Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 364

ตอนที่ 364 : สร้อยคอที่โอ้อวดเกินจริง

หลังจากแยกจากจี่จือ ฉาวซวนยังคงมุ่งหน้าไปตามทิศทางเป้าหมาย โดยรู้ว่ามีเผ่าเขาเพลิงจริง ๆ และด้วยจิตใจที่แน่วแน่ แม้ว่าที่นี้มันจะห่างไกลจากเผ่าเขาเพลิง ฉาวซวนก็รู้สึกผ่อนคลาย

ไม่มีจี่จือ ฝีเท้าของฉาวซวนก็เร่งขึ้นมาก พืชบางชนิดถูกพบในระหว่างทางและสมุนไพรบางชนิดก็สามารถทําเป็นยา ฉาวซวนได้จัดเตรียมสําหรับยาพิษ ฉาวซวนเรียนรู้มาจากจี่จือ

เครื่องมือหินบางชิ้นก็ถูกสร้างขึ้นมาเมื่อพบกับหินที่ดี นี่คือประโยชน์ของเครื่องมือหินมันขึ้นอยู่กับวัสดุในท้องถิ่น และไม่จําเป็นต้องมีการหล่อหลอมขึ้นมา ฉาวซวนยังขัดหม้อขนาดใหญ่ มีความลึกเท่าอ่าง แน่นอน มันลึกมากใช้ในการทําซุป และมี ” หู “ ทั้งสองข้างของหม้อหินหลังจากใช้หม้อหินแล้วก็ใช้เชือกร้อย ”หู” สองข้างผ่านมันไป สะพายมันไว้ที่ด้านหลัง พร้อมใช้หม้อไปตามเส้นทางเมื่อต้องการที่จะใช้งาน

ภูเขาที่แห้งแล้งนี้มีขนาดใหญ่มาก ในวันที่สี่หลังจากฉาวซวนแยกจากจี่จือ เขาค่อยๆเห็นหญ้าที่หนาทึบ หลังจากข้ามภูเขา ภูมิประเทศที่ราบลุ่ม มองมันไปรอบๆ เป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ เขาไม่รู้ว่าเป็นเหตุผลสําหรับฤดูกาลนี้คือมีฝนตกน้อย แม้ว่าพื้นดินจะมีหญ้าเยอะ แต่ก็ยังคงแห้งแล้ง

ต้นไม้ที่เหมาะสมกับสภาพแวดล้อมของทุ่งหญ้านั้นเติบโตอยู่ด้วยกัน หรืออยู่โดดเดี่ยวกลางทุ่งหญ้าที่ว่างเปล่า ซึ่งเป็นลักษณะที่สําคัญของทุ่งหญ้าที่นี่ด้วย นอกจากนี้ยังมีแม่น้ําบนทุ่งหญ้า แต่ก็ไม่ใหญ่เกินไป ริมฝั่งโค้งแม่น้ํา มีต้นไม้บางต้นตามเส้นทางที่ไม่ทราบชื่อ

เมื่อเปรียบเทียบกับทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่นี้ ต้นไม้ที่เติบโตที่นี่มีไม่มาก หญ้ามีความอุดมสมบูรณ์และหลากหลาย แม้ว่าฉาวชวนกับจี่จือพบกับหญ้าปามากมาย มาที่นี้ มีอะไรแปลกๆ จํานวนมาก ฉาวซวนไม่มีร่างกายล้างพิษ และเขาไม่กล้าที่จะกินมัน แม้ว่าเขาจะหยุดพัก เขาก็จะเลือกอย่างระมัดระวัง อย่ามองดูเหมือนมันเป็นหญ้าธรรมดา มีการฆาตกรรมจํานวนมากในที่มืดบางครั้งหญ้าขนาดเล็กสามารถฆ่าชีวิตผู้คนได้

ฝูงกระทิงนั้นเรียงกันเป็นแถว โยกตัวไปมาอย่างช้าๆ บนทุ่งหญ้า แม้แต่นักล่าที่สายตาแหลมคมที่สุดในทุ่งหญ้าก็ต้องการที่จะจับกระทิงแยกออกจากฝูง คิดถึงวิธีการให้มากขึ้น ฝูงที่ดุร้ายและแข็งแกร่งนี้ไม่ใช่ข้อตกลงที่ดี โดยเฉพาะกระทิงที่อยู่รอบนอกซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าฝูงที่อยู่ตรงกลางอย่างมีนัยยะสําคัญ เขาสีดําที่แหลมคมเป็นอาวุธชิ้นแรกที่ได้พบกับศัตรู

เห็นฉาวซวน กระทิงปาหลายตัวที่อยู่รอบนอกตะกุยกีบเท้าที่แข็งแรงของมัน ขาที่หนาและทรงพลังและกีบเหมือนฝามือเหล็กเหยียบลงบนพื้นหญ้า หลุมยุบเป็นรอยกีบเท้าได้อย่างง่ายดาย

พวกมันกําลังสาธิต และออกคําเตือนถึงฉาวซวน

นักล่าที่มีรูปร่างคล้ายสิงโตซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้แห้ง เมื่อเห็นฉากนี้ มันไม่เต็มใจที่จะย้ายแนวสายตาออกไปที่ด้านข้างของฝูง เมื่อย้ายไปที่ฉาวซวน แต่แค่มองตาของฉาวซวน ขนบนหลังของมันตั้งชันขึ้น และสัญชาติญาณบอกให้มันหลีกเลี่ยงมนุษย์ตัวเล็กที่ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะเฝ้ามองฝูงกระทิง และรอเวลาที่เหมาะสมเพื่อเริ่มการโจมตี

ฉาวซวนสร้างโอกาสในการล่าสัตว์ที่เหมาะสมสําหรับแมวตัวใหญ่ ก่อนอื่นเขาโยนส มุนไพรที่ฉุนไปในฝูง ทําให้ฝูงกระทิงระส่ําระสายไปมา จากนั้นจับโอกาสที่จะฆ่ากระทิง จากนั้นก็ วิ่งไปพร้อมกับฝูงกระทิง แมวตัวใหญ่ที่ซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้ก็มีโอกาสทําให้มันถูกต้อง

กินเนื้อย่างแล้ว ฉาวซวนเอาหม้อหินออกมา ไปที่แม่น้ําเพื่อตักน้ํา หลังจากเกิดความคิด ใส่เมล็ดข้าวทองพันลงไปอีกเล็กน้อย เมล็ดข้าวทองพันโยนลงไปในหม้อ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเมล็ดแตกที่เขาได้มาจากจีงื่อและถูกกัดจากหนูปา ในกรณีของจี่จือ สายพันธุ์เหล่านี้ไม่น่าอยู่รอด และเป็นไปได้ที่จะกินพวกมัน.

ฉาวซวนไม่ได้ละทิ้งธัญพืชเหล่านี้ที่ถูกหนูปากัด หลังจากปอกเปลือกแล้วโยนเมล็ดข้าวลงไปในหม้อ และทําพวกมันเป็นอาหาร แม้ว่าข้าวจะมีขนาดเล็กเกินไปเมื่อเทียบกับน้ําในหม้อนี้ แต่น้ําซุปมีสีเหลืองขุ่นเล็กน้อย ด้วยจมูกที่ได้สัมผัสรับกลิ่น มันน่าสนใจมาก นอกจากนี้ยังเป็นความเพลิดเพลินที่ดีในการดื่มน้ําซุปในหม้อ หลังจากที่ทานเนื้อสัตว์มากขึ้น

เมล็ดข้าวที่ต้มมีความนุ่มและรสชาติดี หลังจากดื่มซุปแล้ว มันลงไปในกระเพาะอาหาร ฉาวซวนรู้สึกดีขึ้นมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่นี่คือไม่สนใจเนื้อสัตว์ เป็นการดีที่จะกินสิ่งนี้ที่ดีกว่าเนื้อสัตว์

แต่แม้ว่ามันจะดีสําหรับร่างกายก็ตาม ฉาวซวนมีเพียงหนึ่งพันเมล็ดในมือของเขา หนึ่งพันเมล็ด พูดเหมือนมาก แต่เป็นเพียงเล็กน้อยเมื่อมองดู ฉาวซวนกล่าวว่าเขาต้องการที่จะลองปลูกเมล็ดข้าวทองพัน ไม่ได้พูดเล่น เขามีความคิดนี้จริง ๆ ถ้ามันประสบความสําเร็จ เมื่อย้อนกลับไปอีกฝากของทะเล เจ้าสามารถนํากลับไปและปรับปรุงชีวิตของชนเผ่า

หลังจากกินอาหารและพักผ่อน ฉาวซวนก็เก็บอุปกรณ์และเดินทางต่อไป

ภูมิประเทศของทุ่งหญ้ามีลักษณะขึ้น ๆ ลง ๆ เล็กน้อย บางครั้งมีเนินเตี้ย ๆ ในถิ่นทุรกันดาร และบางครั้งก็มีรังมดบางแห่งที่สามารถมองเห็นได้

ฉาวซวนก้าวเข้าสู่ทุ่งหญ้าเจ็ดวันต่อมา

ภายใต้ท้องฟ้าที่แจ่มใส มีคนขี่ม้าหลายคนวิ่งไปบนทุ่งหญ้า และม้าเชื่องวิ่งไปบนถนนในทุ่งหญ้าที่แห้งแล้งเล็กน้อย มีหลายคนเหล่านี้ที่แข่งขันกัน ขี่ม้าดวลกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

คนที่ขี่ม้าสวมชุดหนังสัตว์และผ้าเย็บเป็นชุดรวมกัน ผมยาวไม่สั้น มีการถักเปียเล็ก ๆมัดรวมเข้าด้วยกัน ทรงผมของชายและหญิงมีความคล้ายคลึงกัน และลวดลายบนใบหน้ายังทาด้วยสีบางอย่าง

ฉาวซวนแบกน่องขากระทิงย่างสุก สะพายหม้อหินขนาดใหญ่ และเดินไปตามทุ่งหญ้าได้อย่างง่ายดาย เมื่อเปรียบเทียบกับความรวดเร็วและความตึงเครียดในพื้นที่ ฉาวซวนเป็นคนแปลกหน้าที่นี่ ผู้ที่ทําตัวสบายๆ เป็นพิเศษ รูปแบบที่น่าอึดอัดใจนี้ต้องการให้คนที่ขี่ม้าไม่ต้องใส่ใจมัน

ชายหนุ่มที่วิ่งไปข้างหน้าดึงม้าให้หยุดเมื่อเขาอยู่ใกล้กับฉาวซวน ผู้คนที่อยู่ข้างหลังเขาเห็น และพวกเขาหยุดไปตามๆ กัน สายตาของผู้นําตรวจสอบกวาดสายตาไปที่ฉาวซวน คนหนุ่มสาวสองคนจับกริชที่สอดไว้ที่เอว บางคนดึงมันออกมา และบางคนวางมือบนมีดที่ห้อยอยู่ที่ด้านข้างของม้า

หลังจากที่หัวหน้าของกลุ่มคนกวาดสายตาผ่านร่างกายฉาวซวน ดวงตามีความระมัดระวังมากขึ้น แต่ใบหน้าไม่ได้จริงจังมาก และถามด้วยรอยยิ้มเพื่อดูว่าฉาวซวนมาจากไหน

มองผู้ที่เป็นผู้นําเป็นแบบนี้ คนอื่น ๆ มองหน้ากัน และเปลี่ยนการแสดงออก ชายหนุ่มที่เพิ่งแตะมีดขยับมือออกไป คนที่เอากริชออกมาสอดกริชกลับเข้าไปในปอกหนังข้างเอวในขณะที่สายตาของพวกเขายังคงเกาะติดอยู่กับสร้อยคอพิเศษที่แขวนอยู่บนคอของฉาวซวน สักพักหนึ่งแล้วก็เหมือนคนอื่น ๆ ที่เผยให้เห็นฟันขาว ยิ้มและมองไปที่ฉาวซวน

เชือก ” สร้อยคอ” ที่ห้อยอยู่ที่คอของฉาวซวนนั้น จริง ๆ แล้วประกอบด้วยเขาแหลมขนาดใหญ่ของกระทิง รวมทั้งเขี้ยวหรือกรงเล็บของสัตว์นักล่าตัวอื่น ๆ สําหรับคนเหล่านี้ ผู้ที่สามารถล่าสัตว์ป่าทุ่งหญ้าเหล่านี้ได้ และผู้ที่สามารถพกพาได้อย่างง่ายดายด้วยน้ําหนักของมันที่มาก ก็เพียงพอที่จะให้พวกเขาคิดเกี่ยวกับมันก่อนที่จะลงมือทํา

อย่าดูคนกลุ่มนี้ที่กําลังคุยกับฉาวซวนด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร กล่าวคือกับฉาวซวนไม่สามารถทําการยั่วยุได้ อย่ายั่วยุและเข้าไปยุ่งเกี่ยว ส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับการกระทํา เป็นคนพาลที่ลงมือจะกลั่นแกล้ง เมื่อถูกจับจะสังหารในทันที กฎแห่งปา กลั่นแกล้งผู้ที่อ่อนแอและหวาดกลัวผู้ที่แข็งแกร่ง ในสภาพแวดล้อมที่ป่าเถื่อนเช่นนี้ มีอยู่เสมอ นั่นคือเหตุผลที่ฉาวซวนนําเขาและกรงเล็บที่เหลือเก็บไว้หลังจากการล่าสัตว์เพื่อทําสร้อยคอโอ้อวด

ด้วยคําพูดเพียงไม่กี่คํา ฉาวซวนไม่ได้บอกว่าเขาเป็นชนเผ่า เขาเพียงแค่พูดว่าเขากลับมาหลังจากออกไปฝึกซ้อม ถนนบางสายไม่สามารถจดจําได้และได้เอ่ยถามภูมิประเทศโดยรอบและใช้เนื้อขากระทิงเป็นรางวัล

เผ่าของคนเหล่านี้อยู่ใกล้เคียง และพวกเขาก็คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมแถวนี้ หลังจากรับขากระทิงของฉาวซวน ฟังฉาวซวนบอกว่าเผ่าอยู่ลึกเข้าไปในป่าทึบ อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่กิจธุระอะไรของพวกเขา ชี้เส้นทางไปให้ฉวนซวน และยกม้าให้นําพาฉาวซวนเดินทางไป แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ไปในที่ห่างไกลออกไป แต่พวกเขาก็ยังคงเคลื่อนไหวอยู่ในทุ่งหญ้าใกล้กับเผ่า แต่พวกเขายังได้ยินผู้เฒ่าที่กล่าวถึงปาทึบ เมื่อพวกเขามีพลังมากขึ้น พวกเขาก็จะมีโอกาสออกไป ดังนั้นพวกเขายังรู้ตําแหน่งทางภูมิศาสตร์ที่จําเป็นบางอย่าง

” จากที่นี้ไป ผ่านภูเขาสองสามลูก และเจ้าน่าจะเห็นได้” ชายหนุ่มผู้นํากล่าว

พวกเขาสามารถนําทางได้ที่นี่เท่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะไปไกลกว่านี้ และเป็นอันตรายที่จะออกไปไกล จากนั้นมองไปที่ฉาวซวนผู้มีอายุเท่ากันกับพวกเขา คน ๆ หนึ่งสามารถเร่งรีบไปยังทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยวิกฤตนี้ และยังมีชีวิตอยู่ได้ดี รู้สึกถึงความไม่ยินยอมในใจแต่ก็ต้องระงับจิตใจของพวกเขา

” ขอบคุณ” แสดงถึงความซาบซึ้งใจ ขี่ม้าและออกเดินทางไปสักพักหนึ่ง ฉาวซวนก็สะพายอุปกรณ์และเดินทางต่อไป

เมื่อเดินผ่านทุ่งหญ้า หันไปทางเทือกเขา ในที่สุด เขาก็เห็นทิวทัศน์ที่เขาต้องการค้นหา

ยืนอยู่บนภูเขาสูงมองไปที่สีเขียวชอุ่มอยู่ออกไปไกลๆ หายใจอากาศชื้น ฉาวซวนสะพายหม้อหินไว้ที่ด้านหลัง แล้วลงเขา