Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 370

ตอนที่ 370 : มันผิดหรือเปล่า

หลังจากหัวหน้าทีมล่าสัตว์ที่กลับมาจากการล่าสัตว์เข้าสู่เผ่า เขาก็ถูกเรียกตัวให้ไปหาหัวหน้าเผ่า

ทุกครั้งที่จบการล่ากลับมาจะมีการประชุมเล็ก ๆ เพื่อรายงานผลการล่าสัตว์ครั้งนี้ เขาคิดว่ามันเหมือนเดิมหลังจากเข้าไปในบ้าน เขาพูดสั้น ๆ เกี่ยวกับการเก็บเกี่ยวและเขาพูดถึงมันเมื่อเขากลับมา เขาถามถึงปฏิกิริยาแปลก ๆ ของผู้คนในเผ่าไทยี่ที่เขาพบเมื่อเขาเจอจากนั้นก็บอกว่าคนของเผ่าไที่มีปฏิกิริยาเช่นนี้เพราะคนเผ่าไทยี่ถูกตีอีกครั้ง

ทําไมเจ้าถึงพูดว่า “อีกครั้ง”?

ไม่มีทางสําหรับสิ่งนี้ เผ่าทั้งสองอยู่ใกล้กันมากถึงแม้ว่าจะไม่มีข้อพิพาทใหญ่ ๆ แต่ค วามขัดแย้งเล็ก ๆ น้อย ๆ และการต่อสู้ก็จบลง และส่วนใหญ่เป็นความพ่ายแพ้ของเผ่าไท่อี้ หลายครั้งที่เขาคุ้นเคยกับมัน

ดังนั้นในสายตาของหัวหน้าทีมล่าสัตว์ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เผ่าไท่สี่จะถูกโจมตี เจ้า ช่วยพูดถึงมันได้หรือไม่?สิ่งนี้ไม่อาจถือได้ว่าเป็น “เรื่อง” ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ความแข็งแกร่งคือคนอ่อนแอที่รับฟัง อย่าอายถ้าเจ้าแพ้

แต่เขาไม่ต้องการ คราวนี้ไม่เพียงแต่ผู้คนที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามถูกปล้น แต่ยังปล้นสิ่งที่ดีไปสําหรับสิ่งที่ดี พวกเขายังไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพียงแต่รู้ว่าผู้คนของเผ่าไท่ซี่ได้ใช้ความคิดไปมากพวกเขามาถูกคนเขาเพลิงปล้นไป

คนของเผ่าเขาเพลิงเองก็รู้ว่าหากสิ่งต่าง ๆ ตกอยู่ในมือของอีกฝ่าย พูดโดยทั่วไป คนของเขาเพลิงมีไม่มากที่ลงมือ แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้รับ ( ไม่ถึงมืออีกฝ่าย ) คนเขาเพลิงก็จะกล้าพุ่งชนใครมีความสามารถใครได้ นี่ยังคงเป็นเผ่าเขาเพลิงที่มองดูว่าเผ่าไท่สี่เป็นเพื่อนบ้านที่ยังคงดีอยู่ และไม่มีการหนักมือ หากสถานการณ์นี้เกิดในเผ่าอื่น การต่อสู้นองเลือดจะหลีกเลี่ยงไม่ได้

ดังนั้น ทันทีที่พวกเขารู้ว่าคนของเผ่าตัวเองได้คว้าของๆ อีกฝ่าย หัวหน้าทีมล่าสัตว์ก็มีความสุขและการล่าสัตว์ก็ราบรื่นและอารมณ์ก็ดีขึ้น เอนกายลงเก้าอี้โยก และมองไปที่คนหนุ่มไม่เกี่คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความรักใคร่ : เหล่านี้ล้วนเป็นนักรบที่ยอดเยี่ยมของเผ่าเขาเพลิงแม้ว่าจะอายุน้อย แต่พวกเขาก็มีความสามารถมาก

ว่ากันว่าเป็นเด็กหนุ่มที่คว้าของอีกฝ่ายไป? เขายังสู้กับคนเผ่าไท่ฮ่อยู่หรือไม่? คนของเผ่าไท่สี่เป็นนักรบระดับสูง ผู้ที่สามารถปล้นพวกเขาและเอาชนะพวกเขา ความแข็งแกร่งควรจะเป็น …

หัวหน้าทีมล่าสัตว์กวาดสายตามองไปหลายคน และเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋า หนังสัตว์เพื่อดึงหยกขนาดใหญ่ออกมา สีของหยกนั้นหนาเป็นประกายและสีเขียวโปร่งใสเล็กน้อยแม้ว่าจะอยู่ไกลออกไปเล็กน้อย เจ้าก็จะรู้สึกถึงความสงบและผ่อนคลาย

เมื่อหยกถูกดึงออกมา หัวหน้าทีมล่าสัตว์ก็รู้สึกพึงพอใจกล่าวว่า: “ใครคือคนที่ปล้นข องลุกขึ้นยืนและมาให้ข้ากล่าวชม ข้ามีความสุขในวันนี้ อัญมณีชิ้นหนึ่งที่ทําให้การล่าสัตว์นี้เกิดขึ้นข้ามอบให้! ”

หากเป็นเรื่องปกติ หัวหน้าทีมก็ลังเลที่จะให้อัญมณีเป็นรางวัล แต่วันนี้เขามีความสุข มากเขาจึงนําอัญมณีออกมา

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขากล่าว เขารอและรอ ไม่มีใครยืนขึ้น

“ได้อย่างไร? ไม่มีใครมารับรางวัล? “หัวหน้าทีมประหลาดใจ

ยังคงไม่มีใครพูด

“รู่ชาง? เต่าเจิ้ง? ซุย? ”

คนที่เขามองและถามด้วยคําพูดของเขา ส่ายหัวและปฏิเสธมัน

คนหนุ่มทั้งสามยังคงสงสัยว่าพวกเขาไม่ได้ไปล่าสัตว์ แต่ถูกเรียกมาที่นี่เพื่อถามคําถามแต่สิ่งต่าง ๆ ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาทํา แม้ว่าจะมีรางวัลหรือไม่? เจ้าจะโกหกและนําไปไม่ได้ใช่ไหม?

รอยยิ้มบนใบหน้าของหัวหน้าทีมล่าสัตว์ค่อยๆ มาบรรจบกัน และดูเหมือนจะรู้อะไร มองไปที่คนด้านข้างและนั่งคอตั้ง ร่างกายอยู่ในตําแหน่งตรง: เกิดอะไรขึ้น?”

ในเวลานี้เขาเป็นเพียงคนเดียว บรรยากาศในห้องแปลกไปหน่อย เมื่อเขาถูกเรียก เขา จะจมอยู่ในความตื่นเต้นของเขาเสมอ เขาไม่ได้ใส่ใจแต่ตอนนี้สงบลง และตอนนี้ทุกคนจริงจัง รวมถึงหัวหน้าเผ่าและแม่มด พวกเขาทั้งหมดเงียบ ดูสีหน้าของพวกเขา ดูเหมือนจะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่สําคัญ

“หวางยี่จากที่เจ้าพูด เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” หัวหน้าทีมล่าสัตว์มองผู้คนที่อยู่ข้างๆ พวกเขา

ชายวัยกลางคนที่นั่งถัดจากเขาถอนหายใจ และพูดว่า “แม้ว่าเราจะมีความสุขมาก หลังจากได้ยินเรื่องนี้ แต่ก็ไม่มีใครยอมรับ หลังจากการสอบถาม

“เจ้าหมายถึงอะไร”

” กล่าวคือ สิ่งนี้ อาจไม่สามารถทําได้จากคนของเรา” หวางยี่ถอนหายใจ

“เป็นไปได้อย่างไร? ผู้คนในเผ่าของเราสามารถทําสิ่งนี้ได้อย่างไร? ! ” หัวหน้าที่ มล่าสัตว์นั้นงุนงงสับสน

คนอื่นๆ เหลือบมองมาที่เขา แล้วพูดว่า: มันคืออะไร คนของเราทําสิ่งนี้ได้อย่างไร? คนที่สามารถทําสิ่งเหล่านี้ได้คือคนเขาเพลิงเท่านั้นหรือ?

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ต้องมีการตรวจสอบจริงๆ

“มีคนที่แกล้งเป็นเขาเพลิงของเราหรือไม่? หรือว่า คนไทยี่กําลังโกหกและหักล้างสิ่งนี้จากเรา? “ หัวหน้าทีมล่าสัตว์ถาม

หัวหน้าเผ่าที่นั่งอยู่ในเก้าอี้ตําแหน่งส่ายหัวของเขาและพูดว่า: “เท่าที่ข้ารู้ มันไม่น่า เป็นไปได้ที่อีกฝ่ายจะหลอกลวงเรา”

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้ ต้องใส่ใจอย่างจริงจัง!” นั่งถัดจากหัวหน้าเผ่าเป็นหญิงช ราผมสีเงินพร้อมเครื่องประดับมากมายอยู่บนร่างของนาง

“เรื่องนี้ อย่าบอกคนอื่นในเผ่าสักครู่ รอจนกว่าเราจะตรวจดู” หัวหน้าเผ่ากล่าว

เมื่อเห็นทั้งหัวหน้าเผ่าและแม่มดกล่าวเช่นนี้ คนอื่นๆ พยักหน้า “รับทราบ

เมื่อการประชุมเสร็จสิ้น หัวหน้าทีมล่าสัตว์เห็นหวางยี่เดินออกไป และเขาร้องเรียกว่า “เฮเฮ้เจ้าจะไปไหนข้ายังมีสิ่งที่จะถามเจ้า! ”

“ถามคนอื่นไป!” หวางยี่ที่เดินไปข้างหน้าไม่ได้หันกลับมา และเริ่มเดินต่อไปอย่าง

หัวหน้าทีมล่าสัตว์สามารถหาคนอื่นเพื่อถามได้เท่านั้น รู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับจุดเริ่มต้น และจุดสิ้นสุดของเรื่องนี้ นี่เป็นเรื่องแปลกจริงๆ

ตรงนั้น หลังจากหวางยี่ออกจากห้อง เขาเดินไปมาแล้วเขาก็สงสัยว่าใครเป็นคนทํา หรือ เป็นสายเลือดคนเขาเพลิงที่อยู่ข้างนอก? ความเป็นไปได้นี้ไม่มากเกินไป

โดยไม่รู้ตัว หวางยื่ออกจากพื้นที่อยู่อาศัยของชนเผ่า และเดินไปที่บริเวณชายแดน ซึ่งมันเงียบพอที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ

นักรบลาดตระเวนของเขาเพลิงมองเห็นหวางยี่ ทักทายและจากไป มีหวางยี่ที่นี่ พวก เขาไม่จําเป็นต้องลาดตระเวนที่นี่ และดูเหมือนว่าหวางยี่ต้องการให้พวกเขาจากไป

การลาดตระเวนทั่วไปเป็นเพียง “อืม” โดยพลการ และไม่ได้มองคนเหล่านี้นาน เกินไปเพราะพวกเขาดูไม่เหมือนกัน

หวางยี่ยังคงเดินต่อไปนอกเขตแดน จนกระทั่งถึงแม่น้ําตรงพรมแดน แม่น้ํายัง คงขุดด้วยตัวผู้คนเองแม้ว่าจะไม่ใหญ่ก็ตาม แต่แยกสัตว์บางตัว มันเป็นแนวป้องกันแรกสําหรับชนเผ่า

นับตั้งแต่มาที่นี่ หวางยี่ไม่ได้ตั้งใจจะออกไปทันที นั่งลงและทําสมาธิจ้องมองไปที่แม่ น้ําส่องแสงระยิบระยับท่ามกลางแสงอาทิตย์ จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงฝีเท้าในหูของเขา

หวางยี่แข็งแกร่งในด้านพลัง แม้แต่หัวหน้าทีมล่าสัตว์ มันก็อาจจะไม่ดีไปกว่าเขา และ หูก็ได้ยินเสียงดังมากขึ้นหลังจากได้ยินเสียงรบกวน เขาก็ตื่นตัวและไม่ต้องคิดอีกต่อไปลุกขึ้นและจ้องไปที่ปาในอีกฟากหนึ่งของแม่น้ํา

แซกแซก แซกแซก

มันเหมือนมีใครบางคนกําลังเดินไปรอบ ๆ

ในเวลานี้ ใครที่กําลังออกไปข้างนอก? หวางยี่สงสัย

ผู้คนที่ออกไปล่าได้กลับมา และผู้คนที่ทําการลาดตระเวนจะไม่อยู่อีกฝั่งของแม่น้ําใน เวลานี้ดังนั้นใครอยู่ที่นี่?

แซกแซก แซกแซก

รอยเท้านั้นค่อยเป็นค่อยไป

ฉาวซวนเหยียบบนหญ้าที่ขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าเขาคิดว่าเขาแข็งแกร่งในด้านจิตใจ เขาก็ ไม่รู้สึกประหม่าในเวลานี้ ยิ่งใกล้กับเผ่าเขาเพลิงมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งสงบลงเท่านั้น

อีกครึ่งหนึ่งของเขาเพลิงเหมือนกับเขาเพลิงที่เขารู้จักหรือไม่?

อารมณ์ดีเหมือนกันไหมเจ้าคิดว่าไง?

จะมีการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ อีกมากมายไหม? พวกเขามีทัศนคติแบบไหนต่อตัวเอง? ท้ายที่สุดแล้วทั้งสองเผ่าก็แยกกันมาเกือบเป็นพันปี!

ในขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ออกมาจากปา ฉาวซวนเห็นคนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของ แม่น้ําเป็นชายวัยกลางคนที่สวมผ้าและหนังสัตว์เพื่อเย็บเป็นเสื้อผ้า ใบหน้ามีผมสั้น และร่า งกายแข็งแรงกํายําผิวด้านนอกของเสื้อผ้าเป็นสีดํา แผ่นหลังตั้งตรงและยืนนิ่งมาก แต่ทําให้คนดูเขารู้สึกว่าเขาจะโจมตีเสมอดวงตาของบุคคลนั้นจ้องมองเขม็งมาเล็กน้อย ด้วยความรู้สึกเข้มงวดและกดขี่ จ้องมองไปที่ฉาวซวนทางอีกฝั่งของแม่น้ํา

เมื่อได้เห็นกัน ความรู้สึกแรกของฉาวซวนก็คือ เขาพบแล้ว

กับหวางยี่ หลังจากเห็นชายหนุ่มที่ออกมา เขาขมวดคิ้วแล้วพูดและตําหนิอย่างรุน แรง: “เจ้ากําลังทําอะไรข้างนอกเวลานี้

ฉาวซวน: ??” เขาคิดเกี่ยวกับปฏิกิริยาที่เป็นไปได้ทั้งหมดของอีกฝ่ายหลังจากที่ได้ เห็นคนในเผ่าแต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแบบนี้

ดูสีหน้าที่ตะลึงในสายตาของฉาวซวน น้ําเสียงของหวางยี่เข้มงวดมากขึ้น “ เจ้ากําลัง ทําอะไรอยู่รีบหน่อย!”

เมื่อหวางยี่พูดออกไป วางต้นไม้หนาสองคนโอบไว้ที่นั่น และเตะมันลงไปในแม่น้ํา

มองไปที่ต้นไม้ที่ลอยอยู่ในแม่น้ํา มองตาลุงฝั่งตรงข้ามผู้ที่กล่าวตําหนิ ฉาวซวนคิดว่า ลืมมันไปซะจะพูดเรื่องนี้ทีหลัง

กระโดดขึ้นไป ลงบนลําต้นของต้นไม้ จากนั้นได้รับการสนับสนุนจากการลอ ยตัวของต้นไม้ฉาวซวนก็กระโดดขึ้นอีกครั้งไปที่อีกฝั่ง เมื่อมองย้อนกลับไป ฉาวซวนเห็นว่าลุ งกําลังลากไม้ที่ลอยอยู่ในแม่น้ําไปยังฝั่ง ปรากฏว่า ปลายด้านหนึ่งของลําต้นถูกมัดด้วยเชือกฟางหลังจากข้ามแม่น้ําไป ลําต้นของต้นไม้จะถูกดึงกลับไปวางที่นั่ง รออีกครั้งที่มีคนข้ามแม่น้ํา

ดึงลําต้นกลับมาได้อย่างง่ายดายและโยนทิ้งไว้ หวางยี่มองฉาวซวนที่ยังคงยืนอยู่ข้าง เขาและทันใดนั้นเขาก็ไม่พอใจ ”อะไรหละ กลับไปสิ! เมื่อไหร่กันที่เจ้ายังอยู่ข้างนอก! ”

ฉาวซวนเกาหัว นี้หมายความว่าอย่างไร? ทําเองดิ?

ไม่ได้อะ

เมื่อมองไปที่คนที่เดินไปข้างหน้าเห็นแผ่นหลังของเขา ฉาวซวนต้องการถามสักประโยคว่า : ลุงท่านนี้ ท่านว่าท่านจําคนผิดหรือไม่?

“เร็วเข้า! ไม่ต้องการให้คราดสายตาในเวลานี้! ”ต้องเผชิญกับการตําหนิติเตียน และ ดวงตามีความเข้มงวดเท่ากับการตอกย้ําคนที่ยืนอยู่ที่พื้น

พฤติกรรมนี้ของหวางยี่ เป็นเหมือนผู้ใหญ่ที่จับเด็กน้อยได้ว่าแอบออกไปเล่นข้างนอก มาเช่นสิ่งเดียวกันนี้คือกําลังถูกตําหนิ

ฉาวซวนยิ่งงงกว่าเดิม แต่เขาสามารถเข้าสู่เผ่าเขาเพลิงได้ เป้าหมายของเขาสําเร็จลุ ล่วงไปกันเถอะ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉาวซวนก็รีบตามคนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และเดินเข้าไปในสถาน ที่ที่เขามองหา

หากมีคนเขาเพลิงคนอื่นอยู่ที่นี่ ไม่เพียงมีแค่นี้เท่านั้น แต่ตอนนี้ คนที่ออกลาดตระ เวนคนอื่นๆได้ถูกหวางยี่ขับไล่ออกไป และหวางยี่คนนี้ คนที่ไม่ใช่เผ่านี้จะไม่รู้ลักษณะจุดเด่นนี้อย่างแน่นอน

ผู้คนของชนเผ่าเขาเพลิงที่นี่ คนอย่างหวางยี่ ในความแข็งแกร่งไม่แพ้ผู้นําทีม ล่าสัตว์ในตอนนี้แต่เห็นได้ชัดว่ามีความแข็งแกร่งมากขึ้น แต่ไม่สามารถทําหน้าที่เป็นหัวหน้าทีมล่าสัตว์ได้เพียงคนเดียวเท่านั้นคือเขาตาบอด(จดจําใครไม่ได้)