Gate of God - ตอนที่ 469

Gate of God ตอนที่ 469 ไปตายซะ

 

คังหยาง นั้นเร็วเกินไป เพียงพริบตาเดียวฟาง เจิ้งจือก็กระเด็นออกไปไกล

 

เหล่าหัวหน้าถิ่นฐานต่างมองไปด้วยความไม่เชื่อ

 

พวกเขาอยากช่วย ฟาง เจิ้งจือ

 

แต่พวกเขาทําไม่ได้

 

แม้แต่ ซิง หยวน กัวเองก็ไม่สามารถทําอะไรได้

 

ฟาง เจิ้งจือ มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากแสงสีฟ้าที่อยู่รอบๆตัวเขา

 

อย่างไรก็ตามเขาสัมผัสได้ถึงพลังที่ปะทะเข้ากับหน้าอกของเขา

 

มันทรงพลังมาก

 

“เคร้ง!”เสียงแตกหักดังขึ้น ฟาง เจิ้งจือ หน้าซีดทันทีเขารู้ว่ามันเป็นเสียงอะไร

 

มันเป็นเสียงของกระจกป้องกันใจที่แตกเป็นเสี่ยงๆ

 

มันเป็นของขวัญที่เขาได้รับมาจากคือกูเหยียน มันได้ช่วยชีวิตเขามาหลายครั้ง

 

อย่างไรก็ตาม …

 

กระจกไม่เกิดร่องรอยอะไรแม้แต่น้อย

 

อย่างไรก็ตาม ในครั้งนี้ กระจกลับแตกออกจากการโจมตีครั้งเดียวของคังหยาง มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าพลังของคังหยางนั้นน่ากลัวขนาดไหน

 

มันทั้งเร็วและทรงพลัง

 

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจของ ฟาง เจิ้งจือ

 

นั่นก็คือตาย!

 

ฟาง เจิ้งจือ ได้ต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งมามากมาย

 

ทั้ง ฉาน หลิง ที่โลกแห่งเซียน

 

แต่เขาก็สามารถเอาชนะมาได้

 

อย่างไรก็ตาม …

 

เมื่อเขาเผชิญหน้ากับคังหยาง

 

ฟาง เจิ้งจือ ดูไม่ออกแม้แต่น้อยว่าคังหยาง ทําอะไรอยู่ทั้งหมดที่เขาเห็นคือภาพมัวๆ เท่านั้น

 

เขาเห็นดังหยาง พุ่งเข้ามาจากนั้นก็มองไม่เห็นอะไรอีกเขาไม่สามารถคาดเดาได้ว่า คงหยาง นั้นโจมตีมาจากทิศทางไหน

 

ทั้งหมดที่เขาทําได้ก็คือเดา

 

” ทุกสิ่งที่เขาทํามานั้นไร้ประโยชน์จริงๆรึ?” ฟาง เจิ้งจือได้ทําทุกสิ่งที่ควรทําไว้หมดแล้ว

 

เขาได้นําพาการต่อสู้มายังจุดที่เขาได้เปรียบที่สุดแล้ว

 

เขาไม่สามารถต่อสู้กับ คังหยาง คนเดียวได้

 

แต่เขาคิดว่า ซิง หยวนกัว และคนอื่นๆทําได้

 

เพื่อช่วย ปิง หยาง เขาล่อค้งหยาง ออกมา

 

เขาวางแผนทั้งหมดเอาไว้ แต่มันก็ถูกทําลายอย่างรวดเร็วโดยทั้งหยาง

 

เขาแข็งแกร่งเกินไป

 

กับดักชั้นที่สามารถดักจับสัตว์ได้มากมาย ส่วนใหญ่เมื่อเข้าไปแล้วก็ไม่สามารถหลบหนีได้ ยก เว้นจะรู้ถึงความลับของกับดักนั้น มีข้อยกเว้นเพียงข้อเดียวเท่านั้น

 

เมื่อสัตว์ตัวนั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่ากับดัก

 

เมื่อเผชิญหน้ากับพลังที่แท้จริง กับดักก็เป็นได้แค่ของประดับฉากเขาสามารถทําลายทุกอย่าง ที่อยู่ในเส้นทางของเขาได้

 

หากมีภูเขาในเส้นทาง เขาก็สามารถทําลายมันทิ้งได้

 

หรือพุ่งผ่านมันไปได้ง่ายๆ

 

จะทํายังไงถึงจะหยุดเขาได้?

 

ค้งหยาง ยอมทิ้ง ปิง หยาง เพื่อตาม ฟาง เจิ้งจือ มาที่ประตูถิ่นฐานทุกอย่างเป็นไป ตามแผนของ ฟาง เจิ้งจือ

 

แต่นั่นก็ไม่มีประโยชน์

 

เขาสามารถพา ฟาง เจิ้งจือ กลับไปยังตําแหน่งเดิมได้ง่ายๆหรือที่ไหนก็ได้ตามที่เขาต้องการ

 

เขาสามารถควบคุมทุกอย่างได้

 

ฟาง เจิ้งจือ กระอักเลือดออกมา

 

“ตูม!

 

ร่างของเขาปะทะพื้นดิน หินและทรายสาดกระเซ็นไปทั่ว

 

แต่นี่ไม่ใช่ทั้งหมด ทันทีที่ร่างของ ฟาง เจิ้งจือ ปะทะกับพื้นแสงสีฟ้าก็โจมตีเข้ามาอีกครั้ง

 

มันเป็นการโจมตีแบบเดียวกัน

 

“ตูม!

 

พื้นดินแตกออกเป็นสองฝั่ง

 

คราวนี้ ฟาง เจิ้งจือ นอนนิ่งอยู่บนพื้นไม่สามารถหนีไปไหนได้เขาไม่สามารถหนีไปไหนได้ เขาต้องทนรับความรุนแรงของการโจมตีเอาไว้ทั้งหมด

 

กระจกป้องกันใจเริ่มแตกออกเรื่อยๆ

 

หัวใจ

 

หนึ่งในอวัยวะสําคัญ

 

ในโลกใบนี้หัวใจของแต่ละคนยังประกอบไปด้วยมิติพิเศษ

 

ความตั้งใจของคังหยาง นั้นง่ายมาก เขาต้องการทําลายฟางเจิ้งจือรวมถึงมิติพิเศษด้วย ถ้าเขาไม่สามารถฆ่า ฟาง เจิ้งจือ ได้ ก็ต้องมั่นใจว่าฟางเจิ้งจือจะไม่สามารถใช้พลังได้อีก

 

ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่าคังหยาง จะใช้เวลานานแค่ไหนถึงทําสําเร็จ

 

แต่มันก็ไม่สําคัญ

 

เขารู้สึกราวกับวาหัวใจของเขาจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

 

“เคร้ง!” ในที่สุดกระจกป้องกันใจก็แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

 

ทุกสิ่งที่อยู่ในนั้นก็กระเด็นออกมาเช่นกัน

 

เข็ม, เล็บ, ขี้เถ้า, อาหาร, เสื้อผ้า

 

สิ่งของมากมายกระจายไปทั่วพื้น มันเป็นหลักฐานว่ากระจกป้องกันใจได้ฟังแล้ว

 

“ฟาง เจิ้งจือ!” ดวงตาขององค์หญิง ฉาน ยู่ เต็มไปด้วยความกังวลขณะที่มองฟาง เจิ้งจือ จากด้านบน

 

ดวดลายเมฆปกคลุมทั่วร่างของนาง

 

ขณะที่นางกําลังจะกระโจนเข้าสู่สนามรบ ก็มีแขนอันทรงพลังหยุดนางไว้

 

”เจ้าออกไปไม่ได้!” ฉาน หลิง เตือน

 

“อ๊าก! ให้ข้าไป ข้าต้องไปช่วยเขา! เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะดินแดนใต้ให้ข้าไป…”

 

”เพี้ยะ!” เสียงตบดังขึ้นชัดเจน ลายเมฆบนร่างกายขององค์หญิง ฉาน ยู่ ค่อยๆหายไปอย่า งช้าๆ

 

“พานางลงไปและเฝ้านางเอาไว้เ”

 

“รับทราบ ฝ่าบาท!

 

ซิง หยวนกัว มองไปยัง ฟาง เจิ้งจือ ที่นอนหน้าซีดหายใจรวยรินอยู่เขาต้องการจะช่วย ฟาง เจิ้งจือแต่เขารู้ว่าถ้าเขาพยายามช่วย

 

แน่นอนว่า…

 

หัวหน้าดินแดนปีศาจและรองหัวหน้าต้องเข้ามาช่วยด้วยเช่นกัน

 

เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ มาอยู่ที่ริมกําแพงเขาสามารถช่วยได้โดยไม่ลังเลแต่การที่เขาจะกระโจน ลงไปในสนามรบเป็นเรื่องที่ต่างกันตามข้อตกลง

 

ฟาง เจิ้งจือ ควรแลกเปลี่ยนตัวเชลยกับ คังหยาง

 

” พี่เหยียน เจ้าไร้ยางอายกําลังจะตาย! ไป ไปช่วยเขา!” ปิง หยางอยู่ไม่ไกลจากฟาง เจิ้งจือ

 

นางรู้ดีว่าการโจมตีนั้นทรงพลังแค่ไหน

 

แม้ว่านางจะเข้าใจ ฟาง เจิ้งจือ ผิดไปเล็กน้อย

 

แต่ ปิง หยาง นางไม่ได้โง่

 

ร่างกายของ ฉือ กูเหยียน สั่นเทา แม้แต่นางก็สัมผัสได้ถึงความรุนแรงของการโจมตีนั้น อย่าง ไรก็ตามนางไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

 

นางขยับไม่ได้แม้แต่นิ้วมือ

 

อย่างไรก็ตาม นางสามารถหยุด คงหยางได้

 

“หยุด!”ฉือ กูเหยียน ยกมือขึ้นจ่อที่ลําคอของ หยุน ชิงวู มือของนางเริ่มเปล่งแสงสีเงิน

 

คังหยางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

 

อย่างไรก็ตามแสงที่เปล่งออกมาจากร่างกายเขาไม่ได้หายไปแสงสีฟ้ายังคงปกคลุมร่างกาย ของเขาราวกับร่างของเขาถูกห่อหุ้มด้วยท้องฟ้า

 

“เชี่ย!” ฟาง เจิ้งจือ กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

 

เขาขัดขึ้นทั้งหยาง

 

อย่างไรก็ตามเมื่อเลือดปะทะเข้ากับแสงสีฟ้า มันเหมือนปะทะเข้ากับโล่แก้วก่อนที่เลือดจะ หยดลงพื้น

 

“ติ้ง ทิ้ง…”

 

เลือดไหลหยดลงมาเปื้อนเสื้อของ ฟาง เจิ้งจือรวมไปถึงอาวุธลับและสิ่งของอื่นๆด้วย

 

ในของพวกนั้น

 

มีหินก้อนหนึ่ง เป็นหินสีดํา

 

หินก้อนนั้นเป็นสีดําที่ดําสนิทอย่างไม่น่าเชื่อ อย่างไรก็ตามเมื่อหยดเลือดสัมผัสโดนหินก้อนนั้น ราวกับว่ามันถูกดูดเข้าไปในมิติอื่นมันไม่หลงเหลือคราบใดๆเอาไว้แม้แต่น้อย

 

ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้สังเกตุเห็น

 

ตอนนี้เขามีเพียงความรู้สึกเดียวคือเจ็บปวด หน้าอกของเขาเจ็บปวดเป็นอย่างมากราวกับถูกแทง

 

แทงทะลุลงไปในหัวใจ

 

ความลังเลของคังหยาง

 

นั้นสามารถคาดเดาได้

 

หยุน ชิงวู ยังอยู่ในกํามือของ ฉือ กูเหยียน ตราบใดที่ หยุน ซิงกูยังอยู่ในสภาพนั้น ชีวิตของ เขาจะยังไม่อยู่ในอันตราย

นั่นคือเหตุผลที่ ฟาง เจิ้งจือ เลือกเดินไปข้างหน้า

 

แต่ตอนนี้

 

เขาตระหนักว่ามีชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย ตอนนี้เขาเริ่มอยากตายขึ้นมา

 

“เจ้าเจ้าอยากทําลายมิติพิเศษของข้างั้นหรือ?” ฟาง เจิ้งจือ อยากจะลุกขึ้นแต่เขาถูกตรึง เอาไว้ด้วยพลังมหาศาล

 

นี่ไม่ใช่พันธนาการของเต่าสวรรค์

 

นี่เป็นเพียงพลังที่เหนือกว่า

 

“ฮีม เจ้าฉลาดมาก! “คังหยางพยักหน้า จากนั้นหน้าของเขาก็เริ่มซีดขาวและกระอักเลือดออกมา

 

“เขาบาดเจ็บรึ?” ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่าทําไมคังหยางถึงบาดเจ็บ แต่เขามั่นใจเลยว่านั่นไม่ใช้ฝี มือของเขา

 

การโจมตีของ ซิง หยวนกัว? หรือ หนานกง เฮา?

 

หรืออาจเป็น

 

การสะท้อนกลับจากกระจกป้องกันใจ

 

นั่นไม่สําคัญฟาง เจิ้งจือ รู้ว่าถ้าถูกจังหยางโจมตีเข้าอีกครั้ง

 

เขาต้องตายลงแน่นอน

 

“ปล่อยข้า หรือจะให้ฆ่า หยุน ชิงวู พวกเราจะพบกับความเจ็บปวดทั้งคู่!” ฟาง เจิ้งจือ กระวนกระวายใจ ความลังเลของคั่งหยางนั้นทําให้เขาผ่อนคลายลงเล็กน้อย

 

เขาเห็นว่าคงหยางยังคงสงบนิ่งราวกับสายน้ํา แต่ ฟาง เจิ้งจือร้อนรนอย่างมาก

 

” ฆ่า! ยังไง?” เสียงที่อ่อนแอของคังหยางดังขึ้นอีกครั้ง

 

บางคนอาจถูกหลอกให้คิดว่าคงหยางอ่อนแอเพราะน้ําเสียงของเขาอย่างไรก็ตาม ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่าคงหยางนั้นมีพลังที่น่ากลัวมาก

 

“ถึงข้าจะทําไม่ได้ แต่นางทําได้เ”ฟาง เจิ้งจือ กัดฟันของเขา

 

“เป็นอย่างนั้นหรอกหรือ? ช่างน่าเสียดายที่ตอนนี้การตัดสินใจไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจ้า นอกจากนี้เจ้าควรจําไว้ว่านางไม่ใช่แค่ฉือกูเหยียนนางเป็นถึงผู้สืบทอดของกองตรวจการศักดิ์สิทธิ์และแม่ทัพของอาณาจักรเซียในอนาคต” คังหยางยิ้ม

 

ฟาง เจิ้งจือ มองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของคังหยาง

 

เขาไม่ได้พูด แต่การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไป

 

แม้ทั้งหยางจะพูดเช่นนั้น แต่ทุกอย่างก็เป็นความจริง ฟาง เจิ้งจือไม่มีอะไรมาแก้ตัว

 

ฉือ กูเหยียน ไม่สามารถฆ่า หยุน ชิงวู ได้

 

นางคือ ฉือ กูเหยียน ผู้บัญชาการในอนาคตของอาณาจักรเชี่ยนางต้องคิดถึงผลประ โยชน์ของทั้งอาณาจักรเซี่ยและดินแดนภูเขาทางใต้

 

“ชิงวู ใกล้ถึงเวลที่นางจะฟื้นได้แล้ว” คังหยางหัน “มอง” ในตําแหน่งที่ห่างไปจาก หยุน ชิงวู เล็กน้อย

 

ท่าทีของ ฟาง เจิ้งจือ แข็งค้างเมื่อได้ยินแบบนั้น

 

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทําไมคังหยางถึงหยุดหลังจากได้ยินคําพูดของฉือกูเหยียน

 

ในตอนแรก

 

เขาคิดว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเขา

 

แต่ความจริงแล้ว ทั้งหยางได้ควบคุมทุกอย่างเอาไว้อย่างสมบูรณ์

 

เหตุผลเดียวที่ทําให้เขายังมีชีวิตอยู่คือ …

 

คั่งหยางกําลังรอ

 

เขากําลังรอให้ หยุน ชิงวู ได้สติ เขาอยากให้ หยุน ชิงวู ได้เห็น

 

ร่างของ หยุน ชิงวู ขยับเล็กน้อยก่อนที่ดวงตาจะค่อยๆเปิดออก

 

จากดวงตาที่จ้องมอง

 

นางยังคงมึนงงอยู่เล็กน้อย

 

อย่างไรก็ตาม นางได้สติอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นดาบแสงที่จ่อคอนางอยู่นางหันไปมอง ฉือ กูเห ยียน

 

จากนั้นก็มองไปที่ คังหยาง และ ฟาง เจิ้งจือ

 

“เจ้าพยุงข้ายืนขึ้นได้ไหม?” หยุน ชิงวู มองไปที่ ถือ กูเหยียน

 

“อืม” ฉือ กูเหยียน พยักหน้าและเก็บดาบแสงของเธอ

 

หยุน ชิงวู ไม่พูดอะไรในขณะที่นางกําลังลุก นางมองดูที่ ฟาง เจิ้งจือท่าทีของนางดูซับซ้อน

 

” ข้าขอถามอะไรเจ้าเป็นอย่างสุดท้ายได้ไหม?”

 

“เจ้าจะถามอะไรข้าก็ได้ แต่ข้าไม่รับประกันว่าจะตอบ” ฟาง เจิ้งจือ ไม่คิดว่า หยุน ชิงวู จะ มีคําถามอะไรมาถาม หลังจากที่เขาทําให้นางสลบไป

 

คําถาม…

 

อาจจะเป็นแค่การซ้ําเติม

 

นางคงอยากจะเยาะเย้ยที่ตอนนี้เขานอนอยู่บนพื้น?

 

ฟาง เจิ้งจือ ก็กําลังคิดคําตอบเช่นกัน

 

เขาจะตอบกลับไปว่า …