Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 375

ตอนที่ 375 : พักก่อน

“เจ้าจริงๆ….มาจากที่นั่นจริงๆ หรือ?” เมื่อแม่มดถามสิ่งนี้จ้องมองไปที่ตําแหน่งหนึ่ง

ฉาวซวนรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร และพยักหน้า: “ใช่”

“เจ้าอยู่ที่นั้นเหรอ? เจ้ามาจากสถานที่ไหน? เกิดอะไรขึ้นกับลูกบัดกระดูกบรรพบุรุษที่ เจ้าสวม? ” แม่มดที่มักจะแสดงสีหน้าจริงจังอยู่เป็นประจํา แต่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยความเร่งด่วน และถามคําถามหลาย ๆ คําถามอย่างต่อเนื่อง

ฉาวซวนตอบคําถามของเธอ เช่นเดียวกับ กล่าวถึงประวัติศาสตร์เป็น 1000 ปี ที่เขารู้ และกล่าวว่าชีวิตของเผ่าอีกฝั่งหนึ่งที่พวกเขาได้ทิ้งไว้ใน 1000 ปีที่ผ่านมา ยังกล่าวว่าพวกเขากลับไปยังสถานที่เดิม และเรื่องของเผ่าอื่น ๆ และเจ้าของทาสในทะเลทราย

”เจ้าของทาสในทะเลทรายเข้าร่วมสงครามต่อสู้กัน ข้าเจอทางผ่านของก้นทะเลเพ ราะความบังเอิญ และคนอื่น ๆ ก็ยังคงอยู่ที่นั่น” ฉาวซวนกล่าว

ได้ยินที่ฉาวซวนกล่าวว่าอีกฝั่งหนึ่งของเผ่าอาศัยอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาเกือบพันปี หลัง จากนั้นไม่นานแม่มดและหัวหน้าเผ่าก็โศกเศร้ามากและดวงตาของพวกเขาก็แดง

เผ่าเขาเพลิงที่กล่าวถึงในบันทึกของบรรพบุรุษ ทรงพลังอํานาจมากในอดีต แต่การเป ลี่ยนแปลงและความขัดแย้งภายในระยะเวลา 1000 ปีที่ผ่านมา ทําให้เผ่าที่ทรงพลังอํานาจนี้แบ่งออกเป็นสองส่วน และแยกเดินทางตามลําพัง

“ สําหรับเครื่องประดับกระดูกนี้ เมื่อข้ากําลังออกไปล่าสัตว์ ข้าพบร่างของบรรพบุรุษ ในถ้ําราชาหนอนหิน และบรรพบุรุษได้สวมสิ่งนี้ ต่อมาหมอผีให้ลูกปัดกระดูกนี้แก่ข้า และกลับไปยังสถานที่เก่า เมื่อเปลวไฟลุกโชนในหลุมไฟของสถานที่เก่า ลูกปัดกระดูกนี้ก็สดใสแวววาว” ฉาวซวนยังกล่าวอีก ถึงสถานการณ์ของยักษ์เพลิงที่ปรากฏในเวลานั้น

เมื่อได้ยินอย่างนี้ แม่มดผู้ซึ่งสงบนิ่งกว่าหัวหน้าเผ่าเจิ้งเหอได้ยืนขึ้น และได้ยินน้ําเสียงคําพูดของเธอที่เปลี่ยนไปอย่างรุนแรง มือที่ถือไม้เท้าก็สั่น

” จริงเหรอ ?!”

“จริง” ฉาวซวนนําสร้อยคอกระดูกออกมา และมอบให้แม่มด เพื่อให้เธอดู

แม่มดขว้างไม้เท้าในมือออกและหยิบลูกปัดกระดูกจากฝ่ามือของฉาวซวนด้วยมือของ เธอเองอย่างกับมันคือสมบัติล้ําค่าที่สุดในโลกดวงตาแสดงถึงความเคารพจริงใจ และคุกเข่าคํานับไปทางทิศของเผ่าที่ตั้งอยู่เดิม น้ําตาสองสายไหลผ่านผิวหนังที่มีรอยเหี่ยวย่น และหยดลงสู่พื้น นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอแสดงกิริยาเช่นนี้

หัวหน้าเผ่าเจิ้งเหอได้คุกเข่าคํานับอยู่ข้างๆ แม่มด ไปในทิศทางเดียวกัน ทําเช่นพิธี กรรมสูงสุดของเผ่าเขาเพลิง แม้ว่าพวกเขาจะมีหลุมไฟอยู่ที่นี่ แต่มันก็ไม่เหมือนในอดีต และยิ่งกว่านั้น ในทิศทางนั้น มันคือรากเจ้าของพวกเขา มันเป็นสถานที่ที่บรรพบุรุษเขาเพลิงอาศัยอยู่

ปัง!

ร่างที่ผลักประตูเปิด แต่เดิมชายคนนั้นมีสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว แต่หลังจากเห็นหัวหน้า เผ่าและแม่มดคุกเข่าราบอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขาเป็นสีขาวและซีด เพราะตําแหน่งของประตูคือ ทิศทางที่แม่มดทําการคุกเข่าแสดงความเคารพ และเมื่อเขาเข้ามา แม่มดและหัวหน้าเผ่าก็กําลังทําการคํานับ

ชายผู้นั้นกระโดดเหมือนร่างทั้งร่างเป็นสปริงในทันที ความโกรธและอาการอยากซัก ถามก็บินหายไม่มีอยู่อีกต่อไป เขาตะกุกตะกักแล้วพูดว่า: “กะกะกะเกิดอะไรขึ้นกับพวกท่าน?”

ไม่ไกลจากทางเข้าประตู มีผู้คนมากมายรวมถึงโตคังและหวางยี่ แต่พวกเขาไม่กล้าที่ จะผลักประตูออกไปทันที ดังนั้นจึงรออยู่ข้างนอกเพื่อให้หัวหน้าเผ่าออกมาบอกกล่าว ประตูที่ทําจากไม้เก็บเสียง พวกเขาไม่สามารถได้ยินการสนทนาภายใน พวกเขาสามารถระงับความอยากรู้ในใจของพวกเขาได้เท่านั้น กําลังรออยู่ข้างนอกด้วยความกังวล แต่ตอนนี้สามารถเห็นฉากของแม่มด และหัวหน้าเผ่าคุกเข่าโค้งคํานับ ผู้คนที่รวมตัวกันต่างกระโจนแยกออกไปทั้งสองด้าน จากนั้นให้ความสนใจมากขึ้น

อารมณ์ของหัวหน้าเผ่าและแม่มดก็แปรเปลี่ยนไปเช่นกัน ถึงแม้ว่าหัวใจจะ ยังคงตื่นเต้น แต่สิ่งที่พวกเขาอยากรู้มากที่สุดเป็นที่รู้กันแล้ว มีคําพูดอื่นใดก็ไม่รีบร้อน

สั่งคนสองสามคนให้พวกเขาเข้ามา และเจิ้งเหอก็ไม่ได้มีใบหน้าที่ดีและอยากทุบคนที่เพิ่งกระแทกประตูเข้ามา อีกฝ่ายยังรู้ว่าตัวเองปฏิบัติตนไม่เหมาะสม กุมหลังคอ และไม่ตอบอะไร

ผู้ที่ถูกเรียกเข้ามานั้นเป็นคนที่มีสถานะสูงในเผ่า มีทั้งผู้ใหญ่ และมีผู้เฒ่าที่อายุมากแล้ว

แม่มดกล่าวซ้ําคําที่ฉาวซวนพูดในตอนนี้ เพื่อแนะนําตัวตนของฉาวซวน

หลังจากฟังเรื่องราวของแม่มดแล้ว แต่ละคนก็ตกตะลึง และบางคนที่รับรู้ถึง ประวัติศาสตร์ก็มีอาการตื่นเต้นเช่นกัน คนอื่นๆ คลุมเครือเกี่ยวกับเรื่องเหล่านั้น พวกเขาฟังแล้วตกใจมากในตอนนี้ ปรากฏว่าเผ่าของพวกเขายังไม่สมบูรณ์

“ฉาวซวนยังเด็กมาก มันไม่ง่ายที่จะหาลําพังเพียงคนเดียว” ชายชราถอนหายใจ และ มองไปที่ฉาวซวนที่เต็มไปด้วยแววตารักใคร่ เขาคิดเกี่ยวกับมันและกล่าวเสริมว่า: “ทุกคนต้องใส่ใจมากขึ้น”

โตคังอ้าปากของเขาและพูดว่า: “ฉาวซวนดีกว่าซุย” เขาสามารถเล่นกับซุยได้นาน แม้ว่าจะมีคนไม่กี่คนที่นี่มีกี่คนที่สามารถมั่นใจในการเอาชนะฉาวซวนได้อย่างแน่นอน? คนแบบนี้ต้องห่วงใยไหม? เขาไม่ชกตีคนอื่นก็ดีแล้ว

“ถูกต้อง ฉาวซวน เจ้าเข้าเผ่ามาได้อย่างไร?” โตคังถาม เป็นเวลาของการลาดตระ เวนของนักรบที่ดูแลในเผ่าหรือไม่? ผู้ดูแลประตูกําลังเปลี่ยนกะหรือ?

ฉาวซวนได้ยินคําพูดของโตคังที่นั่งในที่นั่งถัดจากหวางยี่และตอบว่า: “ข้าถูกลุงหวางยี่พาเข้ามา”

ได้ยินชื่อของเขา เงยหน้าขึ้นและเห็นทุกคนมองเขาด้วยความสับสน หวางยี่สงสัยเอ่ ยว่า: “ข้าพาเจ้ามา?” เห็นได้ชัดว่าเขาจําฉาวซวนไม่ได้ หากมีเวลามากพอที่จะเข้าร่วมกับเขา ถ้าเขาได้แข่งขันกับฉาวซวน ความประทับใจของหวางยี่จะลึกซึ้งยิ่งขึ้น แต่ก็ยังไม่ ดังนั้นตอนนี้เขาเห็นใบหน้าของฉาวซวน ยังไม่ถูกต้อง

“เมื่อวานนี้ เมื่อพระอาทิตย์กําลังลาลับขอบฟ้า ข้าถูกส่งไปที่บ้านของซาวหมิง” ฉาว

ซวนเตือน

หลังจากคิดสักครู่หนึ่ง หวางยี่ก็ตกตะลึง ”มันกลายเป็นเจ้า”

หัวหน้าเผ่าและคนอื่น ๆ ได้เห็นว่าหวางยี่ไม่พูดอะไรอีก โตคงคิดในใจ : หวางยี่เจ้าช่า งโง่มาก! เจ้าน่าจะรู้ว่าข้ากลัวจนเกือบจะไม่ได้เตรียมตัวในวันนี้และข้าก็ไม่ได้กรีดร้องด้วยซ้ํา !

แม่มดที่ดื่มน้ําและความโศกเศร้าคลายตัวลง และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ฉาวซวน เนื่องจากเจ้าเป็นผู้อาวุโสของเผ่าเขาเพลิง มันก็เป็นเช่นเดียวกันกับที่นี่ด้วย”

คนอื่น ๆ กําลังมองไปที่แม่มด ตําแหน่งของผู้อาวุโสนั้นว่างเปล่ามาหลายปีแล้วไม่ใช่ เหรอ? แม้แต่เอ่ยครั้งเดียวก็กลายเป็นข้อห้าม เพราะการเอ่ยถึงคํานี้จะทําให้แม่มดอึดอัดใจ และในที่สุด มันก็ถูกเอ่ยหยิบยกขึ้นมา? ยังคงมอบให้กับชายหนุ่มผู้มีอายุใกล้เคียงกับหลานชายของลูกชาย

เมื่อพูดถึงบรรพบุรุษและเผ่าเขาเพลิงอีกฝั่งหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะมีความคิดอื่น ๆ อยู่ในใจ ทุกคนก็จะไม่หักล้างโดยทั่วไปแล้ว การปรากฏตัวของฉาวซวนเป็นสิ่งสําคัญมากสําหรับเผ่า รวมไปถึงยังมีลูกปัดกระดูกของบรรพบุรุษ!

ไม่ว่าคนอื่นจะยอมรับมากแค่ไหน แม่มดขมวดคิ้วและหยิบไม้เท้าขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนสงบใจลง เมื่อเธอหันไปมองฉาวซวน ดวงตาของแม่มดก็ผ่อนคลายขึ้นมาก และเธอก็พูดว่า : “ฉาวซวน เจ้าพูดด้วยตัวเองว่าไม่แน่ใจว่าเจ้าจะสามารถผ่านช่องทางเดินใต้ทะเลได้อย่างปลอดภัยอีกครั้งหรือไม่ ควรพักที่นี่ก่อนดีกว่า เมื่อทุกคนคิดถึงวิธีที่เหมาะสม ควรจะกลับไปด้วยกันท้ายที่สุด ไปที่รากเจ้าของเผ่าเขาเพลิงของเรา!”

ทุกคนยอมรับว่าพวกเขาไม่สามารถอดใจรอที่จะจากไป และต้องการที่จะเห็น “พี่ น้อง” ที่ถูกแยกจากกันเป็นเวลาหลายปี

ฉาวซวนพยักหน้า: “ดี” นอกจากนี้เขายังต้องการหาวิธีที่ดีกว่าและปลอดภัยกว่า เพื่อนําผู้คนกลับมารวมกันที่นั้น หากผู้คนที่นี่ได้กลับไปที่เผ่าเขาเพลิงจะสามารถสร้างชื่อเสียงอย่างในอดีตได้หรือไม่?

ทันใดนั้น แม่มดกล่าวว่า: ” หลังจากสองวัน เผ่าจะจัดพิธีต้อนรับฉาวซวนที่เป็นผู้อาวุ โส และทุกคนจะต้องเตรียมตัวให้พร้อม “

หลังจากที่สิ่งสําคัญเสร็จสิ้นลง แม่มดก็เริ่มไล่คน และเมื่อคนอื่นๆ ออกไป แม่มดจับ ฉาวซวนไปที่ด้านข้างของเธอ และให้บางสิ่งบางอย่างที่บันทึกโดยบรรพบุรุษ ตั้งแต่ฉาวซวนเป็นผู้อาวุโส เขามีคุณสมบัติที่จะดูสิ่งเหล่านี้ มีบันทึกเกี่ยวกับประสบการณ์ของพวกเขา และเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของเปลวไฟ

ในที่ที่แม่มดอยู่ ไม่อนุญาตให้ใครเข้าไป

ฉาวซวนมองดูบันทึกที่เขียนด้วยลายมือที่แม่มดวางไว้ในห้องถัดไป แม่มดหยิบกล่อง ขึ้นมาพร้อมกับเครื่องประดับกระดูกสามชิ้นวางอยู่ในนั้น ลูกปัดกระดูกนั้นได้ประกายแวววาวและหม่นหมอง มันแทบไม่มีเม็ดใดเทียบได้กับเครื่องประดับกระดูกที่ฉาวซวนสวมใส่ เหมือนดาบขึ้นสนิม มีความรู้สึกหนักอึ้งและอึมครึม

มองดูเครื่องประดับกระดูกทั้งสาม เมื่อแม่มดตัดสินใจที่จะทําพิธี นําเครื่องประดับ กระดูกทั้งสามนี้ออกมาด้วย บางทีเมื่อพวกมันเห็นสหายร่วมเผ่า พวกมันจะมีความสุขไหม?