Dragon tamer - ตอนที่ 305

บทที่ 305: อาการชัก!

จู มิงหลาง นั่งอยู่ในศาลาไม้พิงร่างกายที่อ่อนนุ่มของ มังกรน้ําแข็งขาว ปิดตาของเขา

ส่วนใหญ่เป็นเสี่ยวไปฉี ที่ใช้ตัวเขาเป็นหมอนหรือไม่? ในฐานะแผ่นรองนอน หลังจากที่สร้างเลือดใหม่แล้ว เสี่ยวไปฉี จะ

ไม่ค่อยนอนหลับอีกต่อไปแล้ว และเขาสามารถทําให้ตัวเองเป็นแผ่นรองที่นุ่มและนิ่มสําหรับจู มิงหลาง ได้

ผมของ มังกรน้ําแข็งขาว นุ่มมากราวกับฟู จู มิงหลาง พิงมัน และครึ่งตัวที่เล็กกว่าของร่างกายของเขาถูกจุ่มลงในขนปุยสีขาวหนา

เขาไม่ได้หลับตาทั้งคืน มิงหลาง ควรจะหลับไปในความสะดวกสบายที่หายากนี้

ก่อนรุ่งสางยังมีเวลาสั้น ๆ และนอนน้อยก็ต้องนอน

นักเรียนของ สถาบันเฉินฟาน และ ฟานหลู ผู้บริหารโรงเรียนเห็นว่า จู มิงหลาง กําลังจีบหลับอยู่ในศาลาและพวกเขาก็กัดฟันที่ละคน!

เขาคิดว่านี่เป็นบ้านของเขาจริงๆหรือ? ?

รุ่งเช้าก็รอวันตาย ผู้ที่กล้าต่อสู้กับ สถาบันแห่งเทพเจ้า จะไม่จบลงด้วยดี

“เหลียงซีฟาน เจ้ากําลังทําอะไร?” ฟานหลู ถามอย่างงงงวยเมื่อเขาเห็นหญิงที่สวมชุดมิงค์วิ่งไปที่สวนยาเพียงลําพัง หยิบหญ้าวิญญาณแห่งตะเกียง

“ รุ่งสางใกล้เข้ามาแล้ว? ผู้คนให้เวลาพวกเรา หลังรุ่งสาง สมุนไพรเหล่านี้จะตกเป็นของ เมือง รันยู” ผู้หญิงที่ชื่อ เหลียงซี

ฟาน กล่าว

“ศิษย์น้องซีฟาน เหยาชิวนี้เป็นของพวกเราแต่เดิม และเขามาเพื่อคว้ามัน พวกเรา แค่ต้องรอให้คนจากทัณฑสถานมาถึง

และดูว่าเขาจะกล้าอาละวาดอีกไหม ! “นักศึกษาเภสัชหญิงอีกคนหนึ่งกล่าว

“สิ่งที่พวกเราทําตอนนี้เป็นของพวกเราเอง และสิ่งที่พวกเราทําหลังจากรุ่งสางก็ ถูกคว้าไปหมดแล้วครูสอนพวกเราเสมอ

ว่าเรามองไม่เห็นสิ่งใดจากมุมมองของเราเอง พวกเราเป็นสถาบันสอนศาสนาที่เที่ยงธรรมถ้าพวกเราแย่งของจากคนอื่น

พวกเราก็เรียกมันมา ถ้าคนอื่นเอาคืน เขาก็เรียกมันไป ไม่มีความแตกต่าง “ผู้หญิงในชุดมิงค์พูดต่อ

“นักศึกษาซีฟาน เจ้ากําลังสงสัยการตัดสินใจของคณบดีหยานกวง?” ? คิ้วของ ฟานหมูกลายเป็นแนวราบมากขึ้นและกําลังจะรวมกัน

“ ข้าไม่ได้ถามพวกเขา” เนื่องจากพวกเราไม่ได้ให้การปกป้องเมือง รันยู พวกเราจึงไม่สามารถครอบครองทรัพยากรทาง

จิตวิญญาณในดินแดนของคนอื่นได้อีกต่อไป นี่ไม่ใช่สิ่งที่สมเหตุสมผลหรอกเหรอ? ข้ารู้สึกว่าการส่งคืนกองสมุนไพรไปยัง

เมืองรันยู เป็นการตัดสินใจของ กลุ่มเดียนหยาน ที่สนับสนุนคําสั่งนี้ แต่ท่านยังคงใช้เส้นวิญ ญาณของเมือง รันยู ต่อไป

เพื่อให้ผู้คนเข้าใจว่า สถาบันเฉินฟาน ของพวกเรายังคงปกป้องเมือง รันยู มันไม่ได้ทําให้คุณบดีหยานกวง ทํางานยากขึ้น

ใช่หรือไม่? “เหลียงซีฟาน ยังคงอธิบายต่อไป

เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ จู มิงหลาง ก็ลืมตาขึ้นและมองไปที่ผู้หญิงจาก สถาบันเฉินฟานอย่างระมัดระวัง

มีคนไม่มากที่กล้ายึดติดกับความคิดและพูดต่อหน้าสิ่งที่เรียกว่าครูและเจ้าหน้าที่

นักเรียนหญิงของ สถาบันเฉินฟาน คนนี้ค่อนข้างน่ารัก

น่าเสียดายที่นางเพิ่งพูดคําที่ถูกต้อง แต่นางไม่สามารถโน้มน้าวความเป็นจริงได้

ฟานหลู จะไม่ฟังสิ่งที่นักเรียนคนหนึ่งของนางพูด นักเรียนคนอื่นๆ ที่เฝ้ารักษาเนินโอสถแห่งนี้มาสักระยะหนึ่งเพื่อเป็น

รางวัลแก่นักเรียน พวกเขาจะไม่ยอมให้หุบเขายาสมุนไพรอันล้ําค่านี้หายไป

ขอบฟ้าส่องแสงสีทองและสีเงินโดยไม่รู้ตัว และมีแสงยามเช้าล้อมรอบเนินเขาที่เป็นลูกคลื่นทําให้โครงร่างของเนินเขาและ

แผ่นดินที่ปกคลุมไปด้วยความมืดในยามค่ําคืนนั้นชัดเจนขึ้นโดยไม่รู้ตัว

มิงหลางงีบหลับและเต็มไปด้วยพลังงาน

ด้วยการหลับเพียงสืบสภาพร่างกาย จู มิงหลาง จะฟื้นตัวเร็วขึ้นกว่าเดิม ตราบใดที่เขาสามารถนอนได้ซักพักทุกวันเขาจะสดใส

“ เจ้ายังไม่ออกไปเหรอ เจ้าต้องการเยี่ยมเยียนกองสมุนไพรของข้าไหม” จู มิงหลาง ล้างหน้าด้วยน้ําและถามด้วยรอยยิ้ม

“นี่คือสถานที่ของพวกเรา!” ฟานหลู กล่าวอย่างดุเดือด

“ใช่ ถ้าเจ้าถูกฝังที่นี่ เจ้าจะนับว่าเป็นสุสานของเจ้าจริงๆ” รอยยิ้มของ จู มิงหลาง ครั้งนี้ไม่ได้อ่อนโยนนัก ดวงตาของเขา

เฉียบแหลม และใบหน้าของเขาเย็นชาเล็กน้อยแม้จะยิ้มก็ตาม

ในตลาดเมือง รันยู มีผู้คนหลายร้อยคนนอนลง พวกเขาถูกทรมาน จู มิงหลาง ได้เห็นกับตาของเขาเอง และผู้กระทําผิด

ทั้งหมดนี้คือ สถาบันเฉินฟาน!

ความโลภทําให้ สถาบันเฉินฟาน เพิกเฉยต่อสถานการณ์จริงของเมือง รันยู และทําให้ผู้อยู่อาศัยที่ไม่มีที่ไปต้องทนทุกข์ทรมานกับ “ความไม่ชอบธรรม” นับไม่ถ้วน!

เขาคิดว่ามีเพียง ดินแดนสีน้ําตาล และ สถาบันเทพเจ้า ของพวกเขาเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงทําได้โดยประมาท!

จู มิงหลาง ไม่สนใจพื้นหลังและอิทธิพลของอีกฝ่าย เขาควรก้าวขึ้นไปบนนั้นให้มาก!

ลมหายใจเย็นเยียบแผ่ซ่านไปทั่วกองสมุนไพรในทันที

ใบหน้าของนักเรียนที่ยังคงรอสถาบันเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และพวกเขาเกือบจะเป็นอัมพาตบนพื้นโดย หิมะ ที่ปล่อย

ออกมาจาก มังกรน้ําแข็งขาว

แม้ว่าพวกเขาซึ่งเป็นมนุษย์จะรู้ว่า มังกรขาว ของอีกฝ่ายคือเจ้าแห่งมังกรตั้งแต่แรกเริ่มพวกเขาไม่เคยคิดว่ามันเป็นราชาผู้สูงศักดิ์

เจตนาฆ่าของ มังกรน้ําแข็งขาว พุ่งออกมาจากดวงตาของเขาและนักเรียนเหล่านั้นไม่สามารถขยับนิ้วได้

อาจารย์ฟานหลู เบิกตากว้าง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกลัว ฟานหลู รู้สึกเสมอว่าจู มิง หลาง เป็นคนตรงไปตรงมา

และเขาไม่กล้าที่จะเป็นศัตรูของ สถาบันเฉินฟาน หลังจากเจตนาฆ่าที่รุนแรงนี้ นางก็ตระหนักว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นปีศาจที่

ไม่ได้ทําให้ สถาบันเฉินฟาน อยู่ในสายตาของเขาเลย!!

“ท้องฟ้ากลายเป็นน้ําแข็ง!”

จู มิงหลาง ให้คําแนะนําแก่ มังกรน้ําแข็งขาว

มังกรน้ําแข็งขาวเงยหน้าขึ้น และขนที่งดงามทั่วร่างกายของเขาก็ผลิบานอย่างหาที่เปรียบมิได้งดงามราวกับดอกบัวหิมะ

เทียนฉาน ขนาดใหญ่ ลมหายใจเย็นยะเยือกเปลี่ยนไปในทันใดและกลายเป็นแรงเยือกแข็งที่น่ากลัว!

เนินลูกคลื่นกลายเป็นภูเขาน้ําแข็งสีขาว สมุนไพรจากโคมไฟทั่วภูเขากลายเป็นดอกไม้คริสตัลสีขาว และผู้ที่ไม่จากไปก็กลายเป็นประติมากรรมน้ําแข็ง!

ฟานหลู และสถานศึกษาของนาง พวกเขาต้องการหนีด้วยความสยดสยอง แต่จู่ๆ ร่างกายของพวกเขาก็แข็งกระด้างเมื่อ

หลบหนี และจากนั้นพวกเขาก็เห็นชั้นน้ําแข็งหนาทึบปกคลุมร่างกายของพวกเขา!

ฟานหลู คิดจริงๆว่านางสามารถจัดการกันเองได้หนึ่งหรือสองครั้ง จนกระทั่งนางกลายเป็นประติมากรรมน้ําแข็ง นางก็รู้ว่าตัวเองโง่แค่ไหน

มีความเหลื่อมล้ําอย่างมากในด้านความแข็งแกร่ง!

แม้ว่านางจะเป็นคนธรรมดาที่ได้สัมผัสอาณาจักรระดับราชา แต่คู่ต่อสู้ซึ่งเป็นมังกรขาวระดับราชาชั้นสูงก็ยังน่า

สะพรึงกลัวถึงขีดสุด!

ไม่นานมานี้ หญ้าและต้นไม้เขียวขจี โคมไฟและสมุนไพรที่แกว่งไกวบนเนินเขา และแสงอันอบอุ่นในตอนเช้าก็ทําให้ผู้คน

รู้สึกสบายใจเช่นกัน ในขณะนี้ ท้องฟ้ากลายเป็นน้ําแข็งและเมฆน้ําแข็งบนท้องฟ้าจะตกลงมาทุกเมื่อ ธารน้ําแข็งเหมือน

จะไม่ละลายในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า!

ด้านข้าง เหลียงซีฟาน นักเรียนคนเดียวที่ไม่กลายเป็นน้ําแข็ง มองดูทั้งหมดนี้ด้วยความสยดสยองและไม่ฟื้นตัวเป็นเวลานาน

ในเวลาเดียวกัน ในอีกทางหนึ่ง กลุ่มมนุษย์ที่ขี่มังกรเทียมกรงเล็บอินทรีบินเข้ามา พวกเขาสวมชุดคลุมสีเทาของ สถาบัน

เทพเจ้า ซึ่งคนอ้วน มีผมและเคราเป็นหัวหน้า

เขาก้าวลงต่อหน้า จู มิงหลาง และเหลือบมองที่นักเรียนและคนรับใช้ทางการแพทย์ที่ถูกแช่แข็งเป็นประติมากรรมน้ําแข็ง

“ลุงสอง!” เหลียงสีฟาน นักศึกษาสาวรีบซ่อนตัวอยู่ข้างชายในชุดคลุมสีเทาขาว

“ท่านผู้เลี้ยงแกะมังกร โปรดปล่อยนักเรียนผู้บริสุทธิ์เหล่านี้ไป” ชายในชุดคลุมสีเทาขาวกล่าว

“ ข้าเตือนพวกเขาแล้ว พวกเขายังรู้ผลที่ตามมาของการครอบครองดินแดนของผู้อื่น ข้าลงโทษพวกเขาตามที่ควร”

จู มิงหลาง กล่าวเบา ๆ

ชายในชุดคลุมสีเทาขาวเหลือบมอง เหลียงซีฟาน และถามด้วยเสียงต่ําเกี่ยวกับสถานการณ์ที่

หลังจากที่เข้าใจสาเหตุของเหตุการณ์แล้ว ชายชุดคลุมสีเทาขาวก็พยักหน้า แต่ดวงตาของเขายังคงเย็นชาและหยิ่งผยอง

“แม้ว่าผู้คนจาก สถาบันเฉินฟาน จะขุ่นเคืองก่อน แต่เจ้าก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะใช้กําลังกับพวก เขาได้ ได้โปรดมาที่

สถาบันเฉินฟาน ของพวกเราและคณบดีสถาบันราชทัณฑ์ จะทําหน้าที่เป็นประธานในความยุติธรรม”

“น้องเหลียง ลุงที่สองของเจ้า ดูเหมือนจะเป็นคนที่ไม่มีเหตุผล เจ้าควรรายงานกลับไปที่ สถาบันเฉินฟาน ไม่ว่าจะหาคน

ที่สามารถเฆี่ยนตีข้าได้ หรือหาคนที่เหมาะสมมาคุยกับข้า คนเหล่านี้จะถูก เจ้าเมืองคุมขังไว้ที่นี่วางใจเถอะ พวกเขาไม่

ตาย จู มิงหลาง ยิ้มและพูดกับนักเรียนหญิงชื่อ เหลียงสีฟาน

“พวกเราได้กักตัวผู้คนจาก สถาบันเฉินฟาน อย่างกล้าหาญแล้ว ข้าอยู่ในสถาบัน ราชทัณฑ์และเป็นหน้าที่ของข้าที่จะ

ลงโทษคนร้าย!” “ชายหนุ่มจากสถาบันราชทัณฑ์ดุเสียงดัง

“ อารอง อาจารย์ฟานผิดก่อนจริงๆ”

“ศักดิ์ศรีของนักเรียนและอาจารย์ใน สถาบันเฉินฟาน ไม่สามารถละเมิดได้! “ชายชุดขาวเทาพูดอย่างน่าเกรงขาม