Complete Martial Arts Attributes – คุณสมบัติแห่งนักสู้ - บทที่ 127: มาสร้างอิฐกันเถอะ!

ในขณะนั้นเอง หวังเต็งก็มีความคิดผุดขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขานําแร่ทุกชนิดที่เขามีออกมาจากวงแหวนมิติของเขาแล้วกองไว้บนพื้น

“ลองดูพวกสิ คุณคิดว่าคุณสามารถใช้สิ่งเหล่านี้ได้หรือไม่

“แหวนมิติ!” ลู่ซีเซิงรู้สึกตกใจมาก ชายคนนี้มาจากไหนกัน? ทําไมเขาถึงมีแหวนมิติ!

เขาไตร่ตรองถึงตัวตนของหวังเต็งขณะที่เขาก้มศีรษะและตรวจสอบแร่บนพื้น

เขาเพียงแค่เหลือบมองวัสดุและเลือกออกมาสองสามอย่างที่เขาคิดว่าเขาสามารถใช้ได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นแร่ทองคํา สายตาของเขาก็หยุดนิ่ง “ทองคําจรัสแสงทมิฬ!”

“ทองค่าจรัสแสงทมิฬ?” หวังเต็งตกใจ “คุณรู้จักสิ่งนี้อย่างงั้นหรอ?”

เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับคนที่เข้าใจแร่นี้ที่นี่

นอกจากนี้ เมื่อดูจากสีหน้าของอีกฝ่ายแล้ว ทองค่าจรัสแสงทมิฬนี้ดูเหมือนจะเป็นสมบัติล้ําค่าที่เดียว

เป็นไปได้ไหมว่านี่เป็นแร่หายาก?

“ฉันเป็นช่างตีเหล็ก ดังนั้นการรู้จักแร่และโลหะทุกชนิดจึงเป็นทักษะที่จําเป็น” ลู่ซีเซิงกล่าว “นี่เป็นแร่โลหะที่ไม่ธรรมดาเนื่องจากความหนักของมัน ดังนั้นมันจึงเป็นวัสดุที่ยอดเยี่ยมสําหรับนักสู้ที่เน้นความแข็งแกร่ง”

“หนัก? ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ ฉันรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้หนักอะไรขนาดนั้น” หวังเต็งหยิบก้อนเหล็กขนาดเท่าลูกบาสเก็ตบอลขึ้นมาแล้วชั่งน้ําหนักในมือ เขาพบว่ามันเบา แต่มันก็ไม่หนักเช่นกัน

“ฮ่าฮ่า ลองรวมพลังของคุณเข้ากับมันสิ” ลู่ซีเซ็งกล่าว

หวังเต็ง: …

เขาใส่พลังของเขาลงในเศษแร่…

“ไอ้เหี้ย!”

ทันใดนั้นมือของเขาก็จมลง แร่โลหะเกือบจะหลุดออกจากเงื้อมมือของเขาและตกลงบนพื้น

“นี่มันหนักมากจริงๆ!” หวังเต็งอุทานด้วยความตกใจ

“ในทางทฤษฎี ยิ่งคุณใส่พลังฟอร์สเข้าไปมากเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งหนักมากขึ้นเท่านั้น และน้ําหนักของแร่นี้ก็สามารถเพิ่มขึ้นได้อย่างต่อเนื่อง” สู่ซีเซิงอธิบาย

ดวงตาของหวังเต็งเป็นประกาย

“คุณคิดจะขายแร่ทองค่าจรัสแสงทมิฬก้อนนี้ไหม?” ลู่ซีเซิงถามขึ้นทันที

หวังเต็ง: …

ทุกคนในอุตสาหกรรมนี้เป็นแบบนี้หรือเปล่า?

ในอดีต มาสเตอร์ลู่ก็เคยถามเขาเหมือนกันว่าเขาอยากจะขายกระดูกดาราและศิลาเหมนต์ทมิฬหรือไม่ แล้วตอนนี้ลู่ซีเซึ่งก็ถามเขาแบบนี้เหมือนกัน

หวังเต็งไม่รู้ว่าสาหรับช่างตีเหล็กแล้ว วัตถุดิบที่ดีนั้นก็หาได้ยากมาก และสิ่งที่น่าเจ็บปวดที่สุดก็คือการหาวัสดุที่ดีได้แต่ไม่สามารถใช้มันได้

“ฉันจะไม่ขายมัน” หวังเต็งรู้สึกพูดไม่ออก

“ลองคิดดูก่อนไหม?” ลูซี่เซิงพยายามเป็นครั้งสุดท้าย

“บอกว่าไม่ขายก็คือไม่ขายไง” หวังเต็งลังเลอยู่ครู่หนึ่งและความคิดก็แวบเข้ามาในหัวของเขา “คุณสร้างอาวุธโดยใช้แร่นี้ให้ฉันได้ไหม?”

ลู่ซีเซิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่นี่ก็อยู่ในความคาดหมายของเขา

ของดีแบบนี้คงไม่มีใครกล้าที่จะขาย

“คุณต้องการใช้สิ่งนี้เพื่อสร้างอาวุธหรอ? ไม่มีปัญหา คุณต้องการสร้างอาวุธอะไรล่ะ? ทองค่าจริสแสงทมิฬนั้นเหมาะที่สุดสําหรับอาวุธสไตล์หนัก เช่น ขวานศึก ค้อน สงคราม หรือปืนไฟ อย่างไรก็ตาม วัสดก็มีจํากัดเล็กน้อย คุณจะยังต้องเพิ่มวัสดุอื่นๆอีก..”

ขณะที่เขาพูดอยู่ หวังเต็งก็ขัดจังหวะเขา “อืม…ช่วยฉันทําอิฐหน่อยได้ไหม”

“ อิฐ… อิฐหรอ?? ลูซีเซิงสงสัยว่าเขาอาจได้ยินผิดไป เขาจ้องไปที่หวังเต็งด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

“ถูกต้อง อิฐ!” หวังเต็งพยักหน้ายืนยัน

“ไม่ไม่ไม่ การหลอมมันเป็นอิฐนั้นจะเป็นความอัปยศอดสูต่อทองค่าจรัสแสงทมิฬ คุณเป็นคนโง่เขลา ขยะแขยง!”

ล่ซีเซิงโกรธมากจนหน้าแดง เขาไม่เต็มใจที่จะทําไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เขาเกลียดชังการกระทําของหวังเต็งอย่างมากในการใช้วัสดุที่หายากและทรงคุณค่าชิ้นนี้อย่างสิ้นเปลือง

“โอ้ ถ้คุณทําไม่ได้ ฉันก็จะไปขอให้คนอื่นทําแทนก็ได้” หวังเต็งพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“คุณ” ลู่ซีเซิงจ้องหวังเต็งตาไม่กะพริบ

น่าเสียดายที่หวังเต็งไม่สนใจเขา วัสดุนี้เป็นของฉัน ฉันสามารถตัดสินใจได้ว่าฉันต้องการจะทําอะไรกับมัน

ในท้ายที่สุด ลู่ซีเซึ่งก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และยอมรับชะตากรรมของเขา

แร่นี้ไม่ใช่ของเขา ดังนั้นมันจึงไม่มีประโยชน์ที่เขาจะพูดอะไร

“ลืมมันไปเถอะ ฉันทํามันก็ได้ แม้ว่าคุณจะต้องการสร้างอิฐเท่านั้น แต่ฉันก็จะทําให้มันเป็นอิฐชั้นยอด ถ้าคุณให้คนอื่นทํา พวกเขาก็คงจะมีแต่ทํามันเสียของ” สู่ซีเซิงกล่าวด้วยน้ําเสียงที่ไร้อานาจ

“ฮิฮิ ฉันคงต้องรบกวนคุณแล้วล่ะ” หวังเต็งหัวเราะเยาะ สายตาเจ้าเล่ห์แวบผ่านดวงตาของเขา

ตามที่คาดไว้ มืออาชีพตัวจริงทุกคนต่างก็ซื่อสัตย์และดื้อรั้น พวกเขาหลอกง่าย!

“คุณคิดอะไรอยู่? คุณคิดอะไรถึงเอามันมาทําอิฐ?” ลู่ซีเซึ่งยังคงบ่น

“ฉันรู้สึกว่าอิฐนั้นมันสะดวกมากกว่า และมันก็ใช้งานง่ายมาก” หวังเต็งกล่าว

ลู่ซีเซิง: ??

สะดวก?

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทําไมเด็กเหลือขอคนนี้ถึงทําให้เขารู้สึกแย่ คนธรรมดาคนไหนที่คิดจะสร้างอิฐเพื่อใช้เป็นอาวุธกัน?

“ฉันจะเอาเงิน 10 ล้านเป็นค่าธรรมเนียมการหลอม คุณสามารถมารับสิ่งของของคุณได้ภายในสามวัน”

เขาไม่ต้องการโต้เถียงกับหวังเต็งอีกต่อไป เขารู้สึกว่าสมองของเขากําลังเจ็บแม้จะพูดเพียงไม่กี่ประโยคก็ตาม เจ้าเด็กนี่…มีพิษ!

จากก้นบึงของหัวใจ หวังเต็งก็สัมผัสได้ว่าชายคนนี้คงจะไม่ชอบเขา

นี่เป็นเหตุการณ์ที่น่าเศร้า

เขาจ่ายเงินและเดินออกจากร้านสาขาของมาสเตอร์ลู่ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย

ทุกคนดูเหมือนจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับฉัน!

เขาสามารถมารับสว่านดาวตกและอิฐของเขาได้ภายในสามวัน และการประมูลก็จะเริ่มขึ้นในอีกสามวันต่อมาเช่นกัน ดังนั้นระหว่างนี้สิ่งเดียวที่หวังเต็งสามารถทําได้คือการรอ

วันรุ่งขึ้นเขาไม่มีอะไรทํา เขาตัดสินใจไปที่ร้านสาขาของมาสเตอร์ลู่อีกครั้ง

การแสดงออกของลู่ซีเพิ่งเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นหวังเต็ง
“คุณมาทําอะไรที่นี่? ฉันไม่ได้บอกให้คุณกลับมาในอีกสามวันหรอ?”

“เอ่อ ฉันแค่มาดู.. ฉันทําไม่ได้เหรอ?” หวังเต็งถาม

“คุณท่าได้ แต่อย่าพูดมากก็แล้วกัน และก็อย่ามาขัดจังหวะการทํางานของฉันด้วย” สู่ซีเซิงดูอึดอัดจริงๆ เขาดูราวกับว่าเขาเพิ่งกินอไป

“ฉันจะไม่พูด คุณสามารถทําสิ่งต่างๆของคุณได้เลย ฉันจะอยู่ข้างๆเอง” หวังเต็งรู้สึกผิดอย่างมาก

ลู่ซีเซิงขี้เกียจจนเกินกว่าจะสนใจเรื่องของราชาการแสดงคนนี้ เขากลับไปทํางานของเขา

เสียงโลหะกระทบกันดังก้องอยู่ในห้อง น่าแปลกที่มันให้ความรู้สึกเป็นจังหวะเล็กน้อย

การตีเหล็ก 5

การตีเหล็ก 8

ทักษะการใช้ค้อนของลู่ 5

หวังเต็งเก็บฟองสบู่อยู่ที่ด้านข้างอย่างมีความสุข

นี้คือจุดประสงค์หลักของการเดินทางในวันนี้ เขาต้องการมาเก็บขนจากลูกแกะกล้ามโตตัวนี้

ในตอนกลางคืน หวังเต็งกล่าวอาลาลู่ซีเซิงและกล่าวว่า “มาสเตอร์ลู่ ฉันจะมาเยี่ยมใหม่พรุ่งนี้นะ”

“พรุ่งนี้คุณยังจะมาอีกหรอ?” สู่ซีเซิงมองไปที่หวังเต็งขณะที่เขาจากไป เขาดูเหมือนคนท้องผูก

วันรุ่งขึ้นหวังเต็งก็มาอีกแล้ว เขายังคงรวบรวมค่าคุณสมบัติของทักษะการใช้ค้อน และการตีเหล็ก

ในช่วงสองวันถัดไป ทักษะการตีเหล็กของเขาก็ทะลวงผ่านขั้นพื้นฐานและบรรลุขั้นผู้ชํานาญ

การตีเหล็ก (ผู้ชํานาญ 230/500)

ความก้าวหน้าของทักษะการใช้ค้อนของเขาเองก็ไม่ช้เช่นกัน มันไปถึงสถานะขั้นผู้ชํานาญแล้ว

ทักษะการใช้ค้อนของลู่ (ผู้ชํานาญ 55/500)

ด้วยความชํานาญของเขา ทักษะการตีเหล็กและทักษะการใช้ค้อนของลู่ หวังเต็งมั่นใจที่จะสร้างอาวุธระดับ 1 ดาวได้ในตอนนี้ และแม้ว่าเขาจะสร้างอาวุธระดับ 2 ดาวได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าเขามีอัตราความสําเร็จเพียง 50 ถึง 60% เท่านั้น

ระยะห่างนั้นกว้างมาก!

เมื่อสองวันก่อน เขาเป็นคนนอกที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการตีเหล็ก แต่ตอนนี้เขาก็สามารถสร้างอาวุธระดับ 2 ดาวได้แล้ว

ถ้าลู่ซีเซิงรู้ความคืบหน้าของหวังเต็งในสองวันนี้ เขาก็อาจจะมีอาการหัวใจวาย

เขาฝึกช่างตีเหล็กมา 30 ปีแล้ว

เขาต้องใช้เวลาถึงเจ็ดปีถึงจะสามารถสร้างอาวุธระดับ 2 ดาวได้ และความทุกข์ยากที่เขาต้องทนนั้นก็ไม่คุ้มที่จะบอกคนอื่น แต่หวังเต็งล่ะ? เขาใช้เวลาเพียงสองวันเท่านั้น!

มันไม่มีอะไรจะเปรียบเทียบ ไม่มีอะไรเลย

ในวันสุดท้าย หวังเต็งก็ไม่ได้ไปที่ร้านสาขาของมาสเตอร์ลู่ในทันที ในตอนเช้า เขาเลือกที่จะมุ่งหน้าไปยังบ้านประมูลบางเต่อเพื่อเข้าร่วมการประมูลแทน!