Dragon tamer - ตอนที่ 296

บทที่ 296: นับดาว

สภาพภูมิอากาศในเมืองรันยู นั้นสะดวกสบายมาก

แม้แต่ในฤดูหนาว เพียงแค่ต้องสวมซับในที่รัดกุม แล้วสวมชุดที่ดูดีซึ่งจะไม่รู้สึกหนาวหรือดูป่อง ซึ่งจะส่งผลต่อรูปลักษณ์ได้

ถึงเวลาต้องกังวลเรื่องอาหารมังกร อีกครั้ง

คริสตัลเศษดาวของ เสี่ยวไป๋ฉี เกือบจะหมดแล้ว และ จู มิงหลาง ต้องลากผู้คนไปยังประเทศใกล้เคียงหลายแห่งเพื่อรวบรวมอาหาร

เนื้อของ ฟันดําใหญ่ นั้นง่ายต่อการแก้ไข ฟันดําใหญ่ ได้ล่าสัตว์ ซึ่งเป็นเนื้อสัตว์ร้ายที่สามารถกินได้เป็นเวลาหนึ่งเดือนและ

ฟางเนี่ยเหนียน ขายเนื้อส่วนเกินที่ไม่เหมาะสําหรับการจัดเก็บ เปลี่ยนบิสกิตเนื้อมังกรเพื่อให้แน่ใจว่าราชาท้องใหญ่จะไม่หิวในฤดูหนาวนี้

น้ำผลไม้ของ เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง ยังต้องซื้อด้วยเงิน และผลไม้ของผลไม้เถาวัลย์ ไม่สามารถรับประทานเป็นอาหารได้

การปันส่วนของ เสี่ยวไป๋ฉี ส่วนใหญ่มีราคาแพง

รู้สึกว่าไม่ว่าอัญมณีที่ จู มิงหลาง จะค้นหามากแค่ไหน มันก็ไม่เพียงพอ

“คนของ ดีชิ ได้ซื้อไป รวมเป็น 700,000 ทอง คราวนี้พวกเรามีการเก็บเกี่ยวที่ดี!” ฟางเนี่ยเหนียน ยิ้ม และเมื่อเห็นเงิน

จํานวนมากเข้ามา นางมีความสุขมาก เมื่อธนาคารเงินว่างเปล่า นางจะรู้สึกไม่ปลอดภัย

สําหรับมังกรที่ทรงพลัง ไม่มีที่ว่างแห่งทองคําที่จะทําให้มั่นใจได้ อย่างน้อย ฟางเนี่ยเหนียน ก็คิดอย่างนั้นเสมอ

“ลูกแก้ววิญญาณมังกรควรจะมีค่ามากเช่นกัน และมันจะถูกขายในการประมูลในภายหลัง” จู มิงหลาง กล่าว

“ส่วนอาหารของ เสี่ยวไป๋ฉี มีประมาณ 150,000 เหรียญทอง ซึ่งสามารถรับประทานได้ภายในสองเดือน คราวนี้ข้าเปลี่ยนเป็น หยูฮวาคริสตัล หลังจากที่สายเลือดเปลี่ยนรูปร่างแล้ว ชิ้นส่วนคริสตัลหยูฮวา ดูเหมือนจะเข้ากับ เสี่ยวไป๋ฉี มากขึ้น” ฟางเนี่ยเหนียน มอบบัญชีให้ จู มิงหลาง อย่างจริงจัง

“เจ็ดหมื่นห้าพันต่อเดือน?” จู มิงหลาง มองตรง

เลี้ยงมังกรด้วยการบริโภคคงที่ 75,000 ต่อเดือน

โชคดีที่ครั้งนี้เขาทําเงินได้เยอะ ไม่อย่างนั้นห้องนิรภัยเล็กๆ ของเขาก็จะแบนราบอีกครั้ง

“อันที่จริง เป็นเพราะการปิดถนนเชิงพาณิชย์ของเมืองรันยู หากเมืองรันยู สร้างการค้า ทรัพยากรจํานวนมากสามารถขนส่งได้โดยตรง และราคาจะลดลง 30 ถึง 40% ในแง่ของอาหารกองทัพของตระกูลหู ผู้ขี่หมาป่า และผู้ที่เลี้ยงมังกรในเมืองรันยู ทั้งหมดต้องจ่ายราคาสูงเพื่อซื้อจากที่อื่น” ฟางเนี่ยเหนียน กล่าว

“มันไม่ได้ลดลงเพียงไม่กี่เปอร์เซ็นต์เท่านั้น ในฐานะเจ้าเมือง ข้าต้องเก็บภาษีและการขายด้วย!” จู มิงหลาง กล่าว

“ใช่! ข้าได้ยินมาว่า ซางหลง ทําได้ดีมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ พวกเขากวาดล้างพวกโจรและโจรที่อยู่ใกล้เคียง ไม่ต้องพูดถึง พวกเขายังคงได้รับความไว้วางใจจากกองคาราวานสีน้ำตาล ให้การค้าและการค้าของ หยูเฉิง เปิดขึ้น” ฟางเนี่ยเหนียน เสนอแนะ

เป็นเมืองใหญ่ที่มีผู้คนอยู่ทุกที่

มันเพิ่งจะมีตลาดดีๆ ไม่กี่แห่ง ไม่มีเวิร์กช็อป ไม่มีร้านค้า แม้แต่ร้านอาหาร แผงลอยเล็กๆ หรือคนขายอาหาร

ดูเหมือนเจริญรุ่งเรือง แต่ในความเป็นจริง มันหงอยเหงามาก

“ข้าได้ขอตราของเจ้าเมืองจาก สถาบันเทพเจ้า แล้ว ด้วยตราประทับของเจ้าเมือง หลายสิ่งหลายอย่างสามารถเกิดขึ้นได้ตามธรรมชาติ” จู มิงหลาง กล่าว

หนึ่งเดือนผ่านไปไม่นาน

จู มิงหลาง ไม่เคยใช้ประทับตราของเจ้าเมืองจาก สถาบันแห่งเทพเจ้า มาก่อน เมื่อพิจารณาว่าตราประทับของเจ้าเมืองยังคงทําจากหยกโคมไฟโบราณ จู มิงหลาง จึงกระตือรือร้นที่จะได้มันมา

เมื่อถึงเวลา จู มิงหลาง วางแผนที่จะไปที่บ้านของ สถาบันเฉินฟาน

แต่วันก่อนออกเดินทาง มีคนสองสามคนนอกเมืองรันยู โดยอ้างว่ามาจากงานวิชาการของ สถาบันเฉินฟาน

“ใครเป็นเจ้าเมือง?”

ด้วยเสียงอันดังบนชั้นหินและอิฐนอกประตูเมืองชายสวมมงกุฎขนนกและเสื้อคลุมหลากสียืนอยู่ที่นั่นตามหลังเขา คนที่

สวมมงกุฏสีแดงและเสื้อคลุมยาวก็เต็มไปด้วยความน่ายําเกรง แต่งตัวหรูหราและภาคภูมิ !

จู มิงหลาง เดินไปดูทั้งห้าคนของ สถาบันเฉินฟาน

มาที่นี่ ที่คฤหาสน์แล้วพูดตรงๆ ทําไมต้องมายืนที่ประตูเมืองนี้ และดูหยิ่งผยองราวกับว่าเขากําลังให้คํากล่าวปฏิญาณของเมือง รันยู

ยังไงก็ตาม มันคือพลังของแผ่นดินนี้ มันควรจะเท่ากับไม้บรรทัด แต่ดูจากพรรคพวกแล้ว รู้สึกเหมือนโลกมาถึงแล้ว!

“พวกเจ้าบางคนมาที่นี่เพื่อคืนตราประทับของเจ้าเมืองหรือ? ข้าสมัครเข้า สถาบันเฉินฟาน เมื่อเดือนที่แล้ว ตอนนี้เมือง

รันยู อยู่ภายใต้เขตอํานาจศาลของข้ามานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว” จู มิงหลาง กล่าว

“ตราประทับของเจ้าเมืองคืออะไร เรามาที่นี่เพื่อตรวจสอบในนามของคําสั่ง” ชายในชุดคลุมสีกล่าว

เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน เขาพบว่าชายคนนั้นสวมชุดนกยูงที่งดงาม และมงกุฎบนศีรษะของเขาดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับนกยูง

“ผู้สั่งตรวจสอบ?” จู มิงหลาง ดูงนงง

“เมื่อไม่นานมานี้ เจ้าประกาศว่าเมืองรันยู เป็นของ หลี่ฉวน พวกเราสงสัยว่าเจ้าใช้ประโยชน์จากช่องโหว่ในกฎหมายของ

ราชวงศ์ ภายใต้หน้ากากของสถาบันเฉินฟาน ของพวกเรา เพื่อหลบเลี่ยงสงครามระดับชาติและเข้ายึดครองเมืองไร้

พรมแดนอย่างประสงค์ร้าย ข้ามาที่นี่เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้” ชายในชุดนกยูงกล่าว

เมื่อ หูจงหลิง และ หูไป่หลิง ได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไป

จะมีเรื่องแบบนั้นได้ยังไง

แม้ว่าพวกเขาจะใช้ประโยชน์จากกฎหมายราชวงศ์และหลีกเลี่ยงสงครามแห่งชาติ การกระทําทั้งหมดของพวกเขาเป็นไป

ตามกฎหมายราชวงศ์และไม่ได้ละเมิดกฎของกองกําลังที่รับผิดชอบ พวกเขาจะตรวจสอบได้อย่างไร? ?

เป็นไปได้ไหมที่พวกเขายังคงใช้ข้อมูลประจําตัวที่เป็นเท็จได้?

“เอ่อ เจ้ามาเพื่อจับผิด” จู มิงหลาง หัวเราะและตอบอย่างใจเย็น

“ เจ้ากําลังมองหาอะไร? ความตั้งใจของเจ้าคืออะไร? พวกเรากําลังดําเนินการตามคําสั่ง!” ผู้หญิงคนหนึ่งของ

สถาบันเฉินฟาน เลิกคิ้วและชี้ไปที่ จู มิงหลาง

“ตราประทับของเจ้าเมืองอยู่ที่ไหน อยู่ในมือของเจ้าหรือ?” จู มิงหลาง ถาม

“หากการตรวจสอบพบปัญหา พวกเราจะไม่มอบตราประทับของเจ้าเมืองให้เจ้า” ชายในชุดคลุมนกยูง กล่าว

“ถ้าไม่ได้มอบตราประทับของเจ้าเมืองให้ข้า เจ้าเมืองผู้เที่ยงธรรม ใครคือเป้าหมายการส่งมอบที่เจ้าต้องการหรือว่าเป็น

ผู้นํากองทัพธงสีน้ำตาลแห่ง ตูกัว?” จู มิงหลาง ถามด้วยวาทศิลป์

ชายผู้บังคับบัญชากองทัพธงสีน้ำตาล 100,000 แห่งของ ตูกัว!

จนถึงตอนนี้ จู มิงหลาง ยังคงจําความเย่อหยิ่งของเขาที่ยืนอยู่อยู่บนไหล่ของ มังกรนักฆ่า ! 

หลังจากได้รับพรจากสงครามแห่งชาติ พวกเขาไม่กล้าที่จะยั่วยุกฏหมายราชวงศ์ แต่พวกเขาใช้ สถาบันเฉินฟาน เพื่อสร้าง

ปัญหาให้กับเมืองรันยู

แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยึดเมืองรันยู อย่างสมบูรณ์ สี่ประเทศกําลังแข่งขันกันเพื่อดินแดนรกร้างแห่งนี้ และกองกําลัง

หลักไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าโอกาสอันน่าดึงดูดใจของเมือง รันยู !

“พวกเรามีคําถามบางอย่าง พวกเราต้องถามราชครูประจําชาติในประเทศ หลื่ฉวน ตัวต่อตัว” ชายในชุดนกยูงพูดอย่างเย็นชา

“นางยังนอนอยู่”

“ นอนกลางวันแสกๆ!” ผู้หญิงที่มีคิ้วแนวนอน กล่าว

“เมื่อคืนนี้ข้ากับภรรยาอยู่บนชายคา ขณะกําลังนับกาแลคซีอย่างช้าๆ และชิมไวน์จนถึงรุ่งสาง” จู มิงหลาง กล่าวโดยไม่ลังเล

“ไร้สาระ มีดวงดาวทั้งคืนได้ยังไง คิดว่าพวกเราอายุสามขวบหรือ ?” ผู้หญิงที่ขมวดคิ้วโกรธ

“ฮ่าฮ่า ตุ๊กตาเด็กผู้หญิง เจ้าต้องเชื่อที่ เจ้าจู พูดเกี่ยวกับการนับดาวจริงๆ นะ นั่นคือคําพูดเด็กอายุ 3 ขวบ ผู้ใหญ่สองคน

นอนไม่หลับทั้งคืน จะทําอะไรได้อีก!” ชายชราผู้หนึ่งมองดูประตูเมืองหัวเราะและกล่าว

ด้วยเหตุนี้ ผู้คนรอบๆ จึงหัวเราะคิกคัก ทําให้ผู้หญิงที่มีคิ้วคงที่มีแก้มสีแดง จากนั้นจึงชี้ จู มิงหลาง ด้วยนิ้วของนางและพูด

อย่างโกรธเคือง: “เจ้าคนน่ารังเกียจ!”