Complete Martial Arts Attributes – คุณสมบัติแห่งนักสู้ - ตอนที่ 118

บทที่ 118: เติ้งหลงเขาเดียว!

ศาสตร์ชั้นสูงแห่งศิลปะการต่อสู้ มันเป็นศาสตร์ที่แม้แต่พระเจ้าก็ไม่สามารถรับมือได้ แล้วนับประสาอะไรกับหมูเกราะดิน

เมื่อดาบยาวแทงเข้าไปในร่างกายของมัน พลังฟอร์สก็พุ่งออกมาและแช่แข็งอวัยวะภายในของมันโดยตรงจากนั้นหมูก็ถูกฆ่าตายในกระบวนท่าเดียว!

หลินซานมองดูเวลาและหัวเราะออกมา “น้อยกว่าหนึ่งนาที มาๆ เอาหินพลังงานของพวกนายออกมา!”

การแสดงออกของหยางเฟยและหยานจนหมิงเปลี่ยนไปอย่างแปลกๆ พวกเขาถอนหายใจอย่างลับๆและยอมรับความพ่ายแพ้ ขณะที่ส่ายหัว พวกเขาก็หยิบหินพลังงานสิบก้อนออกมาและมอบให้แก่หลินซาน

หลิวหยานและหยานจินเยว่เองก็เดาะลิ้นของพวกเธออย่างไม่พอใจ พวกเธอถูกทําร้ายโดยความไร้ยางอายของหวังเต็ง

เขาใช้ท่านี้ได้ยังไงกัน? ศักดิ์ศรีของเขาหายไปไหนแล้ว?

“การเคลื่อนไหวนี้อาจไร้ยางอายก็จริง แต่จริงๆแล้วมันก็เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพและประหยัดพลังงานได้มากที่สุด” หลินซานยิ้มและยื่นมือออกมา “เอาล่ะ ส่งหินพลังงานมาให้ฉันได้แล้ว”

“หัวหน้า คุณนี่มันน่าละอายจริงๆ!” สองสาวกลอกตาไปมา พวกเธอหยิบหินพลังงานออกมาอย่างช่วยไม่ได้และมอบให้เขา

ขาดทุนหนัก!

ในเวลาเดียวกัน หวังเต็งก็ได้เดินเข้าไปและเห็นฉากนี้ เขารู้สึกพูดไม่ออก “ ขณะที่ฉันกําลังต่อสู้เป็นตาย พวกคุณทุกคนกลับมาใช้ฉันเป็นสื่อการพนันของคุณ!”

“อะแฮ่มๆ ป่านี้มันน่าเบื่อมาก นี่คือการทําให้อารมณ์ดีขึ้น” หลินซานตอบอย่างไร้ยางอาย

“หวังเต็ง ทําไมนายถึงไม่ใช้พลังฟอร์สเพื่อโจมตีล่ะ? ทําไมนายถึงใช้การเคลื่อนไหวแบบนั้น” หยานจินเยว่อดไม่ได้ที่จะถาม

ที่สําคัญที่สุดคือเธอต้องการจะฟังความคิดของหวังเต็ง เขาซาดิสม์ขนาดไหนกันถึงคิดท่านี้ได้?

“ประหยัดแรงเมื่อทําได้ ฉันเป็นแค่นักสู้ระดับทหาร 1 ดาวเท่านั้น ดังนั้นฉันจึงมีพลังฟอร์สจํากัด ด้วยเหตุนี้เอง หากฉันสามารถฆ่ามันได้ด้วยวิธีการที่ง่ายที่สุด ฉันก็จะทํา” หวังเต็งตอบตามความเป็นจริง

“ดูสิ หวังเต็งยังเข้าใจมันมากกว่าเธออีก กล้าเรียกตัวเองว่ารุ่นพี่ได้ยังไงกัน” หลินซานกล่าว

“มันมีตั้งหลายวิธีในออมพลังฟอร์ส เขาไม่เห็นจะจําเป็นต้องใช้วิธีนี้เลย” หลิวหยานไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้

“ฉันรู้สึกว่าวิธีนี้มันยอดเยี่ยมนะ และฉันก็พบว่ามันใช้งานได้ง่ายด้วย ถ้าฉันเจอมันอีก ฉันก็จะยังคงใช้วิธีนี้!” หวังเต็งพูดออกมาอย่างไร้ยางอาย

“ไปให้พ้นเลย อย่ามาใช้วิธีนี้ต่อหน้าเรา เสียสายตาหมด” ผู้หญิงทั้งสองรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในทันที

ชายทั้งสามคนหัวเราะอย่างควบคุมไม่ได้ หวังเต็งคนนี้เป็นคนประหลาดของจริง!

นอกจากนี้เชสก็ยังตั้งชื่อท่าตายการโจมตีระดับตํานานอีกต่างหาก

“เอาล่ะ ไปเอางาและเกล็ดของหมูเกราะดินมาได้แล้ว จากนั้นพวกเราจะได้เดินทางกันต่อ” หลินซานกล่าว

หยางเฟยเดินไปจัดการศพหมูเกราะดินในทันที หวังเต็งเองก็ช่วยเป็นลูกมือของเขา เกล็ดของหมูเกราะดินนั้นแข็งแกร่งมาก ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่ท้าทายมากในการถลกหนังมันออกมา

เมื่อหยางเฟยกําลังเก็บซากของหมเกราะดิน หลินซานและคนอื่นๆก็คอยยเฝ้าระวังให้

การกระทําของหยางเฟยนั้นเป็นไปอย่างราบรื่นด้วยความชํานาญ ในไม่ช้า เขาก็ถลกเกราะของหมูเกราะดินออกแล้วใส่มันไปในกระเป๋าของเขา และมันก็ทําให้กระเป๋าเป้ของเขาเต็มในทันที เขาไม่ได้เอาเกราะเกล็ดทั้งหมดของหมูเกราะดินไป เพราะถ้าเขาทํา เขาก็จะไม่สามารถใส่มันลงในกระเป๋าของเขาได้

“ห้ะ?” ทันใดนั้นหยางเฟยก็ส่งเสียง เขามีท่าทางร่าเริงในขณะที่เขาพูดว่า “ฉันคิดว่ามันมีแกนดาราอยู่นะ!”

เขาใช้มีดผ่าท้องหมูเกราะดิน จากนั้นเขาก็หยิบวัตถุทรงกลมสีน้ําตาลอมเหลืองที่ดูขรุขระออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า หัวหน้ามาดูเร็ว มันมีแกนดาราด้วย!” หยางเฟยหัวเราะเสียงดัง

หลินซานและสมาชิกในทีมคนอื่นๆตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ พวกเขารีบมารวมตัวกันทันที

“เชี่ย หวังเต็ง ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีกับรื่องโชคของนายจริงๆ!” หลิวหยานอุทานด้วยความประหลาดใจ

หวังเต็งเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาเพิ่งฆ่าสัตว์อสูรดาราไปสามตัวเท่านั้น และสองตัวในนั้นก็มอบแกนดาราให้แก่เขา นี่เขาเป็นลูกรักของเทพธิดาแห่งโชคลาภจริงๆอย่างงั้นหรอ?

เขารู้สึกภูมิใจในตัวเองเล็กน้อย

“เก็บมันไว้ แล้วก็อย่าเปิดเผยความมั่งคั่งของนายกับใคร” หลินซานเตือนเขา จากนั้นเขาก็พูดว่า “ดูสิว่ามันมีกระดูกดาราหรือไม่?”

หยางเฟยโยนแกนดาราไปให้หวังเต็งและส่ายหัว “ไม่มี ฉันตรวจสอบแล้ว”

แกนดาราและกระดูกดารานั้นต่างก็ซ่อนอยู่ในร่างของสัตว์อสูรดารา พวกมันเป็นเหมือนตะเกียงในตอนกลางคืน คุณจะสามารถตรวจจับพวกมันได้ในทันทีเมื่อคุณใช้ พลังฟอร์สสแกนอวัยวะภายใน

และนี่ก็คือวิธีที่พวกเขาใช้เพื่อค้นหากระดูกดาราและแกนดาราเมื่อคืนวาน

น่าเสียดายที่หมาป่าวายุนั้นไม่มีแกนดาราและกระดูกดารา

เมื่อมนุษย์ฆ่าสัตว์อสูรดารามากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาก็จะเริ่มได้รับประสบการณ์มากขึ้นเรื่อยๆ ตาม

โดยปกติแล้ว มันก็จะมีเพียงสัตว์อสูรดาราที่มีแกนดาราเท่านั้นที่จะมีกระดูกดารา ดังนั้นถ้าสัตว์อสูรดาราไม่มีแกนดารา มันก็จะไม่สามารถให้กําเนิดกระดูกดาราได้เช่นกัน

นั่นคือเหตุผลที่หลินซานหยางเฟยว่ามีกระดูกดาราหรือไม่

หวังเต็งเก็บแกนดาราไว้ กําไรจากทีมจะถูกขายหลังจากที่พวกเขากลับมายังโลก เงินจะถูกแบ่งตามเปอร์เซ็นต์ที่แน่นอน และนั่นเป็นวิธีที่ทุกทีมใช้

แน่นอน สิ่งสําคัญที่หวังเต็งได้รับหลังจากการฆ่าสัตว์อสูรดารานั้นก็คือฟองสบู่ค่าคุณสมบัติ

พลังฟอร์สธาตุดิน*4

ค่าคุณสมบัติเปล่า*6

กําไรก็ไม่เลว

จากนั้นทีมก็เดินทางต่อไปยังหุบเขาสายลม

ราวๆเที่ยงวัน หวังเต็งและเพื่อนร่วมทีมก็ได้มาถึงตีนหุบเขา

หุบเขานี้มีรูปร่างเหมือนน้ําเต้า ปากน้ําเต้าเป็นทางเข้าเพียงทางเดียว และเนื่องจากด้านข้างของมันถูกเรียงรายไปด้วยหน้าผาดังนั้นมันจึงไม่สามารถไปทางอื่นได้

กระแสลมแรงพัดออกมาจากหุบเขา มันฟังเหมือนเสียงคร่ําครวญของผีและเสียงเห่าหอนของหมาป่า

หลินซานยืนอยู่นอกทางเข้าและสังเกตอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย “มีคนมาที่นี่”

“ใช่ นี่มันร่องรอยของผู้คน” หยานจินหมิงนั่งลงเพื่อตรวจสอบ เขาพูดด้วยท่าทางกังวลว่า “เราเสียเวลาเปล่าอย่างงั้นหรอ”

“เรายังจะเข้าไปอยู่ไหม?” หลิวหยานถาม

“ถ้าอีกฝ่ายอยู่ข้างในและเราบังเอิญเจอพวกเขา เราก็อาจจะต้องต่อสู้กันอย่างดุเดือด ฉันกําลังสงสัยว่าพวกมันแข็งแกร่งจะแค่ไหน?” หยางเฟยกล่าว

“เมื่อเรามาถึงที่นี่แล้วเราก็ลองดูสักตั้งเถอะ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ทีมพยัคฆ์นักรบเกรงกลัว?” หลินซานเยาะเย้ยด้วยการแสดงออกที่เย็นชา

“หวังเต็ง ระวังตัวดีๆล่ะ!” เขาเตือนหวังเต็งก่อนที่จะก้าวเข้าไปในหุบเขาเป็นคนแรก

หวังเต็งและเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆตามหลังเขาไปอย่างใกล้ชิด

เส้นทางในหุบเขานั้นเดินยากมาก ลมหนาวที่พัดมาปะทะพวกเขาอย่างแรง ทําให้การทรงตัวของร่างกายยากยิ่งขึ้น ใบหน้าของพวกเขาเจ็บปวดจากความหนาวเหน็บ

โชคดีที่พวกเขาทั้งหมดเป็นนักสู้ ดังนั้นพวกเขาจึงแทบจะไม่ได้รับผลกระทบจากมัน

พวกเขาเดินอย่างระมัดระวังเป็นระยะทางหนึ่ง แต่พวกเขาก็ไม่เห็นมนุษย์เลย

“พวกเขาออกไปแล้วหรอ?” หยานจินหมิงขมวดคิ้วและถาม

“ไปกันต่อเถอะ เตรียมพร้อมที่จะสู้ทุกเวลา เราใกล้จะถึงสถานที่ที่เราพบเติ้งหลงเขาเดียวครั้งสุดท้ายแล้ว” หลินซานตอบกลับ

สมาชิกในทีมถืออาวุธในมือข้างหนึ่งและถือโล่อีกมือหนึ่ง พวกเขายังคงระมัดระวังสิ่งรอบข้าง

ฟ้าว!

ทันใดนั้นร่างสีขาวก็โผล่ออกมาจากหน้าผาด้านข้าง ความเร็วของมันน่าทึ่งมาก อากาศรอบๆมันถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆและทําให้เกิดเสียงกรี๊ดที่แหลมคม

“ระวัง!”

หลินซานตะโกน

การแสดงออกของหลิวหยานเปลี่ยนไป เธอรู้ได้ทันทีว่าร่างสีขาวนั้นกําลังมุ่งเป้ามาที่เธอ อย่างไรก็ตาม หลินหยานก็ไม่ทันได้ตั้งตัว ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถโต้ตอบได้ทันเวลา

ในขณะนั้นเอง หวังเต็งที่ยืนอยู่ข้างๆเธอก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน จากนั้นเขาก็ผลักเธอออกไป และในเวลาเดียวกันเขาก็เหวี่ยงดาบออกไป

บูมม!

แรงมหาศาลพุ่งเข้าใส่เขา พลังฟอร์สสีเขียวผลักหวังเต็งกระเด็นออกไปและก็ทําให้เขาล้มลง หวังเต็งไม่มีเวลาคิด พลังฟอร์สในร่างของเขาระเบิดออกและห่อหุ้มร่างกายทั้งหมดของเขาเอาไว้

แรงลมที่เกิดจากพลังฟอร์สสีเขียวพุ่งออกไปทุกทิศทุกทางราวกับใบมีดที่แหลมคมโดยมีหวังเต็งอยู่ตรงกลาง เขารู้สึกราวกับว่ามีกริชลมหลายร้อยเล่มกําลังเฉือนร่างกายของเขา

ต้นไม้รอบๆตัวเขาถูกนั่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เศษไม้ลอยขึ้นและเต้นรําไปมาในอากาศ

ปัง!

ภายใต้การทิ้งระเบิดของพลังฟอร์สที่ทรงพลัง หวังเต็งก็ถูกกระแทกเข้ากับกําแพงหินอย่างหนัก หวังเต็งรู้สึกอึดอัดที่บริเวณหน้าอก

ถ้าเขาไม่ได้ป้องกันตัวเองได้ทันเวลาโดยใช้พลังฟอร์สของเขา หรือหากเขาไม่ได้สวมชุดรบน เขาก็อาจจะได้รับบาดเจ็บสาหัสไปแล้ว