Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 396

ตอนที่ 396 : หม้อขาตั้งเท้าแบนลายเมฆ

ทีมไม่ได้ปกปิดร่องรอยการเดินทาง แม้ว่ามันจะถูกซ่อนอยู่ มันก็ไม่สามารถปกปิดได้อย่างแนบเนียน มันแค่ไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ ในการกําจัดมัน คนหลายร้อยคน และคนที่ขนของที่มีสินค้า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้บนภูเขา

หลังจากนั้นไม่นาน ฉาวซวนจะจัดเตรียมกับดักอีกครั้ง และผู้คนของไท่สี่จะช่วยด้วย และยาของพวกเขาจะทําให้การจัดการของฉาวซวนเป็น ” **” มากขึ้น ตราบใดที่คนข้างหลังยังคงเดินตามรอยเท้าต่อไป จากนั้นดําเนินการต่อเพื่อ “ความเพลิดเพลิน”

เจ้าสามารถใช้ทักษะเพื่อจัดการกับศัตรู ทําไมต้องใช้กําลังดุร้าย? ผู้คนของเขาเพลิงและคนไม่มีความสุขตามธรรมชาติ พวกเขาไม่ต้องเสียเวลาและกําลังคนเพื่อจัดการกับผู้ไล่ตาม พวกเขาเพียงแต่ต้องป้องกันผู้ที่ซุ่มโจมตีในป่า สิ่งนี้ยังช่วยลดแรงกดดันได้อย่างมาก

อีกสองวันต่อมา จํานวนการซุ่มโจมตีก็ลดลงมาก เป็นเวลานานไม่มีใครเห็นคนปล้น และใจของโตคังก็เบา และผ่านไปในที่สุด จากนั้นเพียงใช้สัตว์ร้ายเพื่อป้องกันภูเขา

และเนื่องจากการจัดการที่หลากหลายของฉาวซวน ผู้คนที่อยู่ด้านหลังตามไม่ทัน มีเพียงบางครั้งที่เห็นกลุ่มนกที่กําลังขับไล่ตะโกนอยู่บนท้องฟ้าเหนือหัว

เห็นเครื่องมือทําด้วยหินของฉาวซวนเมื่อพัก ผู้คนในทีมก็มีความรู้สึกที่จะขอให้ฉาวซวนบอกเกี่ยวกับการใช้และผลิตเครื่องมือหินต่าง ๆ หากพวกเขาติดอยู่ในป่าและไม่มีอาวุธอื่น ๆ ในมือ พวกเขาจะใช้เครื่องมือหินเพื่อช่วยชีวิต

ฟังที่ฉาวซวนกล่าวมาเพราะพวกเขามีอาวุธโลหะน้อยมาก ดังนั้นที่ใช้กันเป็นพื้นฐานส่วนใหญ่คืออาวุธหิน ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ในหัวของทุกคนจะต้องผุดภาพในมือถือก้อนหินขนาดใหญ่ทุบไปที่สัตว์ร้ายอย่างกล้าหาญ แต่หลังจากที่ผ่านเรื่องราวในช่วงสองวันนี้มา ทุกคนถึงพบว่าอาวุธหินแบบดั้งเดิมมีบทบาทสําคัญอยู่ไม่น้อย ไม่ได้มีแค่ทักษะการทุบหินแบบง่ายๆ เช่นนี้

ในกรณีที่ไม่มีโลหะ พี่น้องคนอื่น ๆ ก็ใช้เครื่องมือหินที่หลากหลาย เพื่อแก้ปัญหาสัตว์ร้ายในภูเขา พี่น้องคนอื่นๆ แข็งแรงไร้เทียมทานจริงๆ ! มีโอกาสอย่างพบสักครั้ง เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ให้แนบแน่นยิ่งขึ้น

สําหรับความแข็งต่าง ๆ ของหินที่ฉาวซวนกล่าวมา มีคนจํานวนมากสับสนเพราะในมุมมองของพวกเขา หินนั้นเหมือนกันหมด แต่มันเป็นความมืดบอดของดวงตา เรียนรู้เร็วที่สุดจากบนผิวก้อนหิน

เมื่อคนเผ่าเขาเพลิงและไก่สี่กลับไปที่เผ่า ในอีกด้านหนึ่งของเมืองอัลบ่า อัลหยางมองคนหลายสิบคนที่อาบไปด้วยเลือดและโคลนยืนอยู่ตรงหน้าเขา ใบหน้าเป็นสีเขียวคล้ํา และมือหนึ่งกระแทกถ้วยทองแดงขนาดใหญ่ในฝ่ามือของเขาลงไปที่พื้น

“ขยะ!”

คนที่ถูกกําหนดให้ยืนหยัดต่อสู้ ยืนอยู่ที่นั่นและไม่มีอะไรจะพูด ครั้งนี้เขาสูญเสียผู้คนไปจํานวนมาก กับดักอย่างต่อเนื่องที่พบคือหนึ่งในพวกเขา และพวกเขาถูกปล้นจากเผ่าอื่นตายและบาดเจ็บมากมาย!

ออกจากเมืองอัลบ่า ชนเผ่าอื่นๆ ก็ทิ้งรอยยิ้มไว้ และพวกเขาสามารถเปิดการโจรกรรมเริ่มปล้น พวกเขาอัลบ่าทั้งหกหรือคนอื่น ๆ ที่สําคัญที่สุดคือผลประโยชน์

เพราะกับดัก หลายคนที่ออกไปด้วยคําสั่งของอัลหยางได้รับบาดเจ็บและถูกปล้น พวกเขาส่งคนเป็นร้อยคน สุดท้ายกลับมาเพียงไม่กี่สิบคน สิ่งนี้ทําให้อัลหยางไม่โกรธได้อย่างไร? เหมือนกับก้อนหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งกระแทกกับหน้าอก เขาไม่สามารถรอให้อาเจียนออกมาได้

ไม่พบหินที่เหลืออยู่ในมือของเขาเพลิง และแม้แต่หม้อขาตั้งทองแดงก็ไม่สามารถนํากลับคืนมาได้

ทําไมมันถึงเป็นเรื่องง่ายที่จะให้แบกหม้อขาตั้งทองแดงขนาดใหญ่เป็นเช่นของขวัญ?

เหตุผลหนึ่งคือการดึงความเกลียดชังในการเผชิญหน้ากับผู้คนจํานวนมากในเขตการค้าเสรี จะมีผู้คนจํานวนมากจ้องมองมาที่ทีมการค้าของเผ่าเขาเพลิง เขาสามารถยืมมือของคนอื่นเพื่อสร้างปัญหาให้กับคนเขาเพลิง แน่นอนอัลหยางมีความสุข

เหตุผลที่สอง มันคือการใช้หม้อขาตั้งทองแดงเพื่อลากฝีเท้าของคนเขาเพลิง การใช้ประโยชน์จากหม้อขาตั้งทองแดงขนาดใหญ่ในป่าภูเขานั้นไม่สะดวกอย่างแน่นอน และมันจะทิ้งร่องรอยการเดินเพื่อให้ง่ายต่อการติดตาม

แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนการตบดังฉาด ไม่มีความเมตตาบนใบหน้าของอัลหยาง

ทองแดงยังคงหายากมากสําหรับเผ่า และกระบวนการหล่อมีความซับซ้อน และทุกหม้อขาตั้งทองแดง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หม้อขาตั้งขนาดใหญ่เหล่านั้น มันต้องใช้กําลังคนและทรัพยากรที่มีอยู่มากมาย และเป็นเพราะความหายากของมัน ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงปัจจุบัน เจ้าของทาสเป็นเจ้าของเสมอและเป็นเจ้าของโดยมหาอํานาจทั้งหก คนอื่น ๆ ในเมืองที่มีสถานะต่ํากว่า ไม่มีความสามารถที่จะครอบครอง และคนส่วนใหญ่สามารถใช้หม้อขาตั้งดินเผาได้เท่านั้น

เป็นความจริงหรือที่ว่าอัลหยาง ซึ่งเป็นลูกหลานของผู้ปกครอง นั้นมีคุณสมบัติที่จะตอบแทนหม้อขาตั้งทองแดงให้กับผู้อื่นเป็นของรางวัล แต่มอบให้กับชนเผ่าหรือ? อัลหยางไม่ได้คิดถึงมันจริง ๆ นี้ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความล้มเหลวในการคัดเลือกตัวเล่น แต่เขาไม่ต้องการให้มันโดยตรงกับชนเผ่า เพียงแค่ตัวหมากรุกเท่านั้น โดยไม่คาดคิด ชิ้นส่วนนี้ถูกนําไปจริงๆ!

มีบางสิ่งที่เผ่านํากลับมา เจ้าคาดหวังให้พวกเขาคายมันออกมาได้ไหม?

เฮอะ!

อาจคิดว่าแก้วไวน์ทองแดงไม่สามารถทุบได้ อัลหยางนั้นกวาดไปที่ถ้วยเซรามิกที่บางมากแทน

“ออกไป!” เมื่อเห็นคนเหล่านี้ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้า ความโกรธของอัลหยางจะพุ่งขึ้นไปบนฟ้า หากไม่เพราะสูญเสียคนจํานวนมากเกินไป เขายังคงต้องใช้คนเหล่านี้ ไม่อย่างนั้นเขาจะลากขยะพวกนี้ไปกําจัดทิ้ง!

คราวหน้า ในครั้งต่อไปที่ผู้คนเขาเพลิงมาที่เขตการค้าเสรีของเมืองอัลบ่า เขาต้องทําให้คนเหล่านั้นเห็นดี!

มันน่าเสียดายที่อัลหยางไม่รู้ว่าเขาเพลิงได้ทําข้อตกลงกับ “หมีดํา” และไม่จําเป็นต้องไปที่เขตการค้าเสรี

เมื่อทีมเขาเพลิงและไท่อี้กลับไปที่เผ่า สภาพอากาศในป่าเริ่มหนาวเย็น พวกเขายืนอยู่บนที่สูงและมองไปรอบ ๆ และมองเห็นใบไม้สีเหลืองทุกที่ในป่า หลังจากนั้นไม่นาน ใบไม้เหล่านั้นก็จะร่วงลงจนหมด และ ในเวลานั้น ฤดูหนาวกําลังจะมาถึง

หลังจากออกนอกบ้าน ผู้คนของเผ่าไม่ได้เรียนรู้สิ่งหนึ่ง – ผู้อาวุโสน้อยของเขาเพลิง อย่าทําให้โกรธจะเป็นการดี

แข็งปะทะแข็ง เขาสู้ได้การเล่นอย่างเจ้าเล่ห์เจ้ากล? เขายังคงสามารถ!

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนไม่กี่คนที่จัดการกับฉาวซวนในตอนแรก เขาดีใจที่ฉาวซวนไม่ได้ใช้หลุมพราง เพื่อแขวนพวกเขา พวกเขาจะคลั่งถ้าพวกเขาไม่ถูกฆ่า

หลังจากที่แยกตัวออกมาจากคนไท่อี้ โตคังก็พาทีมและเดินไปที่เผ่าด้วยรอยยิ้ม หม้อขาตั้งโลหะขนาดใหญ่ที่สะท้อนแสงที่ถูกโตคังปกปิด ในเวลานี้ไม่จําเป็นต้องปิดบัง และผ้าคลุมคลี่ออก เผยให้เห็นรูปร่างของมัน ซึ่งค่อนข้างสะดุดตา

มองไปที่ด้านหน้า เขาแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะเผยหม้อขาตั้งและแสดงให้เห็นกันทั่ว หวางเย่อ้าปากกว้างและกล่าวเรียกคนอื่น ๆ ให้ตามให้ทัน

เมื่อเดินผ่านป่า เขาเห็นแม่น้ําอยู่ด้านนอกของเผ่า ในอีกด้านหนึ่งของแม่น้ํา หัวหน้าเผ่าเจิ้งเหอและ คนในเผ่ายืนอยู่ตรงนั้นเพื่อพบกับทีมซื้อขาย

หม้อขาตั้งโลหะขนาดใหญ่ที่โตคังแบก แววตาของคนรอบข้างมองอย่างตกตะลึง

ความรู้สึกแรกที่เจิ้งเหอเห็นหม้อขาตั้งคือเขาไม่เชื่อ เขาปิดตาแล้วเปิดอีกครั้ง โตคงยังคงเลียปากของเขาและจ้องมองที่หม้อขาตั้งที่เปล่งประกาย!

ทําการแลกเปลี่ยนอย่างไร้ประโยชน์ การนําหม้อขาตั้งกลับมานี่คืออะไร? ! ช่างไร้ประโยชน์! หากเจ้าใช้มันเพื่อปรุงอาหาร มันไม่ดีเท่าเตาหินก้อนใหญ่ที่ทิ้งไว้จากบรรพบุรุษ! !

เมื่อเห็นว่าหม้อสามขาชํารุด ใบหน้าของเจิ้งเหอก็ยิ่งแย่ลง

“เกิดอะไรขึ้นกับสิ่งนี้?!” เจิ้งเหอถามทันที ถ้าโตคงแลกเปลี่ยนอาวุธไปเป็นหม้อขาตั้งทองแดง เขาก็ตัดสินใจที่จะจัดการประชุมเผ่าในทันที และถอดถอนโตคังออกจากตําแหน่งหัวหน้าทีมล่าสัตว์

โตคังวางหม้อขาตั้งแล้วนวดแขนของเขา เพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ แล้วยิ้มและพูดว่า: “ท่านพูดถึงหม้อขาตั้งทองแดงนี้เหรอ? มันเป็นของฉาวซวน”

ทันทีที่เขาได้ยินว่ามันเป็นของฉาวซวน ใบหน้าของเจิ้งเหอนั้นแข็งชะงัก และสีหน้าที่อยากซักถามผ่อนคลายลงเล็กน้อย กําลังวางแผนที่จะตําหนิโตคัง ทําไมไม่ชักชวนฉาวซวนเมื่อฉาวซวนทําการแลกเปลี่ยน พวกเขาฟังโตคังอธิบายถึงสาเหตุของเหตุการณ์โดยสังเขป

หลังจากฟังแล้ว เขาก็เก็บสีที่ไม่พอใจบนใบหน้า ลูบเคราและยิ้ม: “เนื่องจากมันถูกส่งมาจากคนอื่น มันก็จะถูกเก็บไว้”

มีคนมุ่งมั่นที่จะส่งมอบ มีที่ไหนที่ไม่ต้องการ?

ในฐานะหัวหน้าเผ่า เจิ้งเหอสามารถคิดได้มากกว่านี้ สําหรับเจ้าของทาส หม้อสามขาทองแดงนี้ไม่สามารถได้เปล่ามา ตอนนี้เขาสามารถเดาสีหน้าท่าทางของอัลหยางได้

พยายามที่จะได้รับผลประโยชน์เท่านั้นก่อนที่จะจบลงเลวร้ายยิ่งกว่า! ควรไหม! ปล่อยให้พวกเขาอวดคนตาบอด!

นอกจากนี้ เขายังได้ฟังว่าโตคงให้ความร่วมมือกับ “หมีดํา” เพิ่งเหอที่หัวเราะและดวงตาของเขาก็ยิบหยี เขาพูดว่า: “ดี! ดี! ดี!

อยู่ในอารมณ์ที่ดีเจิ้งเหอเรียกว่าฉาวซวนขึ้นไปบนภูเขา มอบผ้าลินินและผ้าไหม ฯลฯ ให้เขา : “นี่คือ เมื่อเจ้าออกไป อีกทีมหนึ่งของเผ่าจะทําการค้าขายกับเผ่าอื่น ข้าที่อยู่ที่นี่มีจํานวนมาก เจ้าเอามันไป”

แม้ว่าวัตถุดิบสิ่งทอเช่นผ้าป่าจะหยาบ แต่ถูกกว่าและหาซื้อได้ง่าย พวกเขาใช้มากขึ้นและใช้ผ้าไหมน้อยลง เจ้าของทาสชอบสิ่งที่มันวาวและอ่อนนุ่ม

ผ้าลินินและผ้าไหมบางส่วนมอบให้ฉาวซวน และเจิ้งเหอถามเกี่ยวกับการทําธุรกรรมของฉาวซวน โตคังพูดอะไรบางอย่างโดยสังเขป สถานการณ์โดยละเอียด เขายังต้องการทราบเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้

เมื่อถามเสร็จแล้ว เจิ้งเหอก็มองดูที่หม้อขาตั้งที่นํากลับมาด้วย

“หม้อขาตั้งลายเมฆเท้าแบน ควรถูกหล่อจากคนเซี๊ยะ” เจิ้งเหอกล่าว

“คนเซี๊ยะ?” ฉาวซวนไม่เข้าใจสิ่งนี้จริงๆ

“อ่า มันเคยเป็นเผ่าเซี๊ยะ ชํานาญการหล่อโลหะ และต่อมาชนเผ่าก็กระจัดกระจายแยกกันไป คนเซี๊ยะเหล่านั้นใช้ กงเจี๋ย” เป็นแซ่ของพวกเขา และพวกเขาทําการหล่อเพื่อเลี้ยงชีวิตไปทุกหนทุกแห่ง มีหม้อขาตั้งทองแดงจํานวนมากในเมืองอัลบ่าที่พวกเขาเป็นผู้ทําออกมา รูปแบบของคนเผ่าเซียะ ส่วนใหญ่หม้อขาตั้งมีสองมือจับจะอยู่ในลายเมฆเป็นส่วนใหญ่ และลายเมฆในปีที่ผ่านมามีเท้าแบนมากขึ้น ตอนนี้เมืองทั้งหกแห่งกําลัง หล่อหม้อขาตั้งหม้อขาตั้งทรงกลมเป็นส่วนใหญ่ หม้อขาตั้งทรงสี่เหลี่ยมนั้นเป็นระดับที่สอง และหม้อขาตั้งเท้าแบนราบนั้นน้อยที่สุด รวมทั้งคนเผ่าเซี๊ยะชื่นชอบลายเมฆแทนที่จะทําลวดลายสัตว์ ในบรรดาพวกมันมากกว่าครึ่งหนึ่งมาจากมือของคนเขี้ยะ ดังนั้นหม้อขาตั้งทองแดงนี้เห็นได้ว่าล้มเหลวควรจะโยนทิ้งจากคนเซี้ยะ แต่ข้า ไม่รู้ว่าทําไม “เจิ้งเหอตรวจสภาพเท้าที่แบนและมองไปที่ขาทั้งสามขา ซึ่งทําให้งงมาก

เขาไม่ต้องการที่จะเข้าใจ เจิ้งเหอถามฉาวซวนว่า : “เป็นเรื่องดีที่ได้เป็นเจ้าของหม้อขาตั้งนี้มันดีที่จะกลับไปที่เตาหลอม หรือเก็บเอาไปทําซุปของตัวเอง”

ฉาวซวนออกจากสถานที่ของเจิ้งเหอและกลับไปที่บ้านของเขาพร้อมกับหม้อขาตั้ง เขาวางหม้อขาตั้งไว้ในห้องทําหินของเขาเอง ซึ่งใหญ่พอและกว้างขวางพอสําหรับเขา มันสะดวกสําหรับเขาที่จะศึกษาลวดลายตกแต่งบนตัวเตา

ตัวอักษรในหม้อขาตั้งนั้นเป็นสิ่งที่น่าอ่าน ด้วยความหมายโบราณเล็กน้อย ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาอาจไม่สามารถอ่านและไม่เข้าใจ แต่ฉาวซวนยังสามารถเข้าใจบางอย่างได้

นิสัยการใช้งานของภาษาเขียนที่นี่มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยหรือน้อยกว่าในพันปีที่ผ่านมา บางคํามีการใช้และแตกต่างกันทางไวยากรณ์ สิ่งที่ฉาวซวนเรียนรู้จากผู้คนในทะเลทรายนั้นจริง ๆ แล้วเป็นการใช้คําที่ ใช้มาหลายพันปีที่ผ่านมา แต่จริงๆ แล้วบางอย่างใกล้เคียงกับคําในหม้อขาตั้งที่มีสองมือจับโบราณ

ฉาวซวนเขียนคําทั้งหมดที่มีอยู่บนตัวของหม้อขาตั้งลงบนผ้าผืนหนึ่ง และค่อย ๆ ศึกษาในภายหลัง

อย่างไรก็ตาม เมื่อฉาวซวนเขียนอักษรเหล่านั้น และมองดูอีกครั้งที่ขาตั้งที่เอียงยืนอยู่ที่นั่น เขามักจะรู้สึกว่าลวดลายของมันนั้นดูแปลก ๆ เหมือนสระน้ําวน ดึงดูดความสนใจของผู้คน