Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 346

ตอนที่ 346 : ไม่หลัว

มาจากทะเลเหรอ?

ฉาวซวนนี้ไม่สามารถจินตนาการได้ เว้นแต่ว่าเจ้าของทาสจะเป็นนางเงือก แต่ดูเหมือนว่าเป็นไปไม่ได้ที่อาศัยอยู่ในทะเลทรายมานานหลายปี หรือจะเป็นไปได้ว่าเป็นการใช้ชีวิตทางทะเล? แม้แต่วิวัฒนาการก็ต้องการลําดับขั้นตอน

หลังจากได้ยินคําตอบจากทาสชราตาบอด ปฏิกิริยาแรกของฉาวซวนก็คือไม่เชื่อ ปฏิกิริยาที่สอง ก็ยังคงไม่เชื่อ!

แต่ใบหน้าของอีกฝ่ายเป็นเรื่องจริงจัง ซึ่งทําให้ฉาวซวนทําอะไรไม่ถูก

“ มันหมายความว่าอย่างไร จากทะเล?” ฉาวซวนถาม

ทาสชราส่ายหัว “ข้าไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าได้ยินบางคนในอดีตบอกว่าเจ้าของทาสมา

จากที่นั้น”

ฉาวซวนยังคงมีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลังจากคิดเกี่ยวกับมัน เขาถามแผนที่ทะเลทรายกับทาสชรา แผนที่ที่ซูกให้ฉาวซวนเห็นนั้นไม่ครอบคลุม ฉาวซวนหวังที่จะเห็นภาพที่สมบูรณ์มากขึ้นที่นี่ ท้ายที่สุดเพราะว่ามันเป็นหนึ่งในสามเมืองใหญ่ ไม่สามารถทําแผนที่ที่ครอบคลุมทั้งหมดได้หรือ?

สําหรับแผนที่ ทาสชรานั้นไม่ค่อยรู้เท่าไหร่ ในช่วงต้นปีที่ผ่านมาดวงตาก็บอดสนิท สิ่งต่าง ๆ ที่ถูกสํารองข้อมูลถูกจดจําหลังจากฟังคนอื่น ๆ ภาพวาดและสิ่งที่คล้ายคลึงนั้นเป็นเรื่องยาก

ถึงแม้ว่าเขาจะจําไม่ได้ แต่ทาสชรารู้ตําแหน่งโดยประมาณของแผนที่ เขาไปที่ด้านข้างของชั้นหิน ยกมือขึ้นเพื่อกวาดแขนออกไป “มันควรจะอยู่ในส่วนนี้ ที่เจ้ากําลังมองหามันอยู่” ตามองไม่เห็นแต่เขายังจําได้อย่างชัดเจนว่าบันทึกประเภทใดวางอยู่ในส่วนใด

ฉาวซวนมองดูมันอย่างถี่ถ้วน และในที่สุดก็พบว่ามีแผ่นหนังม้วนเล็ก ๆ เช่นแผนที่

“สิ่งนี้ไม่ได้รับความสนใจมาหลายปีแล้ว เจ้าควรระวัง” ทาสชรากล่าว

มันเป็นเวลานานแล้ว แม้ว่าหนังสัตว์จะได้รับการปกป้องอย่างระมัดระวังในระยะแรกมีผู้ที่ดูแล แต่คุณภาพของหนังไม่ดีมาก หากมันถูกละเลยประมาทเพียงเล็กน้อย มันจะเสียหายได้ง่าย

แผนที่ที่วาดบนหนังสัตว์นั้นทําอย่างง่ายๆ และอัตราส่วนนั้นไม่ดี เฉพาะสถานที่ทั่วไปของเมืองทะเลทรายและสถานที่สําคัญบางแห่งเท่านั้น มีการทําเครื่องหมายและสีเข้มด้านข้างควรเป็นทะเล

ฉาวซวนเขียนสิ่งเหล่านี้ลงไปทั้งหมด สิ่งนี้จะนําแผนที่ให้กลับคืนมา

เมื่อหันมาจดบันทึกบางส่วน ฉาวซวนเพิ่งหยุด

ทาสชราผู้ตาบอดถือบันทึกและวางไว้ที่แสงดวงอาทิตย์ เพื่อป้องกันแมลงหรือโรคราน้ำค้าง แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น มันก็ไม่ยากที่จะทําสิ่งนี้ที่ทํามาเป็นเวลานาน เขาสามารถรู้สึกได้ว่าดวงอาทิตย์อยู่ที่ไหน

“ถ้าเจ้าไม่มีอะไรแล้ว ให้ออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด” ทาสชรากล่าว

“อืม.” ฉาวซวนไม่ได้วางแผนที่จะอยู่เป็นเวลานาน เมื่อเร็ว ๆ นี้มีหลายสิ่งในเมืองฉื่อหยาน และต่อมามันเปลี่ยนไป ฉาวซวนตั้งใจจะออกไปสักพัก

“อย่ารอจนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดิน การป้องกันภายในวังจะเข้มงวดกว่าในยามกลางวันหลังจากพระอาทิตย์ตกดิน” ทาสชรากล่าว

ใบหน้าของฉาวซวนเปลี่ยนไป เขาตั้งใจที่จะลงมือต่อหลังจากพระอาทิตย์ตกดิน เขาไม่ได้คาดคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นในวังของเมืองฉื่อหยาน จริงอยู่ที่ราชาฉื่อหยานถูกลอบสังหารในตอนกลางคืนบ่อยครั้ง ดังนั้นการป้องกันในเวลากลางคืนจะมีความเข้มแข็งหรือไม่?

จึงไม่น่าแปลกใจที่ชายและหญิงรีบออกมาในตอนกลางวัน ไม่ใช่ตอนกลางคืน

ได้!” ฉาวซวนขอบคุณทาสชรา และดูทาสชราอย่างระมัดระวังย้ายบันทึกด้วยวัสดุที่แตกต่างกัน

ก่อนที่ได้ฟังเสียงคําพูดของชายชรา เขาสามารถบอกได้ว่ามุมมองของเขาต่อเจ้าของทาสนั้นไม่ดี และชื่นชมผู้ทรยศทางประวัติศาสตร์เหล่านั้นมากยิ่งขึ้น แต่สําหรับบันทึกที่เหลือจากอดีตเจ้าของทาส เขาหวงแหนมันมาก เตือนให้รําลึกถึงความสามารถในการจดจําของบุคคลนี้ หากอยู่ในยุคแห่งสันติภาพที่ก้าวหน้ากว่า อาจเป็นพรสวรรค์ในการเรียนรู้

ช่างน่าเสียดาย

“ตาของท่านบอดได้อย่างไร?” ฉาวซวนถามประโยคนี้ ข้ารู้สึกว่ามันหยาบคายที่จะถามคําถามนี้ เหมือนกับการเปิดบาดแผลสด

เมื่อเห็นทาสชราเงียบ ฉาวซวนตั้งใจจะเปลี่ยนเรื่อง แต่ฟังทาสชราพูดอย่างใจเย็นว่า “เมื่อข้ายังเด็กมาก ข้าได้กลายเป็นทาสของราชาผื่อเหยียนกับคนอื่น ๆ มีครั้งหนึ่งข้าได้เห็นบันทึกในมือของเขา ราชาอยู่ในอารมณ์ไม่ดี ในเวลานั้นโกรธมาก และข้ายอมรับการลงโทษ “

ทาสชรายังคงจําได้ หลังจากที่ราชาแทงตา เขาก็เหวี่ยงเขาไปที่ห้องหิน ยังกล่าวอีกว่า: “เจ้าชอบดูมิใช่หรือ ถ้าเช่นนั้นก็อยู่ที่นี่ดูให้พอ!

ทาสชราตาบอดไม่เห็นข้อความในบันทึกเหล่านั้น แต่เขาขอให้คนอื่นอ่านมัน และเขาก็จําบันทึกทั้งหมดที่เขาได้ยิน และเขานํามันกลับมาทุกวัน

ฉาวซวนได้ยินคําพูดอีกครั้ง: มันน่าเสียดาย

ก่อนออกเดินทาง ฉาวซวนยังตั้งใจที่จะทิ้งสมุนไพรไว้ สร้างความแข็งแรงของสุขภาพร่างกายที่ไม่ดี แต่ยังมีบางส่วนที่ช่วยการรักษาอาการบาดเจ็บทาสชราปฏิเสธ

“เจ้าต้องการมากกว่า” ทาสชรากล่าว

“ท่าน ” ฉาวซวนมองไปที่ชายชราที่ป่วย ถ้าเขายังคงทําเช่นนี้ต่อไป ไม่ต้องพูดถึงความเจ็บปวดที่เกิดจากการบาดเจ็บ และวันที่เขาสามารถยืนหยัดคงอยู่ได้ไม่นาน

“อย่างไรก็เหลือวันเวลาอีกไม่มาก” ทาสชรามองออกไป แล้วโบกมือ “ไปเถอะ อีกอย่างเจ้าต้องระวังไบ่หลัว”

“ไบ่หลัวคืออะไร?” ฉาวซวนถาม

“มันคือสัตว์ร้ายในทะเลทรายที่มีในเมืองฉื่อหยาน มันตัวไม่ใหญ่ มันซ่อนอยู่ในวังในวันธรรมดา การรับรู้กลิ่นนั้นคมชัดมาก อย่ามองไปที่มัน หากถูกกําหนดเป้าหมายจากพวกมัน มีจํานวนน้อยมากที่สามารถหลบหนีได้ ทาสชรากล่าว

” ข้าไม่ได้เจอมัน ตั้งแต่ข้าแอบเข้ามาในวัง” ฉาวซวนกล่าว

ทาสชราไม่ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามกิจกรรมหลากหลายของเขาจบลงที่ห้องศิลาซึ่งมีการวางบันทึกไว้เท่านั้น สิ่งอื่น ๆ ยังคงฟังคนอื่น

“ไบ่หลัวอาจจะถูกวางทิ้งไว้ใกล้กับวังของราชา” ทาสชราพูดว่า “แต่เจ้าควรจะระวัง”

“ข้ารู้ไม่ต้องกังวล” ฉาวซวนขอบคุณเขาอีกครั้ง และออกจากห้องหิน

หลังจากฉาวซวนจากไปแล้ว ทาสชรานั่งเงียบ ๆ ที่นั่น แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น เขาก็รู้สึกถึงทิศทางของหน้าต่าง ในเวลานี้ เขายังคงจ้องมองไปที่นอกหน้าต่าง

รุ่นของเขาเป็นทาส และบรรพบุรุษของเขากลายเป็นผู้พิทักษ์ของราชา จนกระทั่งรุ่นของเขาได้ถูกส่งไปยังสถานที่นี้ก่อนเวลา เพื่อปกป้องห้องหินขนาดเล็กนี้ เขาจําชายชราคนหนึ่งที่เคยอ่านบันทึกของเขาบ่อย ๆ เขาบอกเขาก่อนที่เขาจะตายว่า : วันหนึ่ง ระบบในวันนี้จะถูกแทนที่ด้วยระบบอื่น

ในช่วงเวลานี้ เขาไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ แต่เขารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในวังของเมืองฉื่อหยาน เขาสามารถคาดเดาได้หลายอย่างจากการสนทนาของคนอื่น ๆ และยังมีสัญชาตญาณรู้สึกว่าเมืองฉื่อหยาน อันตราย!

เขาเพิ่งพูดกับฉาวซวนว่า “วันเวลาอีกไม่มาก” ไม่เพียงแต่จะบอกตัวเองเท่านั้น แต่ยังพูดถึงเมืองฉื่อหยาน

ในขณะที่ทาสชรากําลังนั่งสมาธิอยู่อีกด้านหนึ่ง ฉาวซวนซึ่งออกจากห้องหินมองไปรอบ ๆ อย่างเงียบ ๆ และมีคนรอบตัวเขาไม่มากนัก อาจเป็นเพราะไม่มีเจ้าของทาสอยู่บริเวณใกล้เคียง ไม่เห็นคนอื่น

ฉาวซวนเข้ามาจากทางเข้าหลักของวัง และที่ที่เขาจะไป เขาวางแผนที่จะวิ่งจากประตูหลังหรือประตูด้านข้างอื่น ๆ

วังล้อมรอบด้วยกําแพงสูงและหนา มีผู้คนทั้งในและนอก ฉาวซวนไม่สามารถเปิดออกได้อย่างง่ายดาย เขาสามารถมองไปที่ประตูบางแห่งเท่านั้น

มีการเคลื่อนไหวอยู่ใต้น้ำ ฉาวซวนก็รู้สึกถึงวิกฤตที่เกิดขึ้น

ไม่มีที่ให้หลบ? !

มองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว สายตาจ้องอยู่ในที่เดียว

มีต้นไม้อยู่ที่นั่น และมีวงรีเล็ก ๆ บนกิ่งที่ไม่ใหญ่กว่ากําปั้น ณ จุดนี้ วงรีบนกิ่งไม้จะยึดตัวออกขยายยืดยาว และปีกที่หดตัวจะถูกกางออก สยายไปที่ด้านหลัง ความยาวเกือบเท่ากับส่วนที่เหลือของร่างกาย กางออกยืดขยายยาวออกไป ชี้ไปที่ทิศทางของฉาวซวน

ไบ่หลัว!

ฉาวซวนนึกถึงสิ่งมีชีวิตที่ทาสชราพูด

“อย่ามองไปที่มัน หากถูกกําหนดเป้าหมายจากพวกมัน มีจํานวนน้อยมากที่สามารถหลบหนีได้ “ นี่คือการประเมินไบ่หลัวของทาสชรา

เส้นทางที่มืดสลัวนั้นไม่ดี ฉาวซวนไม่เสียเวลาอีกต่อไป ชักขาออกแล้ววิ่ง

เขาต้องการที่จะฆ่าไบ่หลัวก่อน แต่เขาสังเกตสภาพแวดล้อมแล้วว่ามีสถานที่อื่น ๆ คล้ายคลึงกันอยู่รอบตัวเขา แสดงให้เห็นว่ามีไบ่หลัวที่ซ่อนอยู่ไม่ได้จํานวนน้อยในบริเวณใกล้เคียงและพวกมันทั้งหมดมุ่งมาที่เขา!

ไบ่หลัวในวังไม่ได้อยู่รอบ ๆ วังของราชา พวกมันบางตัวพบสถานที่เงียบสงบที่จะนอนหลับ แต่พวกมันไม่คิดว่าจะพบฉาวซวน และยอมรับว่าฉาวซวนไม่ใช่คนเมืองนี้

ปิ๊บ —

เสียงแหลมที่คมชัดเหมือนนกหวีด เปล่งออกมาจากจมูกไบ่หลัวที่ยาวออกมา

นี่เป็นเหมือนสัญญาณ ไบ่หลัวอีกฝั่งหนึ่งก็ส่งเสียง บินไปยังทิศทางที่ฉาวซวนหลบหนี

ทหารยามได้ยินเสียง ทั้งหมดไปรวมตัวกันในสถานที่ที่ไบ่หลัวอยู่ และตะโกนเสียงดัง “มีคนบุกรุก!”

อย่างไรก็ตาม ความเร็วของฉาวซวนก็รวดเร็วยิ่ง เขารู้อยู่แล้วว่าประตูที่ใกล้ที่สุดอยู่ตรงไหน และตรงไปอีกด้านหนึ่ง

ไม่มีเจ้าของทาสคนอื่น ๆ ที่อาศัยอยู่รอบ ๆ และสัตว์ยักษ์หลายตัวที่ถูกเลี้ยงดูจากราชาและจ้าวนายน้อยก็อยู่ที่นี้เช่นกัน

ในเวลานี้ จ้าวนายน้อยฉื่อหยานกําลังเฝ้าดูทาสช่วยเขาฝึกฝนสัตว์ร้าย และเมื่อเขาได้ยินคนบุกรุก ดูเหมือนว่ามีเพียงคนเดียวที่บุกรุก และทันที มีโอกาสทําความดี

“ไปเร็ว!” ไปจับผู้บุกรุก! ”

ทาสคนอื่น ๆ ที่ตามมากําลังทนทุกข์ทรมาน ผู้บุกรุกมันเป็นเรื่องของทหารยาม ท่านเป็นจ้าวนายน้อยที่กําลังจะขอเป็นทหาร!แต่เจ้าของทาสที่สั่งการ ไม่สามารถเอ่ยห้ามและมองได้เพียงเท่านั้น ทาสสามารถเพียงกัดฟัน

ฉาวซวนเหมือนมีดที่แหลมคม เขาเปิดวงล้อมด้านหน้า และฟังการเคลื่อนไหวด้านหลังเขา เห็นหินก้อนใหญ่ใกล้เคียงความสูงของคนคนหนึ่ง และคําว่า “สวนสัตว์” ถูกจารึกไว้

ฉาวซวนคิดว่าเป็นสวนสัตว์และยังคงเป็นสวนมนุษย์ ใช้มือทั้งสองหยิบหินที่สูงเกือบเท่าตัวคน หันหลังและโยนมันออกไป!

เนื่องจากจ้าวนายน้อยไล่ล่าสัตว์ร้ายยักษ์ บางคนไม่กล้าที่จะไว้วางใจเข้าใกล้เกินไป กลัวที่จะถูกทําร้ายจากสัตว์ร้าย สัตว์ร้ายอาละวาดกรีดร้อง และดูเหมือนว่าทุกอย่างจะบี้แบน แต่ไม่ได้รอนานเท่าไหร่ หินก้อนหนึ่งกําลังตรงมาที่ใบหน้าของเขา และจมูกของเขาถูกกระแทก ทันใดนั้นเลือดกําเดาไหล การก้าวเดินของขาค่อนข้างโงนเงน ที่เท้ามีบางสิ่งบางอย่างทุบลงมา ขาทั้งสองถูกทุบลงอย่างหนัก ร่างข้างหน้ายังคงวิ่งต่อไปและวิ่งเข้าไปในบ้านแถวหนึ่ง

ปังปัง!

บ้านที่นี่ไม่ใช่กําแพงหินเหมือนโคลอสเซียม ภายใต้การกระทําที่รุนแรงของสัตว์ร้ายนี้ มันหล่นลงมาทันที

ทาสคนอื่นที่เห็นฉากนี้ ดวงตามองอย่างไม่น่าเชื่อ ถะ ถือก้อนหินก้อนใหญ่และขว้างมันไปเหมือนลูกบอล!

แม้ว่าจะมีคนมากมายในหมู่พวกทาส แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดเกินจริงไปมากนัก เมื่อเทียบกับคนที่ยกก้อนหินและสัตว์ร้ายยักษ์นั้น มันก็เลวร้ายลงเล็กน้อย

จ้าวนายน้อยที่ตกจากหลังสัตว์ร้ายไม่สามารถดูบาดแผลได้ เขาตะโกน: ” พาคนนั้นมาหาข้า ข้าต้องการให้เขาเป็นทาสของข้า!”

มีลูกศรจํานวนมากบินอยู่รอบ ๆ และมีทาสดูแลความปลอดภัยอยู่มากมาย แต่ความเร็วของฉาวซวนนั้นรวดเร็วมาก ประกอบกับความโกลาหลที่เพิ่งเกิดขึ้น ไม่รอจนกว่าทหารยามจากที่อื่นมา และเขาก็อยู่ใกล้ประตูหลังของพระราชวัง