Commanding Wind and Cloud - ตอนที่ 111
ตอนที่ 111 : ยิง! ยิง! ยิง!
“ ดีหรือแย่? เจ้ากำลังคิดอะไร?” ผู้เฒ่าชี้ไปที่เฉินจิ้นพร้อมกับถามเสียงดัง“ พลังนักรบที่ปล่อยออกมาคือการผสมกันระหว่างปริมาณคุณภาพและความเร็ว! ความเร็วการโคจรที่มากขึ้นพลังนักรบที่ระเบิดออกมาก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น เมื่อเจ้าต่อสู้กับคนที่อยู่ในระดับเดียวกับเจ้า แต่พลังนักรบของเจ้ารุนแรงยิ่งกว่า เจ้าคิดว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไง”
บนใบหน้าเฉินจิ้นเริ่มแสดงออกว่าเข้าใจแล้วพร้อมกับพยักหน้า“ มันก็ดีนะซิ!”
“ หุบปากไปเลย! มันโคตรดีต่างหาก!” ผู้เฒ่าตะโกนใส่เฉินจิ้นที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นมาก “ ความเร็ว ปริมาณและพลัง เจ้ามีความได้เปรียบในทั้งสามด้าน! ตราบใดที่ทักษะต่อสู้ของเจ้าไม่แย่ มันคงจะเป็นเรื่องยากที่เจ้าจะแผ่”
“ ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมมันยากมากสำหรับข้าที่จะก้าวข้ามขั้นเป็นนักสู้ปีศาจ” เฉินจิ้นไม่สามารถอดกลั้นความตื่นเต้นของเขาไว้ได้ “ เพราะว่ารากฐานการฝึกฝนของข้ามันดีเกินไป”
“ ไม่เลว ไม่เลว! ในที่สุดเจ้าก็กลายเป็นนักสู้ปีศาจพร้อมกับทะรุนักสู้ปีศาจระดับ 3 ทันทีหลังจากก้าวข้ามจากนักรบระดับ 10! จากนี้ไป เจ้าสามารถไปหาอาหารมาให้ข้าได้แล้ว อย่าล่าสัตว์แปลกๆอย่างเซนทอร์ ข้าไม่สนใจที่จะกินมันเพราะหนังมันหยาบเกินไป… ”
“ เซนทอร์?” เฉินจิ้นจับด้ามดาบเชียงดาวทั้นทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขามองไปที่ผู้เฒ่าพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ“ มีเซนทอร์ในหุบเขาสี่ฤดู?”
เซนทอร์! มันเป็นสัตว์ร้ายชนิดหนึ่งที่ตัวเป็นครึ่งคนครึ่งม้า พวกมันสามารถใช้อาวุธของมนุษย์ได้ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกหอก ขวานและธนู! ร่างกายครึ่งร่างเป็นม้าแถบเป็นม้านักรบที่แข็งแกร่ง ความเร็วในการเคลื่อนที่ก็เร็วมากเช่นกัน พวกมันอันตรายยิ่งกว่าเสือหิมะสามตัวที่เขาพบตรงบริเวณหิมะถล่ม
“ แน่นอน” ผู้เฒ่าชี้ไปที่หุบเขาสี่ฤดูพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอันทรงภูมิ“ หุบเขาสี่ฤดูครอบคลุมพื้นที่มากกว่าสองเท่าของอาณาจักรเซน มีสัตว์อสูรจำนวนมากและหลายประเภท ไม่งั้นทำไมมันถึงได้ชื่อว่าหุบเขานักรบแห่งฝันร้าย?”
หลังจากขาของเฉินจิ้นที่หมดแรงได้ค่อยๆฟื้นตัวทำให้เขาสามารถเดินได้อีกครั้ง เขาจับดาบเชียงดาวแล้วมองไปที่ภูเขาที่ปกคลุมด้วยหมอกหนา เขาไม่ได้กังวลสักนิด จากการมองดูเขาสามารถพูดได้ว่ามันไม่ได้อันตรายเท่าภูเขาตะวันตกในโลกไร้จุดจบ
“โอ้! เด็กน้อย” ผู้เฒ่ามองไปที่เฉินจิ้นที่เกือบจะหายตัวไปในสายหมอก “ ระหว่างที่เจ้าล่าอยู่ช่วยสังเกจดูรอบๆด้วยว่าเห็นต้นไม้ที่มีเปือกไม้เหมือนทองแดนมีผลไม้เหมือนคริสตัลไม หากเจ้าพบมันให้ขุดมาทั้งต้น”
“ มันอยู่ระหว่างทาง?” เฉินจิ้นส่ายหัวขณะพาดดาบเชียงดาวไว้บนไหล่ นี่อาจเป็นความตั้งใจที่แท้จริงของผู้เฒ่า“ มีต้นไม้ที่เปือกเหมือนทองแดง? มันไม่ใช้ทั้งต้นเป็นเหล็กหรือ? แล้วมันจะเกิดผลไม้ได้อย่างไง? ในหนังสือ[ต้นไม้แปลกประหลาด เล่มที่ 1] ในห้องสมุดของตระกลูเฉินไม่เห็นมีเขียนไว้เลย” เฉินจิ้นกำลังคิด
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากมายในใจ เขารีบเดินออกไปไกลกว่าหกกิโลเมตรและในที่สุดก็ออกจากบริเวณทะเลสาบร้อน หมอกทั้งหมดที่เคยอยู่ตรงหน้าเขาก็หายไปเช่นกัน
ภูเขาที่ซ่อนเร้นอยู่ในหมอกเริ่มแสดงให้เห็นถึงความอันตราย
เฉินจิ้นไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะหมอกที่ปิดบังรูปร่างของภูเขาหรือไม่ แต่ภูเขาที่ดูไม่ใหญ่มากนักกลับสูงประมาณสองกิโลเมตรเมื่อเฉินจิ้นเข้ามาใกล้มัน
แม้ว่าจะไม่สามารถเทียบได้กับเทือกเขาตะวันตกในโลกไร้จุดจบ เฉินจิ้นสามารถรู้สึกถึงอันตรายได้อย่างชัดเจนแม้จะยืนอยู่ที่เชิงเขา
“มืดมนและชื้น”นี่คือคำอธิบายของป่าในภูเขา ป่าในภูเขาคงเป็นได้ยากที่จะมีแสงแดดอันสดใสและอบอุ่น เฉพาะภูเขาบริเวณชายหาดเท่านั้นที่สามารถเป็นไปได้
ทันทีที่เฉินจิ้นก้าวเท้าเข้าไปในป่า เสียงคำรามอันไม่เป็นมิตรจากสัตว์ป่าเช่นเสือดาวและหมาป่าดังขึ้นมาทันที ดวงตาสีเขียวเข็มอันชั่วร้ายปรากฏขึ้นตรงเงามืดของป่า พวกมันเป็นดวงตาของสัตว์ร้าย ในไม่ช้าหมาป่าและเสือดาวมากกว่าหนึ่งโหลก็เดินออกมาจากที่ซ้อนของพวกมัน
เฉินจิ้นมองดูสัตว์ร้ายที่เข้ามาใกล้เขาอย่างช้าๆพร้อมกับกระแทกดาบเชียงดาวลงบนพื้นขณะะตะโกนว่า “ไสหัวไป!”
หวือ!
หมาป่าและเสือดาวทุกตัวหดตัวหันหลังวิ่งหีนเข้าป่าทันทีหลังจากที่พวกมันเห็นจิตสังหารในดวงตาเฉินจิ้น พวกมันไม่มีความกล้าที่จะสู้กับเฉินจิ้นอีกต่อไป
สัญชาตญาณของพวกมันได้บอกว่าจิตสังหารอันหนาแน่นพร้อมกับกลิ่นคลาวนี้ไม่ใช้สิ่งที่พวกมันจะสู้ด้วยได้มันไม่ใช่เหยื่อ การถอยจึงเป็นสิ่งที่ดีกว่า เว้นแต่พวกมันต้องการกลายเป็นเหยื่อ
เฉินจิ้นส่ายหัวขณะไม่พอใจกับการกระทำของตัวเอง พลังนักรบของนักสู้ปีศาจจะสร้างความกลัวให้กับสิ่งมีชีวิตอื่นตามธรรมชาติ นี่คือสาเหตุที่ผู้คนจะรู้สึกกดดันเมื่อต้องเผชิญหน้ากับนักสู้ปีศาจ
ตามตำนานมนุษย์ได้เรียนรู้พลังนักรบจากมังกรที่แท้จริงแต่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อนและมีแต่อยู่ในตำนานเท่านั้น ดังนั้นคนที่มีพลังนักรบจึงมีกลิ่นอายคล้ายกับมังกร
กลิ่นอายโดยธรรมชาติของพลังนักรบและจิตวิญญาณที่เฉียบคมของเฉินจิ้นที่พัฒนาขึ้นจากการต่อสู้บนภูเขาตะวันตกไม่ได้ทำให้สัตว์ร้ายเหล่านี้ตาย พวกมันแค่กลัวและถอยหนีไปเท่านั้น
“ ข้าควรล่าตัวอะไรดี?” เฉินจิ้นเดินอย่างระมัดระวังในป่าอย่างที่เขาคิดสัตว์ปีศาจไม่ได้มีตัวอะไรที่สามารถจัดการได้ง่ายๆ มิฉะนั้นอาณาจักรเซนคงจะมาเพื่อยึดภูเขาลูกนี้เอาเพิ่มเข้าไปในแผนที่ของอาณาจักรเมื่อนานมาแล้ว
กระต่ายกำลังวิ่งผ่านป่า เมื่อมันเห็นเฉินจิ้นจ้องมองมา มันก็ล้มลงกับพื้นซักกระตุกแล้วก็ตายไป
“ ข้าขู่กระต่ายจนตาย … ” เฉินจิ้นไม่แน่ใจว่าเขาควรจะมีความสุขหรือเศร้ากับเรื่องนี้ดี เมื่อเขากำลังก้มลงยิบระต่ายทันใดนั้นเขาก็ต้องขยับร่างกายหลบออกมา ลูกธนูอันแหลมคมแวกอากาศเสียงดัง“ เฟียวว” ปัง! ลูกธนูแทงเข้าไปในต้นไม้และตัวลูกธนูที่เหลืออยู่กำลังสั่นต้นไม้อย่างแรง
หลังจากนั้นมีลูกธนูอีกหลายลูกถูกยิงออกจากป่า! วิถีของลูกธนูเหล่านี้แปลกมาก แต่ก็แอบแฟงตัวได้ดี แม้ว่านักธนูเหล่านี้จะไม่เก่งเท่ากับนักธนูที่เขาเจอตรงทางเขาหุบเขาสี่ฤดู ความเร็วของลูกธนูนั้นไม่เร็วมากนักแต่ความแรงของลูกธนูสูงมาก ลูกธนูที่ทำจากกระดูกสามารถแทงเข้าไปในต้นไม้แข็งๆได้หลายเซนติเมตร
หลังจากหลบลูกธนูสามลูก เฉินจิ้นได้ค้นหาที่มาของลูกธนูเหล่านี้ในที่สุดก็เจอ พวกมันมาจากเซนทอร์ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณห้าสิบเมตร! เฉินจิ้นเคยได้ยินแต่คำอธิบายและรูปภาพของเซนทอร์ในหนังสือเท่านั้น เขาไม่เคยเห็นพวกมันจริงๆมาก่อน!
มันมีส่วนล่างเป็นม้าขนาดใหญ่และร่างกายส่วนบนไม่มีอะไรเลยนอกจากกล้ามเนื้อชิ้นโตๆ ความสูงของมันอยู่ที่ประมาณสามเมตร! เพียงแค่มองดูธนูในมือเฉินจิ้นรู้สึกว่าเขาต้องใช้แรงแขนและขาทั้งหมดเพื่อดึงธนู! ธนูก็มีขนาดใหญ่เช่นกัน แม้ว่าเขาก้างแขนออกไปสุดขีดแต่ยังคงสันกว่าความยาวของธนูที่พวกเซนทอร์ใช้
“ มันใหญ่กว่าคำอธิบายในหนังสือ!” เฉินจิ้นรู้สึกประหลาดใจ อย่างไรก็ตามเซนทอร์ไม่ได้ให้เวลาเขามากในการตอบสนอง เซนทอร์กระทืบพื้นด้วยกีบทั้งสี่ของมันแล้วร่างของมันขยับไปยังตำแหน่งที่ห่างจากตำแหน่งเดิมประมาณหกเมตร มันดึงลูกธนูขึ้นอีกครั้งแต่สีหน้าประหลาดใจยังคงปรากฏบนใบหน้าของมันขณะนี้
มันฆ่าเหยื่อไม่ได้ด้วยลูกธนูสามลูก… สถานการณ์เช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับมันมาก่อน ลูกธนูที่สี่และห้าถูกยิงออกมาจากเซนทอร์เกือบจะในเวลาเดียวกัน โดยมีลูกธนูหนึ่งมุ่งไปที่ที่เฉินจิ้นกำลังเคลื่อนที่ไปและอีกลูกหนึ่งเล็งไปที่ที่เฉินจิ้นอยู่ เซนทอร์ได้ปิดกั้นเส้นทางทั้งหมดที่เฉินจิ้นสามารถทำได้ แพ้ชนะจะถูกตัดสินในวินาทีต่อไป
“ ยิงเอา! ยิงเอา! ยิงเสร็จแล้วยัง?”
เฉินจิ้นเพิ่งก้าวเป็นนักสู้ปีศาจระดับ 3 และเขาไม่มีโอกาสแสดงพลังทั้งหมดออกมา เขารู้สึกโกรธมากเพราะเซนทอร์ควบคุมสถานการณ์ด้วยการยิงใส่เขาอย่างต่อเนื่อง เขาไม่สามารถระงับความโกรธของเขาขณะทุบลูกธนูออกไปได้โดยใช้ดาบเชียงดาวเหมือนพลั่วพร้อมกับพุ่งตัวไปข้างหน้า
ปัง! ปัง! ลูกธนูอีกสองลูกถูกตีอย่างแรง เซนทอร์ตกตะลึงเมื่อเห็นเหยื่อตัวเล็กๆ รอดชีวิตจากลูกธนูลูกที่ห้า “ กล้าเขาใกล้ข้า มันกำลังแสวงหาความตาย เดี๋ยวก่อนอาวุธของเขาดูเหมือนจะระดับสูงมาก!” เซนทอร์คิด
กราวว! เซนทอร์คำรามพร้อมกับโยนธนูลงพื้น มันสัมผัสสร้อยคอที่ทำจากกะโหลกของสิ่งมีชีวิตบ่างอย่างที่คอของมันขณะดึงเอาหอกออกมาพร้อมกับพุ่งเข้าใส่เฉินจิ้นเช่นกัน ด้วยขาทั้งสี่อันแข็งแรงและแทงหอกใส่เฉินจิ้นเต็มแรง!
ไม่มีทักษะใดๆในการปะทะครั้งนี้ มันเป็นการโจมตีง่ายๆที่พวกเซนทอร์ใช้โดยสัญชาตญาณ! มันมีความเร็ว ความแม่นยำและพลัง!
การโจมตีอันเรียบง่ายนี้กลายเป็นการโจมตีที่ทรงพลัง! เสียงเฟียววดังขึ้นในป่าทันทีที่หอกพุ่งทะลุผ่านอากาศ ถ้ามันโดนเฉินจิ้นคงได้บาดเจ็บเลือดออกอย่างแน่นอนแม้ว่าเขาจะฝึกกายาเมฆาวายุทองคำ
“ หอกเหล็ก?”เฉินจิ้นขมวดคิ้ว “ นักรบคนไหน? นักรบคนไหนมาตายที่นี้แล้วทิ้งอาวุธไว้ให้เซนทอร์ตัวนี้ใช้?” เฉินจิ้นคิด แม้ว่าเขากำลังคิดแต่เท้าของเขาไม่ได้หยุด เขาเตะต้นไม้ข้างตัวขณะลอยไปในอากาศและหลบการโจมตีครั้งนี้ อ่างเก็บพลังงาน108แห่งทั้งหมดในร่างกายของเขาเริ่มโคจรไหลเวียนพลังนักรบภายในร่างกายเพื่อนำไปใช้ในการต่อสู้ครั้งนี้
ทันใดนั้นแสงอันงดงามก็ส่องสว่างไปในป่าอันมืดครึ้ม ดาบเชียงดาวกลายเป็นดาบส่องแสงสว่างไสวขณะตัดผ่าอากาศ!
เซนทอร์ยกหอกขึ้นชี้ไปในอากาศขณะที่มันพยายามบล็อกการโจมตีอันทรงพลังนี้
“หยุด!”
แต๊ง! เสียงการชนกันของโลหะดังก้องไปในป่าทันที หอกเหล็กที่ซึ่งดูสกปรกได้ทำลายจินตนาการของเฉินจิ้น หอกโค้งงอจนกลายเป็นเส่นโค้งที่สมบูรณ์แบบ แต่มันก็ไม่ได้ถูกสับขาดโดยดาบเชียงดาว! หลังจากนั้นไม่นานมันได้ผลักเฉินจิ้นขึ้นไปในอากาศทันที
“ หอกนี้เป็นอาวุธนักรบของจริงเหรอ?” เมื่อเฉินจิ้นหมุนตัวพลิกขึ้นไปในอากาศขณะมองไปที่หอก เขาตะโกนด้วยความประหลาดใจ“ สัตว์ปีศาจตัวนี้แข็งแกร่งกว่าคำอธิบายในหนังสือ…ตอนนี้มันกำลังถืออาวุธนักรบด้วยเหรอ?”
แตก …
ทันทีหลังจากการปะทะครั้งแรกเสียงกระดูกแตกดังขึ้นจากไหล่ซ้ายของเซนทอร์ แขนทั้งสองที่ถือหอกในอากาศไม่สามารถค้างไวได้อีก มันจ้องที่ไปเฉินจิ้นด้วยความตกใจ เมื่อต้องการที่จะไล่ล่าเฉินจิ้นต่มันไม่สามารถยกไหล่ไหวเจ็บปวดถล่มลงบนร่างกายส่วนบน นอกจากนั้นขาหนาๆของมันก็เจ็บเหมือนกันเกือบจะคุกเข่าลงไป
“ เหยื่อนี้มาจากไหน?” เซนทอร์คิดว่าหน้าอกของมันกำลังถูกไฟไหม้และความเจ็บปวดกำลังส่งผ่านไปทั่วทั้งร่างกาย มีพลังแปลกๆกำลังไหลเข้ามาในร่างกายของมันผ่านหอก กำลังหมุนในร่างกายของเซนทอร์ ราวกับว่ามันกำลังจะฉีกร่างกายของเซนทอร์ออกจากกัน แขนชาของเซนทอร์ยังไม่ฟื้นตัว แต่พวกมันกลับถูกทำลายด้วยพลังประหลาดนี้อีกครั้ง