Dragon tamer - ตอนที่ 350

บทที่ 350: แขกจากนอกท้องฟ้า

น่าเสียดายที่คราวนี้ไม่ใช่การฆ่าเพื่อปล้นสินค้า แต่ทําสิ่งต่าง ๆ โดยไร้ร่องรอย!

ในกรณีนี้ สิ่งของ ของคนเหล่านี้ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ มิเช่นนั้น จูมงหลาง หมายตา ไข่มุขวิญญาณ ที่ ปูชิมมิ่ง สวมใสก็ยังมีค่ามาก

ไม่จําเป็นต้องทําลายศพ ราชามังกร เองเป็นตัวแปรของ มังกร แม้ว่าเกล็ดบางอันจะหล่นลงมาระหว่างการสู้รบ คนส่วนใหญ่จะไม่สังเกตว่ามันคืออะไร

ฉากนั้นต้องเป็นของจริง

เช่นเดียวกับภูติแห่งขุนเขาในตอนแรก มันปรากฏขึ้นและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหลังจากการสังหาร ทิ้งซากปรักหักพัง

และซากศพไว้

หลังจากตรวจสอบซ้ําแล้วซ้ําเล่าและยืนยันว่าไม่มีการละเลย จู มิงหลาง ออกจากป่าไผ่ไปอย่างสบาย

มันมืดแล้ว จู มิงหลาง กลับไปที่โรงแรม เหวินเหมิงรู และ ไปฉินอัน ได้รับความคุ้มครองจากผู้คนใน นิกายดาบเหมียนซาน

เจียนสง และเขาไม่จําเป็นต้องอยู่ที่นี่เพื่อดูแลพวกนาง

เพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย จู มิงหลาง จงใจพักที่โรงแรมนี้อีกวัน

เขารอเป็นพิเศษจนกระทั่งมีคนพบศพของ ปูชิมมิ่ง และผู้คนใน ซีสงหลิน จู มิงหลาง มีความตั้งใจที่จะจากไป

อากาศเย็นในตอนเช้า มิงหลาง พร้อมที่จะจากไป และกลับสู่โลกสีชา หวังว่าเครื่องหมายหิมะจะปรากฏขึ้น

“ ข้ากําลังจะบอกลาป้า เสี่ยเฮิน แต่ไม่คิดว่าป้าจะรอข้าอยู่” จูมงหลาง เดินผ่านต้นการบูรขนาดใหญ่และเดินไปหา

จูเสวี่ยเฮิน ซึ่งสวมชุดลัทธิเตที่เรียบง่าย

“เลือดบนพื้นคือเลือดของภูตินางฟ้า ที่ข้าฆ่า” น้ําเสียงของ จูเสวี่ยเย็น เย็นชา

“ ท่านโกรธเหรอ” จู มิงหลาง ถาม

“ ข้าบอกว่าให้โอกาสเขา” จูเสวี่ยเฮิน กล่าว

“อันที่จริง การได้เห็นผู้ชายอยู่กับป้า เสวี่ยเฮิน ทั้งวัน ข้ารู้สึกอึดอัดมาก” จู มิงหลาง หัวเราะ

จูเสวี่ยเฮิน พ่นลมอย่างเย็นชา โดยไม่สนใจคําพูดขึ้นําของ จู มิงหลาง อย่างจริงจัง และพูดอย่างไร้ร่องรอยของอารมณ์ใน

ดวงตาของนาง “ไปได้แล้ว”

“ป้าเสียเงิน ดูแลตัวเองด้วย” จู มิงหลาง กล่าว

จูเสวี่ยเฮิน หยุดพูด ดูเหมือนนางจะมีคําถาม ในใจนางมันเกือบจะถึงริมฝีปากของนางแล้วแต่สุดท้ายนางก็ยังไม่ถาม

ความสงสัยนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับความรักของเด็กๆ แต่นางไม่เข้าใจว่า จู มิงหลาง ฆ่า ปูชิมมิ่งและปรมาจารย์รอบๆ ตัวของปูชิมมิ่ง ได้อย่างไร

ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา เขาไม่น่าจะทําได้

หวังว่า มิงหลาง มีสิ่งที่ซ่อนไว้?

จู มิงหลาง ได้ละทิ้งดินแดนแห่งนี้ไปในทางที่ถูกและผิด

ภูติภูเขา ภูติดิน ภูติปา และภูติแม่น้ํา ไม่ค่อยมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลย สี่นิกายที่ยิ่งใหญ่และผู้คนจากราชวงศ์ได้รวมตัวกันที่นี่

เขาเพิ่งออกมาล่าและให้อาหารมังกร และเขาจะไม่ต่อสู้กับ ภูติพวกนี้จนถึงที่สุด

ยิ่งไปกว่านั้น ความแข็งแกร่งของผีอมตะนั้นน่าจะใกล้เคียงกับระดับราชา และเมื่อหลายปีก่อน พวกมันมีความแข็งแกร่ง

ระดับราชา ไม่ต้องพูดถึงผู้ที่ก้าวลงจากตําแหน่ง กวงซานซีสงหลิน ภูติผีภูธร.

คาดว่าเป็นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่ธรรมดาที่มีอายุมากกว่า 50,000 ปี แม้แต่กับ ราชามังกร จู มิงหลาง อาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของภูติภูเขาตัวนั้น

เมืองเซียวเฟิง

เขาต้องผ่านช่องเขาด้านหลังเมืองเชียวเฟิง เพื่อเข้าใกล้ดินแดนสีน้ําตาลมากขึ้น หลังจากที่ จู มิงหลาง มาถึงเมืองเซียวเฟิง

เขาก็พักที่นี่ชั่วขณะหนึ่ง

ราชามังกรอสูรสวรรค์ กําลังกรนเหมือนฟ้าร้องในอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณ และ จู มิงหลาง สามารถขี่ม้าได้เท่านั้น

ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะกลับไปที่โลกสีน้ําตาล

มองดูแดนวิญญาณ รังไหมหิมะสีเงิน รังไหมสีเขียวไหมสีทอง ตาดาบโลหะ รังไหมสีดําขนาดใหญ่

เช่นเดียวกับสุสานที่งดงามสี่แห่ง ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เลย ปล่อยให้จู มิงหลาง เหงาเมื่อคิดถึงพวกมัน เขาแทบรอไม่ไหวที่จะวางธูปสักสองสามแท่งไว้ใต้นั้น

ไม่ว่าการเกิดใหม่จะเปลี่ยนไปแค่ไหน

ราชามังกร ได้กินและดื่มเพียงพอแล้ว เว้นแต่เขาจะกังวลเกี่ยวกับชีวิตของเขา มิฉะนั้น มันจะไม่ทํางานหนักสําหรับตัวเขา

สิ่งนี้ทําให้ จู มิงหลาง ผู้เลี้ยงมังกรผู้สูงศักดิ์กลับมาสู่ยุคดึกดําบรรพ์ในชั่วข้ามคืน ไม่มีมังกร มีแต่การขี่ม้า

โชคดีที่เมือง เซียวเฟิง มีความเจริญรุ่งเรืองและมีเงินอยู่ในมือ เมื่อถึงเวลาจะมีมังกรบินอยู่ในสัมปทาน เขาเชื่อว่าไม่ต้องเดินทางนาน

วันที่ไม่มีมังกรย่อมขมขึ้นเล็กน้อย

แล้วจะสารภาพรักกับพวกมันยังไงล่ะ!

ระหว่างทางมีบางอย่างต้องพึ่งมันอีกครั้ง

แน่นอนว่าเรื่องใหญ่สามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง แต่ขึ้นกับว่ามันใหญ่พอ ใหญ่พอที่จะเป็นระดับ ราชามังกร หรือไม่

หลังจากมาถึงเมือง เซียวเฟิง แล้ว จู มิงหลาง ก็เห็นป้ายของ จูเหมินศาลนอก ซึ่งเป็นพื้นที่ที่เจริญรุ่งเรืองและโดดเด่นที่สุด

ในเมือง

เมื่อเห็นร้านค้าของเขา ดวงตาของ จู มิงหลาง ก็สว่างขึ้น

เงินทั้งหมดสําหรับการเช่า มังกร เหลืออยู่

เมื่อเข้าไปในร้านศาลนอก จู มิงหลาง ได้เปิดเผยตัวตนของเขา สาวกศาลชั้นนอกของ จูเหมินหลายคนในร้านต่างมอง

หน้ากัน และชั่วขณะหนึ่ง พวกเขาไม่แน่ใจว่านี่คือลูกชายคนเดียวของ จูเหมิน จริงๆ

มันอยู่ไกลจากจักรพรรดิ ไม่ต้องพูดถึงว่าลูกชายคนเดียวในห้องโถงชั้นในของ จูเหมิน เป็นไปไม่ได้ที่จะมา แม้แต่สมาชิกหลักของศาลชั้นนอกของ จูเหมิน ก็ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเยียน พวกเขาไม่ได้ติดต่อกับ จูเหมิน ตัวจริงมากนัก

จากนั้น จู มิงหลาง เท่านั้นที่ตระหนักว่าบัตรประจําตัวในศาลชั้นในของเขาอาจไม่เป็นประโยชน์ที่นี่ ไม่มีใครเคยเห็นมา

ก่อน ดังนั้นเขาจึงนําการ์ดหยกที่ จูหยูซาน มอบให้เขาออกมา แน่นอนว่า ดวงตาของเด็กชายภายนอกเหล่านี้เหยียดตรง

ทีละคนอย่างรวดเร็วคุกเข่าลงบนพื้นและโค้งคํานับ

“ นายน้อยเชิญนั่งข้างใน เจ้าของร้านกําลังทํากีบทองคําดําสําหรับวัวศักดิ์สิทธิ์ของกษัตริย์อันโดยบอกว่าจะต้องอุทิศ

ให้กับแขกผู้มีเกียรติ” ลูกศิษย์กล่าวด้วยความเคารพ

“ไม่เป็นไร ข้ามาขอคนขับต้องรอจากโลกภายนอกเหรอ?” จู มิงหลาง ไม่ตอบสนองในตอนแรก หลังจากได้ยินชื่อนี้ เขาก็จําตัวตนที่ จูเสวี่ยเฮิน กล่าวถึงได้ในทันใด

“นั่นคือสิ่งที่เจ้าของร้านบอก ควรทําทันที นายน้อยโปรดรอ” ลูกศิษย์กล่าว

ทันทีที่สิ้นเสียงพูด ชายร่างกํายําเดินออกจากห้อง โดยไม่มีผมสักเส้นบนศีรษะ และกล้ามเนื้อของเขาก็วาววับ

เขาสวมแต่เสื้อก๊กหนังเท่านั้น

“ เจ้าเป็นลูกชายของพี่ใหญ่ หยูซาน เหรอ? เมื่อข้าฟังความคิดเห็นจากบุคคลภายนอก ข้าจะโยนมันทิ้งและใช้ชีวิตตามนั้น

ข้าคิดถึงพวกเจ้าอยู่ไกลๆ !” เจ้าของร้านที่ทรงพลังมากกล่าว

“ใช่ นายหางเสือผู้นี้ ข้าแค่ผ่านมาและต้องการพาหนะ จู มิงหลาง พยักหน้า รู้สึกว่าไม่จําเป็นต้องพูดว่าเขาคือ

จู มิงหลาง ดังนั้นต้องมารู้จักตัวตนของ จูถัง น้องชายที่เสียชีวิตของเขากันก่อน

ผู้คนในศาลชั้นนอกมีแนวโน้มที่จะให้เกียรติมากเกินไปเมื่อได้ยินว่าพวกเขาเป็นสมาชิกของศาลชั้นใน ระแวดระวังเกินไป

โดยบอกว่าเขาเป็นคนของศาลชั้นนอก แต่ค่อนข้างสบาย ๆ

“มันยากที่จะมา ข้าต้องมีการต้อนรับที่ดี เมืองเซียวเฟิง หางเสือสาขาศาลชั้นนอก ไม่ค่อยได้ต้อนรับวีไอพีนี้ “ ชายผู้แข็งแกร่งกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

“เจ้าของร้าน กีบเท้าสีดําที่กษัตริย์อันต้องการ” สาวกเพียงเตือนเขาด้วยเสียงเล็กๆ

“ราชาอัน คนนอกอยู่ที่ไหน? ลูกชายคนเล็กของพวกเรามีความสําคัญ และมันจะไม่สายเกินไปที่ข้าจะส่งมันไปให้เขาในวันพรุ่งนี้“ ชายคนนั้นกล่าว

“เจ้าของร้าน ข้าได้ยินมาว่า กษัตริย์อัน กําลังจะมอบกีบทองคําสีดํานี้ให้แขกจากนอกท้องฟ้าแขกจากนอกท้องฟ้า

หมายถึงอะไร? จู มิงหลาง ถาม

“ไม่รู้สินั่นคือสิ่งที่ กษัตริย์อัน บอกข้า โดยขอให้ข้าทํางานข้ามคืน บอกว่าห้ามล่าช้า และต้องการให้ดูดี มันเป็นอากาศขนาดใหญ่”

“ ข้ายังไม่เห็นคนแปลกหน้าเลย ดังนั้นเมื่อถึงเวลา เจ้าของร้านจะพาข้าไปด้วยและให้ข้าได้เข้าใจ “ จูมงหลาง กล่าว

“ไม่มีปัญหา ถ้าอย่างนั้นข้าจะสั่งให้คนของข้าสร้างความบันเทิงให้ท่าน ข้าควรไปทํางานให้เสร็จก่อน ” เจ้าของร้านกล่าว