Chronicles of Primordial Wars – ตำนานของสงครามแรกเริ่ม - ตอนที่ 339

ฉาวชวนวิ่งออกไปตามทางเดินใต้ดินที่เข้ามา และวังใต้ดินที่อยู่ข้างหลังเขาก็พังทลายลงมาอย่างรวดเร็วและสถานที่ที่ถล่มก็ใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ

ดึงแผ่นหินออกมาทันใดนั้นรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ฉาวซวนพุ่งไปด้านข้าง

ลูกธนูถูกยิงจากด้านหลัง เกือบจะสัมผัสถูกเส้นผมของฉาวซวน หากเส้นผมยาวอีกสักหน่อยก็จะโดนตัดด้วยปลายแหลมของหัวธนู แรงลมจากหัวธนูตวัดผ่านใบหน้าและใบหู

ปัง!

ลูกธนูยิงเข้าสู่กลางพื้นทรายไม่ไกลจากฉาวซวน ผืนทรายเกิดพายุทะเลทรายขึ้น แล้วดอกไม้ทรายก็ผลิบาน

เขาไม่รอที่จะมองย้อนกลับไป ฉาวซวนพลิกตัวค้างไว้

เสียงที่แหลมและคมชัดดังขึ้นอีกครั้ง ลูกศรพุ่งออกไปในอากาศ ผ่านระยะทางหลายสิบเมตรมันยิ่งเข้าสู่สถานที่ที่ฉาวชวนเคยอยู่ คมศรที่พกพาเอาแสงเย็นเฉียดผ่านเอวของฉาวซวนพุ่งตรงไปที่ผืนทราย และระเบิดคอกกั้นออกไปเกือบหนึ่งเมตร

ไม่มีเวลาให้หายใจ ในขณะที่ลงสู่พื้น ลูกศรอื่นก็เข้ามาทันที

ฉาวซวนกระโดดออกมาทันที เหวี่ยงร่างของเขา ควงมีด และกระแทกลูกศรที่ถูกยิงมาเขาไม่ถอยและรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของลูกธนู

ในขณะนี้ พลังของฉาวชวนนั้นเน้นไปที่นักธนู

มันเป็นคนที่สวมเสื้อคลุม มันถูกคลุมด้วยผ้า และมองไม่เห็นรูปร่างหน้าตา ผมยาวที่ถูกลมพัดปลิวไปอาจจะสูญเสียความนุ่มนวลในอดีตไปเพราะการสํารวจทะเลทรายอันยาวนานและดูยุ่งเหยิง ผ้าที่มีฝนโบกสะบัดและกวัดแกว่งไปมา สลัวๆ เขาสามารถเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของร่า งกายที่โดดเด่น ภายใต้เสื้อคลุม ยังมีบางอย่างคือเกราะโลหะที่สําคัญอยู่ในระดับต่ํา ซึ่งไม่ได้เป็นสีทอง

เป็นผู้หญิง และตัวตนของเธอไม่ต่ํา เธอสามารถสวมเกราะโลหะ และส่วนใหญ่เป็นเจ้าของทาสของสามเมืองใหญ่

สายตาของนักธนูจ้องมองไปที่ด้านของฉาวซวน แม้ว่าฉาวชวนจะอยู่ห่างจากกันมากกว่า 50 เมตรในตอนนี้ แต่เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงสายตาที่เย็นชา เช่นเดียวกับการเผชิญลูกศรของฉาว ซวนที่เต็มไปด้วยความน่ากลัวและความเยือกเย็น

อีกด้านหนึ่งกําลังถือธนูที่แข็งแกร่ง ซึ่งคล้ายกับธนูที่ฉาวซวนเห็นของเต่าหยู พลังของธนูนี้สามารถสัมผัสได้จากลูกธนู ความแตกต่างก็คือลูกศรที่ยิงจากอีกฝ่ายหนึ่งกําลังคุกคามมากกว่ากา รยิงจากเต่าหยู

อีกดอกหนึ่ง!

ด้วยการสั่นสะเทือนของสายธนู ลูกศรจะหมุนด้วยความเร็วสูงในอากาศ เสียดสีกับอากาศและทําให้เกิดเสียงหวีดแหลมที่คมชัด เหมือนดาวตก ตรงมาที่ฉาวชวน

ฉาวชวนหลีกเลี่ยงลูกธนูที่ถูกยิงออกมาอย่างรวดเร็ว บัวทรายเบ่งบานบนพื้น และสถา นที่ที่มันบานอยู่ใกล้กับฉาวซวน

ไม่สนใจทรายที่กระเด็น และลืมสิ่งอื่นๆ ฉาวชวนพุ่งเป้าไปที่นักธนู รวมถึงการเคลื่อนไหวเล็ก ๆที่เธอมีเพื่อตัดสินว่าอีกฝ่ายจะยิงครั้งต่อไป และตัดสินเพื่อหลีกเลี่ยงการคุกคามจากลูกธนู

ขณะนี้ ในดวงตาของฉาวซวน ล้วนเป็นเงาของนักธนูและลูกศร

เมื่อเห็นว่าฉาวชวนใกล้เข้ามามากขึ้น ในทางกลับกันมีลูกศรไม่มาก ขว้างธนูไปทางด้านข้างดึงดาบสองคมที่มีความกว้างเกือบสี่นิ้ว สะบัดข้อมือของเธอ และวาดเส้นโค้งที่ดูยอดเยี่ยม และ เข้าใกล้ฉาวซวน

ใบมีดปะทะใบมีด เกิดเป็นประกายไฟจ้าออกมา

ดาบที่แทงไปที่หน้าอกของฉาวชวนนั้น ถูกผลักออกไปด้วยสิ่งที่แข็งแกร่งกว่า

ซึ่งๆ —

มันเป็นเสียงสั่นสะเทือนของโลหะ ด้วยความรู้สึกที่เย็นที่ทําให้หนังศีรษะกําลังจะระเบิด

ปัง!

การสั่นสะเทือนของพื้นดิน การเผชิญหน้าทั้งสองแยกจากกัน ฉาวซวนก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วไปสิบก้าว

สัตว์ร้ายตัวหนึ่งวิ่งมาจากด้านหน้าของฉาวซวน ทุกย่างก้าวดูเหมือนจะสั่นสะเทือนพื้นดินกับหนาเหยียบอยู่บนพื้นดิน และทําให้ทรายสาดกระเด็นบินไปนับไม่ถ้วน

เมื่อตอนนี้มีสัตว์ร้ายที่กําลังเหยียบย่ําเข้ามา และยังคงเหยียบย่ําอย่างหนัก สัตว์ร้ายใหญ่ยักษ์ตัวนี้ที่ยืนขึ้นก่อนหน้า จากนั้นหมอบลง

ม่านทรายถูกปัดออกอย่างว่องไวด้วยใบมีดยอดเยี่ยม

ในเวลานี้ที่ตั้งของพระราชวังใต้ดิน ทรุดตัวลงเกือบจะตลอดเวลา เมื่อมองดูมัน มีหลุมขนาดใหญ่มากมายอยู่อีกด้านหนึ่ง

ดวงตาของฉาวชวนมองไปที่คนคนหนึ่งและสัตว์ร้ายตัวหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล สัตว์ประหลาดตัวนี้ เขาไม่เห็นในโคลอสเซียมของเมืองสัตว์ร้าย แต่สามารถเห็นได้ว่าเป็นทาสและคนที่กดขี่มัน เป็นผู้ หญิงที่อยู่ในชุดเสื้อคลุม

การสะท้อนของดาบของอีกฝ่ายภายใต้ดวงอาทิตย์ที่แผดเผานั้นเปล่งประกายมาก แต่ในตอนนี้มันไม่โจมตีอีกต่อไป แต่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ

อีกฝ่ายหนึ่งยืนอยู่ในสถานที่บนเนินทราย และที่ตั้งของฉาวซวนอยู่ในระดับต่ํา ดังนั้นเมื่ออีกฝั่งหนึ่งมองมาที่ฉาวซวน มันสามารถมองเห็น

สัตว์ยักษ์ที่ด้านหน้าฉาวชวนกําลังแกว่งกีบเท้าหนา และดูเหมือนว่ากําลังรอให้เจ้านายสั่งการให้เหยียบย่ําอีกครั้งเป้าหมายปัจจุบันไม่ใช่วังใต้ดินอีกต่อไป แต่เป็นฉาวซวนจุดเล็ก ๆ

คิ้วของฉาวซวนขมวดขึ้น และเขาได้ยินเสียงที่กําลังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว และมันมาทางด้านหลังของเขา

เคลื่อนที่เสียงดัง! เคลื่อนที่เสียงดัง!

ข้างหลังจากเนินเขา หัวงูยักษ์ตัวหนึ่งโผล่ออกมา

งูพลิกไปตามเนินทราย และมาที่ฉาวซวน แต่มันไม่ใกล้ มันหยุดห่างจากฉาวซวนเกือบ50เมตร

มันเป็นหางของงูยักษ์ เป็นงูตัวนี้ที่สั่นหาง

อย่างไรก็ตาม ความกังวลหลักของฉาวซวนไม่ใช่งูหางกระดิ่งขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นทันทีแต่เป็นคนที่ยืนอยู่บนหัวของงู

“ชื่อซู?” ฉาวซวนไม่ได้คาดหวังว่าจะพบกับชื่อซูที่นี่

“เจอกันอีกครั้ง” น้ําเสียงของชื่อซูเหมือนสหายที่ไม่ได้เจอเป็นเวลานาน ถ้าไม่ใช่ในตอนนี้มันเป็นเรื่องง่ายที่จะถูกมองว่าเป็นสหาย

คนที่มาไม่ดี นี่คือสิ่งที่ฉาวซวนคิดในขณะนี้

“เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?” ฉาวซวนถาม

“เพื่อทาสคนหนึ่ง” ชื่อซูเหมือนทําตัวสบายๆ รู้สึกอิสระ

“เต่าหย” ฉาวชวนหัวใจเต้นแรง “เต่าหยูเป็นคนของเจ้าเหรอ?”

“ไม่ทั้งหมด”

“เขาตายแล้ว” ฉาวซวนกล่าว

“ถ้าตายแล้ว ข้าก็ยินดี” ชื่อซูดูเหมือนจะมีแนวโน้มที่อยากจะให้เต่าหยูตายมากกว่า “คนตายพูดไม่ได้”

หลังจากชื่อซูพูดเช่นนั้นแล้ว มีเสียงที่พูดเหมือนจะกล่าวว่า: “อย่างไรก็ตาม เมื่อเราพบกันที่นี่เจ้าอาจจะไปเที่ยวกับเรา”

“แล้วถ้าข้าไม่ไปล่ะ?” ฉาวชวนมองไปที่ชื่อซู และหยูกวงให้ความสนใจกับคนที่สวมเสื้อคลุมที่อยู่อีกด้านหนึ่ง เพื่อป้องกันการโจมตีอย่างกะทันหัน

“เจ้าปฏิเสธ?” เมื่อเขาพูดสามคํานี้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคําถาม แต่หักล้างกันเล็กน้อย

อันที่จริง ตอนนี้ฉาวชวนทนทุกข์ทรมานจากศัตรู เจ้าของทาสสองคน สัตว์ยักษ์สองตัว สถานการณ์เลวร้ายจริงๆ

ฉาวซวนไม่ได้พูดอะไรเลย และอีกสองคนไม่พูด กําลังรอการตอบกลับจากฉาวซวน

ทันใดนั้น ฉาวซวนยิ้ม และทําลายบรรยากาศความขัดแย้งในขณะนี้

“ข้าปฏิเสธ”

ชื่อซูขณะพูดคุย สายตาของเขาจ้องเขม่ง และมองไปยังตําแหน่งสถานที่หนึ่ง

ที่เชิงเขาฉาวซวน สิ่งมีชีวิตสีน้ําเงินโผล่มาจากใต้พื้นทราย

นั่นคือตัวด้วง

จากนั้น แครักแครักแครักแกรัก —

ด้วงสีดําออกมาจากพื้นทราย และดูเหมือนจะมารายงานตัวทั่วไป และรีบออกมา

ทรายสีเหลืองถูกครอบครองจากด้วงสีดําอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแต่รอบฉาวซวน แต่ยังไกลออกไป รวมถึงชื่อซูและคนที่อยู่ในเสื้อคลุม ด้วงสีดําปรากฏขึ้น เหมือนกระแสน้ําสีดําที่ไหลบ่า