Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 393

ตอนที่ 393 : พูดถึงกฎ

เนื่องจากการปิดกั้นของคนและทาสไม่กี่คนของเขา อัลผิง ผู้ซึ่งอยู่ที่นั่นพร้อมกับท่าทางเย่อหยิ่งไม่ได้รับผลกระทบจากแรงกระแทกมากมาย แต่เป็นเสียงที่ก้องเสียดแทงหูของเขา

ดึงคนที่อยู่ข้างหน้าเขาออกไป อัลผิงขมวดคิ้วและมองไปที่คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเหมือนภูเขาจากนั้นมองไปที่ลวดลายสัญลักษณ์ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง ราวกับว่าเขาเคยได้เห็นและจําไม่ได้ซักพักแล้ว

หัวใจของอัลผิงกําลังอึดอัด วันนี้มันโชคร้ายจริง ๆ ไปตรวจสอบแต่เช้าตรู่ และนําหม้อขาตั้งสามขาที่จองไปแล้วกลับมา ใครรู้ว่าหม้อขาตั้งทองแดงทําผิดพลาด อย่างรวดเร็ว เขาให้ทาสที่อยู่แบกหม้อขาตั้งข้างกายเขาจากไป ตั้งใจเปลี่ยนคนหล่อขาตั้ง สมาชิกในครอบครัวมากมาย เพราะเหตุใดต้องให้คนภายนอกหล่อขาตั้ง? ยิ่งไปกว่านั้น คนกันเองหล่อขาตั้งยังสามารถราคาถูกกว่าบ้าง

อย่างไรก็ตาม จากการคัดเลือกหม้อขาตั้งทองแดงออกมา จากนั้นเขาได้ยินคนพูดว่ามีพื้นที่การค้าเสรีที่มีการขายสมบัติ จากนั้นนําผู้คนมา เขาคิดเกี่ยวกับการเดินทางไปเปลี่ยนขยะเพื่อให้เป็นสมบัติเหล่านั้นซึ่งไม่ เพียงแต่จะจัดการกับความล้มเหลวนี้เท่านั้นยังสามารถสะท้อนความมีน้ําใจของเขาถ้าอีกฝ่ายไม่ไว้หน้า.. เขาจะลําบากโดยไม่คาดคิดว่าจะมีสถานการณ์เช่นนี้!

ผู้คนรอบ ๆ ข้างพูด เผ่าเขาเพลิง? ชื่อนี้ค่อนข้างคุ้นเคย

จากที่มองดูแล้วนั้น อัลผิงมีความรู้สึกกลัว! ในฐานะที่เป็นทางเลือกสุดท้าย อัลผิงขยับสายตาและมองไปที่อื่นแต่คอที่หันมานั้นดูแข็งที่อเป็นพิเศษ

ฉาวซวนซึ่งเดิมนั่งอยู่ที่นั่น ลุกขึ้นแล้วเพราะเห็นแก่ประโยชน์ของหม้อขาตั้ง ในเวลานั้นมือที่กั้นหม้อขาตั้งยกขึ้น เท้าของเขาถูกแยกออกจากกัน เข่าของเขางอออกมาเล็กน้อยให้ความรู้สึกเช่นเดียวกับสัตว์ร้ายที่จํา ศีลได้เปิดตาของมันหลังจากถูกยั่วยุ ป่าเถื่อนเหมือนสัตว์ร้าย นี่คือการประเมินของผู้คนในเมืองอัลบ่าที่มีต่อชน เผ่าในพื้นที่ห่างไกล เผ่าเขาเพลิงที่อยู่ตรงหน้าอัลผิง ในใจของเขาคิดเช่นเดียวกัน

ในสายตาของอัลผิง”สัตว์ดุร้าย” นี้ ในขณะที่ตื่นขึ้นมาก็เกิดแรงผลักดันอันทรงพลัง นั่นไม่ใช่พลัง “สัตว์ร้าย” ธรรมดาที่สามารถทําได้ เขาเชื่อว่าทุกคนที่อยู่ที่นี้เช่นเดียวกัน รู้สึกปั่นป่วนวุ่ยวาย แม้ว่าเจ้าจะมีความรู้สึกที่ช้า เจ้าจะไม่เพิกเฉยมัน

เต็มไปด้วยหนามแหลมนี่คือความคิดของอัลผิงในขณะนี้

ล้อมรอบไปด้วยความเงียบสงัด จากที่เต็มไปด้วยเสียงอีกกะทึกครึกโครม พวกเขาคิดว่าเป็นโตคงที่กําลังอยู่ที่นี่ แม้ว่าจะไม่ใช่โตดัง ก็ต้องเป็นผู้ที่ลักษณะที่โดดเด่น แต่ต้องไม่กลายเป็นชายหนุ่มผู้นําเอาหินผลึกออกมา!

“ใครคือคนนั้น?”

“คนหนุ่มสาวเขาเพลิงนั้นทรงพลังเช่นนี้หรือไม่?”

“เฮเฮ้ ดูท่าทางของคนอันเฉิง ไม่รู้ว่าทั้งสองฝ่ายจะสู้กันจริง ๆ หรือไม่”

กันแล้วเราจะได้ประโยชน์จากมัน ข้าได้ยินมาว่าคนเขาเพลิงพบสิ่งดีๆ มาก

“เป็นการดีมาก มายในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา “

แม้ว่าหลายคนมีความคิดอื่น ๆ แต่ก็ต้องรู้จักลดเสียงลงด้วย และไม่สามารถพูดออกไปได้ พวกเขาเพียงแค่จับตาดูการเคลื่อนไหวในสนามและรอโอกาสที่จะบุกเข้าไป

เปลือกตาของอัลผิงสั่นเล็กน้อย และเขาไม่รู้จะพูดยังไงดี

สายตาของผู้คนที่ติดตาม อัลผิงหันกลับมาและคว้าโอกาสที่จะลุกขึ้นยืนและอยากลบความรู้สึกตรง หน้าอัลผิงทันทีก้าวไปข้างหน้า เขาชี้ไปที่ฉาวซวนและคนอื่น ๆ แล้วยกคางของเขาขึ้น: “อะไรนะ? เจ้าต้องการ ที่จะเป็นศัตรูกับอัลบ่าทั้งหกของข้าหรือ? “

เพราะมันเคยเป็นของหนึ่งในหกเผ่าที่แข็งแกร่งที่สุด แม้ว่าจะถูกรวมเข้าด้วยกันในภายหลังแต่เป็นชนเผ่าอัลบ่านั่นคือคนอัลเฉิงทุกวันนี้ยังคงเรียกตัวเองว่าอัลบ่าทั้งหก พูดออกมาแบบนี้ถึงจะได้หน้าสามารถตอบสนองความหยิ่งยโสของพวกเขา

น่าเสียดาย สําหรับเขาเพลิง ไม่ว่าเจ้าจะมีอัลบ่าหกหรือเจ็ดแปด ก้าวล้ําเส้นกั้นของเรา อย่าโทษพวกเราสําหรับการต่อสู้กลับ!

ฉาวซวนมองหน้ากันอย่างใจเย็นและพูดว่า: “ข้าได้ยินมาว่าอัลบ่าทั้งหกของเจ้าชอบหม้อขาตั้งทองแดงเรายังไม่ต้องการที่จะชนะความรักของผู้คน หม้อขาตั้งนี้ ให้มันกลับไปหาเจ้า! “

เห็นได้ชัดว่าเป็นมือธรรมดา เมื่อเทียบกับร่างใหญ่ มีขนาดเล็กมาก แต่ฉากก่อนหน้าได้สร้างความรู้สึกว่าตัวหม้อขาตั้งทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยมือ และในเวลานี้เช่นกัน

ตุ้ม !

ด้วยการกระทําของมือที่หดเข้าและผลักออกไปที่หม้อขาตั้ง มันคือแรงสั่นสะเทือนของวัตถุโลหะด้วยเสียงที่ดังและแหลมสูง และการฆ่าที่ไม่มีการยับยั้ง ดังก้องผ่านเขตการค้าเสรีทั้งหมด

สะท้อนแสงสีทองของดวงอาทิตย์ ลําแสงพุ่งตรงไปที่ชายผู้เพิ่งกระโดดออกมา

หม้อขาตั้งพุ่งบินเร็วเกินไป จนคนที่เพิ่งกระโดดออกมาไม่สามารถหลบหนีได้พ้น ภายใต้การปะทะกันผิวหนังของร่างกายมนุษย์ก็ระเบิดเลือดออกมาในทันทีไหลออกมาตามรอยแตกของแผลเสียงแตกของกระดูก แขนและกระดูกอกถูกกลบจากเสียงของหม้อขาตั้งจนหมด สิ่งที่ผู้คนรอบ ๆ เห็นเพียงเห็นคนที่พ่นเลือดกระ จายและบินออกไป เมื่อตกลงมาที่พื้นก็กระอักเลือดอย่างหนัก

หม้อขาตั้งล้มลงไปที่พื้นเพราะเท้าทั้งสามนั้นไม่เท่ากัน ไม่สามารถทรงตัวได้ หลังจากที่หยุดลงและโคลงเคลงหลายครั้ง ก่อนที่จะล้มลง ณ จุดนี้ข้อบกพร่องของหม้อขาตั้งได้เผยออกมาจนหมด

“หมีดํา” มองที่หม้อขาตั้งไม่ได้สัดส่วน พร้อมกับสายตาเหยียดหยาม สินค้าประเภทนี้ พวกเขาไม่สนใจที่จะมองมัน สําหรับคนงี่เง่าที่นําสิ่งนี้ออกมาและต้องการบังคับให้ทําธุรกรรม มันควรจะถูกจัดการ

ไม่เพียงแต่หมีดําเท่านั้น แต่ยังมีคนอื่น ๆ ที่คิดกับเรื่องนี้ ยังไงหัวใจก็รู้สึกอย่างลับ ๆ ว่าใบหน้านี้ปั้นได้ดีจริง ๆ เมื่อคนในเผ่าของพวกเขามีสายตาที่ตื้นเขิน

แม้ว่าการดูความตื่นเต้นจะทําให้ถอยห่างออกไปเล็กน้อย เขาก็ดูเหมือนจะอยากอยู่ห่างจากสนามรบแต่ไม่ได้เดินออกไปจริงๆ มันไม่ใหญ่เกินไปที่จะดูความวุ่นวาย นอกจากนี้ สําหรับเผ่าส่วนใหญ่ที่นี่นามสกุลอัล ของเมืองอัลบ่ามักจะต้องไว้หน้า แต่พวกเขาจะไม่กลัวจริง ๆ เป็นธรรมดาที่พวกเขามีความสุขที่ได้เห็นเขาเพลิงตบลงไปที่ใบหน้าของเด็กสกุลอัลอย่างไรก็ตามเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเขา

ในทางกลับกัน เมื่อเห็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่บนพื้นดินซึ่งไม่รู้ว่ายังมีชีวิตหรือตายแล้ว สีหน้าของอัลผิงก็บิดเบี้ยว

นี่คือการยั่วยุ! มันเป็นการยั่วยุต่ออํานาจของอัลเฉิง!

ไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ ได้อีกแล้ว ทันใดนั้นอัลผิงก็ลุกขึ้น โบกมือของเขา: “ออกไปสู้!” หยุดชะงักและกล่าวต่อว่า “เอาหินที่ส่องประกายเหล่านั้นมาให้ข้า!”

หลังจากได้รับคําสั่งจากอัลผิง หลายคนในฝ่ายของพวกเขาก็ตรงไปที่ฉาวซวน

อย่างไรก็ตาม ในครั้งนี้ฉาวซวนไม่ขยับ เมื่ออีกฝ่ายวิ่งเข้ามา อยู่ที่ด้านข้างและด้านหลังและมีร่างเงาหลายคนวิ่งออกไป โตคงและหวางยี่รีบวิ่งไปที่ด้านหน้า

จัดการพวกเขาที่รนหาที่ตาย? !

หากทุกคนพึ่งพาฉาวซวนในการจัดการ พวกเขาจะถูกแม่มดและหัวหน้าเผ่าทุบตีหลังจากพวกเขากลับไป

เสียงของการปะทะกันที่ดังลั่นของโลหะ เช่นเดียวกับการปะทะกันระหว่างกล้ามเนื้อและกล้ามเนื้อกําปั้นและกําปั้น กระแทกกันด้วยการเคลื่อนไหวของกระดูกที่หัก ร่างที่กระแทกลงไปที่พื้น

พัฟพัฟพัฟพัฟ ……

เสียงเชื่อมโยงไปถึงอีกเสียง ฟังซ้ําแล้วซ้ําอีก

ใบหน้าที่บิดเบี้ยวของอันผิงก็ดูแปลก ๆ ด้วยเสียงเหล่านี้ แต่เขาไม่มีความกล้าที่จะเข้าสู่สนามรบ

คนสุดท้ายที่เร่งรีบออกไปก็อยู่บนพื้น โตคงและคนอื่น ๆ กลับไปที่ตําแหน่งของพวกเขายืนอยู่รอบๆฉาวซวน โตคงหยิบขวานที่แลกเปลี่ยนไปเมื่อไม่นานมานี้ แล้วขว้างมันไปให้กับฉาวซวน

ฉาวซวนจับขวาน ที่จับของขวานนั้นหมุนไปมาระหว่างนิ้วมือ จากนั้นฝ่ามือจับที่จับแน่นในฝ่ามือมองไปที่คนของอัลผิงซึ่งอยู่ไม่ไกล

หากไม่ทาด้วยสีโคลน ลวดลายที่ดูสว่างเหมือนเปลวไฟ ผู้คนสามารถมองเห็นได้ทั้งหมดหากมีสัตว์ร้ายเพียงตัวเดียวที่ตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับ มันก็กลายเป็นฝูงสัตว์ป่า!

พลังของคนหลายร้อยคนเกือบจะรวมตัวเข้าหากัน เช่นขวานไฟที่กําลังลุกไหม้ ไม่กี่คนที่ต้องการฝ่าฟันอุปสรรคทั้งหมด แข็งแกร่ง กล้าหาญไม่เกรงกลัว แม้แต่คนที่ยืนอยู่ห่าง ๆ ก็รู้สึกถึงพลังกดขี่เช่นนี้

เจ้ามีสิ่งที่เจ้าไม่สามารถทําให้สําเร็จได้ เจ้ามีความจองหอง อย่าคุยกับข้า ในเขตการค้าเสรี คนที่ฝ่าฝีนกฎก่อนไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดถึงคําว่า “กฎ”!

ไม่ว่าเมื่อไหร่ ตลอดเวลาเส้นที่ขีดขั้นไว้ในใจของเขาเพลิงนั้นชัดเจนมากเสมอ ต้องการอะไร? ตกลงตรงไปตรงมาตามที่พวกเราพูดมา สมควรเอาออกมาเท่าไหร่ก็เอาออกมาเท่านั้น น้อยเพียงหนึ่งก็ไม่ได้! มิฉะนั้นเราจะไม่เจรจา

ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล

แม้ว่าเจ้าจะมองดูผู้คนช่างมีชีวิตชีวา แต่เจ้าก็ไม่กล้าที่จะพูดเสียงดัง

ในเวลานี้ ทันใดนั้นเสียงที่ไพเราะมาจากฝูงชน

“เกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อเสียงดังออกมา ฝูงชนก็แยกตัวถนนเปิดออก

ต่างจากอัลผิง คนที่ปรากฏตัวในขณะนี้ ไม่ได้มีความโอ้อวด แต่น่าดึงดูดกว่า และชนเผ่าจํานวนมากในพื้นที่การค้ารู้จักกัน อัลผิงให้ความรู้สึกว่างเปล่าไร้สาระแก่ผู้คน แต่ผู้ที่ปรากฏในขณะนี้ให้ความรู้สึกฟุ่มเฟือย นี่คือคนที่เป็นแหล่งสําคัญของอัลเฉิง

ได้ยินเสียง สีหน้าของอัลผิงเปลี่ยนไปในทันที หยุดการแสดงออกอื่น ๆ เผยถึงความหวาดกลัวใน สายตา แต่คิดกับตัวเองว่าไม่ได้ทําผิดอะไร? เรื่องผลกําไร เหล่าคนชนเผ่าไม่ต้องการได้อย่างไร?

หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว อัลผิงก็เดินไปหาชายคนนั้นอย่างรวดเร็วและเห็นสายตาของอีกฝ่าย อัลผิงหดคอของเขาและบ่นต่อไป กล่าวคือ “พวกป่าเถื่อน … “

ไม่เพียงแต่คนเขาเพลิงเท่านั้น แต่ยังมีคนเผ่าต่างๆ ที่มาดูความตื่นเต้นคิ้วกระตุก

ป่าเถื่อน? อย่างน้อยตัวข้าอยู่ที่นี่ยังรักษากฏพื้นฐานเอาไว้ แล้วพวกเจ้าล่ะ ? เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะเป็นคนป่าเถื่อนที่จะแสดงให้เจ้าเห็น? !

อัลหยาง ในอย่างเงียบ ๆ ฟังการร้องเรียนของอัลผิง ใบหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลงและเขาไม่ได้ขัดจังหวะแต่สํารวจออกไปด้วยฝ่ามือ

ดูไม่เหมือนว่าฝ่ามือจะกระทําการก้าวร้าวใดๆ เมื่อประทับบนใบหน้าอัลผิง แต่ทําให้อัลผิงกระอักเลือดออกมาและบินออกไป

ดูฝูงชนรีบออกจากสถานที่ และปล่อยให้อัลผิงตกลงไปที่พื้นทันที หากไม่ใช่เพราะอัลหยางอยู่ที่นี่พวกเขาจะก้าวเท้าไปให้มากขึ้น

อัลหยางไม่ได้เห็นสิ่งที่อัลผิงกําลังทํา แค่คิดว่าอัลเฉิงกําลังยกระดับความโง่เขลา โชคดีที่พวกเขามีอํานาจ ส่วนสาขาอื่น ๆ ที่อัลผิงอยู่นั้น เป็นเรื่องธรรมดาที่จะสามารถเลี้ยงคนโง่ได้ เพิ่มขยะ! อัลหยานเป็นคนที่ตาไร้แวว

อันหยานรู้ดีว่าเผ่าต่าง ๆ ในเขตการค้าเป็นพวกบ้า เพียงแค่ใช้อัลผิงเพื่อเอาใจเผ่าในพื้นที่การค้า จากนั้นมองไปที่ผู้คนรอบ ๆ และแน่นอนว่าหลังจากเห็นอัลผิงพ่ายแพ่ใบหน้าก็ไม่เย็นชา

ยิ้มและเหลือบมองไปรอบ ๆ และอัลหยางพูดว่า: “เมืองอัลเฉิง แต่ก็มีกฎ เพราะทุกคนมีสถานที่เพื่อ การค้าขาย เป็นธรรมดาที่ปฏิบัติตามกฎนี้เช่นกัน”

หลังจากพูดคุยกับฉาวซวนและคนอื่น ๆ กวักมือเรียกให้คนยกกล่องใบใหญ่มา อัลหยางกล่าวว่า: “หินเรืองแสง ข้ามีดาบห้าเล่มและข้าวฟ่างห้ากระสอบ ข้าสงสัยว่าจะมีใครให้เพิ่มขึ้นกว่านี้ไหม?”

รอบๆ เงียบสงัด ถึงแม้ว่ามันจะไม่น่าเชื่อ ลองคิดดูว่า ราคาที่บุคคลแรกกล่าวออกมาไม่สามารถนําออกไปได้ด้วยตัวเอง ไม่ได้ฟุ่มเฟือยเหมือนอีกฝ่าย ประการที่สอง พวกเขาไม่ต้องการแข่งขันกับอัลเฉิงยิ่งไปกว่านั้น เจ้านายทาสคนนี้ยังคงเป็นกฎ พวกเขายังต้องไว้หน้าฝ่ายตรงข้าม