Complete Martial Arts Attributes – คุณสมบัติแห่งนักสู้ - ตอนที่ 85

บทที่ 85: ได้ใจ

บรรยากาศบนเรือเหาะพลังฟอร์สนั้นหนักหน่วงเล็กน้อย แต่ทุกคนก็เริ่มพูดคุยกันถึงผลการสอบทีละน้อย

มันมีผู้เข้าสอบหลายคนที่มารวมตัวกันรอบๆศิษย์นักสู้ขั้นสูง พวกเขาถามพวกศิษย์นักสู้ขั้นสูงว่าพวกเขาฆ่าสัตว์กลายพันธุ์ไปทั้งหมดกี่ตัว จากนั้นจึงอ้าปากด้วยความชื่นชมยินดี

“ หยานเผิง คุณฆ่าสัตว์กลายพันธุ์ไป 13 โดยมีระดับสูงสามตัวและระดับกลางสี่ตัวเลยหรอ!”

นักเรียนหญิงคนหนึ่งมองชายหนุ่มที่ดูเย็นชาด้วยท่าที่เคารพ

ชายหนุ่มคนนั้นหล่อมาก อย่างไรก็ตาม เขาก็มีออร่าที่เย็นยะเยือกและทําให้เขาดูห่างเหินออก

กระนั้น มันก็ยิ่งทําให้ผู้หญิงรู้ใจเกเรมากขึ้นไปอีก

เมื่อความสามารถของเขารวมเข้ากับรูปลักษณ์ของเขา มันก็ทําให้เขากลายเป็นที่นิยมอย่างมากในหมู่ผู้หญิง

ในโรงเรียนมัธยมขี่ยหยิง หยานเผิงก็เกือบจะเป็นไอดอลชายในหมู่นักเรียน และเมื่อเทียบกับหวังเต็งที่เป็นคนอวดดีขี้เล่นแล้ว ระยะห่างระหว่างพวกเขานั้นก็เทียบเท่ากับระยะห่างระหว่างโลกกับท้องฟ้า

“ อี๋ พวกเลียตีน” หยางเจี้ยนขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ จากนั้นเขาก็ยิ้มและเอนไปทางหวังเต็ง “ นายน้อยหวัง บอกผลงานของคุณให้ฉันฟังบ้างสิ ฉันจะได้เลียขาคุณด้วยไง”

หลินซัวหานกลอกตา เธอรู้สึกขยะแขยงจนขนลุกไปทั้งตัว หยางเจี้ยนไร้ยางอายมาก!

“ พอเลย!”

หวังเต็งหันไปมองที่หยางเจี้ยนโดยไม่พูดอะไร

“ บอกมาได้เลย นายน้อยหวัง คุณฆ่าสัตว์กลายพันธุ์ไปกี่ตัวกัน? คุณจะต้องฆ่าไปมากกว่าหยานเผิงแน่ๆใช่ไหม?” หยางเจี้ยนหัวเราะ เขากลัวว่าหวังเต็งจะไม่บอกเขา ดังนั้นเขาจึงลากหลินซัวหานขึ้นไปบนเรือของเขา “ ดูเหมือนว่าหัวหน้าห้องหลินเองก็จะอยากฟังเหมือนกันนะ ใช่ไหม?”

“ ฉันไม่ได้พูดนะ!” หลินซัวหานเอียงศีรษะและดูถูกเหยียดหยาม

หวังเต็งส่ายหัว เขารู้สึกว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะซ่อน ดังนั้นเขาจึงพูดออกไปตามตรงว่า “ 29 19 ตัวเป็นสัตว์กลายพันธุ์ระดับสูง และ 10 ตัวเป็นสัตว์กลายพันธุ์ระดับกลาง”

กรามของหยางเจี้ยนอ้าค้าง เขาตะกุกตะกัก “ นายน้อยหวัง คุณล้อเล่นหรือเปล่า?”

หลินซัวหานตกตะลึงสักครู่ก่อนที่เธอจะพูดว่า “ หวังเต็ง อย่ามัวแต่โม้ตลอดเวลา เรารู้ว่านายแข็งแกร่ง แต่นายไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นแน่ๆ”

“ ถูกต้อง ถูกต้อง” หยางเจี้ยนเห็นด้วยและพยักหน้า

นั่นคือสัตว์กลายพันธุ์ 29 ตัว รวมถึงสัตว์กลายพันธุ์ระดับสูง 19 ตัว มันเป็นไปได้ยังไง!

พวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าหวังเต็งจะมีพลังที่น่ากลัวขนาดนี้

“ มันมีครั้งไหนกันที่ฉันพูดเรื่องโกหก ทําไมทุกคนถึงต้องคิดว่าฉันเอาแต่โม้กันด้วยนะ” หวังเต็งกล่าวอย่างขมขื่น

“ ก็ตลอดนั่นแหละ!” ทั้งสองยังคงปฏิเสธที่จะเชื่อเขา

หวังเต็งไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม ผลลัพธ์ของเขาจะไม่เปลี่ยนแปลง และนั่นคือทั้งหมดที่สำคัญ

นอกจากนี้ หากพวกเขารู้ว่าเขาฆ่าได้สัตว์อสูรดาราไป พวกเขาก็อาจจะสมองระเบิดในทันที

“ ฮ่าๆๆๆ…”

ในเวลานี้เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นข้างๆพวกเขา

ชายหนุ่มสวมชุดนักเรียนมัธยมฮุยหยิงหัวเราะจนเอนหลัง เมื่อเขาเห็นทุกคนหันความสนใจมาที่เขา เขาก็แทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่และพูดว่า “ คุณรู้ไหมว่าฉันได้ยินอะไรเมื่อครู่นี้?”

“ หวังเต็งจากโรงเรียนมัธยมตงไห่ กล่าวว่าเขาได้ฆ่าสัตว์กลายพันธุ์ไปทั้งหมด 29 ตัว และมันก็เป็นระดับสูง 19 ตัว เป็นไง คิดว่าเรื่องนี้มันตลกไหม?”

“ โม้ให้มันมีขอบเขตหน่อย!”

ผู้เข้าสอบคนอื่นๆเริ่มหัวเราะเมื่อได้ยินคําพูดของเขา

“ ฮ่าฮ่า นี่มันมากเกินไปแล้ว!”

“ แม้ว่าหวังเต็งจะเป็นศิษย์นักสู้ชั้นยอด แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะฆ่าสัตว์กลายพันธุ์ไปถึง 29 ตัว”

“ อย่าแม้แต่จะพูดถึงสัตว์กลายพันธุ์ระดับสูงเลย แค่การสังหารสัตว์กลายพันธุ์ระดับกลาง 19 ตัวนั้นก็ยากจะตายแล้ว!”

….

หวังเต็งตกตะลึง

เขาแค่กําลังคุยเรื่อยเปื่อกัหลินซัวหานและหยางเจี้ยนเท่านั้น แล้วทําไมไอ้โง่นี่ถึงได้ไปปาวประกาศผลงานของเขากัน?

นี่เขาดูใจดีเกินไปจนทําให้พวกโง่คิดว่าเขาสามารถถูกรังแกได้ยังไงกันะ?

“ คุณคือหวังเต็ง?” หยานเผิงเดินเข้าไปในทันที “ ฉันได้ยินมาว่าคุณเป็นศิษย์นักสู้ชั้นยอด และนั่นก็ทําให้ฉันอยากดวลกับคุณ อย่างไรก็ตาม พอได้เห็นว่าคุณขี้โม้ขนาดไหน ฉันก็หมดใจจะมาท้าดวลกับคุณแล้วล่ะ”

“ หืม ฉันไม่นึกเลยว่าศิษย์นักสู้ชั้นยอดจะเป็นคนแบบนี้” ชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาอีกคนเดินเข้ามา เขามีปานบนใบหน้า ดังนั้นเขาจึงเป็นที่จดจําได้ง่าย เขาเป็นศิษย์นักสู้ขั้นสูง ตงเฟย จากโรงเรียนมัธยมฉีหยาน

“ หวังเต็ง เราเป็นตัวแทนของโรงเรียนมัธยมตงไห่ เมื่อเราออกมา ฉันก็หวังว่าคุณจะประพฤติตนอย่างมีศักดิ์ศรี” โจวหวู่และตงเฟยก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้จักกัน โจวหวู่พูดกับตงเฟยว่า “ ได้โปรดยกโทษให้เพื่อนร่วมโรงเรียนของเราด้วย”

ศิษย์นักสู้ขั้นสูงคนอื่นๆก็เบียดเสียดกัน บางคนไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปยุ่งเลยยืนดูการแสดงด้วยความสนใจ

เหอม่านหรงขมวดคิ้วและพูดว่า “ โจวหวู่ สิ่งที่นายพูดมันมากเกินไป!”

“ ม่านหรง เธอพูดแบบนั้นได้ยังไง? พวกเราทุกคนเป็นนักเรียนจากตงไหนะ เราต้องใส่ใจกับชื่อเสียงของโรงเรียนของเราสิ นอกจากนี้ฉันก็แค่เตือนหวังเต็งเท่านั้น”

โจวหวู่หันไปมองหวังเต็งขณะที่เขาพูด “ หวังเต็ง ฉันพูดถูกไหม?”

“ นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกัน เราแค่คุยกันเรื่อยเปื่อย มันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย?” หลินซัวหานยืนขึ้นและพูดอย่างเย็นชา เปลวเพลิงแห่งความพิโรธแผดเผาอยู่ในหัวใจเธอ

“ ถูกต้อง เราแค่คุยกันเรื่อยเปื่อย ไม่ได้อวดใคร ทําไมนายถึงต้องมาเป็นกังวลด้วย? หึๆ สงสัยว่านายคงจะอิจฉาสินะ เลยอย่างปั้นน้ําเป็นตัวมาหาเรื่องนายน้อยหวัง” หยางเจี้ยนดูถูกคนเหล่านี้

หลี่หรงเฉิงยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน มันมีความเกลียดชังซ่อนอยู่ในแววตาของมัน แต่ มันก็ยังคงแฝงไปด้วยความกลัวเล็กน้อย

เมื่อมันเห็นหยานเผิง,โจวหวู่และนักเรียนคนอื่นๆยั่วยุหวังเต็งโดยไม่มีเหตุผล มันก็เย้ย หยันในใจ “ ไอ้พวกโง่ หึๆ พวกแกคงจะไม่เคยเห็นปีศาจมาก่อนสินะ!”

“ มีความสุขมากสินะที่ได้แกล้งศิษย์นักสู้ชั้นยอดน่ะ? แต่พวกแกไม่รู้หรอกว่าพวกแกกําลังขุดหลุมศพของพวกแกเอง หึๆ แล้วพวกแกจะได้เสียใจ…”

“ ฮ่าฮ่า สิ่งต่างๆเริ่มจะน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ!”

หลี่หรงเฉิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในใจ เขาสามารถนึกภาพคนพวกนี้ถูกทรมานโดยหวังเต็งได้ และนั่นก็ทําให้เขารู้สึกมีความสุข

ดวงตาของหยานเผิงและตงเฟยเป็นประกายเมื่อพวกเขาเห็นใบหน้าที่สวยงามของหลินซัวหาน ชั่วครู่หนึ่งพวกเขาก็เชลืมเรื่องที่กําลังคุยกันอยู่ไป

“ คุณหลินซัวหาน คุณกําลังเข้าใจฉันผิด ฉันกําลังคิดจากมุมมองของโรงเรียนของเรา พวกเราทุกคนเป็นนักเรียนจากตงไห่ และเราก็ไม่สามารถทําลายชื่อเสียงของโรงเรียนของเราได้ เราไม่ได้อิจฉาหวังเต็งแต่อย่างใด” โจวหวู่มองอย่างชอบธรรม ราวกับว่าเขาห่วงใยโรงเรียนจริงๆ

เขารู้จักหลินซัวหาน แต่พวกเขาก็ไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กันมาก่อน ดังนั้นเมื่อเขาเห็นเธอ เขาก็เริ่มกระสับกระส่ายเล็กน้อย การสอบเข้ามหาวิทยาลัยจะสิ้นสุดลงแล้ว และถ้าเขาสามารถทําให้สาวสวยคนนี้เป็นแฟนของเขาได้มันก็คงจะดีไม่น้อย!

“ คุณคือหลินซัวหานใช่ไหม? ฉันชื่อหยานเผิงจากโรงเรียนมัธยมขี่ยหยิง ฉันเป็นศิษย์นักสู้ขั้นสูง ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่นเกี่ยวกับปัญหาของหวังเต็ง ฉันแค่หวังว่าเขาจะยับยั้งตัวเองได้ ท้ายที่สุดแล้ว คําพูดมันก็อาจทําให้เกิดปัญหาได้” หยานเผิงแสร้งทําเป็นว่าเขาทําทุกอย่างเพื่อหวังเต็ง

“ ใช่แล้ว ฉันก็ไม่ได้จงใจที่จะหาเรื่องหวังเต็ง ฉันเพิ่งได้ยินมาว่ามันมีศิษย์นักสู้ชั้นยอดในตงไห่ ดังนั้นฉันจึงคาดหวังไว้สูงสําหรับคนๆนี้ แต่ฉันก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาคุยโวโอ้อวดในตอนนี้ อ๋อใช่ ฉันชื่อตงเฟยจากฉีหยาน คุณหลินซัวหาน เรามาแลกเปลี่ยนวีแชทกันหน่อยดีไหม?” ตงเฟยไม่ยอมถอย

หลินซัวหานมองไปที่คนเหล่านี้และรู้สึกรังเกียจอย่างยิ่งกับใบหน้าของพวกเขา

“ ฮ่าๆ” หวังเต็งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ เขายืนขึ้นและพูดว่า “ พวกแกทุกคนจะได้ใจกันมากเกินไปแล้วนะ หรือมันจะเป็นเพราะฉันใจดีเกินไปกัน?”