Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 372

ตอนที่ 372 : ข้าชื่อฉาวซวน

 

คําตอบนี้คืออะไร?

 

ซาวหมิงยังคงมองฉาวซวน ด้วยความระมัดระวัง ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นคนในเผ่าของเขา เอง เขาผ่อนคลายเล็กน้อยในใจ แต่เขาจะไม่เชื่ออย่างเต็มที่ เขาอาจไม่โดดเด่นในด้านอื่น ๆ แต่ ความทรงจําของเขานั้นดีมาก เหมือนเด็กคนอื่น ๆ ในเผ่าที่ไม่ตื่นขึ้นมาจากพลัง สิ่งที่เขาชอบคื อการจ้องมองคนที่ออกไปเมื่อคนในเผ่าออกไปล่าสัตว์ จากนั้นพูดคุยกับเด็กคนอื่นเป็นการส่วนตัว เกี่ยวกับผู้มีชื่อเสียงในภูเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่คนดังก็ตาม พวกเขาจําชื่อไม่ได้แต่จะมีความ ประทับใจอยู่เสมอ สําหรับคนคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขา ซาวหมิงไม่มีความรู้สึกประทับใจแต่อย่างใด

 

แม้ว่าจะเชื่อว่าหวางยีจะไม่นําพามาซึ่งคนที่กําลังคุกคามเผ่า แต่ซาวหมิงก็มีความเชื่อมั่นในความทรงจําของเขามากกว่า

 

” ข้าไม่เคยเห็นเจ้าเลย” ซาวหมิงมือข้างหนึ่งยังคงอยู่ด้านหลัง ด้านหลังมีกริชกับซองหนังที่เอวของกางเกง

 

ฉาวซวนไม่สนใจ เขาพบว่ามีเด็กเพียงคนเดียวในห้องนี้ เขาไม่รีบเร่งที่จะอธิบาย และวางแผนที่จะหยอกล้อเด็กคนนี้ เด็ก ๆ ที่นี่มีความตื่นตัวมากกว่าเด็กของเผ่าเขาเพลิงอีกฝั่งหนึ่ง อาจเป็นเพราะสภาพแวดล้อมมีความซับซ้อนมากขึ้น ท้ายที่สุด คนเขาเพลิงส่วนหนึ่งอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แยกตัวห่างไกลเป็นเวลาเกือบพันปี และกล่าวได้ว่าความคิดค่อนข้างจะเรียบง่าย

 

ฉาวซวนดึงเก้าอี้ไม้รูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสนั่งลงและดูสถานการณ์ในห้อง

 

พื้นที่ด้านล่างของภูเขา ที่นี่น่าจะเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างธรรมดาในเผ่า ถ้าเจ้าดูที่เครื่องใช้ในชีวิตพวกนั้น น่าจะมีคนไม่มากที่อาศัยอยู่ บางทีอาจจะมีแค่สองพี่น้อง แม้ว่าสิ่งที่อยู่ในบ้านจะเป็นเรื่องง่ายเมื่อเทียบกับชนเผ่าเขาเพลิงที่ฉาวซวนอาศัยอยู่ในอดีต มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผู้คนที่นี่สัมผัส แขวนกระเป๋าบนผนังและเครื่องมือผสมหรือโลหะบางอย่าง มีเครื่องมือหินบริสุทธิ์น้อยกว่ามาก มีชามเครื่องปั้นดินเผา, หม้อดินและอื่น ๆ บนโต๊ะและมีถังน้ําเซรามิกขนาดใหญ่ที่มุมของพื้นดิน พวกเขายังทาสีเครื่องปั้นดินเผา

 

เมื่อเห็นว่าฉาวซวนเฝ้าสังเกตสิ่งต่าง ๆ ของครอบครัวเขา ซาวหมิงก็ก้าวไปข้างหน้า และสูดหายใจลึก ๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นการให้กําลังใจกับตัวเอง และเสียงของเขาดังขึ้น “เจ้าเป็นใคร?”

 

“ข้าชื่อฉาวซวน”

 

“ฉาวซวน? ไม่เคยได้ยิน! เจ้าเป็นเขาเพลิงจริงๆ เหรอ? “ ซาวหมิงยังไม่ตื่นขึ้นและมี ความสามารถจํากัด พลังในการรับรู้ไม่สามารถนํามาเปรียบเทียบกับพลังงานทั่วไปได้ ดังนั้นในกรณีที่ฉาวซวนไม่ใช้พลังสัญลักษณ์ เขาไม่สามารถตัดสินได้ว่าฉาวซวนเป็นเขาเพลิงหรือไม่ ไม่รวมถึงความรู้สึกที่คลุมเครือ

 

คําตอบของซาวหมิง คือลวดลายสัญลักษณ์ที่ปรากฏบนใบหน้าของฉาวซวน เนื่องจากลวดลายสัญลักษณ์ในตําแหน่งอื่น ๆ ของแขนไม่ชัดเจน เพราะผ้าและหนังสัตว์มันเย็นมาก แล้วแสงไม่ดีเช่นกัน ซาวหมิงสามารถเพียงมองเห็นบนใบหน้าของฉาวซวน

 

ลวดลายสัญลักษณ์เป็นเครื่องพิสูจน์ที่ทรงพลังมากและทํางานได้ดีกว่าคําพูดเบี้นพันคําเมื่อเห็นลวดลายสัญลักษณ์บนใบหน้าฉาวซวน ในที่สุดซาวหมิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่ งอก คุยได้ง่ายกว่าเยอะ

 

“เจ้าอาศัยอยู่ที่ไหน? ข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน และนอกจากนี้ ลุงหวางยื่นําเข้ามาที่ บ้านของข้าได้อย่างไร? ” ซาวหมิงยังดึงม้านั่งที่ทําเป็นรูปสี่เหลี่ยมและนั่งลงถามฉาวซวน

 

“ข้าออกไปข้างนอกและถูกจับจากหวางยี่ เขาถามข้าว่าข้าเป็นใคร และข้าบอกว่า ชื่อของข้าคือฉาวซวน จากนั้นเขาก็พาข้ามาที่นี่ “ ฉาวซวนกางมือของเขา แสดงออกมาอย่างอับจนหนทาง ” พี่ชายของเจ้าดูเหมือนข้าเหรอ?”

 

ซาวหมิงส่ายหัว “แตกต่าง ไม่เหมือนกัน อย่างไรก็ตาม ลุงหวางยี่จําคนไม่ได้และมันง่ายต่อการจดจําชื่อ พี่ชายของข้าชื่อซาวฉาน ไม่ได้ชื่อว่าฉาวซวน “

 

มันกลายเป็นว่าเป็นคนจดจําใบหน้าไม่ได้ ในใจของฉาวซวนชัดเจน แม้ว่าจะมีการคาดเดามาก่อน แต่เขาไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อน เขาไม่ได้คาดคิดว่าคนเขาเพลิงคนแรกที่มาเจอที่นี่จะเป็นคนจดจําใครไม่ได้จําชื่อก็ผิด

 

“เจ้าไม่กลับไปเหรอ?”ซาวหมิงถาม

 

“ไม่สามารถกลับ คืนนี้ข้าจะยืมที่บ้านของเจ้าพักชั่วคราว “ ฉาวซวนกล่าว

 

เขาไม่เข้าใจว่าทําไมฉาวซวนพูดว่า ”เขากลับไปไม่ได้” ซาวหมิงต้องการถามต่อ ทันใดนั้นก็มีเสียงร้อง : “โครัก …”

 

ทุกอย่างกําลังรอให้กระเพาะอาหารเติมเต็มของซาวหมิง ทําให้ปัญหาในใจของเขาหยุดชะงักชั่วคราว เนื่องจากพวกเขาเป็นคนในเผ่า จึงไม่มีความคับข้องใจส่วนตัว เป็นไปได้อย่างแน่นอนที่จะยืมนอนหนึ่งคืน เหมือนพี่ชายของเขากําลังนอนหลับอยู่ที่บ้านของเพื่อนทีมล่าสัตว์คืน

 

“เจ้าอยู่ที่นี่ พี่ชายของข้าจะไม่กลับมาคืนนี้ เจ้าสามารถนอนบนฝั่งของพี่ชายของข้า เจ้ากินข้าวหรือยัง? ”

 

“ไม่ ข้าถูกหวางยี่ส่งตัวกลับโดยไม่มีเวลากิน และยังถูกอบรมมาตลอดทาง” ฉาว

 

ซวนกล่าว

 

ซาวหมิงแสดงความเห็นอกเห็นใจ หวางยี่คน ๆ นี้เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางมีชื่อเสียง และเป็นผู้ที่จริงจังในทุกๆวันเสมอ ผู้คนในเผ่าหลายคนมีความหวาดกลัวหวางยี่ แม้แต่นักรบหนุ่มที่เก่งที่สุดในเผ่าก็ยังหนีไม่พ้น

 

“เช่นนั้นข้าจะแบ่งเจ้า” ซาวหมิงนําหม้อดินมาพร้อมกับน้ําซุปปรุงสุกที่ยังคงอุ่น ก่อนหน้านี้ พี่ชายของเขานําน้ําซุปกลับมา ช่วยเขาจากความหิวคืนนี้ หากเขาไม่สามารถกินคืนนี้จนหมด เขายังกินได้ในวันพรุ่งนี้ มันไม่เลวร้ายหากทิ้งไว้หนึ่งคืน

 

อย่างไรก็ตาม เพิ่มฉาวซวนเข้าไปไม่เพียงพอ อย่าลืมฉาวซวนเป็นนักรบสัญลักษณ์ กิ

นมากขึ้น

 

“เจ้าต้องการให้ข้าทําอาหารอีกครั้งหรือไม่?”

 

ซาวหมิงวางหม้อดินลงและวางแผนที่จะรับของบางอย่างถูกฉาวซวนหยุด

 

“ข้าเอามา ขอยืมหม้อและน้ําที่บ้าน” ฉาวซวนจับกระเป๋าหยิบเนื้อสัตว์ร้ายออกมา

 

ในป่า ส่วนใหญ่เจ้าสามารถกินมันได้โดยการย่างมัน เจ้าสามารถกินมันได้ตลอดเวลา แต่ไม่มีทางมันอันตรายเกินไปที่จะอยู่ในป่า เจ้าต้องเตรียมพร้อมทุกเวลา ถ้ําหาไม่ได้ง่ายนัก ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเพลิดเพลินกับอาหารปรุงสุก เนื้อสัตว์ที่นํามาปรุงนั้นไม่ได้ปรุงอย่างหมดจด เมื่อเจ้าทําได้ดีมันจะมีเลือดแดงเล็กน้อย สถานการณ์เกือบจะเหมือนกับการกัดเนื้อสัตว์และเห็นเลือดในทันที ไม่ต้องคิดถึงเรื่องการทําซุป มันยากที่จะมาถึงที่นี่ แต่ตอนนี้ฉาวซวนกําลังจะดื่มน้ําซุป

 

”เจ้าทําอาหารเนื้อสัตว์ประเภทใด?” ซาวหมิงสูดจมูกแล้วถาม

” ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร สัตว์ร้ายค่อนข้างแปลกมาก ลองไหม? “

 

“ไม่ ข้าไม่สามารถกินสิ่งที่นักรบสัญลักษณ์อย่างเจ้ากินได้” แม้ว่าเขาจะหิวกระหาย แต่เขาก็ยังรู้ตัวเอง

 

“ดื่มน้ําซุปบ้าง” ซุปของฉาวซวนถูกเทลงในชามซุปซาวหมิง สัตว์ร้ายที่เขาปรุงไม่มีพลังมาก หลังจากน้ําซุปเจือจางเด็กสามารถดื่มได้ไม่มีปัญหา ฉาวซวนเคยเห็นมันมาก่อนในเผ่า ยิ่งไปกว่านั้น ฉาวซวนยังพบว่าเด็ก ๆ นั้นแข็งแกร่งขึ้นอีกด้วย

 

“โอ้ พี่ชายของข้าเป็นแบบนี้เสมอ” ซาวหมิงยิ้มและอ้าปาก ความประทับใจในตัวฉาวซวนดีขึ้นกว่าเดิม

 

เขาไม่รู้ว่ามันเป็นการคิดไปเองหรือไม่ ซาวหมิงรู้สึกว่าซุปนี้ดีกว่าที่เขาเคยดื่ม หลังจากดื่มมีกระแสความอบอุ่นที่เห็นได้ชัดมากในร่างกาย หลังจากทําเครื่องปั้นดินเผาตอนบ่ายร่างกายที่เหนื่อยล้าในตอนนี้ก็น้อยลงมาก

 

กินให้อิ่ม และท้องฟ้าข้างนอกก็มืดแล้วเช่นกัน แสงของดวงจันทร์ทั้งสองนั้นมืดลง

 

กองฟื้นดับแล้ว พวกเขาก็เข้าไปในบ้านเพื่อนอนหลับ

 

เป็นเวลานานกว่าครึ่งปี ฉาวซวนสามารถนอนหลับสนิทได้เป็นครั้งแรก ไม่ต้องกังวล กับสัตว์ป่าในทะเลทราย ไม่ต้องระวังเจ้าของทาส และไม่ต้องกังวลกับภัยคุกคามที่ซ่อนอยู่ในภูเขาล้อมรอบด้วยคนเขาเพลิง ถึงแม้ว่าจะไม่มีเมล็ดเพลิง แต่ฉาวซวนก็มีความรู้สึกว่าได้อยู่ใกล้ และหัวใจก็สงบสุขมาก

 

ไม่มีความฝันข้ามคืน นอนหลับสนิทไปยังวันถัดไป

 

ฉาวซวนตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ฟังเสียงของผู้คนที่อยู่ข้างนอกและการเคลื่อนไหวที่หลากหลาย มีบ้างที่อึดอัด หลังจากนั้นไม่นาน ตัวเองคิดขึ้นได้ว่าขณะนี้อยู่ที่เผ่าเขาเพลิงไม่ใช่คนที่คุ้นเคยกับตัวเอง เป็นอีกฝ่ายหนึ่งที่ได้รับการมองหา

 

เปิดหน้าต่างในห้อง และสูดอากาศบริสุทธิ์ในตอนเช้า ฉาวซวนมองออกไป

 

ภูเขานี้ไม่สูง แต่มีพื้นที่กว้างมาก ทุกครัวเรือนรอบ ๆ ถูกแยกออกจากกัน ด้วยระยะ ทางสิบเมตร บางคนอยู่ห่างกัน อย่างไรก็ตาม ที่นี่มีขนาดใหญ่และหายาก

 

ซาวหมิงถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยกลิ่นอันหอมหวนออกไปและหาว

 

น้ําซุปที่ปรุงเสร็จแล้ว และฉาวซวนก็ดื่มเสร็จแล้ว ส่วนของซาวหมิงก็ถูกปรุงขึ้นสําหรับเขา และยังมีเนื้อสัตว์ร้ายเพิ่มเข้ามาเล็กน้อย

 

“เจ้าจะไปที่ไหนต่อไป?” ฉาวซวนถาม

 

“ไปรับหม้อดินเผา” ซาวหมิงเดินมา เมื่อวานนี้เขาทําหม้อขนาดใหญ่หลายใบ มีคนในเผ่าที่รับผิดชอบการเผาไหม้แบบรวมศูนย์ วันนี้เขาแค่ต้องเอามันมา

 

“ข้าจะไปกับเจ้า”

 

” ตกลง.”ซาวหมิงลืมคําถามที่ข้าจะถามเมื่อวานนี้ และยุ่งอยู่กับการดื่มน้ําซุป

 

กินเนื้อสับชิ้นสุดท้าย และได้รับสิ่งที่ดี ซาวหมิงพาฉาวซวนไปสถานที่รับหม้อดิน

 

สถานที่ที่เผ่ามุ่งเน้นไปที่การเผาเครื่องปั้นดินเผาไม่ได้รับอนุญาตให้คนอื่นๆเข้าไป โดยเฉพาะเด็ก ๆ ที่มีความอยากรู้อยากเห็น มันเป็นเรื่องง่ายที่จะมีปัญหา ดังนั้นทําการเผาหลังจากทํามัน บุคคลที่รับผิดชอบจะวางเครื่องปั้นดินเผาไว้บนพื้นราบด้านนอก แต่ละครอบครัวทำสิ่งต่าง ๆ จากกันและกัน

 

เมื่อเห็นใบหน้าของฉาวซวน ผู้คนจํานวนมากมองแปลก ๆ พวกเขาถามซาวหมิงสองสามคํา เขาได้ยินมาว่าถูกพามาจากหวางยี่ และทุกคนก็ไม่ได้ถามอีก

 

ซาวหมิงทําหม้อเครื่องปั้นดินเผาขนาดใหญ่สองใบ และห้าใบเมื่อวานนี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาพบสิ่งที่เขาทําเอง เขาพบชิ้นส่วนของเครื่องปั้นดินเผาบนพื้นดิน และเขียนคําบนเครื่องปั้นดินเผา

 

“หม้อห้าใบล้มเหลวสองใบ! โชคดีที่เหยือกเครื่องปั้นดินเผาไม่แตก “ ไม่ใช่เครื่องปั้น ดินเผาทุกชนิดจะถูกเผาได้สําเร็จ และความผิดพลาดบางอย่างอาจเกิดขึ้นในกระบวนการปั้นดิน ซึ่งจะส่งผลต่อผลลัพธ์ของการเผา สําหรับผลที่ออกมาในปัจจุบัน ซาวหมิงไม่เป็นที่พอใจ

 

ฉาวซวนวางเครื่องปั้นดินเผาที่มีขนาดใหญ่และเล็กลงบนพื้น เรียงตามแต่ละขนาด และวางของซาวหมิงไว้ด้วยกัน หากมันล้มเหลว ผู้ทําการเผาจะเขียนบนเครื่องปั้นดินเผาที่แตก บางชิ้น

 

ไม่กลัวที่จะนํามันไปโดยไม่ตั้งใจ เพราะเครื่องปั้นดินเผาทุกชิ้นมีรูปวาดหรือ เขียนอักษร บางคนเขียนชื่อของตัวเอง และบางคนก็มีเครื่องหมายอื่น ๆ ตัวอย่างเช่น เครื่องปั้นดินเผาที่บ้านของเขาเขียนด้วยตัวอักษร ”ซาว” ไม่ว่าใครจะเป็นคนทําเครื่องปั้นดินเผา ภาพ และคําพูดข้างต้นนั้นมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันนั่นคือสัญลักษณ์ ด้านล่างของเครื่องปั้นดินเผาหรือส่วนอื่น ๆ จะถูกทาสีด้วยเปลวไฟสองเขาและคําว่า ”เขาเพลิง” ก็ถูกเขียนขึ้นเช่นกัน

 

คําในหม้อไม่ใช่คําที่เจ้าของทาสใช้ แต่เป็นคําที่ฉาวซวนสัมผัสได้

 

ดูเหมือนว่าชุดข้อความภาษานี้ คนเขาเพลิงไม่เคยลืม และไม่เคยปล่อยทิ้งไป

 

ซาวหมิงแต่เดิมมีจุดมุ่งหมายที่จะเปลี่ยนถ่ายสิ่งของหลายครั้ง แต่ด้วยความช่วยเหลือของฉาวซวน สามารถทําได้เพียงครั้งเดียว

 

ใส่หม้อดินขนาดเล็กทั้งหมดลงในโถเครื่องปั้นดินเผา ฉาวชวนใช้ไหล่ข้างหนึ่งเพื่อค้ํา

ยัน

 

เสียงสัตว์ดัง

 

ฉาวซวนมองไปที่ทิศทางของเสียง

 

เมื่อได้ยินเสียงของสัตว์ร้าย ดวงตาของซาวหมิงนั้นสว่างสดใส และกล่าวกับฉาวซวนว่า “ไปดูกัน ก่อนหน้านี้ทีมล่าสัตว์ได้นําสัตว์กลับมาเป็นจํานวนมาก พี่ชายของข้ามีส่วนร่วมในการล่าสัตว์ และสัตว์นั้นอยู่ที่นั่น!”

 

ผลของการล่าสัตว์ก็แบ่งตามคน ใครล่าสัตว์และได้เหยื่อไป ดังนั้นตามกฎระเบียบ นอกจากนี้ยังมีสัตว์ร้ายยักษ์ที่นั่น ครอบครัวของซาวหมิงเป็นส่วนหนึ่งในนั้น เมื่อมีการฆ่า พวกเขาก็สามารถได้รับเนื้อ

 

เด็ก ๆ ที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการล่าสัตว์มักจะเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดเหล่านั้น ซาวหมิงก็เช่นกันและเขาก็ไม่รีบกลับบ้าน ดึงฉาวซวนไปที่นั่น เพื่อแสดงให้เห็นวิธีการหลังจากทั้งหมดนี่คือผลงานของพี่ชายของเขา

 

“มันเป็นสัตว์ร้ายที่น่ากลัว!” มันยากที่จะตามล่าหาสัตว์เช่นนี้และซาวหมิงตื่นเต้นมาก

 

ฉาวชวนมองไป สัตว์ยักษ์ถูกผูกด้วยเถาวัลย์หนาอยู่บนพื้นโล่ง นอกจากนี้ยังโอบล้อมรอบด้วยกองไม้หนา แต่บทบาทของกองไม้เหล่านี้ส่วนใหญ่ปิดกั้นคน ต้องการที่จะพึ่งพาสิ่งนี้เพื่อปิดกั้นสัตว์ร้ายในป่า นี่เป็นเรื่องยากมาก นี่คือเหตุผลที่สัตว์ยักษ์ยังคงผูกมัดในขณะนี้

 

เด็ก ๆ ปีนขึ้นไปบนกองไม้ และดูที่ด้านในนั้น ตื่นเต้นพูดคุยถึงปริมาณเนื้อสัตว์ที่พวกเขาจะได้รับ และส่วนไหนของมันถูกแบ่งออก

 

หัวของสัตว์ร้ายเมื่อมองไปที่หัวของมัน เหมือนจระเข้หรือกิ่งก่าที่ดุร้าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกมันตั้งใจเผยผิวหนังบริเวณหัว และรอยแตกร้าวนั้นเข้ากันกับใบหน้า เหมือนดวงตาที่เย็นชาของนักล่าในภูเขา แต่บริเวณหัวนั้นมีความแตกต่างกัน ไม่มีเกล็ดหนา มีเพียงชั้นผิว หนังหนาที่มีขนกระจัดกระจาย ศีรษะมีขนาดใหญ่และดูหนัก การแข่งขันในสายพันธ์นั้น จะใช้หัวปะทะกัน หางสั้นและหนา เมื่อยืนมันสามารถรักษาสมดุลของร่างกายที่ใหญ่โตนี้ได้

 

เมื่อสัตว์ร้ายกรีดร้องจะเห็นฟันในปาก บอกว่านี่เป็นสัตว์ที่กินพืชเป็นอาหาร

 

มีนักรบหนุ่มสองคนถัดจากเด็กที่อยากรู้อยากเห็นที่บอกอารมณ์ของสัตว์ตัวนี้

 

ซาวหมิงส่งสัญญาณกับฉาวซวนวางเครื่องปั้นดินเผาลงบนพื้น ปีนขึ้นไปบนเสาและดูให้ดี สามารถมองเห็นได้จากช่องว่างระหว่างกองไม้ ซึ่งมีรอยแยกมากมาย

 

ฉาวซวนก็คิดเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เครื่องปั้นดินเผาไม่ต้องกังวลกับการถูกนํามาที่นี่

 

หลังจากซาวหมิงปืนขึ้นไปก็วิ่งไปที่ด้านข้างและฟังทหารคนอื่นๆ เพื่อรับฟังกระบวนการล่าสัตว์ ฉาวซวนมองดูสัตว์ที่ถูกมัดอยู่บนพื้นและเปลี่ยนท่าทางของเขา

 

สัตว์เช่นนี้ แม้ว่าจะนอนราบก็มีความสูงสี่ถึงห้าเมตร และมันก็เพียงพอสําหรับทุกคน

 

ขณะที่คิด ฉาวซวนพบว่าเถาวัลย์ที่อยู่ด้านข้างของสัตว์ยักษ์นั้นไม่ถูกต้อง เขาเป็นคนที่มักจะใช้เถาวัลย์ เป็นธรรมดาที่เขาสามารถเห็นได้ มีส่วนหนึ่งและหนึ่งในนั้นถูกทําลาย

 

“ เฮ้ สองคนตรงนั้น เถาวัลย์จะถูกกัดจากสัตว์ร้ายเป็นแน่” ฉาวซวนตะโกน

 

นักรบหนุ่มที่แต่แรกทําตัวตามสบายก็ถูกขัดจังหวะอย่างกะทันหัน และบางคนก็ไม่มีความสุข แต่เมื่อเขาได้ยินคําพูดของฉาวซวน เขามองไปที่นั่นอย่างรวดเร็วและพบว่ามันผิดปกติ

 

“ไปข้างหน้า!” หนึ่งในนั้นโบกมือให้เด็ก ๆ ที่อยู่บนเสาไม้ จากนั้นเปานกหวีดไม้ สําห รับสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขามักจะพบ ดังนั้นจึงไม่มีความสับสน พวกเขารู้ว่า ถ้าคนที่พูดเป็นความจริง พวกเขาไม่สามารถรับมือกับมันตามลําพัง

 

ที่นั่นสัตว์รู้ว่ามันถูกค้นพบ ไม่ปกปิดอีกต่อไป เปิดปากของมันและกัดเถาวัลย์ ยึดร่างกายของมัน และขากรรไกรที่มีประสิทธิภาพเข้าจัดการ

 

บัง –

 

ฉาวซวนได้ยินเสียงขาด หลังจากนั้นตามด้วยเสียงคํารามของสัตว์ร้ายดังกึกก้อง

 

เด็กคนอื่น ๆ เช่นซาวหมิงลื่นลงจากเสา และมองดูไม่นานนัก พวกเขาพาขาตัวเองจากไป นี่คือสนามรบของนักรบ พวกเขาอยู่ที่นี่เพียงเพื่อจะหลีกทาง

 

ซาวหมิงวิ่งไปไม่กี่ก้าวและพบว่าเขาลืมอะไรบางอย่าง เมื่อเขาหันหลังกลับไป เขาไม่เห็นเงาของฉาวซวน แต่ได้เห็นข้างกองไม้ที่คั่นด้วยหม้อใหญ่สองใบ

 

เขากําลังคิดว่าเขาจะกลับไปหามันอีกหรือไม่ ซาวหมิงทันใดนั้นได้ยิน ” เสียงดังเอี้ยด” เหมือนเสียงฟ้าร้องที่ดังปั่นป่วน

 

สัตว์ร้ายหยุดคําราม

 

ทุกอย่างดูเหมือนจะกลับไปเป็นเหมือนปกติ

 

เขาไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใด ๆ จากนักรบด้านใน ซาวหมิงกลืนน้ําลายดังเอ็อก เขากล้าที่จะเดินไปที่นั่นทีละก้าว มองจากรอยแยกในเสาไม้ เขาเห็นความสยองขวัญของหัวขนาดใหญ่ของสัตว์ร้าย หัวที่โตใหญ่ก้มลงไปที่พื้น ขาหลังกําลังเคลื่อนไหวราวกับว่ากําลังดึงหัวออก แต่ดูเหมือนว่าจะพยายามอย่างหมดหนทาง