ้งจือ …
ฉือกูเหยียน มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ปากของนางกระตุกเล็กน้อย แต่ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมา
ฟางเจิ้งจือ รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่
อย่างไรก็ตาม…
เขาไม่มีคำตอบ
ผลพวงจากการกินผลไม้แห่งเต๋า
ไม่มีใครรู้
ฟางเจิ้งจือ ไม่คิดจะสนใจเรื่องนี้อีก มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย ทั้งหมดที่เขารู้คือถ้าคังหยาง ออกแรงกดลงที่หน้าอกของเขา เขาต้องตายแน่นอน
อย่างไรก็ตาม…
คังหยางไม่ได้ฆ่าเขา
ฟางเจิ้งจือ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ หยุน ชิงวู หรือไม่ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ ทั้งหมดที่เขารู้คือคังหยางไม่ได้ฆ่าเขา และ…
คงไม่ฆ่าเขาในตอนนี้เช่นกัน
แค่นี้ก็เพียงพอแล้วส่วนที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง
”เรามาพูดเกี่ยวกับเรื่องของขุนนางเป็นไง?ถ้าข้าได้เป็นขุนนาง ข้าจะได้ที่ดินไหม? ข้าจะมีทหารยามเป็นของตัวเอง?” ฟาง เจิ้งจือ เดินไปที่ประตูเนินเขาเหล็ก
แต่งงานกับใครบางคน?
แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่เขาต้องทำแน่นอน
ไม่งั้นใครจะเป็นผู้สืบทอดสายเลือดของเขาล่ะ?เขาจะแต่งงานกับใครดีนะ? เอา ฉือ กูเหยียน ออกจากตัวเลือกไปได้เลย หยุน ชิงวู? ถุ้ย! นางยิ่งแย่กว่าเสียอีก…
หรือเขาจะต้องไปพวกงานดูตัว? ด้วยคุณสมบัติของเขาในตอนนี้ต้องหาผู้หญิงดีๆได้แน่นอน
เดี๋ยวนะ!พวกผู้หญิง จากตระกูลชั้นสูงไม่น่าจะทำงานบ้านเป็น เขาต้องหาคนที่สามารถทำงานบ้านได้
ใช่
นั่นเป็นสิ่งสำคัญมาก!
ขณะที่ฟาง เจิ้งจือ กำลังยุ่งอยู่กับการวางแผนชีวิตอยู่นั้น…
ปิงหยาง ก็มองมาที่เขาด้วยความรังเกียจ นางกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของ ฟาง เจิ้งจือ แต่สิ่งที่เขาสนใจกลับเป็นเรื่องที่ดิน ทหารยาม?
”ช่วยแสดงความขอบคุณข้าก่อนได้ไหม?ทำไมเจ้าถึงมัวแต่คิดถึงเรื่องที่ดิน ทหารยาม?” ปิง หยาง ฮึดฮัดขณะมองไปที่ หยุน ชิงวู และคังหยาง
ด้านหลังพวกเขา..
มีทหารปีศาจหลายแสนนายเกราะของพวกเขาส่องแสงระยิบระยับท่ามกลางแสงอาทิตย์ มันเป็นกองทัพที่น่ากลัวมาก
”ฮ่าฮ่าฮ่าทำไมล่ะ นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรได้รับจากการมีชีวิตรอดมานะ” ฟาง เจิ้งจือ ยังคงไม่สนใจ ปิง หยาง
ตอนนี้ควรเป็นเวลาแห่งการเฉลิมฉลอง
อย่างอื่น…
ตอนนี้ก็ควรช่างมันก่อน
แน่นว่ามีเรื่องหนึ่งที่เขาต้องสนใจนั่นคือ เหยียน ซิว
ฟางเจิ้งจือ หันไปมอง ฉือ กูเหยียน และ ปิง หยาง “พวกเจ้ารู้ไหมว่า เหยียน ซิว เป็นยังไงบ้าง?”
”เหยียนซิว? เขากลับไปที่ดินแดนเหลียงตะวันตกแล้ว” ปิง หยาง ตอบโดยไม่ลังเล
”โอ้เขากลับไปแล้วหรือ? งั้น…” ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้า เขาได้ยินจาก เถิง ซือเซิง ว่า เหยียน ซิว บาดเจ็บอย่างหนัก
คงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะกลับไปที่ดินแดนเหลียงตะวันตกเพื่อพักฟื้นตัวเอง
อืมเขาควรจะหาเวลาว่างๆไปเยี่ยม เหยียน ซิว บ้าง ปัญหาคือเขาอาจจะไม่มีชีวิตอยู่จนถึงวันนั้น…
ฟางเจิ้งจือ ส่ายหัวและเดินเข้าไปที่เนินเขาเหล็ก
เมื่อทหารที่เฝ้าอยู่เห็นพวกเขาก็หลีกทางให้
ก่อนที่ทั้งสามคนจะหายตัวออกไปจากสายตาของทุกคนในสนามรบ
หนานกงเฮา ยืนขึ้นและมองไปทางร่างในชุดสีชมพูเช่นกัน เขากำหมัดแน่น
จากนั้นมันก็คลายออกเกือบจะทันที
“ท่านซิงข้าต้องการเดินทางกลับแล้ว”
”เดินทางกลับเหรอ?”ซิง หยวนกัว เข้าใจว่า หนานกง เฮา ต้องการเดินทางกลับตระกูล
”ใช่น้องชายของข้าคงรออยู่ นี่คือสนธิสัญญาระหว่างอาณาจักรเซี่ยและดินแดนภูเขาทางใต้ โปรดมอบมันให้องค์จักรพรรดิแทนข้าด้วย ข้าจะไปหาองค์จักรพรรดิประมาณหนึ่งเดือนหลังจากนี้” หนานกง เฮา ยื่นกระดาษในมือให้ ซิง หยวนกัว
”อืมข้าเข้าใจแล้ว” ซิง หยวนกัว พยักหน้าขณะที่เขารับสนธิสัญญามาจาก หนานกง เฮา
YOU MAY ALSO LIKE
