Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 408

ตอนที่ 408 : ปัญหาที่น่ารําคาญ!

คนเซียะมีความต้องการที่สูงขึ้นในหลาย ๆ ด้าน ได้รับการยกย่องจากพวกเขา ธรรมดาย่อมเป็นสิ่งที่ดี

ฉาวซวนยังเชื่ออีกว่า หลังจากแผ่นกระดูกหลังของจระเข้อายุร้อยปีเหล่านี้ เกราะที่สร้างขึ้นนั้นต้องดีมาก

“เกราะในร่างกายของท่าน มันทําจากแผ่นกระดูกของจระเข้อายุหนึ่งร้อยปี?” ฉาวซวนถาม

ชุดหนังจระเข้ตัวนี้ของกงเจี๋ยเหิงถูกประกอบเข้าด้วยกัน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเหมือนหนังจระเข้ แต่ถ้ามองแยกกัน เจ้าจะเห็นตําแหน่งไม่เชื่อมต่อกัน ตัวอย่างเช่น แผ่นกระดูกป้องกันบนหน้าอกและด้านหลังเขา มันแตกต่างจากแผ่นกระดูกบนตัวจระเข้ที่ถูกฆ่าในเวลานี้ ลายเส้นด้านบนสามารถมองเห็นได้

“นี่ไง” กงเจี๋ยเหิงภูมิใจมาก “ปลาตัวนี้มีอายุมากกว่าสองร้อยปี แน่นอนว่ามันแตกต่างกัน”

หลังจากอายุสองร้อยปีแล้วแผ่นกระดูกของจระเข้นี้จะแข็งแรงกว่าอายุหนึ่งร้อยปี จระเข้อายุหนึ่งร้อยปี ตรงหน้ากงเจี๋ยเหิงยังคงมีรูปร่างเล็กในวัยเดียวกัน และจระเข้อายุสองร้อยปีนั้นใหญ่กว่าที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่าง แน่นอน สามารถตามล่ายักษ์ใหญ่ตัวนี้ได้ กงเจี๋ยเหิงรู้สึกภาคภูมิใจอยู่เสมอ

“เจ้ายักษ์ที่ท่านพูดในแม่น้ํา มีอายุเท่าไหร่? ฉาวซวนกล่าวกับกงเจี๋ยเหิงถึงจระเข้ขนาดใหญ่ที่เป็นศัตรู

“นั่นเหรอ? ข้าไม่รู้ บางทีอาจจะเป็นพันปีแล้ว อาจจะนานกว่านั้น ไม่มีใครมั่นใจได้ ” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาถอนหายใจ ศัตรูแข็งแกร่งเกินไป ยากที่จะเทียบเคียงได้

เมื่อเห็นสีหน้าของกงเจี๋ยเหิง เขาไม่ต้องการพูดถึงมัน ฉาวซวนหันไปถามเกี่ยวกับการผลิตชุดเกราะ

“อย่าล่าอีกแลย แค่ใช้ตัวนี้ แม้ว่าตัวนี้จะดูไม่ใหญ่เกินไป มันอาจมีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยปี ถ้าเจ้าเห็นมันในน้ําตื้น มันไม่จําเป็นต้องใหญ่กว่าตัวนี้ มันอาจจะไม่ใช่อายุหนึ่งร้อยปี ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจับตัวที่มีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยปี ” กงเจี๋ยเหิงพูด

“ตกลง แล้วข้าจะใช้บางสิ่งแลกเปลี่ยนกับท่าน” ฉาวซวนพูดและจับกระเป๋า

“เฮ้ แค่แผ่นกระดูก ข้ามีสะสมมากมาย เจ้าไม่จําเป็นต้องแลกเปลี่ยนอะไร ลืมมันไปเลย! “ดูฉาวซวนยังเป็นเด็ก เผ่านั้นอยู่ห่างไกลและดูเหมือนว่าจะไม่มีสินค้าที่มีคุณภาพสูงหรือภัยคุกคาม กงเจี๋ยเหิงมีความประทับใจในตัวเขาตัดสินใจที่จะช่วย เขาไม่ได้ขาดสิ่งนี้ จากนั้นเขาก็ปฏิเสธที่จะพูด

“เพราะข้าต้องไปไกล ดังนั้นข้าจึงไม่ได้ทําอะไรมา นี่สําหรับท่าน อาจจะสามารถใช้งานได้”ฉาวซวนกล่าวแล้วเขาหยิบหินวารีสุริยันออกมา ตอนนี้เขามีหินวารีสุริยันสองก้อนในมือ หนึ่งสําหรับกงเจี๋ยเหิง อีกหนึ่งก็หาอย่างอื่นเพื่อแลกเปลี่ยน

“เจ้ามีอยู่กับตัวน้อย ไม่ต้องให้หรอก แค่… เอ๊ะ?” กงเจี๋ยเหิงกําลังที่จะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นหินในมือ ของฉาวซวน คําพูดก็หยุดและถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “นี่คืออะไร?”

“ส่องแสงได้” ฉาวซวนกล่าวถึงการใช้หินนี้ ในถ้ําที่ค่อนข้างปิด การใช้หินจะสะดวกกว่าเปลวไฟ แน่นอนว่าไฟเผาไหม้ออกซิเจน ในหลุมที่ปิดไม่ดี มันจะทําให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดไม่สบายเป็นเวลานานนอกจากนี้ ยังมีบางครั้งที่เข้าป่าไม่สะดวกที่จะจุดไฟ

“มันเรืองแสงจริงๆ เหรอ?” กงเจี๋ยเหิงลองทําตามที่ฉาวซวนพูด และมันจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ!

“มีอะไรดีๆ อีกไหม?” กงเจี๋ยเหิงสนใจสิ่งใหม่ ๆ เหล่านี้

ฉาวซวนส่ายหัวของเขา: “ไม่มีแล้ว” สิ่งพิเศษที่เขาสามารถนําติดตัวมาได้ในการทําธุรกรรมคือหิน

“ตกลง ข้ายอมรับสิ่งนี้ เจ้ายังต้องเดินทางอีกเก็บส่วนที่เหลือไว้ในมือสักเล็กน้อย และบางครั้งสามารถใช้เพื่อความอยู่รอด “ฉาวซวนสามารถทําให้หินเรืองแสงแบบนี้ได้ และกงเจี๋ยเหิงก็แปลกใจมากแล้ว เขาไม่ได้คาดคิดว่าฉาวซวนจะได้พบกับสิ่งอื่น ๆ ที่เขาเห็นดาบทองสัมฤทธิ์ที่ฉาวซวนเอาติดตัวไปด้วย กงเจี๋ยเหิงมองไม่เห็น ระหว่างที่เดินมาเขายังอยู่ด้านหน้าฉาวซวน เขาประเมินว่าดาบเป็นผลงานที่ไม่ดี

“เมื่อข้าเอาแผ่นกระดูกออกจากปลานี้ ข้าจะบอกวิธีการเลือกแผ่นกระดูกที่ดีที่สุดสําหรับชุดเกราะ ” ทันทีที่มีการกล่าว กงเจี๋ยเหิงไม่สามารถหยุดพูดได้ “เกราะยังคงสําคัญมากในภูเขา ตัวอย่างเช่น เมื่อเจ้าเดินบนภูเขา ทันใดนั้นเจ้าก็พบสัตว์ร้ายที่เร็วกว่าเจ้า เจ้าไม่สามารถหลบหนีได้ทันแล้วถูกมันกัด ถ้าเจ้าไม่ใส่ชุดเกราะ เจ้าจะถูกฆ่าในทันที แต่ถ้าเจ้าสวมชุดเกราะ โดนกัด เฮ้ กัดไม่ได้! ฮ่าฮ่าฮ่า! “

ฉาวซวน: “…”

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของฉาวซวน กงเจี๋ยเหิงยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ยังรู้สึกว่าเขามีเรื่องตลกอีกมาก พร้อมกับรอยยิ้มในดวงตาของเขา

“คนหนุ่มสาว อย่าเคร่งเครียด ยิ้มให้มากกว่านี้”

กงเจี๋ยเหิงยังรู้อีกว่า ประโยคที่เขาพูดนั้นเกินจริงไปจริง ๆ หากถูกสัตว์ร้ายกัด แม้ว่าจะกัดไม่ได้ก็ตาม แต่ถ้าสัตว์ร้ายที่ทรงพลังกัดอีกครั้ง แม้ว่าเจ้าจะสวมเสื้อเกราะยังสามารถถูกกัดจนตาย

ชุดเกราะไม่ใช่ยาครอบจักรวาล แน่นอน ชุดเกราะนั้นปลอดภัยกว่าเสมอไม่มีชุดเกราะ เมื่อมาถึงจุดนี้ ฉาวซวนเข้าใจ เมื่อเขาไม่ได้มาที่ทะเล เขาสวมชุดคราบแมลงและผลการป้องกันค่อนข้างดีและเบา เมื่อฉาวซวนยังคงเป็นนักรบระดับกลาง เมื่อเขาต่อสู้กับนักรบระดับสูง เสื้อคราบหนอนจะช่วยฉาวซวนค่อนข้างมาก

ฉาวซวนได้ใช้ชุดเกราะคราบหนอนเพื่อคลุมพืชนิวเคลียส และส่งมอบให้กับถ้วนํากลับไปยังเผ่า ตอนนี้ มันสามารถถูกแทนที่ด้วยสิ่งอื่นเท่านั้น มันอันตรายมากในภูเขา มันเป็นความจริงที่ว่าวิธีของฉาวซวนนั้นไม่ได้รับอันตราย เดินทางไปตลอดแต่ไม่ได้รับบาดเจ็บ เพียงว่าเขามีการฟื้นคืนพลังมากกว่าคนอื่น และมันดูง่ายกว่าคนอื่นๆ

เมื่อปรุงอาหารย่างเนื้อทําน้ําซุป กงเจี๋ยเหิงยังคงคุยกับฉาวซวนเกี่ยวกับความยากลําบากในการมองหา ภูเขากงเจี๋ยในช่วงหลายปีที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม หลังจากฉาวซวนฟังแล้วเขายังคงตัดสินใจค้นหาต่อไป และ กงเจี๋ยเหิงยังไม่ได้มีการชักชวนอีกครั้ง คนหนุ่มสาวยากที่จะเชื่อฟัง!

เป็นการยากที่จะพบปะผู้คนกินเนื้อสัตว์และดื่มน้ําซุป และความสนใจก็มา กงเจี๋ยเหิงยังคงพูดอะไรต่ออะไรมากมาย แต่ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์แก่ฉาวซวน

หลังจากกินและดื่ม กงเจี๋ยเหิงยังไม่หยุด ฉาวซวนฟัง ในขณะที่เขาทํานายด้วยเชือกฟาง แต่เดิมกงเจี๋ยเหิงไม่สนใจเพราะเชือกฟางนั้นไม่ดี แต่สําหรับเผ่าเชือกฟางเป็นทักษะที่จําเป็นสําหรับชีวิตประจําวัน ดังนั้น เขาจึงยังคงพูดและพูดต่อไป

ฉาวซวนมีเชือกฟางเส้นหนึ่ง และนิ้วของเขาขยับไปมา เขาใช้เป็นพิเศษในการทํานายของเขา

ก่อนที่เขาจะมา เขาก็คิดว่าตามข้อมูลเกี่ยวกับการแกะลายเมฆ เขาพยายามทําการทํานายและตัดสินการวางแนวทางที่ถูกต้อง อย่างไรก็ตาม ระหว่างทางจากเผ่ามายังที่นี่ การทํานายทําหลายต่อหลายครั้ง ล้มเหลวทั้งหมด และฉาวซวนไม่พยายามต่อไป

ตอนนี้ ฉาวซวนได้รับข้อมูลเพิ่มเติมจากกงเจี๋ยเหิง และเป็นข้อมูลที่มีประโยชน์มาก เขาเชื่อว่ากงเจี๋ยเหิงกําลังพูดความจริง ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจลองอีกครั้ง

แต่เดิมกงเจี๋ยเหิงยังคงพูด เห็นดวงตาของฉาวซวนปิดพร้อมกับเล่นเชือกฟาง และเขาก็ไม่โกรธ ชายหนุ่มคนนี้สามารถมาถึงสถานที่ที่อันตรายเช่นนี้เพียงลําพัง เขายังมีชีวิตอยู่ได้ดีมันยากมากแล้ว ตอนนี้อาจจะเหนื่อยมาก คนหนุ่มสาวก็ยังเป็นคนหนุ่มสาว แม้จะง่วงนอนแต่ก็เล่นกับเชือกฟาง

แต่ในไม่ช้า รอยยิ้มบนใบหน้าของกงเจี๋ยเหิงก็ค่อย ๆ หายไป กลับกันเขาจริงจังและเคร่งเครียด …เขายังคงรักษาท่าที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นยังคงพูดอยู่ในขณะนี้ แต่ดวงตาจ้องมองตรงไปที่การเคลื่อนไหวของมือฉาวซ่วน

แต่เดิมคิดว่าชายหนุ่มคนนี้เพียงเล่นเชือกเพื่อฆ่าเวลา แต่กงเจี๋ยเหิงก็เป็นคนระดับกลางและระดับสูงที่ครั้งหนึ่งเคยอาศัยอยู่ในเมืองใหญ่ ทุกสิ่งต่าง ๆ ได้เห็นมากขึ้น และมือของฉาวซวนนี้ เขาสามารถเห็นความลึกลับ

วิธีการทํานาย!

คน!? ไม่ เด็กคนนี้บอกว่าเขาเป็นเผ่าเขาเพลิง เขาเป็นชนเผ่า ระหว่างทางจากริมฝั่งแม่น้ําถึงด้านนี้ เมื่อเขาพบสัตว์ร้าย ฉาวซวนก็เผยลวดลายสัญลักษณ์ …ไม่ใช่คนซูเฉิงทั้งหกเด็กคนนี้มีทักษะนี้ได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขานึกถึงเผ่าบางเผ่า เป็นความจริงที่มีคนที่เชี่ยวชาญทักษะการทํานาย เด็กคนนี้มีทักษะนี้ และทําให้รู้สึกได้ อย่างไรก็ตาม เด็กคนนี้อายุน้อยมาก ทักษะการทํานายไม่คุ้นเคยหรือไม่? มันจะมีขอบเขตขนาดไหน?

กงเจี๋ยเหิงหัวใจเต้นกระหน่ํา

เด็กคนนี้ตั้งใจแน่วแน่ที่จะมองหาภูเขากงเจี๋ย แต่ก็เข้าใจวิธีการทํานายด้วยเชือกด้วยเช่นกัน บางที่เด็ก คนนี้สามารถค้นหาได้จริงๆ และไม่สิ ไม่ได้ เขาไม่สามารถหาได้แน่นอน ยกเว้นคนเซี้ยะ คนนอกไม่สามารถหาภูเขากงเจี๋ยได้

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะไม่สามารถหามันได้ เขาอาจพบใกล้กับภูเขากงเจี๋ย…

เปลวไฟกําลังโบกสะบัดในสายลม ฟื้นในเปลวไฟส่งเสียงแตกปะทุ แต่กงเจี๋ยเหิงไม่ฟุ้งซ่านและตอนนี้ ในใจของเขามีแรงกระตุ้นในใจแล้ว

ภายใต้สายตาการจ้องมองของกงเจี๋ยเหิง เชื่อกหญ้าในมือของฉาวซวนซึ่งเป็นปมเชือกที่เกิดจากการมัดเป็นปม กงเจี๋ยเหิงไม่สามารถเข้าใจความหมายของปมเหล่านั้นได้ แต่เขารู้ว่าถ้าการทํานายล้มเหลว เงื่อนเหล่านั้นไม่สามารถทําให้สําเร็จได้ ดังนั้น นี่คือสิ่งที่ทํานายออกมาหรือไม่ !

ในที่สุด ฉาวซวนลืมตา

ในหัวใจของกงเจี๋ยเหิงยังเป็นกังวล และแม้แต่เนื้อย่างในมือของเขาก็ยังคงอยู่อย่างนั้นและไม่รู้ตัว

“เจ้า … เจ้าทํานายอะไรออกมา?”กงเจี๋ยเหิงเป็นกังวลเกินไป และเขายังสั่นจากน้ําเสียงของเขา

ฉาวซวนไม่แปลกใจที่กงเจี๋ยเหิงจะมองเห็น ซึ่งเขาก็จงใจแสดงทักษะนี้ให้เขาเห็น

“ทิศทางนั้น” ฉาวซวนยกนิ้วชี้ไปที่ตําแหน่งหนึ่งที่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ํา “อย่างเฉพาะเจาะจงยังไม่รู้ ข้ารู้แค่ว่าข้าควรจะไปที่นั่น ดูเหมือนว่าจะเป็นตําแหน่งที่ท่านเดินทาง”

“แน่นอนข้ารู้ว่าตําแหน่งนั้นถูกต้อง!” กงเจี๋ยเหิงรีบพูดว่า: “แต่ หลังจากผ่านไปแล้วเหรอ? มันจะไปได้ไกลแค่ไหน ข้าควรทําอย่างไรเมื่อข้าไป? “

กงเจี๋ยเหิงรู้อยู่เสมอว่าทิศทางที่ไปของเขานั้นถูกต้อง สามารถค้นหามันได้ตลอดยี่สิบปี นั่นคือเขาไม่พบภูเขากงเจี๋ย! อย่ามองเขา เขาแค่ยิ้มอย่างมีความสุข แต่เมื่อเขาคิดถึงคน 20 คนที่เข้าไปค้นหาสถานที่นั้นแล้ว เขาไม่รู้ว่าจะหามันได้หรือไม่ … แม่มันเถอะ คิดอย่างกังวล!

ฉาวซวนปัดจมูกที่มีเศษหญ้าลอยอยู่“ข้าไม่รู้ ข้าจะรอเวลาทํานายอีกครั้ง” นี่คือความจริง

กงเจี๋ยเหิง : “…”

ท้องฟ้ากําลังมืดลง ฉาวซวนอยู่ที่นี่ทั้งคืน แต่ไม่ใช่ในถ้ําหรือในบ้านหิน แต่ในห้องเล็ก ๆ บนต้นไม้เพื่อพักผ่อน นี่เป็นอีกจุดพักหนึ่งของกงเจี๋ยเหิง ถ้ามีอันตรายบนพื้นดิน เขาจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้

คืนนี้ ฉาวซวนนอนหลับอยู่ในบ้านต้นไม้ นอนอยู่บนเตียง ในบ้านหินใต้ต้นไม้ กงเจี๋ยเหิงนอนไม่หลับ และพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง

มันไม่ได้เป็นอาการง่วงนอน กงเจี๋ยเหิงลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องหล่อ

เมื่อเขาหงุดหงิด เขาจะไปที่ห้องหล่อ ทุบค้อนลงไปกับก้อนทองแดง ไม่มีจุดประสงค์เฉพาะเจาะจง มันเป็นการระบายอารมณ์

ค้อนตีลง ปัง!

เจ้าต้องการออกไปกับเด็กคนนี้เพื่อค้นหามันหรือไม่?

ค้อนตีลงไปอีก ปัง!

อย่างไรก็ตาม ศักดิ์ศรีบอกว่าไม่สามารถไปได้ คนเซี้ยะใช้คนนอกเผ่าเพื่อช่วยไหม? หน้าตาเป็นสิ่งที่สําคัญมาก

ค้อนตีลงไปอีกครั้ง ปัง!

เขาไม่ได้พบด้วยตัวเองเป็นเวลา 20 ปีแล้ว บางทีเด็กคนนี้อาจจะมีประโยชน์จริงๆ เหรอ?

ปัง!ปัง!ปัง!

น่ารําคาญ! น่ารําคาญ! น่ารําคาญ!