Gate of God - ตอนที่ 485
Gate of God ตอนที่ 485 เพื่อ หยุน ชิงวู
ทุกคนตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่คังหยาง พูด
มันชัดเจน
ทั้งคังหยางทั้ง ฟาง เจิ้งจือ ยังไม่ตาย ปกติแล้วพวกเขาทั้งสอง ควรจะกำลังต่อสู้กันอยู่
เกิดอะไรขึ้น?
แลกเปลี่ยนตัวประกัน?
ทหารทุกคนมองหน้ากันและไม่เห็นอะไรอื่นนอกจากความสับสนในแววตาของพวกเขาเอง
สิ่งเดียวที่สามารถอธิบายได้คือ…
พวกเขาสองคนต้องบ้าไปแล้ว…
จะอธิบายสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นยังไง?
ไม่มีใครเข้าใจ
ดวงตานับไม่ถ้วนจ้องมองที่คังหยาง
พวกเขาตั้งตารอฟังคำอธิบาย
คำตอบอาจอยู่ในการเคลื่อนไหวต่อไปของคังหยางหรือไม่ก็ ฉือ กูเหยียน
ชุดสีชมพูและเส้นผมเงางามพริ้วไหวตามสายลม
”ตกลง”ฉือ กูเหยียน พยักหน้าโดยไม่ลังเล นางตอบราวกับว่าได้คาดการณ์เรื่องนี้เอาไว้แล้ว
”อืม”คังหยาง พยักหน้า
ไม่มีคำพูดหรือความรู้สึกใดๆฉือ กูเหยียน มองอย่างใจเย็น
ทหารทุกคนไม่เชื่อสายตาตัวเอง
”เกิดอะไรขึ้น?”่
”มันจบแล้ว?!”
”จบแล้วรึ?”่
ทหารทุกคนในสนามรบไม่ว่าจะเป็นปีศาจหรือมนุษย์ต่างก็สับสนอย่างที่สุด
นี่มันไม่น่าเชื่อ!
ถ้ามันง่ายขนาดนั้นแล้วจุดประสงค์ของสงครามครั้งนี้คืออะไรกัน?
มนุษย์และปีศาจนับไม่ถ้วนต้องล้มตายไปเพื่ออะไรกัน!
พวกเขาไม่เข้าใจ…
จนกระทั่ง…
พวกเขาได้ยินเสียงอึกทึกที่ด้านหลังพวกเขา
แน่นอนว่ามันอยู่ไกลออกไปมันดังมาจากทางเนินเขาเหล็ก
เมื่อพวกเขาได้ยินท่าทีของเหล่าทหารก็เปลี่ยนไป
เหล่าปีศาจเริ่มเคร่งเครียด
ฝ่ายมนุษย์ต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก
อย่างน้อยๆสามารถเห็นได้ถึงความสุขในแววตาของพวกเขา ความมั่นใจในชัยชนะ
หลังจากวันแห่งการต่อสู้ที่เหนื่อยล้า…
กองกำลังเสริมกำลังมาถึงแล้ว
แม้ว่านี่จะเป็นเพียงแนวหน้าแต่การมาถึงของเหล่าทหารก็หมายความว่าการต่อสู้จบลงแล้ว
ณจุดนี้
ในที่สุดทุกคนก็เข้าใจว่าทำไมคังหยางถึงต้องการแลกเปลี่ยนตัวประกันกับฉือ กูเหยียน
เป็นเพราะว่า…
ไม่มีความหมายที่จะต่อสู้ต่อไปแล้ว
ผลลัพธ์นั้นชัดเจน
การต่อสู้ก่อให้เกิดการสูญเสียในทุกๆด้านนี่เป็นสิ่งที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น
ในการต่อสู้เพื่อความตายระหว่างทั้งสอง…
จะมีผู้หนึ่งที่จะได้รับชัยชนะ
อย่างไรก็ตามถ้าใครคนหนึ่งอ่อนแอกว่าอีกคน มันคงจบได้โดยง่าย
ความจริงแล้ว…
การัดสินระหว่างทั้งสองกองทัพนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
โดยเฉพาะการต่อสู้ในแดนไกลนอกอาณาจักรเซี่ย
มันเป็นการต่อสู้ที่โหดร้าย
การต่อสู้ที่ไม่ว่าปีศาจหรือมนุษย์ก็ไม่อยากคิดถึงมันพวกเขาไม่อยากให้มีประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
”อาจารย์ท่าน…” หยุน ชิงวู ได้ยินเสียงจากที่ไกลๆ แต่นางเลือกที่จะไม่สนใจนางไม่ได้ออกคำสั่งแต่อย่างใด
นางมองไปที่คังหยางนางไม่ได้ร้องไห้แล้ว แต่เต็มไปด้วยความกังวล
คังหยางไม่แนะนำให้หยุน ชิงวู ออกคำสั่งถอนทัพเช่นกันเขายื่นมือของเขาออกมาลูบหัวของ หยุน ชิงวู
ปีศาจยังคงยืนอยู่ในจุดเดิม
เหล่าทหารฝ่ายมนุษย์ต่างค่อยๆจับอาวุธขึ่้น
นี่คือการป้องกันครั้งสุดท้าย
พวกเขาไม่สามารถลดการป้องกันลงได้จนกว่ากำลังเสริมจะมาถึง
พวกเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียด…
ฉานหลิง รู้สึกกังวลอย่างยิ่ง เขาสามารถได้ยินเสียงของกองกำลังเสริมกำลังที่กำลังจะมาถึง แต่เขาไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นทหารของดินแดนภาคใต้หรือทหารของอาณาจักรเซี่ย!
มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่รู้สึกกังวล
เขาคือฟาง เจิ้งจือ
หลังจากสวมเกราะฟาง เจิ้งจือ ก็จัดทรงผมเล็กน้อย แล้วเดินไปหา ปิง หยาง
”ไปกันเถอะ”ปากของ ฟาง เจิ้งจือ กระตุกเล็กน้อย
”ไป?ที่ไหนกัน?” ปิง หยาง ถามด้วยความสงสัย
”ไร้สาระมาก!ข้าต่อสู้มาทั้งคืน! แน่นอนว่าข้าต้องหิวแล้ว เจ้าไม่หิวงั้นรึ?” ฟาง เจิ้งจือ เยาะเย้ย
ปิงหยาง มอง ฟาง เจิ้งจือ ด้วยสายตาอันว่างเปล่า เขารู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ พึ่งกินผลไม้มาเอง
”เจ้า…ยังไม่อิ่มอีกรึ?”ปิง หยาง ถามอย่างสงสัย
”โง่มาก!”ฟาง เจิ้งจือ ไม่คิดจะตอบคำถามของนาง
”โง่!”
เสียงของฟาง เจิ้งจือ ดังก้องไปทั่วสนามรบ
หน่วยเกราะมังกรและกองทัพทลายภูผารู้เรื่องฟาง เจิ้งจือ กับ ปิง หยาง มาบ้าง เช่นนี้พวกเขาจึงไม่แปลกใจกับสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ พูดออกมาเท่าไรนัก
อย่างไรก็ตามทหารของแดนใต้ต่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยินเป็นอย่างมาก
ดูหมิ่น…
มันนับเป็นการดูหมิ่นองค์หญิงหรือไม่?
เดี๋ยวก่อน…
เขาเองก็ไม่เคารพองค์หญิงฉาน ยู่ เช่นเดียวกัน!
ทหารแดนใต้ต่างส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วย
ฟางเจิ้งจือ เพิกเฉยต่อปฏิกริยาของพวกเขา เขาหันไปมอง ฉือ กูเหยียน
”เจ้าจะกินอะไรไหม?”ฟาง เจิ้งจือ ถามอย่างหงุดหงิด
”ข้าจะกินถ้าเจ้าทำ” ฉือ กูเหยียน พยักหน้าหลังจากคิดสักพัก
”ข้า?ข้าไม่มีวัตถุดิบที่จะทำ” ฟาง เจิ้งจือ ส่ายหัวก่อนจะชี้ไปที่หน้าอกของตัวเอง
”ข้าเอาติดมือมาจากบ้านเจ้าอยู่บ้าง”ฉือ กูเหยียน หยิบกล่องไม้เล็กๆออกมา
ภายในมีมากกว่า10 ช่องแต่ละช่องบรรจุผงที่มีสีสันแตกต่างกันไป
ทหารทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นฉือ กูเหยียน หยิบกล่องออกมา
พวกเขาไม่แปลกใจกับกล่อง…
พวกเขาตกตะลึงกับคำพูดของนาง
บ้านของเขา?
นางกำลังพูดอะไรออกมา?
แน่นอนว่า…
นั่นไม่ใช่ประเด็นหลักสถานการณ์ปัจจุบันยังคงตึงเครียด … ทำไม ฟาง เจิ้งจือ ถึงยังพูดคุยเกี่ยวกับอาหาร?
ทำไมเขาถึงลากฉือ กูเหยียน มาคุยด้วย?
พวกเขายังอยู่ในสงคราม!ทำไมพวกเขาถึงกล้าพูดถึงเรื่องของกินกัน?
ที่สำคัญที่สุดคือ…
คังหยางดูเหมือนจะไม่โกรธแม้แต่น้อย ราวกับเขาไม่ได้ยินการสนทนาระหว่าง ฉือ กูเหยียน และ ฟาง เจิ้งจือ
หรือเขาลืมสิ่งที่ฟาง เจิ้งจือ ทำกับเขาในกลืนกินโลกไปแล้ว? แม้ว่าเขาจะรักษาตัวเองได้อย่างรวดเร็วเพราะเป็นเซียนก็ตาม แต่เขาทนกับความอัปยศได้ยังไง?
เกิดอะไรขึ้นกันแน่เกิดอะไรขึ้นในโลกแห่งเซียน?
”ผู้หญิงช่างน่ารำคาญเหลือเกิน… ”
ฟางเจิ้งจือ เพิกเฉยต่อสายตาคนรอบข้าง ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อเห็นกล่องเครื่องเทศในมือของ ฉือ กูเหยียน
”งั้นข้าขอกินด้วย!”ปิงหยาง อดใจไม่ไหว ดวงตาของนางเป็นประกายด้วยความคาดหวังเช่นกัน
”ไม่มีอาหารให้เจ้าหรอก”ฟาง เจิ้งจือ ตอบกลับ
”ฮึ!ทำไมล่ะ? พวกเครื่องปรุงเป็ของพีเหยียนนะ! ข้าเองก็เป็นถึงเจ้าหญิง…”
”ข้าบอกแล้วใช่ไมหว่าอย่ามาพูดเรื่องตำแหน่งกับข้าอยู่กับข้าให้พูดแทนตัวเองว่า ‘ข้า’ก็พอ” ฟาง เจิ้งจือ พูดขัดขึ้นมา
”ข้าอยากกินบ้าง!”ปิง หยาง ตอบ
”ก็ได้”ฟาง เจิ้งจือ โบกมือด้วยความรำคาญ ก่อนจะเดินไปที่เนินเขาเหล็ก
ฉือกูเหยียน และ ปิง หยาง เดินตามหลังไป
ทหารของแดนใต้ทำใจเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นได้พวกเขาไม่คิดว่า ฟาง เจิ้งจือ จะปล่อยคังหยางไป
อย่างไรก็ตาม…
คังหยางไม่ได้มีท่าทีจะหยุด ฟาง เจิ้งจือ
”เฮ้เจ้าไร้ยางอาย ทำไมชายตาบอดถึงไม่ตามเจ้ามาล่ะ? ทำไมเขาไม่อยากฆ่าเจ้าแล้วงั้นรึ? หรือระหว่างพวกเจ้ามีความลับอะไรอยู่?” ปิง หยาง ยังคงเฝ้าดูคังหยาง ขณะที่นางเดินไปทางเนินเขาเหล็ก
ปิงหยาง ทนไม่ไหว ความอยากรู้อยากเห็นของนางมาถึงจุดสูงสุด
”โง่”ฟาง เจิ้งจือ ตอบด้วยความรังเกียจ
”เจ้าดูถูกข้าอีกแล้วนะ?อย่าคิดว่าเจ้ายิ่งใหญ่เพราะทำเรื่องแค่นี้ไป! เอ่อ…พูดตามตรงเจ้าช่วยพวกเรามาตลอด ต่อให้เจ้าจะเอาชนะคังหยางไม่ได้ก็ตาม แต่เจ้าก็ถ่วงเวลาได้จนกำลังเสริมเดินทางมาถึง สิ่งที่เจ้าทำมีคนเห็นมากมาย ข้าคิดว่าท่านพ่อคงออกมาต้อนรับเจ้าที่ประตูเมือง เจ้าจะเชื่อข้าไหม?”่
ปิงหยาง บ่นในตอนแรก ก่อนจะนึกได้ว่า ฟาง เจิ้งจือ ได้ทำสิ่งที่สุดยอดลงไปจริง
”ต้อนรับข้าที่ประตู?เพื่ออะไร? อ๋อหรือเขาจะเอาสมบัติหรือเพชรพลอยมาให้ข้า อืมก็คุ้มอยู่นะข้าเสียเลือกไปเยอะมาก…”
”เจ้าจะรู้อะไร?ตามปกติแล้วผู้บัญชาการที่ได้รับชัยชนะเท่านั้นที่ได้รับการต้อนรับจากองค์จักรพรรดิ ! หากท่านพ่อมาต้อนรับเจ้านั่นก็ถือว่าเป็นเกียรติอย่างมาก เจ้ากล้าพูดเรื่องสมบัติได้ยังไง?” ปิง หยาง ตอบกลับด้วยความดูถูก
”เกียรติยศไม่มีความหมายสมบัติต่างหากละที่มีความหมายสำหรับข้า” ฟาง เจิ้งจือ ตอบโต้
”แล้วเรื่องการเลื่อนตำแหน่งล่ะ?หากข้าเดาไม่ผิด เจ้าจะได้เลื่อนตำแหน่งอย่างแน่นอน อย่างน้อยน่าจะเป็นถึงรัฐมนตรี อืม…แต่เจ้ายังขาดประสบการณ์ เพียงเจ้าหน้าที่ระดับหนึ่งก็มากแล้ว อันดับสองก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ตระกูลเจ้าอาจจะถูกยกระดับเป็นขุนนาง”ปิง หยาง กล่าวอย่างตื่นเต้น
”ตระกูลขุนนาง?”หัวใจของฟาง เจิ้งจือ สั่นไหว
เขาไม่ได้สนใจอะไรมากกับการเลื่อนขั้นแต่การได้เป็นขุนนางนั่นต่างออกไป
มันเทียบเท่ากับการเป็นสมาชิกของชนชั้นสูง
รวมถึงครอบครัวของเขาก็เช่นกันมันเป็นสิ่งที่เยี่ยมมาก
ฟางเจิ้งจือ ไม่สนใจว่าตำแหน่งนั้นจะสูงแค่ไหน
แต่การได้รับเงินเดือนทุกเดือนก็เยี่ยมแล้ว
แค่นอนอยู่เฉยๆก็มีเงินมากองให้
ช่างวิเศษเหลือเกิน!
เขาจินตนาการถึงพวกมันอย่างคาดหวัง
ถ้าเขากลับไปที่หมู่บ้านในฐานะขุนนางชั้นสูงคนในหมู่บ้านทั้งหมดต้องชดีใจแน่
ฟางเจิ้งจือ ยิ้มอย่างสดใส
เมื่อปิง หยาง เห็นสิ่งนี้
ความตื่นเต้นของนางกลายเป็นความรังเกียจทันที
”มันเป็นเรื่องใหญ่ตรงไหน?แค่สานเลือดชนชั้นสูง?”ปิง หยาง โต้กลับ จากนั้นนางก็พูดต่อว่า “เฮ้ย เจ้าไร้ยางอาย เจ้ายังไม่ได้บอกข้าว่างเกิดอะไรขึ้นระหว่างเจ้ากับคังหยางกันแน่ ทำไมเขาถึงไม่ฆ่าเจ้า?”่
”ถ้าข้าเดาถูกสิ่งที่คังหยางทำก็เพื่อ หยุน ชิงวู” เสียงของ ฉือ กูเหยียน ดังขึ้นเมื่อนางมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ
”หยุนชิงวู? ฟาง เจิ้งจือ ทำอะไรกับ หยุน ชิงวู?”ปิง หยาง สับสน
YOU MAY ALSO LIKE
